Kangoo.plSzukamy produktów wśród ponad 10 mln ofert sklepów internetowych

Komplet 3 książek: Labirynty Nowa antologia Osoby i twórczości Jorge Luisa Borgesa (1899-1986) wielkiego argentyńskiego pisarza, jednego z najlepiej znanych w Polsce przedstawicieli boomu latynoamerykańskiego, Czytelnikowi przedstawiać nie trzeba. Wywierając olbrzymi wpływ na kształt całej literatury światowej Borges pozostawał jednocześnie wierny swemu wewnętrznemu przekonaniu o „inności” znaczeń, wobec których człowiek czuje się bezradny. Labirynty. Nowa antologia to wędrówka po świecie Borgesa, w którym przenikają się wzajemnie sacrum i profanum, rzeczywiste i nierzeczywiste, proste i najbardziej złożone w labiryncie codziennego życia, emocji, poznawania i zamyślenia. To nowa próba odczytania świata, który, aczkolwiek dobrze nam znany, pozostaje tajemniczy i nieodgadniony. Biały / blanco Najnowsza poezja latynoamerykańska Portoryko Przywykliśmy do tego, że historia lubi się powtarzać. W poszukiwaniu tego, co niezastane także literatura jest skora do zmian. Nic zatem dziwnego, że co pewien czas przychodzą Młodzi, którzy swym poprzednikom mówią: dziękujemy, już czas odejść. Pod tym względem literatura nie jest wyjątkiem. Biały / blanco Najnowsza poezja latynoamerykańska Kuba Dlatego zapraszamy po raz kolejny Czytelnika do podróży po Ameryce Łacińskiej i jej literaturze. Tym razem oddając głos młodym Kubańczykom.

Wydanie 2007 oprawa miękka format 11 x 16 cm Biblioteczka opracowań to seria wydawnicza prezentująca omówienia problemowe lektur szkolnych adresowane do uczniów i nauczycieli szkół średnich i podstawowych.

W prezentowanym tomie autorka przybliża awangardową twórczość amerykańskich modernistów i postmodernistów polskim czytelnikom. Ponadto gruntownej refleksji poddaje zjawisko innowacji, analizując niektóre trendy w najnowszej poezji, na przykład flarf (poezję pisaną z pomocą wyszukiwarki Google). Podstawowa kwestia, którą Julia Fiedorczuk rozpatruje, dotyczy tego, czy pojęcie awangardy ma jeszcze jakikolwiek sens w kontekście współczesnej poezji amerykańskiej. Bohaterowie tekstów Julii Fiedorczuk - Ezra Pound, William Carlos Williams, Marianne Moore, Laura (Riding) Jackson, Elizabeth Bishop i John Ashbery - to dzisiaj już postacie kanoniczne w Stanach Zjednoczonych.

Książka o rymach niepełniących funkcji poetyckiej stanowi opracowanie jednego z wielu aspektów ekspresywności językowej. Autorka ukazuje różne sposoby wyrażania tej ekspresywności w takich zakresach użycia języka jak mowa potoczna język dzieci i młodzieży język polityki i reklamy oraz język polskich przysłów.

Bohaterem książki jest kataloński poeta, dramatopisarz i artysta Joan Brossa (1919–1998), czołowa postać powojennej awangardy barcelońskiej, autor stu tomów poetyckich, kilkuset tekstów scenicznych oraz kilku tysięcy grafik, dzieł konceptualnych i instalacji. Na przykładzie jednego z nurtów jego liryki Marcin Kurek formułuje teorię „wiersza przyziemnego”, skoncentrowanego na wyrażeniu doświadczenia codzienności, w którym poeta usiłuje znieść zapośredniczenie literatury w języku jako arbitralnym i symbolicznym systemie znaków. Utwory posługujące się cytatem albo oczyszczone do pojedynczych rzeczowników przestają wyrażać tradycyjne relacje języka, którego składniki, jako znaczące, tylko pośrednio odnoszą się do rzeczywistości. Teksty nabierają charakteru wskaźników albo szyfterów – znaków indeksalnych odsyłających do prawdziwych przedmiotów poza nimi, a wiersz zaczyna pełnić funkcję analogiczną do fotografii.

Poezje wybrane Wojciecha Łęckiego to 342 pozycja wydana w serii „Biblioteka PoetĂłw”. Pierwszy tomik serii zawierającej najcelniejsze utwory poetĂłw polskich i obcych ukazał się pięćdziesiąt lat temu. Od 1967 roku Czytelnicy LSW-owskiej BP zapoznają się z twĂłrczością poetĂłw reprezentujących róşne szkoły, kierunki i style. Publikujemy w niej, często po raz pierwszy w Polsce, między innymi lirykę najwybitniejszych twĂłrcĂłw z całego świata. W „Bibliotece PoetĂłw” poza zbiorkami twĂłrczości indywidualnej prezentujemy antologie, np. poezji legionowej, miłosnej czy religijnej. Niebieskie adresy Poeci nie lubią spotkań z czytelnikami cudzych wierszy. Nie ma nic przyjemnego w uświadamianiu sobie, Ĺźe wszystko juĹź było. W uświadamianiu kogoś, Ĺźe powinien widzieć nie to i nie tamto, co widzi, co widział i co jeszcze zobaczy. I Ĺźe ze wszystkim nie tak, nie tak, jak chcieliby poeci. I ten wewnętrzny przymus dobierania słów do sytuacji... Nie pytajcie ich nigdy, skąd się biorą wiersze. Tylko absurdalnymi wyrokami śmierci, wydanymi na siebie, udaje się im niekiedy dolecieć do jakiejś tajemnicy, do jakiegoś nieba, ktĂłrego nieistnienia nawet się nie domyślali. Umierają dość często przed śmiercią lub pisują wiersze-donosy na Ĺźycie, ktĂłre szczerzy się do nich kaĹźdą niedomknietą godziną-szufladą. W domu bywają nierzadko cyniczni albo nieobecni. Albo bywają daleko. Przechodzą obok Ĺźycia na rauszu, dziwiąc się, Ĺźe istnieje coś takiego jak rzeczywistość i Ĺźe w niej rodzą się dzieci zamiast wierszy. Czas leniwie przecieka im przez palce, ale za to boleśnie. PośrĂłd nieustannych rozczarowań, w dostarczaniu ktĂłrych są większymi mistrzami niĹź w poezji, opędzają się od brzęczenia kolejnych dni. Giną od niespodziewanego ukłucia żądłem niewyparzonej chwili. Nigdy nie wiedzą, skąd nadciąga ich zmierzch. Poeci namiętnie uprawiają czarnowidztwo. Pewnie dlatego nawet czytelnicy, ktĂłrych kaĹźdy tom wierszy wprawia w zakłopotanie, usiłują sprowadzić ich na ziemię w okrągłe rocznice śmierci. Są to prĂłby z gĂłry skazane na niepowodzenie. Niebieskie adresy wydają się nieskończenie fałszywe. Płock 2007 Brzemię upadał wołali chodĹş do nas upadał skandowali sto lat upadał sam a podnosił wszystkich umierał wtedy przyszli był dla nich a oni dla siebie sądzili go nie sądzili Ĺźe będzie miarÄ

Wybór wierszy jednego z najsłynniejszych symbolistów francuskich. Łzy padają w serce moje, Jak deszcz pada ponad miastem. Jakież dziwne nieukoje Przenikają serce moje? Paul Verlaine (1844-1896)

Mów do mnie jeszcze... Za taką rozmową tęskniłem lata... każde twoje słowo słodkie w mym sercu wywołuje dreszcze - - mów do mnie jeszcze... Kazimierz Przerwa-Tetmajer 1865-1940.

Przedmiotem rozprawy jest twórczość trzech autorów baroku europejskiego, którzy zapewne byli sobie nawzajem zupełnie nieznani. Łączy ich jednak przekonanie o szczególnej roli poezji, sztuki słowa, w obcowaniu z Bogiem. Wyjątkową rangę tej sztuki w ich mniemaniu uzasadnia idea Logosu, Słowa Bożego. uobecnianego w słowie ludzkim. Z analizy i interpretacji Cherubinischer Wandersmann Anioła Ślązaka, The Temle George’a Herberta oraz Poezji Postu świętego Stanisława Herakliusza Lubomirskiego wyłania się obraz świadomości twórczej tych autorów, przy czym ze względu na obszerność cyklów Ślązaka i Herberta przedstawione zostały utwory najbardziej znaczące w tych cyklach. Tylko cykl Lubomirskiego, najkrótszy, zanalizowany został w całości, zarówno z powodu jego rozmiaru, jak i z powodu braku ostatecznej redakcji autorskiej. Ślązak, Herbert i Lubomirski niezależnie od siebie zauważyli możliwości płynące dla teorii poezji z idei Logosu, pojmowanego jako objawienie Boga już to w postaci Chrystusa-Słowa, już to w postaci Słowa rytego na żywych tablicach serc (obraz zaczerpnięty z Drugiego Listu św. Pawła do Koryntian 3,23), już to w postaci natchnionego Słowa Pisma Świętego. Dwaj z wymienionych poetów ponadto expressis verbis wyrażają przekonanie, że Słowo oddziałuje na czytelnika za sprawą słowa poetyckiego. Tego rodzaju poezję, pisaną z natchnienia Bożego, poezję, która ma moc otwarcia czytelnika na rzeczywistość transcendentną, wypada nazwać poezją świętą.

Paulina Czwordon w książce przybliża czytelnikowi osobowość poetycką tego twórcy. Jego poezja zyskała w ostatnim dziesięcioleciu na znaczeniu, podlegając przewartościowaniom dwojakiego rodzaju.

"Jednego serca! Tak mało, tak mało, Jednego serca trzeba mi na ziemi! Co by przy moim miłością zadrżało, A byłbym cichym pomiędzy cichemi." Adam Asnyk (1838-1897)

W esejach zebranych w tomie Szibbolet Petro Rychło pokazuje różnorodność świata niemieckojęzycznych Żydów Bukowiny – ostatnich spadkobierców Monarchii Austro-Węgierskiej, dla których prawdziwym końcem świata była Zagłada. Krąg literackich przyjaciół i znajomych Paula Celana, najsłynniejszego z czerniowieckich poetów, nie był duży: Alfred Margul-Sperber, Rose Ausländer, Immanuel Weissglas, Alfred Kittner, Alfred Gong, Ilana Shmueli, Else Keren, Manfred Winkler… Razem jednak stworzyli oni dzieło o niezwykłej sile wyrazu, pełne zaskakujących asocjacji i wzajemnych wpływów, a wyrosłe z tych samych żydowsko-niemieckich korzeni. Wszystkim udało się przeżyć ii wojnę światową, ale opuścili Czerniowce na zawsze i rozproszyli się po świecie. Żyjąc już stale w cieniu Zagłady, stali się pisarzami na wygnaniu, którzy nie potrafili zaprzestać pisania w języku swoich rodziców, nawet jeśli był to język morderców. Stąd Szibbolet – znane biblijne słowo, które Celanowi posłużyło jako tytuł jednego z wierszy – to również opowieść o ambiwalencjach własnej tożsamości oraz o życiu na pograniczu kilku kultur, krajów i języków.

Kazimiera Szczykutowicz – ur. w 1948 r. w Sędku woj. Świętokrzyskie. Kielczanka. Nauczycielka matematyki. Maturę i zawód zdobyła na Dolnym Śląsku. Urok Kielecczyzny sprawił, że wróciła na rodzinną ziemię i tutaj pracowała w swoim zawodzie – aż do przejścia na emeryturę. Jako poetka zadebiutowała w 2007 roku, będąc członkinią grupy literackiej „Irys” przy Wojskowym Klubie Garnizonowym na kieleckiej Bukówce. Pisze liryki, poematy, haiku, fraszki, aforyzmy, wiersze satyryczne oraz poezję dziecięcą. Publikowała w kraju i za granicą, w wielu almanachach, Kwartalniku Świętokrzyskim, prasie literackiej i krajoznawczej, między innymi w Gazecie Kulturalnej, Poznaj swój kraj, miesięczniku BIESZCZADY, kwartalniku historycznym NADWISŁOCZE, w Polonijnym Dzienniku Związkowym w Chicago – USA, na stronach internetowych: Poezja polska i POEMA. Jej poezja jest przetłumaczona na język serbski, angielski, a książki dla dzieci przełożono na brajla – znajdują się w Ośrodku Szkolno-Wychowawczym dla Dzieci Niewidomych w Laskach, w bibliotece ośrodka. Do tej pory wydała 12 pozycji książkowych, w tym 4 dla dzieci. Członkini Związku Literatów Polskich oraz Towarzystwa Przyjaciół Dzieci.

Jak bym cię kochał, Nocy! bez twych gwiazd miliona, Bo ich światło to mowa stokroć powtórzona! A próżni, mroku szuka moja dusza smutna! Lecz, niestety, ciemności nawet są jak płótna, Gdzie tysiączne postacie odtwarza me oko Osób znikłych, lecz tkwiących w pamięci głęboko. Charles Baudelaire (1821-1867) Wybór wierszy najsłynniejszego symbolisty francuskiego w klasycznych przekładach.

"Ta poezja, w warstwie myśli, sięga do dzieła takich twórców jak Norwid czy Wyspiański. W tym świecie wartości są nadrzędne. Wiara, naród, tradycja, piękno, dobro i prawda, wreszcie posłannictwo człowieka i artysty tworzą katalog rzeczy pierwszych i ostatecznych. To nie przypadek, iż wymienieni twórcy mają rodowód artystyczny, że byli praktykami w zakresie sztuk różnych, w tym obrazu i słowa szczególnie. A przy tym ciągnęło ich do refleksji, wyrażonej bezpośrednio w dziele explicite, w sposób dyskursywny." Krzysztof Ślusarczyk Czesław Dźwigaj (ur. 18 czerwca 1950 roku w Nowym Wiśniczu) to artysta rzeźbiarz i poeta, który zasłynął swoimi pracami w całym kraju. Znany głównie z pomników Jana Pawła II, profesor Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie, uczeń Antoniego Hajdeckiego.

Celem niniejszej książki jest analiza i interpretacja wybranych utworów poetyckich Wieczesława Iwanowa, pochodzących z różnych okresów jego twórczości (1904-1944), lecz ujawniających "tendencję Całości i zasady organizujące tę artystyczną Całość". W utworach tych szczególne znaczenie zyskują symbole drzewa życia, krzyża, różokrzyża, ziarna-kłosa oraz "mit adamicki" z jego protagonistami Adamem, Lucyferem i Ewą, które stały się przedmiotem szczegółowych rozważań w pięciu rozważań w pięciu rizdziałach książki.

Myślę, że wszyscy czytelnicy mają świadomość, że takich wierszy w polszczyźnie nie było bardzo dawno: takiej głębokiej kondensacji emocji, takiej precyzji wypowiedzi i takiego chwilami porażającego piękna. Takich wierszy, które są w stanie "życie zmienić", się już dzisiaj wszak nie pisze. Nie wypada w czasach, kiedy poezja, kultura jest swego rodzaju zabawą, formą gry. Krzysztof Koehler, Jan Polkowski - poeta polski (2013)

Tom wierszy Adama Kowalskiego, jednego z najbardziej znanych poetów żołnierskich okresu I wojny światowej (podczas służby w Legionach Polskich Józefa Piłsudskiego napisał i skomponował kilka najbardziej popularnych piosenek legionowych) i niepodległej Drugiej Rzeczypospolitej.

Hieronim Morsztyn utrwalił drukiem jedynie swe wczesne dzieła, bliżej nieznane "Źwierciadło statecznego i szalonego młodzieńca" oraz "Światową Rozkosz". Pozostałą twórczość powierzył łasce obiegu rękopiśmiennego. Wybór ten pozwolił mu uprawiać twórczość niepodległą społecznym nakazom i panegirycznej modzie, jednak dziś znacząco utrudnia poprawne ustalenie pełnego kanonu jego wierszy. To dlatego nie było dotąd Hieronima Morsztyna w „Bibliotece Narodowej”. Obok najpełniej reprezentowanych erotyków (zarówno kunsztownych komplementów, jak i niewybrednych epigramatów) niniejszy tom obejmuje wiersze ziemiańskie oraz poezję o tematyce moralistycznej, wanitatywnej i pokutnej. Blisko piąta część utworów to inedita, które ukazują się drukiem po raz pierwszy. Edycja uwzględnia również najbardziej znane dzieło Hieronima Morsztyna, "Światową Rozkosz z ochmistrzem swoim i ze dwunastą swych służebnych panien" z 1606 roku. Poemat rozsmakowany w urokach magnackiego i ziemiańskiego życia, w zakończeniu brutalnie skonfrontowanych z pośmiertnym rozkładem ciała, to utwór, który u progu baroku najpełniej rozpoznał nastroje nadchodzącej epoki, rozdartej między zmysłowym zachwytem nad światem i pokutną skruchą z powodu używania jego uroków. "W pisanych z Padwy poetyckich listach Morsztyna próżno szukać zainteresowania akademickimi wykładami. Udzieliła im się za to atmosfera pijatyk w siedzibie padewskiej Polonii przy via del Santo oraz karnawałowych imprez w pobliskiej Wenecji, które swym rozmachem i przepychem oszałamiały przybyszów z Polski. (…) Wielkie wrażenie na poecie zrobiła publiczna sekcja zwłok. Mistrzem tego naukowego widowiska był padewski profesor anatomii Adriaan van den Spieghel. Z wierszy Morsztyna dowiadujemy się, iż sekcji poddawał zarówno ciało mężczyzny, jak i kobiety. (…) Spisana na gorąco relacja, wiersz Do Abrahama Maciejowskiego o anatomijej białogłowskiej, pokazuje, jak dalece pokaz wstrząsnął poetą". Ze Wstępu Radosława Grześkowiaka Hieronim Morsztyn (ok. 1581 – ok. 1622) – najpopularniejszy poeta polski pierwszej połowy XVII wieku. Szczegóły jego życia są wciąż mało znane, ale wiadomo, że pochodził z rodziny ariańskiej, był wychowankiem królewskiego sekretarza Samuela Łaskiego oraz jezuickiego kolegium w Braniewie, później przebywał w Krakowie i w Padwie. Autor fraszek, pieśni, drobnych utworów lirycznych, przekładów z literatury antycznej oraz wydanego w 1606 roku poematu "Światowa Rozkosz". Przypisuje się mu również kilka nowel miłosnych, opartych na wątkach z "Dekameronu" Giovanniego Boccaccia. Autorstwo wielu utworów Morsztyna budzi wątpliwości ze względu na rękopiśmienny charakter. Biblioteka Narodowa, seria I, numer 326

Nowy album jest streszczeniem teraźniejszości i przeszłości, znane teksty oraz melodiemają nowe aranżacje, nie wspominając o zupełnie nowych kompozycjach (...)Niech teksty i ich muzyczna harmonia dotyka Bogiem i karmi wszystkich słuchaczy.o. Tadeusz Florek OCDProwincjał Krakowskiej ProwincjiZakonu Karmelitów Bosych