[Płatnerze]
Kategoria: Kategorie > Szable polskie dekoracyjne > Grawerowane szable polskie na tablo
formacje polskiej jazdy w XVII i XVIII-wiecznej
Rzeczpospolitej Obojga Narodów. Jej pierwowzorem była batorówka,
powszechna w Polsce w XVI wieku. Dane techniczne: Wymiary:
Długość szabli bez pochwy:...
Pełen opis produktu 'SZABLA HUSARSKA WZ 1750 BEZ POCHWY VIVAT HUSSARIA NA TABLO' »
HISTORYCZNA REPLIKA BRONI - SZABLA HUSARSKA 1750r PLUS
TABLO replika broni
Producent: PŁATNERZE Prezentowany model jest wierną repliką
szabli husarskiej. Jest to szabla używana przez husarię i inne
formacje polskiej jazdy w XVII i XVIII-wiecznej
Rzeczpospolitej Obojga Narodów. Jej pierwowzorem była batorówka,
powszechna w Polsce w XVI wieku.Dane
techniczne:Wymiary: Długość szabli bez pochwy: ok 92
cmDługość klingi: ok 78 cmGrubość ostrza przy rękojeści: ok 5
mm
Szerokość ostrza przy rękojeści: ok 4,2 cm
Waga pochwy: ok 1,4 kgPolska szabla husarska łączyła w sobie
najlepsze cechy szabli zachodnio i wschodnioeuropejskich. Rękojeść
dosyć ciężka, o pół-zamkniętym kabłąku. Jej masa daje lepszą
kontrolę nad szablą. Rozbudowany jelec chroni dłoń i zapewnia
szabli dłuższą żywotność przez wzmocnienie jej w miejscu złączenia
rękojeści z głownią. Znajdujący się po jego środku paluch, osłania
kciuk i umożliwia szybkie wycofanie broni po nieudanym ataku.
Charakterystyczna, lekko zakrzywiona, długa głownia wykończona
została tzw. piórem – ostrzem obustronnym.
Na jednej stronie ostrza wygrawerowany jest napis: „VIVAT
HUSSARIA”. Druga strona ostrza jest gładka, ale przystosowana do
grawerunku.Wykonana została z najwyższej jakości stali toledańskiej
i mosiądzu.Zestaw zawiera drewniane tablo.Długość tabla: 110 cm
Wysokość tabla: 20 cm
Waga tabla: 2 kgSTAL I KONSERWACJASzabla nie jest naostrzona ani
przystosowany do ostrzenia (nie nadaje się do fechtunku). Ostrze
(głownia) wykonane jest ze stali węglowej polerowanej. Polerowanie
jest wykonywane do uzyskania jednolitej, matowej, gładkiej
struktury. Zalecamy aby co jakiś czas głownia była konserwowane
bardzo cienką warstwą oliwki lub innego natłuszczającego środka
dedykowanego do konserwacji stali (pomoże to w utrzymaniu wysokiej
jakości produktu). Rys
historyczny:Historia szabli w wojsku polskim sięga drugiej
połowy XV wieku. Trafiła ona do Polski za pośrednictwem Węgier,
utrzymujących kontakty z Turkami.
Początkowo była wyłącznie bronią lekkozbrojnej jazdy i piechoty,
lecz nawet rycerstwo, posługujące się podczas bitew mieczem,
chętnie korzystało z szabli w czasie podróży, polowań i rozmaitych
świąt. Służyła im przede wszystkim tam, gdzie występowali bez
zbroi, a chcieli mieć przy boku skuteczną broń.
Do początku XVI wieku szabla zyskała w Polsce olbrzymią
popularność. Już w 1503 roku na ulicach Krakowa mawiano, że nikt
nie chciał kupować mieczy, wszyscy woleli szablę.
Tak szybka kariera szabli związana była z najazdami rabunkowymi
Tatarów Krymskich na ziemie Rzeczypospolitej. Kawaleria tatarska,
uzbrojona w łuki i niekiedy również szable była przede wszystkim
bardzo mobilna i nieuchwytna. Atakowali w niewielkich grupach
nazywanych besz-basz (pięć głów). Adoptowanie szabli do uzbrojenia
polskiej jazdy było militarną koniecznością tamtych niespokojnych
czasów. Najazdy Chanatu Krymskiego na Rzeczpospolitą były
szczególnie częste w latach 1474-1534 oraz w latach 1605-1633.
Najazdy te, liczne wojny z Rosją, a także przymierze wojskowe
Tatarów z Kozakami (1648-1654) wymusiły zmiany w polskim wojsku,
które wykraczały poza modernizację uzbrojenia. Po reformach sejmu w
1562 r. stałe wojsko zaciężne, zwane obroną potoczną zastąpione
zostało przez wojsko kwarciane, utrzymywane z ¼ dochodów króla.
Ponadto na początku XVI stulecia wypracowano nowy szyk bojowy jazdy
zwany starym urządzeniem polskim. Dwa silne hufce (czelny i walny)
ustawione jeden za drugim wspomagane były na flankach przez trzy
linie mniejszych hufczyków – posiłkowe, czarne i stracenia. W
drugiej połowie XVI wieku włączono do szyku oddziały piechoty i
artylerii.Husaria będąca początkowo lekkozbrojną jazdą w połowie
XVI wieku przejęła rolę kopijników. Uzbrojeni w kopie (tylko
towarzysze), szable, napierśniki i napleczniki oraz hełmy (często
kapaliny), husarze stanowili trzon polskiej armii. Od lat 30. XVII
wieku liczebność husarii była stopniowo ograniczana ze względu na
wysokie koszty utrzymania. Zrezygnowano z napleczników na rzecz
lamparcich i tygrysich skór. Zaczęto używać pistoletów. W
latach 90. XVII wieku, pod koniec wojen z Turcją, zamiast kopii
towarzysze uzbrajani byli w muszkiety.
Husaria przesądziła o spektakularnych wygranych w takich bitwach
jak: bitwa pod Curtea de Arges (1600), bitwa pod Kircholmem (1605),
bitwa pod Kłuszynem (1610), bitwa pod Chocimiem (1621) czy bitwa
pod Wiedniem (1683). Przetrwała do połowy XVIII wieku.