[DENIX]
Kategoria: Kategorie/REPLIKI I i II WOJNA ŚWIATOWA
KULTOWY PISTOLET MASZYNOWY PEPESZA PPSz wz. 1941
Producent: Denix (1301) Materiał; stop cynku i aluminium oraz
drewno Waga: 3630 g Rozmiar: 85 cm Model posiada działający
mechanizm przeła...
Pełen opis produktu 'KULTOWY PISTOLET MASZYNOWY PEPESZA PPSz wz. 1941 (1301)' »
KULTOWY PISTOLET MASZYNOWY PEPESZA PPSz wz.
1941
Producent: Denix (1301)
Materiał; stop cynku i aluminium oraz drewno
Waga: 3630 g
Rozmiar: 85 cm
Model posiada działający mechanizm przeładowujący oraz wyjmowany
magazynek.
To nie jest blaszana zabawka tylko realistyczna replika, której
wagę poczujesz w rękach (waga i wymiary wzorowane na
oryginale).
Nasze repliki broni palnej wykonane są ze specjalnych stopów, co
uniemożliwia przystosowanie ich do wystrzeliwania jakiejkolwiek
amunicji (nasze repliki są pozbawione jakichkolwiek cech broni w
rozumieniu ustawy o broni i amunicji). Nie jest to broń prawdziwa
pozbawiona cech użytkowych w rozumieniu ustawy o broni i amunicji,
gdzie proces pozbawiania cech użytkowych jest bardzo rygorystycznie
regulowany prawem (specjalne zakłady rusznikarskie itp.). Nasze
repliki nie stanowią broni lub jej przeróbek i jako repliki mogą
być kupowane bez zezwoleń. Repliki broni palnej w naszym sklepie
stanowią wyłącznie artykuły dekoracyjne.
Poniżej kilka informacji dotyczących oryginału:
"PPSz wz. 1941, PPSz-41 (ros. ППШ-41 - Пистолет - Пулемёт Шпагина
обр. 1941 г. - Pistolet-Puliemiot Szpagina), potocznie nazywany:
pepeszą lub pepeszką – radziecki pistolet maszynowy kaliber 7,62 ×
25 mm, skonstruowany przez Gieorgija Szpagina i wprowadzony na
uzbrojenie Armii Czerwonej w 1941 roku[2]. Podstawowa broń tej
kategorii na uzbrojeniu Armii Czerwonej podczas drugiej wojny
światowej, używany także w licznych krajach świata. Do uzbrojenia
Wojska Polskiego wprowadzony w 1943 roku[2].
Pistolet maszynowy PPSz został opracowany przez Gieorgija Szpagina
na konkurs na nową broń tej klasy w celu zastąpienia zbyt
skomplikowanego w produkcji pistoletu maszynowego PPD-40
Diegtariewa. Oprócz PPSz do konkursu stanął ulepszony PPD-40 i
pistolet maszynowy konstrukcji Szpitalnego. Próby toczyły się w
drugiej połowie 1940 roku i zakończyły zwycięstwem pistoletu PPSz,
który najlepiej przeszedł próby niezawodności. 21 grudnia 1940 roku
został przyjęty na uzbrojenie Armii Czerwonej pod nazwą
pistolet-pulemiot Szpagina obrazca 1941 goda - "pistolet maszynowy
Szpagina wzór 1941", w skrócie PPSz-41.
Konstrukcja PPSz opierała się na pistolecie maszynowym PPD-40, do
którego był bardzo podobny z wyglądu (PPD z kolei był wzorowany na
fińskim Suomi). W porównaniu z PPD, konstrukcja PPSz była
maksymalnie uproszczona, a przede wszystkim znacznie prostsza w
produkcji dzięki zastąpieniu skomplikowanych metod obróbki
tłoczeniem i zgrzewaniem. Nowo powstała broń była zarazem wysoce
niezawodna i odporna na trudne warunki użytkowania.
Konstrukcja pistoletu nie podlegała znaczącym zmianom podczas
produkcji, wprowadzano jedynie drobne ulepszenia szczegółów oraz
zmiany mające na celu dalsze uproszczenie produkcji. Uproszczeniom
podlegały m.in. przyrządy celownicze. Początkowo pistolet był
produkowany jedynie z charakterystycznym wymiennym magazynkiem
bębnowym o dużej pojemności 71 nabojów. Spora masa, skomplikowana
budowa i produkcja (magazynki były indywidualnie dopasowywane do
konkretnych egzemplarzy pistoletu) oraz utrudnione ładowanie,
spowodowały wprowadzenie (od 12 lutego 1942 roku) do produkcji
alternatywnych magazynków łukowych o pojemności 35 nabojów. W
styczniu 1944 roku zaprzestano w ogóle produkcji magazynków
bębnowych. W 1942 powstawały najbardziej uproszczone serie
pistoletów, pozbawione przełącznika rodzaju ognia i strzelające
jedynie ogniem seryjnym.
Pierwsza partia PPSz została wyprodukowana w fabryce w Zagorsku w
czerwcu 1941 roku, tuż przed atakiem Niemiec na ZSRR. Na skutek
postępów Wehrmachtu, zakład ewakuowano na wschód do Wiatskich Polan
w obwodzie kirowskim. Zakład ten pozostał głównym wytwórcą
"pepesz", a ponadto ich produkcję uruchomiono w wielu innych
fabrykach. Najwięcej egzemplarzy wyprodukowały fabryki moskiewskie
- ok. 3,5 miliona sztuk podczas wojny. W 1941 wyprodukowano 92 766
pistoletów PPSz, a w 1942 roku już 1 499 269 sztuk. Do końca wojny
wyprodukowano ich ponad 5,5 miliona.
Wiele pistoletów PPSz podczas działań wojennych wpadło w ręce
żołnierzy niemieckich, którzy chętnie używali ich w walce,
zastępując nabój Tokariewa niemieckim Mauser 7,63 x 25 mm, który
mając identyczne wymiary był słabszy od rosyjskiego. Wehrmacht
nawet wydał oficjalną instrukcję obsługi w języku niemieckim.
Ciekawostką jest, że w końcowym okresie wojny w III Rzeszy część z
nich przystosowano do strzelania amunicją 9 mm Parabellum. Pepesza
w Wehrmachtcie używana była pod nazwą MP (Maschinenpistole) 717
(r).
W 1942 roku Szpagin skonstruował jeszcze bardziej uproszczony
wariant pistoletu maszynowego, PPSz-42, o mniejszej masie i
składanej metalowej kolbie. Przeznaczony był na nowy konkurs na
pistolet maszynowy o mniejszych gabarytach dla załóg wozów
bojowych, zwiadowców i innych wyspecjalizowanych formacji. Nowa
broń jednakże nie dorównywała PPSz-41 niezawodnością i w konkursie
zwyciężył jeszcze prostszy w konstrukcji pistolet maszynowy
Sudajewa PPS-42. Zaczął on uzupełniać "pepeszę" w
wyspecjalizowanych zastosowaniach, natomiast PPSz-41 był nadal
produkowany dla piechoty.
W 1944 roku Szpagin opracował karabin automatyczny na nabój
pośredni wz. 43 kal. 7,62 x 43 mm, oparty o konstrukcję PPSz, lecz
nie była to broń udana z powodu zastosowania zbyt silniej amunicji
jak na konstrukcję broni. W 1945 roku Szpagin skonstruował wersję
rozwojową pistoletu maszynowego PPSz-45, całkowicie metalową i
ulepszoną, lecz nie weszła ona do produkcji, a standardową bronią
piechoty Armii Radzieckiej stał się karabinek AK.
Po wojnie PPSz był produkowany także w Polsce (od czerwca 1950
roku, wyprodukowano ok. 111 tys. sztuk), w ChRL (oznaczony jako
Type 50), Jugosławii (M-49), KRL-D (Model 49), Iranie (Model 22),
na Węgrzech (48M). W Wietnamie Północnym powstał wzorowany na
pepeszy pistolet maszynowy K50.
Pistolet maszynowy PPSz-41 działał na zasadzie odrzutu zamka
swobodnego. Zasilanie w naboje bębnowego magazynka o pojemności 71
nabojów lub pudełkowego łukowego magazynka o pojemności 35
nabojów[2], i łukowych o pojemności 32 naboje[3] podczepianego od
dołu broni. W górnej części pokrywy komory zamkowej znajdowało się
okno wyrzutnika łusek. Do zabezpieczenia pistoletu przy zamku
napiętym lub zwolnionym służył bezpiecznik suwakowy w rączce zamka,
wsuwany w wycięcia w tylnej i przedniej części komory zamkowej.
Broń miała łoże i kolbę drewnianą, szyjka kolby była wyprofilowana
w chwyt pistoletowy. Mechanizm spustowy wyposażony był w
przełącznik rodzaju ognia (ogień pojedynczy / ciągły), umieszczony
przed spustem w kabłąku spustowym. Lufa była osłonięta perforowaną
osłoną blaszaną na całej długości, z podłużnymi otworami
wentylacyjnymi, przechodzącą u góry w pokrywę komory zamkowej. U
wylotu lufy osłona tworzyła urządzenie wylotowe, będące hamulcem
wylotowym i osłabiaczem podrzutu[2].
Przyrządy celownicze: regulowany: celownik krzywkowy z nastawami od
50 do 500 m co 50 m (wczesne serie) lub celownik przerzutowy o
nastawach 100 i 200 m i w związku z tym na jednym jego ramieniu
jest liczba 10, a na drugim 20 [4](od 1942 roku). Muszka stała, w
osłonie, przy końcu osłony lufy.
Do broni stosowano przybory służące do rozkładania, składania i
czyszczenia pistoletu maszynowego [5]. W ich skład wchodził
składany wycior, wkrętak, wybijak, szczoteczka, klucz i olejarka
dwuwylotowa z dwoma przedziałami: w jednym przedziale znajdował się
płyn do czyszczenia, a w drugim smar działowy[5].
1".
1-Pistolet maszynowy PPSz [online]. Wikipedia : wolna
encyklopedia, 2014-12-09 12:44Z [dostęp: 2016-02-24 07:21Z].
Dostępny w Internecie:
//pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Pistolet_maszynowy_PPSz&oldid=41170362
--