Kangoo.plSzukamy produktów wśród ponad 10 mln ofert sklepów internetowych

Autorzy: Bolesław Prus, Edward Słoński, Maria Helena Szpyrkówna, Ferdynand Ossendowski, Wanda Mazanowska, Zdzisław Kleszczyński, O.P. [dziennikarz "Tajnego Detektywa"], Helena Boguszewska, Stefania Zahorska, Bernard Singer, Arkady Fiedler, Jerzy Rogowicz, Józef Kisielewski, Roman Fajans, Stanisław Nogaj, Jan Dąbrowski, Zofia Petersowa, Jerzy Pytlakowski, Rachela Auerbach, Kazimierz Koźniewski, Kazimierz Dziewanowski, Lesław Gnot, Klemens Krzyżagórski, Jerzy Ambroziewicz, Olgierd Budrewicz, Monika Warneńska, Andrzej Brycht, Maria Osiadacz, Bogdan Szczygieł, Wiesława Grochola, Helena Kowalik, Ewa Szumańska, Wiktor Osiatyński, Jakub Kopeć, Wojciech Adamiecki, Romuald Karaś, Joanna Siedlecka, Jacek Snopkiewicz, Teresa Torańska, Stanisław Stanuch, Jerzy Szperkowicz, Radosław Sikorski, Piotr Pytlakowski, Wojciech Górecki, Olga Stanisławska, Magdalena Grochowska, Elżbieta Kotarska, Włodzimierz Kalicki, Cezary Łazarewicz, Katarzyna Surmiak-Domańska. Antologia to hołd złożony polskiej szkole reportażu, zbiór prezentujący jej najlepszych twórców, tych najsławniejszych i tych niesłusznie zapomnianych, a wspólnie tworzących reporterską historię XX wieku.

Antologia to hołd złożony polskiej szkole reportażu, zbiór prezentujący jej najlepszych twórców, tych najsławniejszych i tych niesłusznie zapomnianych, a wspólnie tworzących reporterską historię XX wieku. Na dwa tomy zebrane przez Mariusza Szczygła składa się sto najciekawszych, najlepszych i najgłośniejszych polskich reportaży opublikowanych pomiędzy 1901 a 2000 rokiem. Antologia powstała pod opieką rady programowej złożonej z wybitnych reporterów i literaturoznawców. Tworzą ją Hanna Krall, Małgorzata Szejnert, prof. Kazimierz Wolny-Zmorzyński, Elżbieta Sawicka.

W prezentowanym zbiorze znajdują się teksty poświęcone szeroko pojętym stosunkom polsko-rumuńskim, problemom mniejszości narodowych oraz sprawom wewnątrzrumuńskim. Obejmują one następujące zagadnienia: stosunek Polaków do przyłączenia Bukowiny do Rumunii po pierwszej wojnie światowej; umocnienie sojuszu polsko-rumuńskiego w 1937 r.; brytyjska polityka wobec Polski i Rumunii w 1939 r.; internowanie polskiego rządu w świetle rumuńskich opinii prawnych; współpraca Banku Polskiego i Narodowego Banku Rumunii w okresie międzywojennym; prawne aspekty zatrzymania przez Narodowy Bank Rumunii części zasobów Banku Polskiego w 1939 r.; interwencje rumuńskiej dyplomacji w sprawie treści rozpowszechnianych w polskiej prasie na temat Rumunii; nawiązania stosunków polsko-rumuńskich po drugiej wojnie światowej; recepcja polskiej literatury w Rumunii. Prezentowane problemy mniejszości narodowych koncentrują się wokół sytuacji polskich pracowników w Rumunii w okresie międzywojennym, polskiego osadnictwa na Bukowinie, związków polskich Ormian z Bukowiną, sytuacji Węgrów w Rumunii po drugiej wojnie światowej. Ukazane zostały także niezwykle ciekawe jednostkowe losy Polaków, którzy związali swoje losy z Rumunią. Teksty poświęcone sprawom Rumunii koncentrują się wokół jej sytuacji międzynarodowej po pierwszej i drugiej wojnie światowej. Ukazany również został problem rozrachunku Rumunii z ruchem faszystowskim.

Godzą się na zainstalowanie tarczy antyrakietowej w Polsce ci politycy, którzy byli przeciwni obecności wojsk radzieckich u nas. Chcą pozbyć się części obszaru naszego kraju na rzecz obcego mocarstwa. Nie ma żadnego powodu, by Polacy uczestniczyli dalej w realizacji amerykańskich interesów. Wystarczy haniebny udział naszych wojsk w Iraku, czemu przeciwstawiałam się będąc senatorem. Bazy amerykańskie zajmą piękne i urodzajne tereny i przyniosą w rezultacie zagrożenie dla Polski ze strony wrogów USA. Jest też oczywiste, że pogłębi się rozdźwięk między naszym krajem a Rosją.Zastanawiające jest , i powtarza się od wielu wieków, że kościoły rozmaitych wyznań nie wyrażają protestu wobec kolejnego przejawu militaryzacji kraju. Oczywiście, ta uwaga nie dotyczy na przykład świadków Jehowy, którzy są pacyfistami.

Autorzy oddawanego do rąk Czytelnika zbioru artykułów mieli za zadanie nakreślić społeczne i kulturowe konteksty aktów kolektywnej przemocy antyżydowskiej i ilustrować je odpowiednimi egzemplifikacjami. Formy „kolektywna przemoc antyżydowska” używano tu wymiennie z terminem „pogrom”, jak zwracają bowiem uwagę badacze tego fenomenu, jest on na tyle złożony i przybierał tak wiele form, iż trudno ustalić jego jednoznaczną definicję. Wychodzimy z założenia, że zanim w ogóle podjęta może zostać taka próba, niezbędne jest przyjęcie możliwie szerokiej perspektywy teoretycznej i wzbudzenie pogłębionej refleksji nad wszelkimi przesłankami, które doprowadziły do agresji. Okazuje się, iż mimo fundamentalnych nieraz różnic w czasowo i przestrzennie odległych wypadkach przemocy, ujawniają one zasadnicze podobieństwa. [Redaktorzy]

Aleksander Sapieha i jego rozważania o narodach w świetle "Podróży w krajach słowiańskich odbywanych" Południowa Słowiańszczyzna w twórczości Romana Zmorskiego Rycerz, pasterz i męczennik. Bohaterowie pozytywni Tomasza Teodora Jeża w funkcji symboli narodowych Bułgarzy i Serbowie w publicystyce polskiej przełomu XIX i XX wieku Napoleon słowiański według Tetmajera Jugosłowiańskie obserwacje Stanisława Rosponda Słowiańszczyzna Południowa w polskim dyskursie publicznym III Rzeczypospolitej

Seria poradników dla maturzystów zawierająca przydatne opracowania tematów i zadań, z jakimi mogą spotkać się na egzaminach maturalnych i na wyższe uczelnie. Komplet części gwarantuje zapoznanie się z całością obowiązującego na egzaminach materiału z danego przedmiotu.

Migracja stanowi jedno z najważniejszych doświadczeń egzystencjalnych człowieka XX i XXI wieku. Narracja migracyjna to opowieść i o przemianach tożsamości jej podmiotu, i o zawłaszczaniu/oswajaniu miejsc zagospodarowanych wcześniej przez Innych, i o warunkach powstania tejże narracji. Wykazuje cechy performatywne, bowiem na swój sposób „przetwarza” miejsca oraz ludzi wchodzących z nimi w interakcje. Narracje migracyjne pozwalają dokonać transgresji, wykroczyć poza wzory opowiadania wypracowane wcześniej przez kulturę do opisu miejsc, które już zostały opuszczone. Przełamują ograniczenia tych wzorów i podejmują próbę dokonania „przekładu kulturowego”, wytwarzającą nowe wzory komunikacyjne dla doznań nieprzepracowanych w świadomości zbiorowej wspólnoty, z którą migrujący czuje się związany. Taki „przekład” podkreśla sprawczą rolę języka w kreowaniu tożsamości hybrydycznego podmiotu i miejsca (opuszczonego/wybranego/oswajanego/wyobrażanego), wymaga też nowych kategorii badawczych. Książka zawiera teksty dyskutowane na drugiej konferencji zorganizowanej przez Centrum Badań Dyskursów Postzależnościowych oraz Pracownię Antropologicznych Problemów Literatury Wydziału Polonistyki Uniwersytetu Warszawskiego w Warszawie w dniach 5-6 maja 2011 roku. Narracje migracyjne w literaturze polskiej XX i XXI wieku to drugi tom serii wydawniczej ukazującej się pod patronatem Centrum Badań Dyskursów Postzależnościowych.

Tom (Nie)przezroczystość normalności w literaturze polskiej XX i XXI wieku nawiązuje do projektu pt. (Nie)obecność. Pominięcia i przemilczenia w narracjach XX wieku/The Effect of Palimpsest, zrealizowanego w latach 2006–2009 przez Pracownię Antropologicznych Problemów Literatury i Zakład Literatury XX wieku Instytutu Literatury Polskiej Uniwersytetu Warszawskiego oraz Department of Slavic Languages and Literatures, University of Chicago i Department of Central, Eastern and Northern European Studies, University of British Columbia. Projekt ów zwieńczyły dwie publikacje (w Polsce, 2008 i w USA, 2011).

Tom trzeci Źródeł do dziejów Polski w XIX i XX wieku poświęcony jest Polsce Niepodległej (1918-1939). Zawarte w tomie źródła ilustrują najważniejsze wydarzenia i zachodzące procesy społeczno-polityczne. Starano się zilustrować zarówno postawy ustrojowe państwa, jak i zachodzące przeobrażenia i wydarzenia polityczne, społeczne, gospodarcze, ale także te, które ukazują miejsce Niepodległej Polski w Europie i jej stosunków z sąsiadami

Dwutomowy leksykon biograficzny przedstawicieli polskiej myśli kulturoznawczej XX w. Twórcy wyboru prezentują sylwetki ponad sześćdziesięciu wybitnych myślicieli, starają się określić i opisać swoistość myśli polskiej XX w., a także wskazać wspólne problemy i podobne ich ujęcia u autorów z różnych dziedzin (etnologii, filologii, psychologii, pedagogiki, socjologii). Każde hasło zawiera esej wprowadzający, umieszczający konkretnych myślicieli w konstelacji kulturologii polskiej XX w., a także krótki biogram autora, wybrany tekst lub teksty jego autorstwa, bibliografię prac i opracowań krytycznych na temat jego twórczości.

Prezentowana książka jest pierwszą próbą całościowego ujęcia zagadnień związanych z problemem sonorystyki muzycznej, mającym kluczowe znaczenie dla poznania dziejów polskiej twórczości muzycznej w XX wieku, a także jej europejskich kontekstów. Objaśnia genezę, istotę, cechy i konsekwencje tego zjawiska z historyczno-estetycznego oraz teoretyczno-metodologicznego i analitycznego punktu widzenia.Pierwsza część zawiera rozważania terminologiczne oraz zarys dziejów kompozytorskiego zainteresowania brzmieniem od baroku do drugiej połowy XX wieku. W odniesieniu do sonorystyki podejmuje także problematykę tzw. polskiej szkoły kompozytorskiej lat 60. ubiegłego stulecia.W części drugiej przedstawione są współczesne teorie brzmienia dzieła muzycznego i metod jego analizy, ze szczególnym uwzględnieniem teorii sonologii muzycznej stworzonej przez Józefa M. Chomińskiego. Trzecia część rozprawy dotyczy autorskiej koncepcji analizy utworów sonorystycznych, zastosowanej do badania wybranych dzieł kompozytorów polskich (K. Pendereckiego, H.M. Góreckiego, W. Kilara, K. Serockiego, W. Szalonka, B. Schaeffera, W. Kotońskiego, A. Dobrowolskiego, T. Sikorskiego). Bazuje ona na wykorzystaniu trzech dopełniających się perspektyw wywiedzionych z trzech typów źródeł: partytury, nagrania i spektrogramu utworu. Do książki dołączona jest płyta CD, na której umieszczono najciekawsze fragmenty spektrogramów nagrań analizowanych kompozycji w postaci prezentacji multimedialnych.Publikacja adresowana jest przede wszystkim do profesjonalistów: muzykologów, teoretyków muzyki i studentów tych kierunków, ale z pewnością zwróci uwagę wszystkich zainteresowanych muzyką XX wieku.

Sztuka interpretacji jest próbą stworzenia mostu między uniwersytetem a szkołą. Została pomyślana jako zbiór interpretacji wybranych wierszy poetów XX i XXI wieku, których nazwiska widnieją na kartach podstawy programowej z języka polskiego na poziomie gimnazjalnym i ponadgimnazjalnym. Wybór ten został podyktowany z myślą o nauczycielach stojących przed wyzwaniem przygotowania uczniów do nowej matury (wchodzącej w życie w 2015 roku), sprawdzającej w większym stopniu niż dotychczas uczniowskie umiejętności interpretacyjne. Książka ma charakter pograniczny, zacierający ostry podział na uniwersytet i szkołę, pisanie uczone i nieuczone, na użytek specjalistów i na użytek szkolny. Prezentuje różne języki i style odbioru. Ta wielogłosowość pokazuje, że interpretacja poezji może mieć różną formułę. Może być doświadczeniem każdego: zarówno uczonego „profesjonalisty”, jak i „amatora” czytającego poezję, nauczyciela i ucznia. Przy całym swoim uniwersalizmie książka ma wyraźny rys gdański. Po pierwsze, jej autorami są gdańscy interpretatorzy (wykładowcy uniwersyteccy, nauczyciele, studenci), po drugie – poszerzamy w niej programową propozycję o wybranych twórców gdańskich. W tej „gdańskiej idei” mieści się próba zdystansowania się wobec ustalonych podziałów na to, co wysokie i niskie, centralne i peryferyjne, uznane i nieuznane.

Jedenasty zeszyt słownika biograficznego Ziemianie polscy XX wieku zawiera 87 życiorysów osób reprezentujących kilkadziesiąt rodzin ziemiańskich. Szczęśliwie udało się zgromadzić w tym tomie sylwetki ziemian wywodzących się prawie z całego obszaru dawnych ziem Rzeczypospolitej w granicach przedrozbiorowych.

Refleksja nad miejscem Europy i Polski na przełomie XX i XXI wieku to problem niezwykle istotny i jak najbardziej aktualny. Szczególnie jeśli głównym założeniem publikacji jest próba dokonania swoistego bilansu pomiędzy tym, co zamierzano a tym, co udało się zrealizować. Mija właśnie pierwsze dwadzieścia lat przeobrażeń i jest to perspektywa wystarczająca do poczynienia pierwszych przemyśleń. Książka składa się z dwu, wyraźnie wyodrębnionych, części. Pierwsza jest poświęcona Europie z przełomu wieków, a druga odnosi się do Polski. Czternaści tworzących pracę esejów zostało równomiernie rozłożonych w obu jej częściach. Nadaje to publikacji wyraz struktury harmonijnej o dobrze przemyślanej. Część z tych tekstów zawiera istotne inspiracje dla nowych pytań badawczych. Część zaś, istotny ładunek informacyjny, przydatny dla polskiego Czytelnika. Na podstawie recenzji autorstwa prof. dr. hab. Kazimierza Kika

Przedmiotem badań przedstawionych w zbiorowej publikacji Polska dramatyczna 1 są przede wszystkim utwory dra­matyczne, które powstały z myślą o teatrze instytucjonalnym. Oczywiście nie zawsze weszły one w skład scenicznego kanonu jako takiego czy choćby w skład kanonu ich własnej epoki, a bywało, że nawet nie docze­kały się premiery. Albo wręcz przeciwnie. Mimo sukcesów, i to nawet na europejskich scenach, nie zostały wydane drukiem i jako rękopisy czy maszynopisy teatralne popadły nieodwołalnie w zapomnienie. Tak stało się choćby w wypadku popularnego w latach międzywojnia dramatu Carewicz Gabrieli Zapolskiej, który dopiero w tym roku trafił do rąk czy­telników. Nie bez przyczyny przywołujemy przykład tej właśnie sztuki. Choć bowiem zamierzonym polem naszych badań są dzieje dramatu od chwili powstania teatru w Polsce jako instytucji publicznej w 1765 roku, to przecież z pełną świadomością rozpoczęliśmy je od dokładniejszego przyjrzenia się ubiegłemu stuleciu. Nie oznacza to jednak, że w plano­wanej za kolejne półtora roku książce Polska dramatyczna 2 zajmiemy się głównie XIX stuleciem, respektując tym samym tradycyjny podział na epoki i stulecia, dyktowany zwykle przez historyków i wybrane przez nich na cezury kluczowe dla danego kraju i/czy kontynentu wydarzenia historyczne. Jak nam się wydaje, dynamika omawianych przez nas zjawisk dramatyczno-teatralnych domaga się zupełnie czegoś innego. Dlatego w kolejnym tomie nie pominiemy XX wieku, lecz potraktujemy go na tych samych prawach, co poprzedzający go wiek XIX, żeby przyjrzeć się przemianom repertuaru wyobrażeń o Polsce jako wspólnocie w perspek­tywie zwanej long durée – istnienia teatru jako instytucji od 1765 roku. Oczywiście, także w planowanym drugim tomie Polski dramatycznej za­chowamy dominujące i tutaj spojrzenie wstecz z klarownie deklarowanego i akcentowanego, dzisiejszego punktu widzenia.

Zamieszczone w tomie źródła dotyczą krótkiego, ale bogatego w wydarzenia okresu wyzwalania ziem polskich spod okupacji niemieckiej, kształtowania się granic i migracji powojennych, odbudowy kraju ze zniszczeń wojennych i zagospodarowywania ziem odzyskanych, życia politycznego i walki politycznej, kształtowania się nowego ustroju politycznego, tzw. demokracji ludowej, polityki zagranicznej Polskiej Rzeczpospolitej Ludowej, stosunków wewnętrznych i wprowadzania nowych zasad polityki gospodarczej państwa.

Książka stanowi kontynuację poprzednich tomów materiałów źródłowych do najnowszej historii Polski i obejmuje okres II Wojny Światowej. Zamieszczone tu źródła obejmują okres od napaści Niemiec na Polskę w dniu 1 września 1939 roku do zakończenia wojny w Europie w maju 1945 roku.

Początki zawodu lekarza wykraczają oczywiście poza wiek XIX, któremu m.in. poświęcamy cały ten zbiór, wydawany od roku 2003 w ramach serii Zawody medyczne na ziemiach polskich w XIX i XX w. Jednak przyjęta dla całości wspomnianej serii cezura, adekwatna dla wielu tworzonych wtedy zawodów medycznych, chociażby pielęgniarki, zobowiązuje nas do ograniczeń, pozostanie w dwóch ostatnich, minionych stuleciach, zarazem do utrzymania się w tej wcześniej przyjętej konwencji. Wydawać się może, że zawód lekarza może poszczycić się wieloma opracowaniami dotyczącymi historii jego rozwoju. Tymczasem penetracja zawartości bibliograficznych niestety na to nie wskazuje… Naszym opracowaniem próbujemy zmienić tę statystykę, a zarazem przedstawić zmieniające się na przestrzeni stuleci oblicze lekarskiej profesji, w dwóch najważniejszych dla medycyny okresach XIX i XX wieku. Koncentrujemy się najpierw na XIX. stuleciu, prezentując tutaj mało znane zagadnienia, jak np. kształtowanie się specjalności medycznych, sylwetki zapomnianych lekarzy, w tym i czasem pierwszych kobiet. Ponadto warunki pracy, wyposażenia, ale staramy się ukazać i nowe, wprowadzane wtedy działy interwencji medycznej jakim była pierwsza pomoc, udzielana w ramach pogotowia ratunkowego. Wykorzystujemy przy tym różne źródła wiedzy historycznej, w tym archiwalia, prasę, ale i zwłaszcza dla XX. stulecia – film polski oraz inną twórczość artystyczną, w tym także lekarską… Publikacja powstała we współpracy z Polską Akademią Nauk i Śląskim Uniwersytetem Medycznym.