Kangoo.plSzukamy produktów wśród ponad 10 mln ofert sklepów internetowych

Dwaj poeci to pierwsza częśc cyklu zatytułowanego Stracone złudzenia, na który składają się jeszcze Wielki człowiek z prowincji w Paryżu oraz Cierpienia wynalazcy.W chronologii Komedii ludzkiej cykl ten zajmuje obok Ojca Goriot jedno z najwcześniejszych miejsc. Jak zwykle Balzac ukazuje w tych powieściach warsztat myśli ludzkiej: od skromnej drukarni na prowincji, gdzie samotny myśliciel szuka sposobu przetworzenia techniki drukarskiej, od ubogiego mieszkanka paryskiego poddasza, gdzie również myśliciel zaczyna tworzyć wielkie dzieła, aż do przybytków rozpusty ducha, błyszczącego świata teatrów i wielkiego księgarstwa paryskiego. czyta: Joanna Lissner...

Tytuł POECI DWUDZIESTOLECIA MIĘDZYWOJENNEGO 2 Autor Praca zbiorowa Język polski Oprawa twarda Format 21.0x14.8 cm Liczba stron 586 Ciężar 0.5

Tytuł Dwaj poeci 2 Autor Honoriusz Balzac Język polski Wydawnictwo Lissner Studio Lektorzy Joanna Lissner ISBN 978-83-63862-78-7 Rok wydania 2014 Format mp3 Czas 6:40:44

Dwaj poeci to pierwsza częśc cyklu zatytułowanego Stracone złudzenia, na który składają się jeszcze Wielki człowiek z prowincji w Paryżu oraz Cierpienia wynalazcy.W chronologii Komedii ludzkiej cykl ten zajmuje obok Ojca Goriot jedno z najwcześniejszych miejsc. Jak zwykle Balzac ukazuje w tych powieściach warsztat myśli ludzkiej: od skromnej drukarni na prowincji, gdzie samotny myśliciel szuka sposobu przetworzenia techniki drukarskiej, od ubogiego mieszkanka paryskiego poddasza, gdzie również myśliciel zaczyna tworzyć wielkie dzieła, aż do przybytków rozpusty ducha, błyszczącego świata teatrów i wielkiego księgarstwa paryskiego. czyta: Joanna Lissner

65. rocznica Powstania Warszawskiego - poeci warszawscy Stylizowany wizerunek budynków Muzeum Powstania Warszawskiego. U góry z prawej strony napis: 65./ ROCZNICA/ POWSTANIA/ WARSZAWSKIEGO.

Dwaj poeci to pierwsza częśc cyklu zatytułowanego Stracone złudzenia, na który składają się jeszcze Wielki człowiek z prowincji w Paryżu oraz Cierpienia wynalazcy.W chronologii Komedii ludzkiej cykl ten zajmuje obok Ojca Goriot jedno z najwcześniejszych miejsc. Jak zwykle Balzac ukazuje w tych powieściach warsztat myśli ludzkiej: od skromnej drukarni na prowincji, gdzie samotny myśliciel szuka sposobu przetworzenia techniki drukarskiej, od ubogiego mieszkanka paryskiego poddasza, gdzie również myśliciel zaczyna tworzyć wielkie dzieła, aż do przybytków rozpusty ducha, błyszczącego świata teatrów i wielkiego księgarstwa paryskiego. czyta: Joanna Lissner...

Opis - Pakiet Polscy poeci dzieciom 2 Nazwa - Pakiet Polscy poeci dzieciom 2 Autor - Praca zbiorowa Wydawca - Zielona Sowa Kod ISBN - 5901761117592 Kod EAN - 5901761117592 Rok wydania - 2017 Format - 21x29,5 cm Podatek VAT - 5%

Stan zachowania monet: (2x) I (menniczy) Nominał: (2x) 10 zł Srebro: (2x) Ag 925 Techniki dodatkowe: (2x) platerowaniezłotem Au 999 Stempel: (2x) lustrzany Średnica: (2x) 32,00 mm Waga: (2x) 14,14 g Wielkość emisji: (2x) 100.000 szt. Cenaemisyjna NBP: (2x) 72 zł Data emisji monet: (2x) 24.07.2009r. W zestawie: dwie srebrne monety platerowane czystym złotem, umieszczone w kapsułach ochronnych, folder emisyjny NBP Ciekawy pomysł naprzyciągający wzrok prezent, atrakcja dla numizmatyków,punkt obowiązkowy dla miłośników literatury lub historiiPolski.   Cenne srebrne monety kolekcjonerskieplaterowane złotem najwyższej próby, o wspaniałych projektach R. Nowakowskiej, zostały wyemitowane przezNarodowy Bank Polski w hołdzie bohaterom. Namonetach zostali uwiecznieni - KrzysztofKamil Baczyński i Tadeusz Gajcy - utalentowani poecipokoleniakolumbów, określanego też jako "czasu kurz" i "apokalipsyspełnionej". Poeci ci wzięli aktywnyudział w ruchu oporu przeciwko okupantowiniemieckiemu oraz w Powstaniu Warszawskim.   Monety kolekcjonerskie i obiegowe wyemitowaneprzez NBP z okazji 65.rocznicy Powstania Warszawskiego  Wokupowanej w czasie II wojny światowej stolicy zabłysło talentamipoetyckimi wielu bardzo młodych ludzi. Urodzeni w latach 1921-1922,nieprzeciętnie uzdolnieni, wybierali walkę wiedząc, że idą na śmierć,jak kamienie rzucane na szaniec.   Najwybitniejsi spośród nich to Krzysztof Kamil Baczyński iTadeusz Gajcy. Obaj urodzili się i zginęli w Warszawie. "Należymydo narodu, którego losem jeststrzelać do wroga z brylantów." prof.Stanisław Pigoń Poeci warszawscy - KrzysztofKamil Baczyński i Tadeusz Gajcy Żadenz młodych poetów nie urodził się jednak żołnierzem. Moralnyipatriotyczny obowiązek nie pozwolił im jednak zamknąć się w świeciesztuki. Stratę, jaką wraz z ich śmiercią poniosła polska kultura,najlepiej wyrażają słowa: należymydo narodu, którego losem jest strzelać do wroga zbrylantów.   Krzysztof KamilBaczyński i Tadeusz Gajcy  - poeci PowstaniaWarszawskiegouwiecznieni na monetach NBP Cytaty z utworów Krzysztofa Kamila Baczyńskiego   A ja prześpię czas wielkiej rzeźby z głową ciężką na karabinie... Źródło: Z głową na karabinie A na skronie, gdy sen nas stłumi, gdy będziemy znów ludzie prości, blask nam spadnie i ten zrozumie, żeśmy w wierze doszli miłości Źródło: Zwycięzcy A otóż i macie wszystko. Byłem jak lipy szelest, na imię mi było Krzysztof, i jeszcze ciało – to tak niewiele. Źródło: Rodzicom A ty u okien jeszcze marzysz, nagrobku smutny. Czasu napis spływa po mrocznej, głuchej twarzy, może to deszczem, może łzami. I to, że miłość, a nie taka, i to, że nie dość cios bolesny, a tylko ciemny jak krzyk ptaka, i to, że płacz, a tak cielesny. Źródło: Deszcze, 1943 Bo przecież trzeba znów pokochać. Palce mam – każdy czarną lufą, co zabić umie. – Teraz nimi grać trzeba, i to grać do słuchu. Bo przecież trzeba znów miłować. Oczy – granaty pełne śmierci, a tu by trzeba w ludzi spojrzeć i tak, by Boga dojrzeć w piersi. Źródło: Gdy broń dymiącą...,1944 Bogu podamy w końcu dłonie spalone skrzydłem antychrysta, i on zrozumie, że ta młodość w tej grozie jedna była czysta. Źródło: Których namnikt... Czy to była kula, synku, czy to serce pękło? Źródło: Elegia o... (chłopcupolskim), 1944 Gdy broń dymiącą z dłoni wyjmę i grzbiet jak pręt rozgrzany stygnie, niech mi nie kładą gwiazd na skronie i pomnik niech nie staje przy mnie. Źródło: Gdy broń dymiącą z dłoniwyjmę... I jeden z nas - to jestem ja, którym pokochał. Świat mi rozkwitł jak wielki obłok, ogień w snach i tak jak drzewo jestem – prosty. Źródło: Spojrzenie I któż z was stanie tak sam, bez przyczyny ponad miłość i proste wyznawanie winy, ponad tę jeszcze, że tworzyć ci dano i że przez dzieło twoje sny zmartwychpowstaną? Piosenka I takim ci ja mocarz, że kiedy słów nie trzeba,nie umiem stworzyć nieba miłością w oczach. Źródło: Pragnienia I w sztandary dąć, i bić w kamień, aż się lew spod dłoni wykuje, aż wykrzesze znużone ramię taki głaz, co jak serce czuje. Źródło: Warszawa Jeno wyjmij mi z tych oczu szkło bolesne – obraz dni, które czaszki białe toczy przez płonące łąki krwi Ja, żołnierz, poeta, czasu kurz. Źródło: Rodzicom Których nam nikt nie wynagrodzi i których nic nam nie zastąpi, lata wy straszne, lata wąskie jak dłonie śmierci w dniu narodzin. Źródło: Których namnikt... Nas nauczono. Nie ma miłości. Jakże nam jeszcze uciekać w mrok przed żaglem nozdrzy węszących nas, przed siecią wzdętą kijów i rąk, kiedy nie wrócą matki ni dzieci w pustego serca rozpruty strąk. Nas nauczono. Trzeba zapomnieć, żeby nie umrzeć rojąc to wszystko. Wstajemy nocą. Ciemno jest, ślisko. Szukamy serca – bierzemy w rękę, nasłuchujemy: wygaśnie męka, ale zostanie kamień – tak – głaz. Źródło: Pokolenie, 1943 Nie pokochany, nie zabity, nie napełniony, niedorzeczny, poczuję deszcz czy płacz serdeczny, że wszystko Bogu nadaremno. Zostanę sam. Ja sam i ciemność. I tylko krople, deszcze, deszcze coraz to cichsze, bezbolesne. Źródło: Deszcze, 1943 No, i stolarz schylał z wolna głowę i wyciosał przez czas niedługi dla nich wonne trumny dębowe, a dla synów ich dębowe maczugi. Źródło: Bajka, 1944 O, wybudujcie domy, o, nazwijcie wreszcie Polskę – Polską, nie krzywdą, a miłość – miłością. Źródło: Polacy, 1942 Oto jest chwila bez imienia wypalona w czasie jak w hymnie. Nitką krwi jak struną – za wozem wypisuje na bruku swe imię. Źródło: Bez imienia, 1941 Tajemnice przesypując w sobie Jak w zamkniętej kadzi ziarno, Jechali Trzej Królowie Przez ziemię rudą i skwarną Źródło: Ballada o trzechkrólach Umrzeć przyjdzie, gdy się kochało Wielkie sprawy głupią miłością. Źródło: Zgłową na karabinie Krzysztof Kamil Baczyński(ps. Jan Bugaj, Emil, Jan Krzyski, Krzysztof, PiotrSmugosz, Krzysztof Zieliński, Krzyś; ur. 22 stycznia 1921 w Warszawie,zm. 4 sierpnia 1944 w Warszawie) - polski poeta czasu wojny,podchorąży, żołnierz Armii Krajowej, podharcmistrz SzarychSzeregów, jeden z przedstawicieli pokoleniakolumbów. Zginął w czasiepowstania warszawskiego jako żołnierz batalionu "Parasol" ArmiiKrajowej. Życiorys Był synem Stanisława Baczyńskiego działacza socjalistycznego, żołnierzaLegionów Polskich, oficera WP, pisarza i krytykaliterackiego oraz Stefanii Zieleńczyk, nauczycielki i autorkipodręczników szkolnych, katoliczki pochodzącej zezasymilowanej rodziny żydowskiej. Krzysztof Kamil Baczyński urodził się i mieszkał początkowo w kamienicyprzy ul. Bagateli 10. Jego chrzest święty odbył się 7 września 1922 wkościele na placu Zbawiciela. W dzieciństwie chorował na astmę, miałsłabe serce, był stale zagrożony gruźlicą. Od 1931 uczył się wPaństwowym Gimnazjum im. Stefana Batorego i w maju 1939 otrzymałświadectwo dojrzałości. Już w czasie gimnazjalnym Baczyński odznaczałsię wielkim znawstwem także współczesnej mu literatury.Wiadomo, że fascynował się "Ferdydurke" Gombrowicza i napisał własnywariant ("Gimnazjum imienia Boobalka I"). Znał też ponadprzeciętnieliteraturę francuską, a w późniejszych latach pisał takżewiersze po francusku. W jego klasie uczyli się późniejsiżołnierze warszawskich Grup Szturmowych Szarych Szeregów:Tadeusz Zawadzki „Zośka", Jan Bytnar „Rudy" iMaciej Aleksy Dawidowski "Alek". W czasie nauki w gimnazjum należał do Organizacji MłodzieżySocjalistycznej „Spartakus", półlegalnejorganizacji uczniów szkół średnich pod patronatemPPS. Używał wówczas pseudonimu „Emil”.Nie lubił chodzić do szkoły, bywał tam rzadko i z tego też powodu miałsłabe oceny. Od 1937 członek Komitetu Wykonawczego„Spartakusa", był także współredaktorem pisma„Strzały” – wydawanego od lutego 1938organu tej organizacji, na łamach którego zadebiutował jakopoeta. Wybuch wojny uniemożliwił mu podjęcie studiów w AkademiiSztuk Pięknych. Marzył o karierze grafika lub ilustratora. W okresieokupacji niemieckiej mieszkał przy ul. Hołówki 3. Poutworzeniu w 1940 r. getta w Warszawie, pozostał z matką po aryjskiejstronie ryzykując, w razie wykrycia żydowskiego pochodzenia,rozstrzelanie na miejscu. Od jesieni 1942 do lata 1943 studiowałpolonistykę na tajnym Uniwersytecie Warszawskim. Zajmował się pracądorywczą: szklił okna, malował szyldy, pracował u węglarza naCzerniakowie, przyjmował telefonicznie zlecenia w ZakładachSanitarnych. Uczył się także w Szkole Sztuk Zdobniczych i Malarstwa. Od lipca 1943 sekcyjny w II plutonie „Alek” 2.kompanii „Rudy” batalionu Zośka AK w stopniustarszego strzelca pod ps. „Krzysztof”,„Zieliński”. Porzucił studia polonistyczne, abypoświęcić się konspiracji i poezji. Twierdził, że jeśli będzie mu todane do nauki powróci. W mieszkaniu miał skrytkę na broń, wktórej trzymał thompsona, 2 steny, MP 40 (schmeissera),granaty, materiały minerskie, a także podręczniki, mapy i prasękonspiracyjną. Uczestniczył w akcji wykolejenia pociągu niemieckiego (jadącego zfrontu wschodniego do Berlina) na odcinku Tłuszcz-Urle (kryptonim„TU") 27 kwietnia 1944. Akcja ta spowodowała 26-godzinnąprzerwę w ruchu. Po ukończeniu turnusu Szkoły Podchorążych RezerwyPiechoty „Agricola" rozkazem jej komendanta, por.„Gustawa" z 25 maja 1944, otrzymał stopień starszego strzelcapodchorążego rezerwy piechoty. Jednocześnie był kierownikiem działupoezji miesięcznika społeczno-literackiego „Droga",wydawanego od grudnia 1943 do kwietnia 1944. Rozkazem dowódcy 2. kompanii batalionu „Zośka"pchor. Andrzeja Romockiego „Morro", z 1 lipca 1944 zwolnionyz funkcji z powodu małej przydatności w warunkach polowych zjednoczesną prośbą o objęcie nieoficjalnego stanowiska szefa prasowegokompanii. Kilka dni później przeszedł do harcerskiegobatalionu "Parasol" na stanowisko zastępcy dowódcy IIIplutonu 3. kompanii. W "Parasolu" przyjął pseudonim „Krzyś". Wybuch powstania warszawskiego zaskoczył go w rejonie pl. Teatralnego– został tam wysłany po odbiór butówdla oddziału. Nie mogąc przedostać się na miejsce koncentracjimacierzystej jednostki (Wola – Dom Starców przyKarolkowej) przyłączył się do oddziału złożonego zochotników, którymi dowodził ppor. "Leszek"(Lesław Kossowski, dowódca reduty "Ratusz-Pałac Blanka" naodcinku kpt. "Gozdawy"). Krzysztof Kamil Baczyński poległ na posterunku w Pałacu Blanka 4sierpnia 1944 w godzinach popołudniowych (ok. 16), śmiertelnie ranionyprzez strzelca wyborowego ulokowanego prawdopodobnie w gmachu TeatruWielkiego. W powstaniu warszawskim, 1 września 1944 zginęła także żonaBaczyńskiego – Barbara Stanisława Drapczyńska, urodzona 13listopada 1922 w Warszawie, studentka polonistyki tajnego UW.Odznaczony pośmiertnie Medalem za Warszawę 1947 i Krzyżem ArmiiKrajowej. Pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie. Poezja W okresie okupacji niemieckiej ogłosił 4 tomiki poezji: Zamknięty echem(lato 1940), Dwie miłości (jesień 1940), Wiersze wybrane (maj 1942),Arkusz poetycki Nr 1 (1944) i składkę Śpiew z pożogi (1944) oraz wieleutworów w prasie konspiracyjnej. Jego wiersze pojawiły siętakże w antologiach poezji wydawanych konspiracyjnie: w Pieśniniepodległej (1942) i Słowie prawdziwym (1942). Uważa się, że dojrzałość poetycką osiągnął jesienią 1942. Uznanypowszechnie za jednego z najwybitniejszych poetówczasów okupacji. Jerzy Andrzejewski, jego przyjaciel,zadedykował mu tom opowiadań "Noc". Na wieść o wstąpieniu Baczyńskiegodo oddziału dywersyjnego Stanisław Pigoń powiedział Kazimierzowi Wyce:Cóż, należymy do narodu, którego losem jeststrzelać do wroga z brylantów, a Jerzy Zagórskiwspomnienie o nim zatytułował Śmierć Słowackiego (1947). Tadeusz Gajcypisał o nim: Poeta o nucie dostojnej. Krzysztof przyjaźnił się z poetąJerzym Kamilem Weintraubem; dedykował mu wiersz „Jesiennyspacer poetów”. Weintraub, podobnie jak Wykanależał do osób, z którymi Krzysztof rozmawiał opoezji. Poezja Baczyńskiego najpełniej wyraża cechy generacjikolumbów. Dla nich konsekwencją wybuchu wojny byłakonieczność poradzenia sobie z tym wstrząsem i odnalezienie własnejpostawy wobec tych wydarzeń. Jego wiersze pomimo silnego związku zczasem wojny, ukazują swój uniwersalny wymiar. Dzieje siętak m.in. dlatego, że nie pisał o swojej epoce wprost, lecz w konwencjiapokaliptycznej i onirycznej, a także dlatego, iż poruszał problemyponadczasowe, takie jak rzeźbienie duszy i psychiki człowieka,refleksja nad młodością i dojrzewaniem (w tym przypadku drastycznieprzyśpieszonym przez wojnę), poszukiwanie wartości mogących stanowićfundamenty dorosłego życia. Krzysztof Baczyński w wierszach często stosował liczbę mnogą,przemawiając w swoim i generacji imieniu. Pisał wiersze katastroficzne,ze środka "spełniającej się apokalipsy", pragnąc zmierzyć się ze swojąepoką i czasem historycznym. Ukazywał wojnę pełną onirycznych isymbolicznych obrazów, widząc ją jako siłę niszczycielskądla dotychczasowych systemów wartości i norm moralnych, awprowadzającą nowe, okrutne prawa. Był nieufny wobec tradycyjnejpoetyki, uważał, że jest niewskazana wobec ogromu zniszczeń i cierpieńnarodu. Miał świadomość własnej i pokolenia zagłady; jednocześnie niedramatyzował nad tym losem. Pragnął zminimalizować skażenie wojną, jej wpływ na własną psychikę.Chciał zmycia tego piętna poprzez obcowanie z mityczną arkadią jakoświatem czystym, nieskażonym, pozbawionym krwi, okaleczenia i śmierci.Ton jego poezji jest zróżnicowany: obok wierszy dotyczącychprzeżyć okupacyjnych, pisał także te oddzielone od tych wydarzeń, pełnenadziei i piękna. Są pełne rozbudowanych metafor, elementówze świata baśni, mikroprzyrody, otoczone aurą nastrojowości. Zachowały się wszystkie jego dzieła: ponad 500 wierszy, kilkanaściepoematów i około 20 opowiadań. Najbardziej znane wierszeBaczyńskiego to m.in.: Elegia o ... [chłopcu polskim], Mazowsze,Historia, Spojrzenie, Pragnienia, Ten czas, Pokolenie, Biała magia, Gdybroń dymiącą z dłoni wyjmę..., Polacy. Kilka jego wierszy byłośpiewanych przez Ewę Demarczyk (utwór Wiersze Wojenne,Deszcze, Na moście w Avignon), Janusza Radka, Michała Bajora, GrzegorzaTurnaua (Znów wędrujemy), zespół Lao Che(utwór Godzina W) i Ankh (Bez imienia, Erotyk). Fragmentjego wiersza Historia posłużył za tytuł filmu Jeszcze słychać śpiew irżenie koni.... O twórczości i życiu Baczyńskiego powstałokilka filmów, m.in. Dzień czwarty, w którympostać poety zagrał Krzysztof Pieczyński. (źródło: Wikipedia) Cytaty zutworówTadeusza Gajcego I chociaż bije ziemia skalista i srebrna pod tobą jest ojczyzna z drżącego płomienia. Źródło: Czas Kochałem ja ty zapewne, ale mi serca dano skąpo na miłośćmoją niepotrzebną, bowiem stawały nad epoką, której imiona dajesz teraz,olbrzymia śmierć i przerażenie. Źródło: poemat Do potomnego Mówisz: ciałem człowieczym trzeba schodzićnisko, najniżej, bo radosna w locie tym wieczność jest kołyską zrodzoną na krzyżu. Źródło: Żegnając się z Matką Od mego ciała do twego droga jak ręka prosta, lecz ciągle dzieli nas echo w sercu podwójnym i głosach. Źródło: Nad ranem Szukam w gwiazdach zarysu twego. Między nami jak dłoniedwie złączone są pamięci nasze i miłości, a jeden tylko wspólny dom, który nade mną w tobierośnie. Źródło: poemat Do potomnego Serce pełne miłości smutnej niosę jak żołnierz mogiłę pod swym hełmem niesie przez czas. Źródło: poemat Do potomnego Ten czas, ta noc i ja bez miejsca nad tobą ważą się i uczą: ostatni sen, a boleść pierwsza i słona miłość nad ojczyzną. Źródło: poemat Do potomnego Tadeusz Gajcy, ps."Karol Topornicki", "Roman Oścień" (ur. 8 lutego 1922 r. w Warszawie,zm.16 sierpnia 1944 r. w Warszawie) - poeta czasu wojny, żołnierzArmii Krajowej. Urodził się 8 lutego1922 w domu przy ul. Dzikiej 43/45, w ubogiej,robotniczej rodzinie warszawskiej. Jego ojciec był ślusarzem w praskimTaborze Kolejowym, matka zaś położną. Uczęszczał do słynnego gimnazjumoo. Marianów na Bielanach. Chodził tam do klasy z WojciechemJaruzelskim. Uczył się gry na mandolinie, był ministrantem. Służył doporannych mszy w kościele Jana Bożego (przy ul. Bonifraterskiej 14). W1941 zdał maturę, następnie rozpoczął studia polonistyki na UW, zktórych zrezygnował w roku następnym, poświęcając się poezjii konspiracji. W okresie II wojnyświatowej był współtwórcą (aod listopada 1943 ostatnim redaktorem) wydawanego w podziemiu almanachuspołeczno-kulturalnego Sztuka i Naród, w którymm.in. zamieszczał swoje artykuły polemiczne. Współdziałał zreferatem literackim Biura Informacji i Propagandy AK. Obok KrzysztofaKamila Baczyńskiego uważany za najwybitniejszego poetę pokoleniakolumbów. Związany z Konfederacją Narodu. Jego przodkowie przedlaty sprowadzili się z Węgier do Polski. Podczas okupacjihitlerowskiej, w 1943 roku,współuczestniczył w kursach Biura Informacji i PropagandyAK. W powstaniu walczył na Starym Mieście w grupie szturmowo-wypadowejporucznika Jerzego Bondorowskiego (ps. "Ryszard"). Zginął 16 sierpnia 1944w powstaniu warszawskim jako żołnierz AK wkamienicy na ul. Przejazd 1/3 (dziś ul. gen. Andersa), wysadzonej przezniemieckich żołnierzy. Wraz z nim zginął poeta Zdzisław Stroiński. Wniektórych, aczkolwiek nielicznych źródłach, jakoinną możliwą datę zgonu podaje się 22 sierpnia 1944, a miejscem śmiercimiałby być Arsenał; jest to jednak znacznie mniej prawdopodobne. Poezja Zaczął pisać bardzowcześnie, lecz jako 16-latek zniszczył"młodzieńcze" wiersze. W latach 1938/39 tworzy poezję, którązaczyna traktować poważnie. Widoczne jest w niej pragnieniefilozoficznego zrozumienia świata, losu i życia człowieka. Przeważa tonrefleksyjny, pesymistyczny i momentami buntowniczy, lecz pojawiajątakże pozytywne akcenty. To, co wyróżnia poezję TadeuszaGajcego na tle innych poetów tamtego okresu, to przedewszystkim odmienny, niepowtarzalny styl pisania o brutalnejrzeczywistości wojennej. Poeta odrzuca tworzeniewierszy łatwych,pisanych pod gust publiczności, czy takich, które wprostopisują okrucieństwa wojny. Ukazuje je w postaci apokaliptycznychwizji, które nie odbierają nic z ich okropności, a za to nienużą dosłownością opisu. Jego utwory obfitują w niezwykłe metafory,śmiałe skojarzenia wzięte z mowy potocznej, po którychnatychmiast można poznać niemal każdy wiersz poety. Zadebiutował w roku1942 wierszem "Wczorajszemu" drukowanym na łamachalmanachu Sztuka i Naród. Otrzymał dwie nagrody od redakcjiBiuletynu Literackiego za wiersze: "Uderzenie", "Śpiewmurów" i "Rapsod o Warszawie". Jego publikacje pojawiały sięrównież w miesięczniku "Kultura Jutra".Szczególnie doceniony wśród znajomych muliteratów został poemat "Do potomnego". Tadeusz Gajcy rozpocząłodliryki tyrtejskiej, później jednak zaczął realizować własnąwizję poezji. Nawiązywał do katastrofizmu, twórczościpoetów Drugiej Awangardy. W swojej twórczościpragnął ukazać mistyczny sens ofiary w imię miłości do ludzi i Ojczyzny(Przed odejściem). Jednak w jego wierszach łatwego patriotyzmu nie ma;jest szczerze przemyślany i przeżywany. Ogłosił dwa tomiki: "Widma" i"Grom Powszedni". W wierszach pisanychpod wrażeniem wojny i okupacji kilkakrotniepojawia się intuicyjna pewność losu, tragicznej przyszłości. Na tenproblem zwróciła uwagę poetka Józefa Radzymińska,zastanawiając się co mógł oznaczać wers "ojca twarz wżałobnej ramie" zawarty w poemacie "Do potomnego" napisanym za życiajegoojca. Taki sam sygnał pojawiasię w wierszu "Przed odejściem", o czymświadczą słowa: "Lecz nimpożegnam go ["mój kraj"] dłonią zmęczeńskiej gliny", "porównam żywioł z żywiołem, gwiazdęzawistną nazwę, co nad mą głową czeka", "(..) gdy przyjdzie spocząć podkrzyżem".Nie ubolewa jednak nad nieuchronnym przeznaczeniem. W poezjiz czasu wojny Gajcy podejmuje m.in. problem ponadczasowy: dojrzewania,poszukiwania wartości, budowania fundamentów dla dorosłegożycia. Napisał jedynie pięćerotyków inspirowanych miłością doWandy Sucheckiej. Jeden z nich, Miłość bez jutra, uważany jest za jedenz najpiękniejszych w liryce polskiej. Gajcy zajmował siętakże tłumaczeniem fragmentów dziełHomera. Pasjonował się również fotografią. źródło:NBP / Mennica Polska S.A. / Wikipedia

Moneta obiegowa 2 zł - 65. rocznica Powstania Warszawskiego - poeci warszawscy (K. K. Baczyński, T. Gajcy), 2009 Nominał: 2 zł Metal: stop CuAl5Zn5Sn1 Stempel: zwykły Średnica: 27,00 mm Waga: 8,15 g Wielkość emisji: 1.400.000 szt. Data emisji monet w NBP: 22.07.2009 r. "Należymy do narodu, którego losemjest strzelać do wroga z brylantów." Moneta obiegowa Nordic Gold, wyemitowana przez Narodowy Bank Polski z okazji 65. rocznicy Powstania Warszawskiego. Moneta została wyemitowana w hołdzie bohaterom - KrzysztofowiKamilowi Baczyńskiemu i Tadeuszowi Gajcy - poetom pokoleniakolumbów, określanego też jako "czasu kurz" i "apokalipsyspełnionej". Poeci ci wzięli aktywny udział w ruchu oporu przeciwko okupantowiniemieckiemu oraz w Powstaniu Warszawskim. Cytaty z utworów Krzysztofa Kamila Baczyńskiego A ja prześpię czas wielkiej rzeźby z głową ciężką na karabinie... Źródło: Z głową na karabinie A na skronie, gdy sen nas stłumi, gdy będziemy znów ludzie prości, blask nam spadnie i ten zrozumie, żeśmy w wierze doszli miłości Źródło: Zwycięzcy A otóż i macie wszystko. Byłem jak lipy szelest, na imię mi było Krzysztof, i jeszcze ciało – to tak niewiele. Źródło: Rodzicom A ty u okien jeszcze marzysz, nagrobku smutny. Czasu napis spływa po mrocznej, głuchej twarzy, może to deszczem, może łzami. I to, że miłość, a nie taka, i to, że nie dość cios bolesny, a tylko ciemny jak krzyk ptaka, i to, że płacz, a tak cielesny. Źródło: Deszcze, 1943 Bo przecież trzeba znów pokochać. Palce mam – każdy czarną lufą, co zabić umie. – Teraz nimi grać trzeba, i to grać do słuchu. Bo przecież trzeba znów miłować. Oczy – granaty pełne śmierci, a tu by trzeba w ludzi spojrzeć i tak, by Boga dojrzeć w piersi. Źródło: Gdy broń dymiącą...,1944 Bogu podamy w końcu dłonie spalone skrzydłem antychrysta, i on zrozumie, że ta młodość w tej grozie jedna była czysta. Źródło: Których namnikt... Czy to była kula, synku, czy to serce pękło? Źródło: Elegia o... (chłopcupolskim), 1944 Gdy broń dymiącą z dłoni wyjmę i grzbiet jak pręt rozgrzany stygnie, niech mi nie kładą gwiazd na skronie i pomnik niech nie staje przy mnie. Źródło: Gdy broń dymiącą z dłoniwyjmę... I jeden z nas - to jestem ja, którym pokochał. Świat mi rozkwitł jak wielki obłok, ogień w snach i tak jak drzewo jestem – prosty. Źródło: Spojrzenie I któż z was stanie tak sam, bez przyczyny ponad miłość i proste wyznawanie winy, ponad tę jeszcze, że tworzyć ci dano i że przez dzieło twoje sny zmartwychpowstaną? Piosenka I takim ci ja mocarz, że kiedy słów nie trzeba,nie umiem stworzyć nieba miłością w oczach. Źródło: Pragnienia I w sztandary dąć, i bić w kamień, aż się lew spod dłoni wykuje, aż wykrzesze znużone ramię taki głaz, co jak serce czuje. Źródło: Warszawa Jeno wyjmij mi z tych oczu szkło bolesne – obraz dni, które czaszki białe toczy przez płonące łąki krwi Ja, żołnierz, poeta, czasu kurz. Źródło: Rodzicom Których nam nikt nie wynagrodzi i których nic nam nie zastąpi, lata wy straszne, lata wąskie jak dłonie śmierci w dniu narodzin. Źródło: Których namnikt... Nas nauczono. Nie ma miłości. Jakże nam jeszcze uciekać w mrok przed żaglem nozdrzy węszących nas, przed siecią wzdętą kijów i rąk, kiedy nie wrócą matki ni dzieci w pustego serca rozpruty strąk. Nas nauczono. Trzeba zapomnieć, żeby nie umrzeć rojąc to wszystko. Wstajemy nocą. Ciemno jest, ślisko. Szukamy serca – bierzemy w rękę, nasłuchujemy: wygaśnie męka, ale zostanie kamień – tak – głaz. Źródło: Pokolenie, 1943 Nie pokochany, nie zabity, nie napełniony, niedorzeczny, poczuję deszcz czy płacz serdeczny, że wszystko Bogu nadaremno. Zostanę sam. Ja sam i ciemność. I tylko krople, deszcze, deszcze coraz to cichsze, bezbolesne. Źródło: Deszcze, 1943 No, i stolarz schylał z wolna głowę i wyciosał przez czas niedługi dla nich wonne trumny dębowe, a dla synów ich dębowe maczugi. Źródło: Bajka, 1944 O, wybudujcie domy, o, nazwijcie wreszcie Polskę – Polską, nie krzywdą, a miłość – miłością. Źródło: Polacy, 1942 Oto jest chwila bez imienia wypalona w czasie jak w hymnie. Nitką krwi jak struną – za wozem wypisuje na bruku swe imię. Źródło: Bez imienia, 1941 Tajemnice przesypując w sobie Jak w zamkniętej kadzi ziarno, Jechali Trzej Królowie Przez ziemię rudą i skwarną Źródło: Ballada o trzechkrólach Umrzeć przyjdzie, gdy się kochało Wielkie sprawy głupią miłością. Źródło: Zgłową na karabinie Krzysztof Kamil Baczyński(ps. Jan Bugaj, Emil, Jan Krzyski, Krzysztof, PiotrSmugosz, Krzysztof Zieliński, Krzyś; ur. 22 stycznia 1921 w Warszawie,zm. 4 sierpnia 1944 w Warszawie) - polski poeta czasu wojny,podchorąży, żołnierz Armii Krajowej, podharcmistrz SzarychSzeregów, jeden z przedstawicieli pokoleniakolumbów, pochodzenia polsko-żydowskiego[1]. Zginął w czasiepowstania warszawskiego jako żołnierz batalionu "Parasol" ArmiiKrajowej. Życiorys Był synem Stanisława Baczyńskiego działacza socjalistycznego, żołnierzaLegionów Polskich, oficera WP, pisarza i krytykaliterackiego oraz Stefanii Zieleńczyk, nauczycielki i autorkipodręczników szkolnych, katoliczki pochodzącej zezasymilowanej rodziny żydowskiej. Krzysztof Kamil Baczyński urodził się i mieszkał początkowo w kamienicyprzy ul. Bagateli 10. Jego chrzest święty odbył się 7 września 1922 wkościele na placu Zbawiciela. W dzieciństwie chorował na astmę, miałsłabe serce, był stale zagrożony gruźlicą. Od 1931 uczył się wPaństwowym Gimnazjum im. Stefana Batorego i w maju 1939 otrzymałświadectwo dojrzałości. Już w czasie gimnazjalnym Baczyński odznaczałsię wielkim znawstwem także współczesnej mu literatury.Wiadomo, że fascynował się "Ferdydurke" Gombrowicza i napisał własnywariant ("Gimnazjum imienia Boobalka I"). Znał też ponadprzeciętnieliteraturę francuską, a w późniejszych latach pisał takżewiersze po francusku. W jego klasie uczyli się późniejsiżołnierze warszawskich Grup Szturmowych Szarych Szeregów:Tadeusz Zawadzki „Zośka", Jan Bytnar „Rudy" iMaciej Aleksy Dawidowski "Alek". W czasie nauki w gimnazjum należał do Organizacji MłodzieżySocjalistycznej „Spartakus", półlegalnejorganizacji uczniów szkół średnich pod patronatemPPS. Używał wówczas pseudonimu „Emil”.Nie lubił chodzić do szkoły, bywał tam rzadko i z tego też powodu miałsłabe oceny. Od 1937 członek Komitetu Wykonawczego„Spartakusa", był także współredaktorem pisma„Strzały” – wydawanego od lutego 1938organu tej organizacji, na łamach którego zadebiutował jakopoeta. Wybuch wojny uniemożliwił mu podjęcie studiów w AkademiiSztuk Pięknych. Marzył o karierze grafika lub ilustratora. W okresieokupacji niemieckiej mieszkał przy ul. Hołówki 3. Poutworzeniu w 1940 r. getta w Warszawie, pozostał z matką po aryjskiejstronie ryzykując, w razie wykrycia żydowskiego pochodzenia,rozstrzelanie na miejscu. Od jesieni 1942 do lata 1943 studiowałpolonistykę na tajnym Uniwersytecie Warszawskim. Zajmował się pracądorywczą: szklił okna, malował szyldy, pracował u węglarza naCzerniakowie, przyjmował telefonicznie zlecenia w ZakładachSanitarnych. Uczył się także w Szkole Sztuk Zdobniczych i Malarstwa. Od lipca 1943 sekcyjny w II plutonie „Alek” 2.kompanii „Rudy” batalionu Zośka AK w stopniustarszego strzelca pod ps. „Krzysztof”,„Zieliński”. Porzucił studia polonistyczne, abypoświęcić się konspiracji i poezji. Twierdził, że jeśli będzie mu todane do nauki powróci. W mieszkaniu miał skrytkę na broń, wktórej trzymał thompsona, 2 steny, MP 40 (schmeissera),granaty, materiały minerskie, a także podręczniki, mapy i prasękonspiracyjną. Uczestniczył w akcji wykolejenia pociągu niemieckiego (jadącego zfrontu wschodniego do Berlina) na odcinku Tłuszcz-Urle (kryptonim„TU") 27 kwietnia 1944. Akcja ta spowodowała 26-godzinnąprzerwę w ruchu. Po ukończeniu turnusu Szkoły Podchorążych RezerwyPiechoty „Agricola" rozkazem jej komendanta, por.„Gustawa" z 25 maja 1944, otrzymał stopień starszego strzelcapodchorążego rezerwy piechoty. Jednocześnie był kierownikiem działupoezji miesięcznika społeczno-literackiego „Droga",wydawanego od grudnia 1943 do kwietnia 1944. Rozkazem dowódcy 2. kompanii batalionu „Zośka"pchor. Andrzeja Romockiego „Morro", z 1 lipca 1944 zwolnionyz funkcji z powodu małej przydatności w warunkach polowych zjednoczesną prośbą o objęcie nieoficjalnego stanowiska szefa prasowegokompanii. Kilka dni później przeszedł do harcerskiegobatalionu "Parasol" na stanowisko zastępcy dowódcy IIIplutonu 3. kompanii. W "Parasolu" przyjął pseudonim „Krzyś". Wybuch powstania warszawskiego zaskoczył go w rejonie pl. Teatralnego– został tam wysłany po odbiór butówdla oddziału. Nie mogąc przedostać się na miejsce koncentracjimacierzystej jednostki (Wola – Dom Starców przyKarolkowej) przyłączył się do oddziału złożonego zochotników, którymi dowodził ppor. "Leszek"(Lesław Kossowski, dowódca reduty "Ratusz-Pałac Blanka" naodcinku kpt. "Gozdawy"). Krzysztof Kamil Baczyński poległ na posterunku w Pałacu Blanka 4sierpnia 1944 w godzinach popołudniowych (ok. 16), śmiertelnie ranionyprzez strzelca wyborowego ulokowanego prawdopodobnie w gmachu TeatruWielkiego. W powstaniu warszawskim, 1 września 1944 zginęła także żonaBaczyńskiego – Barbara Stanisława Drapczyńska, urodzona 13listopada 1922 w Warszawie, studentka polonistyki tajnego UW.Odznaczony pośmiertnie Medalem za Warszawę 1947 i Krzyżem ArmiiKrajowej. Pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie. Poezja W okresie okupacji niemieckiej ogłosił 4 tomiki poezji: Zamknięty echem(lato 1940), Dwie miłości (jesień 1940), Wiersze wybrane (maj 1942),Arkusz poetycki Nr 1 (1944) i składkę Śpiew z pożogi (1944) oraz wieleutworów w prasie konspiracyjnej. Jego wiersze pojawiły siętakże w antologiach poezji wydawanych konspiracyjnie: w Pieśniniepodległej (1942) i Słowie prawdziwym (1942). Uważa się, że dojrzałość poetycką osiągnął jesienią 1942. Uznanypowszechnie za jednego z najwybitniejszych poetówczasów okupacji. Jerzy Andrzejewski, jego przyjaciel,zadedykował mu tom opowiadań "Noc". Na wieść o wstąpieniu Baczyńskiegodo oddziału dywersyjnego Stanisław Pigoń powiedział Kazimierzowi Wyce:Cóż, należymy do narodu, którego losem jeststrzelać do wroga z brylantów, a Jerzy Zagórskiwspomnienie o nim zatytułował Śmierć Słowackiego (1947). Tadeusz Gajcypisał o nim: Poeta o nucie dostojnej. Krzysztof przyjaźnił się z poetąJerzym Kamilem Weintraubem; dedykował mu wiersz „Jesiennyspacer poetów”. Weintraub, podobnie jak Wykanależał do osób, z którymi Krzysztof rozmawiał opoezji. Poezja Baczyńskiego najpełniej wyraża cechy generacjikolumbów. Dla nich konsekwencją wybuchu wojny byłakonieczność poradzenia sobie z tym wstrząsem i odnalezienie własnejpostawy wobec tych wydarzeń. Jego wiersze pomimo silnego związku zczasem wojny, ukazują swój uniwersalny wymiar. Dzieje siętak m.in. dlatego, że nie pisał o swojej epoce wprost, lecz w konwencjiapokaliptycznej i onirycznej, a także dlatego, iż poruszał problemyponadczasowe, takie jak rzeźbienie duszy i psychiki człowieka,refleksja nad młodością i dojrzewaniem (w tym przypadku drastycznieprzyśpieszonym przez wojnę), poszukiwanie wartości mogących stanowićfundamenty dorosłego życia. Krzysztof Baczyński w wierszach często stosował liczbę mnogą,przemawiając w swoim i generacji imieniu. Pisał wiersze katastroficzne,ze środka "spełniającej się apokalipsy", pragnąc zmierzyć się ze swojąepoką i czasem historycznym. Ukazywał wojnę pełną onirycznych isymbolicznych obrazów, widząc ją jako siłę niszczycielskądla dotychczasowych systemów wartości i norm moralnych, awprowadzającą nowe, okrutne prawa. Był nieufny wobec tradycyjnejpoetyki, uważał, że jest niewskazana wobec ogromu zniszczeń i cierpieńnarodu. Miał świadomość własnej i pokolenia zagłady; jednocześnie niedramatyzował nad tym losem. Pragnął zminimalizować skażenie wojną, jej wpływ na własną psychikę.Chciał zmycia tego piętna poprzez obcowanie z mityczną arkadią jakoświatem czystym, nieskażonym, pozbawionym krwi, okaleczenia i śmierci.Ton jego poezji jest zróżnicowany: obok wierszy dotyczącychprzeżyć okupacyjnych, pisał także te oddzielone od tych wydarzeń, pełnenadziei i piękna. Są pełne rozbudowanych metafor, elementówze świata baśni, mikroprzyrody, otoczone aurą nastrojowości. Zachowały się wszystkie jego dzieła: ponad 500 wierszy, kilkanaściepoematów i około 20 opowiadań. Najbardziej znane wierszeBaczyńskiego to m.in.: Elegia o ... [chłopcu polskim], Mazowsze,Historia, Spojrzenie, Pragnienia, Ten czas, Pokolenie, Biała magia, Gdybroń dymiącą z dłoni wyjmę..., Polacy. Kilka jego wierszy byłośpiewanych przez Ewę Demarczyk (utwór Wiersze Wojenne,Deszcze, Na moście w Avignon), Janusza Radka, Michała Bajora, GrzegorzaTurnaua (Znów wędrujemy), zespół Lao Che(utwór Godzina W) i Ankh (Bez imienia, Erotyk). Fragmentjego wiersza Historia posłużył za tytuł filmu Jeszcze słychać śpiew irżenie koni.... O twórczości i życiu Baczyńskiego powstałokilka filmów, m.in. Dzień czwarty, w którympostać poety zagrał Krzysztof Pieczyński. źródło: NBP /Mennica Polska S.A. / Wikipedia Cytaty z utworówTadeusza Gajcy I chociaż bije ziemia skalista i srebrna pod tobą jest ojczyzna z drżącego płomienia. Źródło: Czas Kochałem ja ty zapewne, ale mi serca dano skąpo na miłośćmoją niepotrzebną, bowiem stawały nad epoką, której imiona dajesz teraz,olbrzymia śmierć i przerażenie. Źródło: poemat Do potomnego Mówisz: ciałem człowieczym trzeba schodzićnisko, najniżej, bo radosna w locie tym wieczność jest kołyską zrodzoną na krzyżu. Źródło: Żegnając się z Matką Od mego ciała do twego droga jak ręka prosta, lecz ciągle dzieli nas echo w sercu podwójnym i głosach. Źródło: Nad ranem Szukam w gwiazdach zarysu twego. Między nami jak dłoniedwie złączone są pamięci nasze i miłości, a jeden tylko wspólny dom, który nade mną w tobierośnie. Źródło: poemat Do potomnego Serce pełne miłości smutnej niosę jak żołnierz mogiłę pod swym hełmem niesie przez czas. Źródło: poemat Do potomnego Ten czas, ta noc i ja bez miejsca nad tobą ważą się i uczą: ostatni sen, a boleść pierwsza i słona miłość nad ojczyzną. Źródło: poemat Do potomnego Tadeusz Gajcy, ps."Karol Topornicki", "Roman Oścień" (ur. 8 lutego 1922 r. w Warszawie,zm.16 sierpnia 1944 r. w Warszawie) - poeta czasu wojny, żołnierzArmii Krajowej. Urodził się 8 lutego1922 w domu przy ul. Dzikiej 43/45, w ubogiej,robotniczej rodzinie warszawskiej. Jego ojciec był ślusarzem w praskimTaborze Kolejowym, matka zaś położną. Uczęszczał do słynnego gimnazjumoo. Marianów na Bielanach. Chodził tam do klasy z WojciechemJaruzelskim. Uczył się gry na mandolinie, był ministrantem. Służył doporannych mszy w kościele Jana Bożego (przy ul. Bonifraterskiej 14). W1941 zdał maturę, następnie rozpoczął studia polonistyki na UW, zktórych zrezygnował w roku następnym, poświęcając się poezjii konspiracji. W okresie II wojnyświatowej był współtwórcą (aod listopada 1943 ostatnim redaktorem) wydawanego w podziemiu almanachuspołeczno-kulturalnego Sztuka i Naród, w którymm.in. zamieszczał swoje artykuły polemiczne. Współdziałał zreferatem literackim Biura Informacji i Propagandy AK. Obok KrzysztofaKamila Baczyńskiego uważany za najwybitniejszego poetę pokoleniakolumbów. Związany z Konfederacją Narodu. Jego przodkowie przedlaty sprowadzili się z Węgier do Polski. Podczas okupacjihitlerowskiej, w 1943 roku,współuczestniczył w kursach Biura Informacji i PropagandyAK. W powstaniu walczył na Starym Mieście w grupie szturmowo-wypadowejporucznika Jerzego Bondorowskiego (ps. "Ryszard"). Zginął 16 sierpnia 1944w powstaniu warszawskim jako żołnierz AK wkamienicy na ul. Przejazd 1/3 (dziś ul. gen. Andersa), wysadzonej przezniemieckich żołnierzy. Wraz z nim zginął poeta Zdzisław Stroiński. Wniektórych, aczkolwiek nielicznych źródłach, jakoinną możliwą datę zgonu podaje się 22 sierpnia 1944, a miejscem śmiercimiałby być Arsenał; jest to jednak znacznie mniej prawdopodobne. Poezja Zaczął pisać bardzowcześnie, lecz jako 16-latek zniszczył"młodzieńcze" wiersze. W latach 1938/39 tworzy poezję, którązaczyna traktować poważnie. Widoczne jest w niej pragnieniefilozoficznego zrozumienia świata, losu i życia człowieka. Przeważa tonrefleksyjny, pesymistyczny i momentami buntowniczy, lecz pojawiajątakże pozytywne akcenty. To, co wyróżnia poezję TadeuszaGajcego na tle innych poetów tamtego okresu, to przedewszystkim odmienny, niepowtarzalny styl pisania o brutalnejrzeczywistości wojennej. Poeta odrzuca tworzeniewierszy łatwych,pisanych pod gust publiczności, czy takich, które wprostopisują okrucieństwa wojny. Ukazuje je w postaci apokaliptycznychwizji, które nie odbierają nic z ich okropności, a za to nienużą dosłownością opisu. Jego utwory obfitują w niezwykłe metafory,śmiałe skojarzenia wzięte z mowy potocznej, po którychnatychmiast można poznać niemal każdy wiersz poety. Zadebiutował w roku1942 wierszem "Wczorajszemu" drukowanym na łamachalmanachu Sztuka i Naród. Otrzymał dwie nagrody od redakcjiBiuletynu Literackiego za wiersze: "Uderzenie", "Śpiewmurów" i "Rapsod o Warszawie". Jego publikacje pojawiały sięrównież w miesięczniku "Kultura Jutra".Szczególnie doceniony wśród znajomych muliteratów został poemat "Do potomnego". Tadeusz Gajcy rozpocząłodliryki tyrtejskiej, później jednak zaczął realizować własnąwizję poezji. Nawiązywał do katastrofizmu, twórczościpoetów Drugiej Awangardy. W swojej twórczościpragnął ukazać mistyczny sens ofiary w imię miłości do ludzi i Ojczyzny(Przed odejściem). Jednak w jego wierszach łatwego patriotyzmu nie ma;jest szczerze przemyślany i przeżywany. Ogłosił dwa tomiki: "Widma" i"Grom Powszedni". W wierszach pisanychpod wrażeniem wojny i okupacji kilkakrotniepojawia się intuicyjna pewność losu, tragicznej przyszłości. Na tenproblem zwróciła uwagę poetka Józefa Radzymińska,zastanawiając się co mógł oznaczać wers "ojca twarz wżałobnej ramie" zawarty w poemacie "Do potomnego" napisanym za życiajegoojca. Taki sam sygnał pojawiasię w wierszu "Przed odejściem", o czymświadczą słowa: "Lecz nimpożegnam go ["mój kraj"] dłonią zmęczeńskiej gliny", "porównam żywioł z żywiołem, gwiazdęzawistną nazwę, co nad mą głową czeka", "(..) gdy przyjdzie spocząć podkrzyżem".Nie ubolewa jednak nad nieuchronnym przeznaczeniem. W poezjiz czasu wojny Gajcy podejmuje m.in. problem ponadczasowy: dojrzewania,poszukiwania wartości, budowania fundamentów dla dorosłegożycia. Napisał jedynie pięćerotyków inspirowanych miłością doWandy Sucheckiej. Jeden z nich, Miłość bez jutra, uważany jest za jedenz najpiękniejszych w liryce polskiej. Gajcy zajmował siętakże tłumaczeniem fragmentów dziełHomera. Pasjonował się również fotografią. źródło:NBP / Mennica Polska S.A. / Wikipedia

Dwaj poeci to pierwsza częśc cyklu zatytułowanego Stracone złudzenia, na który składają się jeszcze Wielki człowiek z prowincji w Paryżu oraz Cierpienia wynalazcy. W chronologii Komedii ludzkiej cykl ten zajmuje obok Ojca Goriot jedno z najwcześniejszych miejsc. Jak zwykle Balzac ukazuje w tych powieściach warsztat myśli ludzkiej: od skromnej drukarni na prowincji, gdzie samotny myśliciel szuka sposobu przetworzenia techniki drukarskiej, od ubogiego mieszkanka paryskiego poddasza, gdzie również myśliciel zaczyna tworzyć wielkie dzieła, aż do przybytków rozpusty ducha, błyszczącego świata teatrów i wielkiego księgarstwa paryskiego. czyta: Joanna Lissner