Kangoo.plSzukamy produktów wśród ponad 10 mln ofert sklepów internetowych

MIECZ ŚREDNIOWIECZNY BEZ POCHWY FRANCJA XIV WIEK 5203   Replika dekoracyjna - nie jest przeznaczona do treningu ani do walki. Model ten nie jest naostrzony ani nie nadaje się do ostrzenia.   Model bazuje na wzorach historycznych   Na jelcu i na głowicy łacińskie inskrypcje: Trzymany przez smoka, który nie śpi oraz w imię prawdy   Producent: Denix ( 5203 ) Materiał klinga: stop cynku i aluminium grawerowane obustronnie Rękojeść: stop cynku i aluminium Długość całkowita: ok 98 cm Długość klingi: ok 79 cm Szerokość klingi przy rękojeści: ok 3,9 cm Grubość klingi przy rękojeści: ok 4 mm Waga: 1,55 kg

ZESTAW 2 MIECZY NINJA Z NYLONOWYMI POCHWAMI I PASEM HK-1456   Model o charakterze wyłącznie dekoracyjnym Model ten nie jest naostrzony ani nie nadaje się do ostrzenia. Katana: długość 64,77cm   Model ten wykonany jest ze stali nierdzewnej. Ostrze w kolorze czarnym MODEL JEST MONTOWANY W USA STAL NIERDZEWNA POCHODZI Z CHIN RESZTA ELEMENTÓW PRODUKOWANA W USA    Cena obejmuje również PAS na plecy.

Tablo pojedyńcze do szabel bez pochwy Wymiary Długość tabla: 110 cm Wysokość tabla: 20 cm Waga tabla: 1,9 kg Tablo pasuje do większości naszych szabel Cena nie dotyczy widocznych na zdjęciach szabel, są to zdjęcia poglądowe

ZESTAW 2 MIECZY NINJA Z POCHWAMI I MOCOWANIEM NA RAMIONA   Prezentowany model jest wierną repliką oryginału. Model o charakterze wyłącznie dekoracyjnym  (SW-896BK3) Katana: długość 68 cm waga: 1 kg Model ten wykonany jest ze stali nierdzewnej.( lekko naostrzona) NA OSTRZU HAMON Pochwa jest z drewna  Cena obejmuje również mocowanie na plecy.

POLSKA SZABLA HUSARSKA WZ 1750 BEZ POCHWY VIVAT HUSSARIA Producent: Płatnerze  (WZ 1750) Dane techniczne: Długość: 92 cm Waga: 1,5 kg Szabla husarska to zwyczajowa nazwa polskiej szabli bojowej używanej przez husarię oraz inne formacje kawaleryjskie w XVII i XVIII wiecznej Rzeczpospolitej Obojga Narodów. Wyewoluowała z szabli węgiersko-polskiej pod znacznym wpływem szabli zachodnioeuropejskich i tureckich. Ostrze przedstawionej repliki zostało wykonane z wysokiej jakości stali toledańskiej. Jedna strona głowni posiada wygrawerowany napis „Vivat Hussaria” oraz motywy roślinne po obu stronach napisu. Druga strona ostrza jest gładka. Dosyć ciężka, prawie całkowicie zamknięta rękojeść. Głowica rękojeści wysunięta ku przodowi. Głownia wykończona tzw. piórem. Broń ta jest świetnie zbalansowana. Uważana za najlepszą kawaleryjską szablę świata.  Prezentowana szabla jest wierną repliką historycznej szabli husarskiej. Cena nie uwzględnia prezentowanego stojaka. Rys historyczny: Historia szabli w wojsku polskim sięga drugiej połowy XV wieku. Trafiła ona do Polski za pośrednictwem Węgier, utrzymujących kontakty z Turkami. Początkowo była wyłącznie bronią lekkozbrojnej jazdy i piechoty, lecz nawet rycerstwo, posługujące się podczas bitew mieczem, chętnie korzystało z szabli w czasie podróży, polowań i rozmaitych świąt. Służyła im przede wszystkim tam, gdzie występowali bez zbroi, a chcieli mieć przy boku skuteczną broń. Do początku XVI wieku szabla zyskała w Polsce olbrzymią popularność. Już w 1503 roku na ulicach Krakowa mawiano, że nikt nie chciał kupować mieczy, wszyscy woleli szablę. Tak szybka kariera szabli związana była z najazdami rabunkowymi Tatarów Krymskich na ziemie Rzeczypospolitej. Kawaleria tatarska, uzbrojona w łuki i niekiedy również szable była przede wszystkim bardzo mobilna i nieuchwytna. Atakowali w niewielkich grupach nazywanych besz-basz (pięć głów). Adoptowanie szabli do uzbrojenia polskiej jazdy było militarną koniecznością tamtych niespokojnych czasów. Najazdy Chanatu Krymskiego na Rzeczpospolitą były szczególnie częste w latach 1474-1534 oraz w latach 1605-1633. Najazdy te, liczne wojny z Rosją, a także przymierze wojskowe Tatarów z Kozakami (1648-1654) wymusiły zmiany w polskim wojsku, które wykraczały poza modernizację uzbrojenia. Po reformach sejmu w 1562 r. stałe wojsko zaciężne, zwane obroną potoczną zastąpione zostało przez wojsko kwarciane, utrzymywane z ¼ dochodów króla. Ponadto na początku XVI stulecia wypracowano nowy szyk bojowy jazdy zwany starym urządzeniem polskim. Dwa silne hufce (czelny i walny) ustawione jeden za drugim wspomagane były na flankach przez trzy linie mniejszych hufczyków – posiłkowe, czarne i stracenia. W drugiej połowie XVI wieku włączono do szyku oddziały piechoty i artylerii. Husaria będąca początkowo lekkozbrojną jazdą w połowie XVI wieku przejęła rolę kopijników. Uzbrojeni w kopie (tylko towarzysze), szable, napierśniki i napleczniki oraz hełmy (często kapaliny), husarze stanowili trzon polskiej armii. Od lat 30. XVII wieku liczebność husarii była stopniowo ograniczana ze względu na wysokie koszty utrzymania. Zrezygnowano z napleczników na rzecz lamparcich i tygrysich skór.  Zaczęto używać pistoletów. W latach 90. XVII wieku, pod koniec wojen z Turcją, zamiast kopii towarzysze uzbrajani byli w muszkiety. Husaria przesądziła o spektakularnych wygranych w takich bitwach jak: bitwa pod Curtea de Arges (1600), bitwa pod Kircholmem (1605), bitwa pod Kłuszynem (1610), bitwa pod Chocimiem (1621) czy bitwa pod Wiedniem (1683). Przetrwała do połowy XVIII wieku.

SZABLA HUSARSKA WZ 1750 BEZ POCHWY NA TABLO VIVAT HUSSARIA   Producent: Płatnerze (WZ 1750) Dane techniczne: Długość: 91 cm Waga: 1,2 kg Szabla husarska to nazwa szabli używanych przez jazdę polską (w tym przez husarię)  w  XVII i XVIII-wiecznej Rzeczpospolitej Obojga Narodów. Jej pierwowzorem była szabla węgiersko – polska, powszechna w Polsce w XVI wieku. Polska szabla husarska łączyła w sobie najlepsze cechy broni zachodnich i wschodnich. Charakterystyczna, lekko zakrzywiona, długa głownia wykończona została tzw. piórem – ostrzem obustronnym. Rękojeść była stosunkowo ciężka, o niemal całkowicie zamkniętym kabłąku. Jej masa pozwalała na lepszą kontrolę nad szablą. Rozbudowany jelec chronił dłoń przed szablą przeciwnika i zapewniał szabli dłuższą żywotność przez wzmocnienie jej w miejscu łączenia rękojeści z głownią. Znajdujący się po jego środku paluch, osłaniał kciuk i umożliwiał szybkie wycofanie broni po nieudanym ataku. Prezentowany model jest wierną repliką szabli husarskiej. Wykonany z najwyższej jakości stali toledańskiej. Na jednej stronie ostrza wygrawerowany jest napis: „VIVAT HUSSARIA”. Druga strona ostrza jest gładka, ale przystosowana do grawerunku. Długość tabla: 110 cm Wysokość tabla: 20 cm Waga tabla: 2 kg Rys historyczny: Historia szabli w wojsku polskim sięga drugiej połowy XV wieku. Trafiła ona do Polski za pośrednictwem Węgier, utrzymujących kontakty z Turkami. Początkowo była wyłącznie bronią lekkozbrojnej jazdy i piechoty, lecz nawet rycerstwo, posługujące się podczas bitew mieczem, chętnie korzystało z szabli w czasie podróży, polowań i rozmaitych świąt. Służyła im przede wszystkim tam, gdzie występowali bez zbroi, a chcieli mieć przy boku skuteczną broń. Do początku XVI wieku szabla zyskała w Polsce olbrzymią popularność. Już w 1503 roku na ulicach Krakowa mawiano, że nikt nie chciał kupować mieczy, wszyscy woleli szablę. Tak szybka kariera szabli związana była z najazdami rabunkowymi Tatarów Krymskich na ziemie Rzeczypospolitej. Kawaleria tatarska, uzbrojona w łuki i niekiedy również szable była przede wszystkim bardzo mobilna i nieuchwytna. Atakowali w niewielkich grupach nazywanych besz-basz (pięć głów). Adoptowanie szabli do uzbrojenia polskiej jazdy było militarną koniecznością tamtych niespokojnych czasów. Najazdy Chanatu Krymskiego na Rzeczpospolitą były szczególnie częste w latach 1474-1534 oraz w latach 1605-1633. Najazdy te, liczne wojny z Rosją, a także przymierze wojskowe Tatarów z Kozakami (1648-1654) wymusiły zmiany w polskim wojsku, które wykraczały poza modernizację uzbrojenia. Po reformach sejmu w 1562 r. stałe wojsko zaciężne, zwane obroną potoczną zastąpione zostało przez wojsko kwarciane, utrzymywane z ¼ dochodów króla. Ponadto na początku XVI stulecia wypracowano nowy szyk bojowy jazdy zwany starym urządzeniem polskim. Dwa silne hufce (czelny i walny) ustawione jeden za drugim wspomagane były na flankach przez trzy linie mniejszych hufczyków – posiłkowe, czarne i stracenia. W drugiej połowie XVI wieku włączono do szyku oddziały piechoty i artylerii. Husaria będąca początkowo lekkozbrojną jazdą w połowie XVI wieku przejęła rolę kopijników. Uzbrojeni w kopie (tylko towarzysze), szable, napierśniki i napleczniki oraz hełmy (często kapaliny), husarze stanowili trzon polskiej armii. Od lat 30. XVII wieku liczebność husarii była stopniowo ograniczana ze względu na wysokie koszty utrzymania. Zrezygnowano z napleczników na rzecz lamparcich i tygrysich skór.  Zaczęto używać pistoletów. W latach 90. XVII wieku, pod koniec wojen z Turcją, zamiast kopii towarzysze uzbrajani byli w muszkiety. Husaria przesądziła o spektakularnych wygranych w takich bitwach jak: bitwa pod Curtea de Arges (1600), bitwa pod Kircholmem (1605), bitwa pod Kłuszynem (1610), bitwa pod Chocimiem (1621) czy bitwa pod Wiedniem (1683). Przetrwała do połowy XVIII wieku.

SZABLA WOJSKA POLSKIEGO WZ 1976  BEZ POCHWY NA TABLO   Producent: Płatnerze  (WZ 1976) Szabla ta to wierna replika szabli zaprojektowanej w 1976 przez specjalistów od historii wojskowości we współpracy z Muzeum Wojska Polskiego. Ich produkcją zajęła sie łódzka firma Wilfama. W polskiej armii szable te pełniły głównie funkcje ceremonialne. Dane techniczne: Długość: 92 cm Waga: 1,2 kg Głownia o bardzo słabym zakrzywieniu kołowym. Po jednej stronie wygrawerowano napis „HONOR I OJCZYZNA”, pod nim umieszczono orła białego a całość okalają motywy florystyczne. Druga strona ostrza pozostaje gładka. Rękojeść całkowicie zamknięta, krzyżowo-kabłąkowa, z krótkimi wąsami, które na szablach tego typu zakrywały sygnaturę firmy i numer modelu. Trzon rękojeści przykryty jest obszernym złotym kapturem i czarną skórą zszytą złotą nitką. W zestawie znajduje sie gustowne, drewniane tablo do umieszczenia szabli. Długość tabla: 110 cm Wysokość tabla : 20 cm Waga tabla: 2 kg

SZABLA HUSARSKA WZ 1750 BEZ POCHWY +TABLO "BÓG HONOR OJCZYZNA" Producent: Płatnerze  (WZ 1750) Dane techniczne: Wymiary:   Długość szabli bez pochwy: ok 92 cm Długość klingi: ok 78 cm Grubość ostrza przy rękojeści: ok 5 mm Szerokość ostrza przy rękojeści: ok 4,2 cm Waga pochwy: ok 1,4 kg        Ostrze wymaga konserwacji.   Szabla husarska to popularna nazwa szabli będących na wyposażeniu polskiej kawalerii (w tym husarii) w XVII i XVIII wieku. Charakterystyczny, niemal w pełni zamknięty jelec chronił dłoń i sprawiał, że szabla została idealnie wyważona co zwiększało nad nią kontrolę. Metalowy kapturek nadawał jej dodatkowej stabilności. Mosiężny bądź stalowy paluch pozwalał na szybsze zadawanie kolejnych ciosów. Dolna część głowni, tzw. pióro, posiadała obustronne ostrze i umożliwiała zadawanie pchnięć. Prezentowany model jest idealną repliką szabli husarskiej. Na jednej stronie ostrza wygrawerowano napis „Bóg Honor Ojczyzna”, druga strona ostrza jest gładka, przystosowana do grawerunku. Długość tabla: 110 cm Wysokość tabla: 20 cm Waga tabla: 2 kg Rys historyczny: Historia szabli w wojsku polskim sięga drugiej połowy XV wieku. Trafiła ona do Polski za pośrednictwem Węgier, utrzymujących kontakty z Turkami. Początkowo była wyłącznie bronią lekkozbrojnej jazdy i piechoty, lecz nawet rycerstwo, posługujące się podczas bitew mieczem, chętnie korzystało z szabli w czasie podróży, polowań i rozmaitych świąt. Służyła im przede wszystkim tam, gdzie występowali bez zbroi, a chcieli mieć przy boku skuteczną broń. Do początku XVI wieku szabla zyskała w Polsce olbrzymią popularność. Już w 1503 roku na ulicach Krakowa mawiano, że nikt nie chciał kupować mieczy, wszyscy woleli szablę. Tak szybka kariera szabli związana była z najazdami rabunkowymi Tatarów Krymskich na ziemie Rzeczypospolitej. Kawaleria tatarska, uzbrojona w łuki i niekiedy również szable była przede wszystkim bardzo mobilna i nieuchwytna. Atakowali w niewielkich grupach nazywanych besz-basz (pięć głów). Adoptowanie szabli do uzbrojenia polskiej jazdy było militarną koniecznością tamtych niespokojnych czasów. Najazdy Chanatu Krymskiego na Rzeczpospolitą były szczególnie częste w latach 1474-1534 oraz w latach 1605-1633. Najazdy te, liczne wojny z Rosją, a także przymierze wojskowe Tatarów z Kozakami (1648-1654) wymusiły zmiany w polskim wojsku, które wykraczały poza modernizację uzbrojenia. Po reformach sejmu w 1562 r. stałe wojsko zaciężne, zwane obroną potoczną zastąpione zostało przez wojsko kwarciane, utrzymywane z ¼ dochodów króla. Ponadto na początku XVI stulecia wypracowano nowy szyk bojowy jazdy zwany starym urządzeniem polskim. Dwa silne hufce (czelny i walny) ustawione jeden za drugim wspomagane były na flankach przez trzy linie mniejszych hufczyków – posiłkowe, czarne i stracenia. W drugiej połowie XVI wieku włączono do szyku oddziały piechoty i artylerii. Husaria będąca początkowo lekkozbrojną jazdą w połowie XVI wieku przejęła rolę kopijników. Uzbrojeni w kopie (tylko towarzysze), szable, napierśniki i napleczniki oraz hełmy (często kapaliny), husarze stanowili trzon polskiej armii. Od lat 30. XVII wieku liczebność husarii była stopniowo ograniczana ze względu na wysokie koszty utrzymania. Zrezygnowano z napleczników na rzecz lamparcich i tygrysich skór.  Zaczęto używać pistoletów. W latach 90. XVII wieku, pod koniec wojen z Turcją, zamiast kopii towarzysze uzbrajani byli w muszkiety. Husaria przesądziła o spektakularnych wygranych w takich bitwach jak: bitwa pod Curtea de Arges (1600), bitwa pod Kircholmem (1605), bitwa pod Kłuszynem (1610), bitwa pod Chocimiem (1621) czy bitwa pod Wiedniem (1683). Przetrwała do połowy XVIII wieku.

POLSKA SZABLA WZ1934 BEZ POCHWY BÓG HONOR OJCZYZNA Z TABLO   Producent: Płatnerze  (WZ 1934) Prezentowana szabla to rekonstrukcja polskiej szabli kawaleryjskiej wz. 34. zaprojektowanej w 1934 przez Wojskowy Instytut Techniczny Uzbrojenia, a produkowanej od 1936 do wybuchu II Wojny Światowej. Wyprodukowano 4 serie po 9 999 sztuk tego typu szabel w kieleckiej Hucie Ludwików. Była to ostatnia polska szabla bojowa. Dane techniczne: Długość: 95 cm Waga: 1,1 kg Jest to broń o lekko zakrzywionej kołowo głowni, zwieńczonej piórem. Ostrze zdobione motywami roślinnymi, polskim orłem w koronie i wyrytym napisem „BÓG HONOR OJCZYZNA”. Druga strona jest gładka. Trzon rękojeści szabli tego typu jest drewniany, przytwierdzony dwiema śrubami. Obie strony rękojeści są karbowane. Głowicę wieńczy złoty kapturek. Jelec z krótkimi, dosyć szerokimi wąsami w kolorze złota. Rękojeść ma całkowicie zamknięty kabłąk. Do zestawu dołączone jest gustowne, drewniane tablo. Długość tabla: 110 cm Wysokość tabla: 20 cm Waga tabla: 2 kg

POLSKA SZABLA WZ1934 BEZ POCHWY -BÓG HONOR OJCZYZNA   Producent: Płatnerze  (WZ 1934) Prezentowany model to wierna replika polskiej szabli kawaleryjskiej wz. 34. Produkowana była w Kielcach, w tamtejszej Hucie Ludwików. Do początku II Wojny Światowej wyprodukowano 40 000 sztuk tej broni. Dane techniczne: Długość: 95 cm Waga: 1,1 kg Rękojeść szabli całkowicie zamknięta, o złotej obudowie. Trzon rękojeści wykonany z bukowego drewna, karbowany dwustronnie mocowany na dwie stalowe śruby. Głownia lekko zakrzywiona, zwieńczona piórem. Jedna strona głowni bogato udekorowana – motywy roślinne, polski biały orzeł w koronie i napis „BÓG HONOR OJCZYZNA”.  Druga strona ostrza pozostaje gładka, dostosowana do grawerunku. Szable tego typu musiały spełniać surowe kryteria: - ostrze musiało przebić stalową blachę o grubości 2 mm po opuszczeniu szabli z wysokości 2 m - głownia poddana naciskowi na pieniek wyginana w obie strony na 15 cm nie mogła się złamać lub zdeformować - przeciąć 5 mm stalowe tabliczki bez uszkodzenia ostrza - pochwa musiała przetrwać nacisk 120 kg - przetrwać silne uderzenia płazem i grzbietem głowni o drewniany pieniek Cena nie uwzględnia stojaka.

POLSKA SZABLA BOJOWA WZ 1934 BEZ POCHWY - WERSJA GŁADKA   Producent: Płatnerze (WZ 1934) Prezentowany model to wierna reprodukcja polskiej szabli kawaleryjskiej wz. 34. zaprojektowanej w 1934 roku przez Wojskowy Instytut Techniczny Uzbrojenia w Warszawie. Produkowana w latach 1936-1939. Znajdowała sie na wyposażeniu polskiej kawalerii podczas II Wojny Światowej. Do użytku oddano niemal 40 tys. tych szabel w 4 równych partiach po 9 999 sztuk. Dane techniczne: Długość: 95 cm Waga: 1,1 kg Głownia lekko zakrzywiona kołowo, gładka po obu stronach. Ostrze posiadało obosieczne pióro. Oryginalne szable tego typu miały pod wąsami jelca wyryty napis S. wz. 34. a pod drugiej stronie H. LUDWIKÓW KIELCE. Rękojeść o całkowicie zamkniętym kabłąku. Trzon z drewna bukowego, karbowany po obu stronach żłobieniami, złączony dwiema śrubami ze złotym kapturkiem. Jelec z krótkimi i dosyć szerokimi wąsami. Broń ta musiała przejść szereg rygorystycznych testów technicznych aby mogła być zatwierdzona do odbioru przez wojsko: - ostrze musiało przebić stalową blachę o grubości 2 mm po opuszczeniu szabli z wysokości 2 m - przetrwać silne uderzenia płazem i grzbietem głowni o drewniany pieniek - głownia poddana naciskowi na pieniek wyginana w obie strony na 15 cm nie mogła się złamać lub zdeformować - przeciąć 5 mm stalowe tabliczki bez uszkodzenia ostrza - pochwa musiała przetrwać nacisk 120 kg Cena nie uwzględnia stojaka.

POLSKA SZABLA BOJOWA WZ 1934 BEZ POCHWY WRAZ Z TABLO WERSJA GŁADKA   Producent: Płatnerze  (WZ 1934) Prezentowana szabla bojowa to replika modelu wz. 34. Zaprojektowana w 1934 przez Wojskowy Instytut Techniczny Uzbrojenia. Produkowana od 1936 była na wyposażeniu polskiej kawalerii podczas II Wojny Światowej. Dane techniczne: Długość: 95 cm Waga: 1,1 kg Głownia zakrzywiona kołowo, z wklęśnięciem na środkowej części (mocy). Ostrze po obu stronach jest gładkie, bez zdobień, zakończone piórem. Rękojeść całkowicie zamknięta. Jelec w kolorze złotym z krótkimi wąsami. Trzon rękojeści drewniany, karbowany po obu stronach z dwiema metalowymi śrubami. Głowica pokryta małym, złotym kapturkiem. Do zestawu dołączone jest drewniane tablo. Długość tabla: 110 cm Wysokość tabla: 20 cm Waga tabla: 2 kg

GŁADKA POLSKA SZABLA HUSARSKA  Z PALUCHEM BEZ POCHWY NA TABLO Producent: Płatnerze  (WZ 1750 ) Dane techniczne: Długość : 91 cm Waga: 1,2 kg Szabla husarska to powszechna nazwa szabli używanych przez polską husarię i inne formacje jazdy polskiej w XVII i XVIII stuleciu. Jej poprzedniczką była szabla węgiersko-polska z XVI wieku. Dosyć ciężka, prawie całkowicie zamknięta rękojeść sprawiała, że szabla husarska była znakomicie wyważona. Jelec z paluchem, bogato zdobiony ornamentyką, wzmacniał szablę, chronił dłoń, a paluch dodatkowo zwiększał jej skuteczność na polu bitwy. Zakrzywione kołowo ostrze zwieńczone było tzw. piórem. Górna część ostrza, tzw. zastawa służyła do blokowania cięć wroga. Obie strony głowni są gładkie ale przystosowane do grawerunku. Szabla ta jest rewelacyjną repliką historycznej szabli husarskiej. W zestawie dołączone jest gustowne, drewniane tablo. Długość tabla: 110 cm Wysokość tabla: 20 cm Waga tabla: 2 kg Rys historyczny: Historia szabli w wojsku polskim sięga drugiej połowy XV wieku. Trafiła ona do Polski za pośrednictwem Węgier, utrzymujących kontakty z Turkami. Początkowo była wyłącznie bronią lekkozbrojnej jazdy i piechoty, lecz nawet rycerstwo, posługujące się podczas bitew mieczem, chętnie korzystało z szabli w czasie podróży, polowań i rozmaitych świąt. Służyła im przede wszystkim tam, gdzie występowali bez zbroi, a chcieli mieć przy boku skuteczną broń. Do początku XVI wieku szabla zyskała w Polsce olbrzymią popularność. Już w 1503 roku na ulicach Krakowa mawiano, że nikt nie chciał kupować mieczy, wszyscy woleli szablę. Tak szybka kariera szabli związana była z najazdami rabunkowymi Tatarów Krymskich na ziemie Rzeczypospolitej. Kawaleria tatarska, uzbrojona w łuki i niekiedy również szable była przede wszystkim bardzo mobilna i nieuchwytna. Atakowali w niewielkich grupach nazywanych besz-basz (pięć głów). Adoptowanie szabli do uzbrojenia polskiej jazdy było militarną koniecznością tamtych niespokojnych czasów. Najazdy Chanatu Krymskiego na Rzeczpospolitą były szczególnie częste w latach 1474-1534 oraz w latach 1605-1633. Najazdy te, liczne wojny z Rosją, a także przymierze wojskowe Tatarów z Kozakami (1648-1654) wymusiły zmiany w polskim wojsku, które wykraczały poza modernizację uzbrojenia. Po reformach sejmu w 1562 r. stałe wojsko zaciężne, zwane obroną potoczną zastąpione zostało przez wojsko kwarciane, utrzymywane z ¼ dochodów króla. Ponadto na początku XVI stulecia wypracowano nowy szyk bojowy jazdy zwany starym urządzeniem polskim. Dwa silne hufce (czelny i walny) ustawione jeden za drugim wspomagane były na flankach przez trzy linie mniejszych hufczyków – posiłkowe, czarne i stracenia. W drugiej połowie XVI wieku włączono do szyku oddziały piechoty i artylerii. Husaria będąca początkowo lekkozbrojną jazdą w połowie XVI wieku przejęła rolę kopijników. Uzbrojeni w kopie (tylko towarzysze), szable, napierśniki i napleczniki oraz hełmy (często kapaliny), husarze stanowili trzon polskiej armii. Od lat 30. XVII wieku liczebność husarii była stopniowo ograniczana ze względu na wysokie koszty utrzymania. Zrezygnowano z napleczników na rzecz lamparcich i tygrysich skór.  Zaczęto używać pistoletów. W latach 90. XVII wieku, pod koniec wojen z Turcją, zamiast kopii towarzysze uzbrajani byli w muszkiety. Husaria przesądziła o spektakularnych wygranych w takich bitwach jak: bitwa pod Curtea de Arges (1600), bitwa pod Kircholmem (1605), bitwa pod Kłuszynem (1610), bitwa pod Chocimiem (1621) czy bitwa pod Wiedniem (1683). Przetrwała do połowy XVIII wieku.

POLSKA SZABLA HUSARSKA  Z PALUCHEM BEZ POCHWY NA TABLO Producent: Płatnerze  (WZ 1750 ) Dane techniczne: Długość : 91 cm Waga: 1,2 kg Szabla husarska to typ szabli rozpowszechnionej w XVII i XVIII-wiecznej Rzeczpospolitej, używanej przez husarię i inne formacje polskiej jazdy. Jej poprzedniczką była XVI-wieczna szabla węgiersko-polska. Szabla husarska posiadała lekko wysuniętą ku przodowi głowicę rękojeści. Prawie całkowicie zamknięty jelec miał za zadanie chronić dłoń. Ponadto wzmacniał szablę w miejscu złączenia głowni z rękojeścią. Górna część głowni (bliższa rękojeści), tzw. zastawa była zatępiona i służyła do blokowania uderzeń przeciwnika. Dolna część wykończona tzw. piórem. Dosyć ciężka rękojeść dawała lepszą kontrolę nad szablą. Dodatkowo jej walory użytkowe zwiększał tzw. paluch – pierścień służący do oparcia kciuka. Na jednej stronie głowni wygrawerowany jest napis „HUSSARIA”, na drugiej „JESUS MARIA JOSEF SPES MEA”. Napisy tego typu były powszechne na szablach husarskich. Prezentowana szabla jest wierną repliką oryginalnej szabli husarskiej. W zestawie dołączone jest drewniane tablo. Długość tabla: 110 cm Wysokość tabla: 20 cm Waga tabla: 2 kg Rys historyczny: Historia szabli w wojsku polskim sięga drugiej połowy XV wieku. Trafiła ona do Polski za pośrednictwem Węgier, utrzymujących kontakty z Turkami. Początkowo była wyłącznie bronią lekkozbrojnej jazdy i piechoty, lecz nawet rycerstwo, posługujące się podczas bitew mieczem, chętnie korzystało z szabli w czasie podróży, polowań i rozmaitych świąt. Służyła im przede wszystkim tam, gdzie występowali bez zbroi, a chcieli mieć przy boku skuteczną broń. Do początku XVI wieku szabla zyskała w Polsce olbrzymią popularność. Już w 1503 roku na ulicach Krakowa mawiano, że nikt nie chciał kupować mieczy, wszyscy woleli szablę. Tak szybka kariera szabli związana była z najazdami rabunkowymi Tatarów Krymskich na ziemie Rzeczypospolitej. Kawaleria tatarska, uzbrojona w łuki i niekiedy również szable była przede wszystkim bardzo mobilna i nieuchwytna. Atakowali w niewielkich grupach nazywanych besz-basz (pięć głów). Adoptowanie szabli do uzbrojenia polskiej jazdy było militarną koniecznością tamtych niespokojnych czasów. Najazdy Chanatu Krymskiego na Rzeczpospolitą były szczególnie częste w latach 1474-1534 oraz w latach 1605-1633. Najazdy te, liczne wojny z Rosją, a także przymierze wojskowe Tatarów z Kozakami (1648-1654) wymusiły zmiany w polskim wojsku, które wykraczały poza modernizację uzbrojenia. Po reformach sejmu w 1562 r. stałe wojsko zaciężne, zwane obroną potoczną zastąpione zostało przez wojsko kwarciane, utrzymywane z ¼ dochodów króla. Ponadto na początku XVI stulecia wypracowano nowy szyk bojowy jazdy zwany starym urządzeniem polskim. Dwa silne hufce (czelny i walny) ustawione jeden za drugim wspomagane były na flankach przez trzy linie mniejszych hufczyków – posiłkowe, czarne i stracenia. W drugiej połowie XVI wieku włączono do szyku oddziały piechoty i artylerii. Husaria będąca początkowo lekkozbrojną jazdą w połowie XVI wieku przejęła rolę kopijników. Uzbrojeni w kopie (tylko towarzysze), szable, napierśniki i napleczniki oraz hełmy (często kapaliny), husarze stanowili trzon polskiej armii. Od lat 30. XVII wieku liczebność husarii była stopniowo ograniczana ze względu na wysokie koszty utrzymania. Zrezygnowano z napleczników na rzecz lamparcich i tygrysich skór.  Zaczęto używać pistoletów. W latach 90. XVII wieku, pod koniec wojen z Turcją, zamiast kopii towarzysze uzbrajani byli w muszkiety. Husaria przesądziła o spektakularnych wygranych w takich bitwach jak: bitwa pod Curtea de Arges (1600), bitwa pod Kircholmem (1605), bitwa pod Kłuszynem (1610), bitwa pod Chocimiem (1621) czy bitwa pod Wiedniem (1683). Przetrwała do połowy XVIII wieku.

POLSKA SZABLA HUSARSKA  Z PALUCHEM BEZ POCHWY   Producent: Płatnerze  (WZ 1750 ) Dane techniczne: Wymiary:   Długość szabli bez pochwy: ok 90 cm Długość klingi: ok 78 cm Grubość ostrza przy rękojeści: ok 4 mm Szerokość ostrza przy rękojeści: ok 3,6 cm Waga bez pochwy: ok 1,2 kg      Szabla husarska to typ szabli używanych przez różne formacje polskiej jazdy (również przez husarię) w XVII i XVIII wieku. Jej pierwowzorem była szabla węgiersko-polska z XVI wieku. Szabla ta miała zakrzywioną kołowo głownię. Jej dolną część stanowiło tzw. pióro – obustronne ostrze umożliwiające zadawanie pchnięć. Rękojeść wzmocniona była rozbudowanym jelcem z wąsami oraz kapturem, które dodawały jej ciężkości. Dzięki temu szablą było znacznie łatwiej operować. Ponadto jelec z niemal całkowicie zamkniętym kabłąkiem oraz tzw. paluch chroniły dłoń przed ostrzem nieprzyjaciela. Paluch dodatkowo poprawiał kontrolę nad szablą i umożliwiał szybsze cofanie ręki i wykonywanie kolejnych cięć. Głowica rękojeści była lekko wysunięta ku przodowi. Prezentowana replika posiada wygrawerowany napis „JESUS MARIA JOSEF SPES MEA” na jednej stronie ostrza oraz „HUSSARIA” na drugiej. Wykonana jest z najwyższej jakości stali toledańskiej. W cenę nie wlicza się zaprezentowanego stojaka. Rys historyczny: Historia szabli w wojsku polskim sięga drugiej połowy XV wieku. Trafiła ona do Polski za pośrednictwem Węgier, utrzymujących kontakty z Turkami. Początkowo była wyłącznie bronią lekkozbrojnej jazdy i piechoty, lecz nawet rycerstwo, posługujące się podczas bitew mieczem, chętnie korzystało z szabli w czasie podróży, polowań i rozmaitych świąt. Służyła im przede wszystkim tam, gdzie występowali bez zbroi, a chcieli mieć przy boku skuteczną broń. Do początku XVI wieku szabla zyskała w Polsce olbrzymią popularność. Już w 1503 roku na ulicach Krakowa mawiano, że nikt nie chciał kupować mieczy, wszyscy woleli szablę. Tak szybka kariera szabli związana była z najazdami rabunkowymi Tatarów Krymskich na ziemie Rzeczypospolitej. Kawaleria tatarska, uzbrojona w łuki i niekiedy również szable była przede wszystkim bardzo mobilna i nieuchwytna. Atakowali w niewielkich grupach nazywanych besz-basz (pięć głów). Adoptowanie szabli do uzbrojenia polskiej jazdy było militarną koniecznością tamtych niespokojnych czasów. Najazdy Chanatu Krymskiego na Rzeczpospolitą były szczególnie częste w latach 1474-1534 oraz w latach 1605-1633. Najazdy te, liczne wojny z Rosją, a także przymierze wojskowe Tatarów z Kozakami (1648-1654) wymusiły zmiany w polskim wojsku, które wykraczały poza modernizację uzbrojenia. Po reformach sejmu w 1562 r. stałe wojsko zaciężne, zwane obroną potoczną zastąpione zostało przez wojsko kwarciane, utrzymywane z ¼ dochodów króla. Ponadto na początku XVI stulecia wypracowano nowy szyk bojowy jazdy zwany starym urządzeniem polskim. Dwa silne hufce (czelny i walny) ustawione jeden za drugim wspomagane były na flankach przez trzy linie mniejszych hufczyków – posiłkowe, czarne i stracenia. W drugiej połowie XVI wieku włączono do szyku oddziały piechoty i artylerii. Husaria będąca początkowo lekkozbrojną jazdą w połowie XVI wieku przejęła rolę kopijników. Uzbrojeni w kopie (tylko towarzysze), szable, napierśniki i napleczniki oraz hełmy (często kapaliny), husarze stanowili trzon polskiej armii. Od lat 30. XVII wieku liczebność husarii była stopniowo ograniczana ze względu na wysokie koszty utrzymania. Zrezygnowano z napleczników na rzecz lamparcich i tygrysich skór.  Zaczęto używać pistoletów. W latach 90. XVII wieku, pod koniec wojen z Turcją, zamiast kopii towarzysze uzbrajani byli w muszkiety. Husaria przesądziła o spektakularnych wygranych w takich bitwach jak: bitwa pod Curtea de Arges (1600), bitwa pod Kircholmem (1605), bitwa pod Kłuszynem (1610), bitwa pod Chocimiem (1621) czy bitwa pod Wiedniem (1683). Przetrwała do połowy XVIII wieku.

GŁADKA POLSKA  SZABLA WZ 1917 RADZIWIŁŁÓWKA BEZ POCHWY   Producent: Płatnerze (WZ 1917 GŁADKA) Prezentowana szabla to wierna replika polskiej szabli kawalerskiej wz. 1917. Szable tego typu wyrabiane były przez polskie zakłady, takie jak: Borowskiego, Morawskiego i Bieńkowskiego oraz niemiecką fabrykę Carla Eickhorna w Solingen. Wykorzystywana podczas wojny polsko-bolszewickiej (1919-1921). Dane techniczne: Długość: 90 cm Waga: 1,2 kg Głownia wyraźnie zakrzywiona ze słabo wyodrębnionym piórem. Obie jej strony są gładkie. Rękojeść zamknięta, z trójkabłąkowym jelcem wywodzącym się z szabli rosyjskiej. Tylna część rękojeści pokryta złotym, ozdobnym kapturem. Trzon drewniany, pokryty czarną skórą i opleciony złota nicią. Cena nie dotyczy stojaka.

POLSKA KAWALERYJSKA SZABLA WZ 1917 RADZIWIŁŁÓWKA BEZ POCHWY   Producent: Płatnerze  (WZ 1917) Szabla ta jest wierną repliką polskiej szabli z okresu wojny polsko-bolszewickiej (1919-1921) o wzorze wz. 1917. Większość szabel tego typu wyrabiały firmy warszawskie Borowskiego, Morawskiego i Bieńkowskiego. Nazwana na cześć Izabeli Radziwiłł. Dane techniczne: Długość: 90 cm Waga: 1,2 kg Ostrze zakrzywione, ze słabo widocznym piórem, zdobione motywami roślinnymi, symboliką białego orła w koronie i wygrawerowanym napisem „HONOR I OJCZYZNA”. Rękojeść całkowicie zamknięta, ze złotą obudową. Przewiązana ozdobnymi frędzlami. Jelec z trzema kabłąkami załamany w formę tzw. półstrzemieniową – boczne kabłąki wygięte esowato zbiegają się w połowie przedniego. Tylne ramię jelca zakończone łezkowato. Trzon pokryty czarną skórą, złotą nicią i ozdobnym kapturem. Cena nie uwzględnia stojaka.

POLSKA KAWALERYJSKA SZABLA WZ 1917 BEZ POCHWY WRAZ Z TABLO   Producent: Płatnerze  (WZ 1917 GŁADKA) Prezentowana szabla to wierna rekonstrukcja polskiej szabli kawalerskiej wz. 1917. Szable te produkowane były przez zakłady Borowskiego, Morawskiego i Bieńkowskiego oraz niemiecką fabrykę Carla Eickhorna w Solingen. na wyposażeniu polskiej kawalerii w czasie wojny polsko-bolszewickiej (1919-1921). Dane techniczne: Długość: 90 cm Waga: 1,2 kg Głownia silnie zakrzywiona, gładka z obu stron. Rękojeść zamknięta, z trójkabłąkowym jelcem wywodzącym się z szabli rosyjskiej (wzór 1805). Tylne ramię jelca zakończone w formie łezki. Do kabłąka przywiązane ozdobne frędzle. Tylna część rękojeści pokryta złotym, ornamentowanym kapturkiem. Trzon pokryty czarną skórą i przepleciony złota nicią. Wykonana z najwyższej jakości stali toledańskiej. Do zestawu dołączone jest drewniane tablo. Długość tabla: 110 cm Wysokość tabla: 20 cm Waga tabla: 2kg

POLSKA KAWALERYJSKA SZABLA WZ 1917 RADZIWIŁŁÓWKA BEZ POCHWY WRAZ Z TABLO REPLIKI NASZEJ FIRMY CENIONE SĄ PRZEZ NAJWYŻSZEJ KLASY KOLEKCJONERÓW. ŚWIETNIE NADAJĄ SIĘ NA PREZENT M.IN. DLA: SZEFA, MĘŻA, CHŁOPAKA ITP. W OFERCIE POSIADAMY TAKŻE EKSKLUZYWNE OPAKOWANIA DREWNIANE ORAZ SZEROKĄ GAMĘ PRODUKTÓW DO EKSPOZYCJI REPLIK BRONI PALNEJ I BRONI BIAŁEJ, TAKICH JAK : RAMY, ZAWIESZKI, STOJAKI, TABLA  itp. Producent: Płatnerze  (WZ 1917) Przedstawiona szabla to replika polskiej szabli kawaleryjskiej wz. 1917. Szable te używane były podczas wojny polsko-rosyjskiej w latach 1919-1921. Produkowane w zakładach w Warszawie i niemieckim Solingen. Dane techniczne: Długość: 90 cm Waga: 2 kg Egzemplarz ten ma wyraźnie zakrzywione ostrze z wygrawerowanym polskim orłem i napisem „HONOR I OJCZYZNA”. Druga strona ostrza pozostaje gładka i przystosowana do grawerunku. Rękojeść zamknięta, trójkabłąkowa, wzorowana na rękojeści szabli rosyjskiej. Jelec i kaptur złote. Rękojeść opatrzona czarną skórą przewleczoną złotą nicią. Do kabłąka przywiązane są ozdobne frędzle. W zestawie drewniane tablo. Długość tabla: 110 cm Wysokość tabla: 20 cm Waga tabla: 2kg

GŁADKA POLSKA SZABLA HUSARSKA WZ 1750 BEZ POCHWY Producent: Płatnerze  (WZ 1750 GŁADKA) Dane techniczne: Długość: 92 cm Waga: 1,2 kg Szabla husarska to określenie szabli używanych w XVII i XVIII-wiecznej Rzeczypospolitej przez różne formacje jazdy, w tym przez husarię. Zastąpiła używaną w XVI wieku szablę węgiersko-polską. Wykonana perfekcyjnie pod względem technicznym. Posiada dosyć ciężką, prawie całkowicie zamkniętą rękojeść dającą lepszą kontrolę nad szablą. Rozbudowany jelec z wąsami zapewniał jej dłuższą żywotność poprzez wzmocnienie jej na złączeniu rękojeści z głownią, a także chronił dłoń przed ostrzem wroga. Głowica rękojeści lekko wysunięta ku przodowi. Głownia zakrzywiona kołowo. Prezentowany okaz jest wierną repliką oryginalnej szabli husarskiej. Cena nie dotyczy stojaka. Rys historyczny: Historia szabli w wojsku polskim sięga drugiej połowy XV wieku. Trafiła ona do Polski za pośrednictwem Węgier, utrzymujących kontakty z Turkami. Początkowo była wyłącznie bronią lekkozbrojnej jazdy i piechoty, lecz nawet rycerstwo, posługujące się podczas bitew mieczem, chętnie korzystało z szabli w czasie podróży, polowań i rozmaitych świąt. Służyła im przede wszystkim tam, gdzie występowali bez zbroi, a chcieli mieć przy boku skuteczną broń. Do początku XVI wieku szabla zyskała w Polsce olbrzymią popularność. Już w 1503 roku na ulicach Krakowa mawiano, że nikt nie chciał kupować mieczy, wszyscy woleli szablę. Tak szybka kariera szabli związana była z najazdami rabunkowymi Tatarów Krymskich na ziemie Rzeczypospolitej. Kawaleria tatarska, uzbrojona w łuki i niekiedy również szable była przede wszystkim bardzo mobilna i nieuchwytna. Atakowali w niewielkich grupach nazywanych besz-basz (pięć głów). Adoptowanie szabli do uzbrojenia polskiej jazdy było militarną koniecznością tamtych niespokojnych czasów. Najazdy Chanatu Krymskiego na Rzeczpospolitą były szczególnie częste w latach 1474-1534 oraz w latach 1605-1633. Najazdy te, liczne wojny z Rosją, a także przymierze wojskowe Tatarów z Kozakami (1648-1654) wymusiły zmiany w polskim wojsku, które wykraczały poza modernizację uzbrojenia. Po reformach sejmu w 1562 r. stałe wojsko zaciężne, zwane obroną potoczną zastąpione zostało przez wojsko kwarciane, utrzymywane z ¼ dochodów króla. Ponadto na początku XVI stulecia wypracowano nowy szyk bojowy jazdy zwany starym urządzeniem polskim. Dwa silne hufce (czelny i walny) ustawione jeden za drugim wspomagane były na flankach przez trzy linie mniejszych hufczyków – posiłkowe, czarne i stracenia. W drugiej połowie XVI wieku włączono do szyku oddziały piechoty i artylerii. Husaria będąca początkowo lekkozbrojną jazdą w połowie XVI wieku przejęła rolę kopijników. Uzbrojeni w kopie (tylko towarzysze), szable, napierśniki i napleczniki oraz hełmy (często kapaliny), husarze stanowili trzon polskiej armii. Od lat 30. XVII wieku liczebność husarii była stopniowo ograniczana ze względu na wysokie koszty utrzymania. Zrezygnowano z napleczników na rzecz lamparcich i tygrysich skór.  Zaczęto używać pistoletów. W latach 90. XVII wieku, pod koniec wojen z Turcją, zamiast kopii towarzysze uzbrajani byli w muszkiety. Husaria przesądziła o spektakularnych wygranych w takich bitwach jak: bitwa pod Curtea de Arges (1600), bitwa pod Kircholmem (1605), bitwa pod Kłuszynem (1610), bitwa pod Chocimiem (1621) czy bitwa pod Wiedniem (1683). Przetrwała do połowy XVIII wieku.