[SPECIALREPLICAS]
Kategoria: Kategorie/Szable/SZABLA POLSKA HUSARSKA WZ 1750
SZABLA HUSARSKA WZ 1750 BEZ POCHWY NA TABLO VIVAT
HUSSARIA Producent: Płatnerze (WZ 1750) Dane techniczne:
Długość: 91 cm Waga: 1,2 kg Szabla husarska to nazwa szabli
używanych przez jazdę ...
Pełen opis produktu 'SZABLA HUSARSKA WZ 1750 BEZ POCHWY NA TABLO VIVAT HUSSARIA' »
SZABLA HUSARSKA WZ 1750 BEZ POCHWY NA TABLO VIVAT HUSSARIA
Producent: Płatnerze (WZ 1750)
Dane techniczne:
Długość: 91 cm
Waga: 1,2 kg
Szabla husarska to nazwa szabli używanych przez jazdę polską (w
tym przez husarię) w XVII i XVIII-wiecznej
Rzeczpospolitej Obojga Narodów. Jej pierwowzorem była szabla
węgiersko – polska, powszechna w Polsce w XVI wieku.
Polska szabla husarska łączyła w sobie najlepsze cechy broni
zachodnich i wschodnich. Charakterystyczna, lekko zakrzywiona,
długa głownia wykończona została tzw. piórem – ostrzem obustronnym.
Rękojeść była stosunkowo ciężka, o niemal całkowicie zamkniętym
kabłąku. Jej masa pozwalała na lepszą kontrolę nad szablą.
Rozbudowany jelec chronił dłoń przed szablą przeciwnika i zapewniał
szabli dłuższą żywotność przez wzmocnienie jej w miejscu łączenia
rękojeści z głownią. Znajdujący się po jego środku paluch, osłaniał
kciuk i umożliwiał szybkie wycofanie broni po nieudanym ataku.
Prezentowany model jest wierną repliką szabli husarskiej.
Wykonany z najwyższej jakości stali toledańskiej.
Na jednej stronie ostrza wygrawerowany jest napis: „VIVAT
HUSSARIA”. Druga strona ostrza jest gładka, ale przystosowana do
grawerunku.
Długość tabla: 110 cm
Wysokość tabla: 20 cm
Waga tabla: 2 kg
Rys historyczny:
Historia szabli w wojsku polskim sięga drugiej połowy XV wieku.
Trafiła ona do Polski za pośrednictwem Węgier, utrzymujących
kontakty z Turkami.
Początkowo była wyłącznie bronią lekkozbrojnej jazdy i piechoty,
lecz nawet rycerstwo, posługujące się podczas bitew mieczem,
chętnie korzystało z szabli w czasie podróży, polowań i rozmaitych
świąt. Służyła im przede wszystkim tam, gdzie występowali bez
zbroi, a chcieli mieć przy boku skuteczną broń.
Do początku XVI wieku szabla zyskała w Polsce olbrzymią
popularność. Już w 1503 roku na ulicach Krakowa mawiano, że nikt
nie chciał kupować mieczy, wszyscy woleli szablę.
Tak szybka kariera szabli związana była z najazdami rabunkowymi
Tatarów Krymskich na ziemie Rzeczypospolitej. Kawaleria tatarska,
uzbrojona w łuki i niekiedy również szable była przede wszystkim
bardzo mobilna i nieuchwytna. Atakowali w niewielkich grupach
nazywanych besz-basz (pięć głów). Adoptowanie szabli do uzbrojenia
polskiej jazdy było militarną koniecznością tamtych niespokojnych
czasów. Najazdy Chanatu Krymskiego na Rzeczpospolitą były
szczególnie częste w latach 1474-1534 oraz w latach 1605-1633.
Najazdy te, liczne wojny z Rosją, a także przymierze wojskowe
Tatarów z Kozakami (1648-1654) wymusiły zmiany w polskim wojsku,
które wykraczały poza modernizację uzbrojenia. Po reformach sejmu w
1562 r. stałe wojsko zaciężne, zwane obroną potoczną zastąpione
zostało przez wojsko kwarciane, utrzymywane z ¼ dochodów króla.
Ponadto na początku XVI stulecia wypracowano nowy szyk bojowy jazdy
zwany starym urządzeniem polskim. Dwa silne hufce (czelny i walny)
ustawione jeden za drugim wspomagane były na flankach przez trzy
linie mniejszych hufczyków – posiłkowe, czarne i stracenia. W
drugiej połowie XVI wieku włączono do szyku oddziały piechoty i
artylerii.
Husaria będąca początkowo lekkozbrojną jazdą w połowie XVI wieku
przejęła rolę kopijników. Uzbrojeni w kopie (tylko towarzysze),
szable, napierśniki i napleczniki oraz hełmy (często kapaliny),
husarze stanowili trzon polskiej armii. Od lat 30. XVII wieku
liczebność husarii była stopniowo ograniczana ze względu na wysokie
koszty utrzymania. Zrezygnowano z napleczników na rzecz lamparcich
i tygrysich skór. Zaczęto używać pistoletów. W latach 90.
XVII wieku, pod koniec wojen z Turcją, zamiast kopii towarzysze
uzbrajani byli w muszkiety.
Husaria przesądziła o spektakularnych wygranych w takich bitwach
jak: bitwa pod Curtea de Arges (1600), bitwa pod Kircholmem (1605),
bitwa pod Kłuszynem (1610), bitwa pod Chocimiem (1621) czy bitwa
pod Wiedniem (1683). Przetrwała do połowy XVIII wieku.