Kangoo.plSzukamy produktów wśród ponad 10 mln ofert sklepów internetowych

„Stanisław Stomma to nie tylko polityk, jeden z najwybitniejszych przedstawicieli środowiska polskich intelektualistów katolickich, ale także bardzo aktywny publicysta, który zadebiutował już w 1931 r. na łamach wileńskiego „Słowa” i tworzył do początku XXI w.  Jego publicystyka ma charakter ponadczasowy; bazując na historii Polski i uniwersalnych wartościach, jest użyteczna zarówno dla teoretyków polityki, jak i dla jej praktyków, również dla wszystkich zainteresowanych wyborami ideowymi katolików świeckich nie tylko ubiegłego stulecia. To też własne drogi myśli politycznej, oryginalne poglądy i idee, a przede wszystkim realizm polityczny. Kierując się swoją wiedzą i wyznawanymi wartościami, poszukiwał zawsze „mądrości etapu”.   Z dzisiejszej perspektywy przywołanie ideałów Stommy wydaje się istotne. Polska refleksja i praktyka polityczna nadal cierpią na niezwykle głęboki deficyt racjonalizmu, szerszej analizy i poważnej debaty. Z tej perspektywy przywołanie jego bogatej publicystyki, sięgnięcie choćby do wzorców refleksji historycznej i geopolitycznej jest bardzo wartościowe. Całość 3-tomowego wydania tworzy zbiór wybitnej publicystyki, pasjonującą, obejmującą trzy okresy polskiej historii opowieść o polityce, historii i kulturze. Stanowi to oczywiście świadectwo czasu, ale ze względu na poruszanie się w świecie wartości uniwersalnych, myśli katolickiej i humanizmu posiada ogromną wartość ponadczasową – buduje polską tożsamość kulturową i myśl polityczną w wielu aspektach, zarówno konserwatywnych, chrześcijańsko-demokratycznych, jak i liberalnych”. Radosław Ptaszyński   „Edycja, opatrzona cennymi przypisami, spełnia wszelkie wymogi profesjonalnego warsztatu historyka. Jest owocem prawdziwie benedyktyńskiego trudu, wielkiej staranności i pieczołowitości. Zasługuje na podziw oraz na udostępnienie w możliwie najszerszym obiegu. Zwłaszcza dla młodych pokoleń stanowi wartość bezcenną, świadczącą o ciągłości polskiej tradycji”.  prof. dr. hab Andrzej Romanowski    „Radosław Ptaszyński złożył obszerny wybór zawierający najważniejsze wystąpienia publicystyczne Stanisława Stommy, poprzedzony bardzo kompetentnym i wnikliwym wstępem. […] Ukazuje on rozwój myśli, koncepcji, zmianę sposobu argumentowania, pozwala rozpatrywać teksty na tle zmieniających się epok”. dr. hab. Andrzej Friszke   Radosław Ptaszyński –  politolog, socjolog, historyk; adiunkt w Instytucie Historii i Stosunków Międzynarodowych Uniwersytetu Szczecińskiego; pracownik Ośrodka Badań Biograficznych US, sekretarz redakcji Polish Biographical Studies; członek zarządu Polskiego Towarzystwa Historycznego Oddział w Szczecinie; członek Polskiego Towarzystwa Studiów Żydowskich i Towarzystwa Przyjaźni Polsko-Francuskiej. Opublikował m.in.: Wojskowy Sąd Rejonowy i Wojskowa Prokuratura Rejonowa w Szczecinie w latach 1946-1955, Szczecin 2010; Jacky Jean Etienne Challot przyjaciel Solidarności, Warszawa 2013. Sensus catholicus. Katolicy świeccy w Polsce Ludowej. Postawy - aktywność - myśl. Studia i szkice (współred.), Toruń 2014.   Pierwszy tom „Pism wybranych” Stanisława Stommy obejmuje okres, którego ramy wyznacza debiut publicystyczny w 1931 r. i druga wojna światowa. To czas, w którym młody działacz Stowarzyszenia Katolickiej Młodzieży Akademickiej „Odrodzenie”, publicysta wileńskiego pisma „PAX” „Głosu Narodu”, „Polityki” i „Kuriera Wileńskiego” kształtuje swoje poglądy i osobowość, poszukuje  ideowych źródeł. Jest publicystą katolickim, o tyle interesującym, że znajdujemy w jego tekstach i społeczną wrażliwość, i „zezowanie na prawo”. Nie brakuje w nich również charakterystycznego dla Stommy myślenia geopolitycznego.    Drugi tom „Pism wybranych” Stanisława Stommy prezentuje publicystykę z lat 1946–1975. To okres, w którym rodziła się koncepcja minimalizmu, jako odpowiedzi na budowany nad Wisłą system totalitarny typu stalinowskiego, ale zakończony procesem „odwilży” i przełomu Października 1956 r. W tym też czasie powstawać będzie neopozytywizm jako praktyka funkcjonowania politycznego niezależnych katolików świeckich w zmienionych warunkach politycznych. To także czas obejmujący 20 lat bezpośredniej działalności politycznej w sejmie PRL.    Trzeci tom „Pism wybranych” Stanisława Stommy to teksty powstałe w latach 1976–2003. Cezurę początkową wyznacza kryzys związany z wprowadzeniem poprawek do Konstytucji PRL i zakończenie okresu posłowania Stommy. Kolejne lata to wzmożenie działalności publicystycznej katolickiego intelektualisty, który pozostał aktywny pisarsko i politycznie również po 1989 r., aż do późnej starości zabierając głos w najistotniejszych sprawach polskiej polityki wewnętrznej i zagranicznej.

Antologia tekstów krytycznych i estetycznych Mieczysława Tretera to zbiór, na który składają się przede wszystkim artykuły tego autora (portrety twórców, recenzje z wystaw, teksty polemiczne i problemowe) dotąd rozproszone w czasopismach, a także spore fragmenty nigdy niewydanych maszynopisów, pisanych przezeń w czasie wojny, na krótko przed śmiercią. Aktywność Tretera krytyka, estetyka, kuratora wystaw i muzealnika przypada na schyłek epoki Młodej Polski, przede wszystkim jednak obejmuje okres międzywojenny. Jego wypowiedzi stanowią z jednej strony przykład rzadkiej wówczas krytyki naukowej, opartej o ścisłe kryteria i narzędzia badawcze, z drugiej zaś dowodzą zamknięcia piszącego na eksperymenty awangardy i niemożności odrzucenia postromantycznej, ekspresywistycznej koncepcji sztuki. Jako takie, stanowią przy tym sejsmograf przemian krytyczno-artystycznych okresu międzywojnia, odsłaniając polemiczny, dialogowy i niejednokrotnie wewnętrznie sprzeczny charakter ówczesnego pisarstwa o sztuce.

W ostatnich latach życia polemiczny odruch pojawiał się u profesora Henryka Markiewicza ze zwiększoną częstotliwością. Działo się tak zapewne zarówno dlatego, że mniej niż dotąd pochłonięty poważną pracą własną, uważniej śledził bieżące życie naukowe, jak i z tego głównie względu, że spora część tendencji i postaw badawczych, wyłaniających się z postmodernistycznego paradygmatu, napotykała na opór jego racjonalności, wychodziła poza aksjologiczną ramę, w obrębie której pracował jego intelekt; rozmijała się też wyraźnie z wyobrażeniami o naukowości i profesjonalizmie, jakie go ukształtowały. () Wciąż spierał się o literaturoznawcze imponderabilia i korygował tezy aktualnie krążące w jego naukowej biosferze, ale też z pasją prowadził walkę podjazdową, pokazując na konkretnych przykładach, jakie są skutki interpretacyjnego leseferyzmu i badawczej dezynwoltury brak wiedzy, lekceważenie profesjonalnego warsztatu, językowe niechlujstwo. Trwał przy przeświadczeniu, że istnieją granice interpretacyjnej dowolności, zwalczał wirusa nadinterpretacji i programowego subiektywizmu, pisał kąśliwie, że nawet jeśli historię literatury charakteryzować (za jedną z badaczek) jako fikcję, dyskurs, który nie odtwarza rzeczywistości, lecz nadaje jej znaczenie, to jednak nawet nie odtwarzając rzeczywistości, należy się choć trochę z nią liczyć. W przeciwnym wypadku mamy do czynienia z zabawą, która nie ma swych reguł. A zabawa bez reguł to licha zabawa. Teresa Walas, ze Wstępu

Wydane w 1952 r. w Stanach Zjednoczonych Eseje wybrane Ludwika Jekelsa to zbiór jego najbardziej znaczących artykułów. Prezentuje w nich własne podejście do kluczowych psychoanalitycznych pojęć, jak wina czy litość, dokonuje interpretacji wybranych zjawisk kulturowych i społecznych oraz tekstów literackich. Szczególną uwagę zwraca obszerny esej poświęcony intrygującej historyków kwestii zmiany narodowej tożsamości Napoleona. Jekels posługuje się klasycznie psychoanalitycznym modelem interpretacji, opartym na założeniu, że sens danego wytworu kulturowego należy objaśnić, dokonując rekonstrukcji ukształtowanej przez edypalne relacje wewnątrzrodzinne struktury psychicznej jego twórcy. Książka świadczy o umiejętności łączenia przez Jekelsa perspektywy teoretycznych rozważań z doświadczeniami uzyskanymi w trakcie terapii psychoanalitycznej. Daje też wyobrażenie o jego interpretacyjnym kunszcie. W pracach poświęconych dramatom Szekspira zdobywa się na ciekawe odczytania psychologii ich głównych bohaterów. Uwagę w zbiorze zwracają też napisane wspólnie z Edmundem Berglerem eseje na temat popędowego dualizmu w marzeniach sennych oraz pojęć przeniesienia i miłości. Czego nie wiemy jeszcze o Napoleonie, Makbecie czy psychologii Świąt Bożego Narodzenia? Możemy się tego dowiedzieć z fascynującej lektury esejów Ludwiga Jekelsa (18671954), ucznia Freuda, następnie lwowskiego psychiatry, właściciela sanatorium w Bystrej, a w końcu skazanego na emigrację nowojorskiego psychoanalityka. Eseje zawierają oryginalną interpretację takich pojęć, jak wina, miłość, litość i przeniesienie. Jekels tłumaczy motywy kierujące ludzką psychiką, obnażając tajemnice id, ego i superego. Umiejętnie łączy przy tym perspektywę teoretycznych rozważań z doświadczeniami uzyskanymi w trakcie psychoanalitycznej terapii. Spójna i sugestywna argumentacja autora pozwala zrozumieć na nowo sens wybranych zjawisk kultury i tekstów literackich przez pryzmat tkwiących u ich podłoża narcystycznych pragnień, edypalnych struktur i zmagających się popędów Erosa i Tanatosa. Z recenzji prof. Marzenny Jakubczak Ludwik Jekels był pionierem psychoanalizy Freuda w polskich środowiskach lekarskich i artystyczno-inteligenckich. Urodzony w 1867 roku we Lwowie, w zasymilowanej rodzinie żydowskiej uczęszczał tu do polskich gimnazjów. Pierwsze próby stosowania terapii psychoanalitycznej podejmował w prowadzonym przez siebie sanatorium w Bystrej koło Bielska na Górnym Śląsku. Równocześnie prowadził ożywioną działalność publikacyjną w polskich czasopismach lekarskich i wygłaszał wykłady. Jest autorem książki Szkic psychoanalizy Freuda (Lwów 1912). W 1910 r., po śmierci żony, sprzedał sanatorium i przeniósł się do Wiednia, gdzie z czasem stał się bliskim współpracownikiem Freuda. W 1938 r., po dojściu nazistów do władzy w Austrii, wyemigrował do Stanów Zjednoczonych, gdzie został honorowym członkiem Nowojorskiego Towarzystwa Psychoanalitycznego. Zmarł w 1953 r. W Polsce działalność Jekelsa na polu psychoanalizy została szybko zapomniana, dopiero w ostatnich latach powstało szereg prac naukowych omawiających jego dorobek z polskiego okresu.

Głównym polem zainteresowań Jerzego Łojka jako historyka był polski wiek XVIII. Stulecie świateł przyniosło wielką tragedię Rzeczypospolitej unicestwionej w myśl zasad rozbioru całkowitego, ostatecznego i nieodwołalnego, jak głosiła preambuła do antypolskiej tajnej konwencji prusko-rosyjskiej z 9 stycznia 1797 roku. Dlaczego tak się stało? Czy bieg wypadków był nieunikniony? Co o tym wszystkim może powiedzieć historyk? Interpretacja Łojka wciąż wywołuje spór wśród historyków. Wznowienie jego prac Geneza i upadek Konstytucji 3 Maja oraz Misja Debolego w Petersburgu w latach 17871792 następuje po wielu latach od ich pierwszego ukazania się.

Czwarty tom Pism wybranych Władysława Bartoszewskiego zawiera teksty rozproszone z lat 1980–1990. Podczas ich lektury warto pamiętać, iż w pamiętnym Sierpniu 1980 r. był On sygnatariuszem solidarnościowego listu intelektualistów do strajkujących robotników Wybrzeża, następnie w grudniu 1980 r. współzałożycielem ukonstytuowanego Komitetu Obrony Więzionych za Przekonania przy Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność”. Dwukrotnie otrzymał od Prezydenta RP na uchodźstwie Edwarda Raczyńskiego propozycję zostania następcą Prezydenta RP (w lutym 1981 r. i w grudniu 1982 r.). Przemawiał 12 XII 1981 r., drugiego dnia obrad I Kongresu Kultury Polskiej w Warszawie, przerwanego z chwilą wprowadzenia stanu wojennego. Internowany wówczas, został 28 IV 1982 r. zwolniony z Jaworza (gdzie był z wyboru starszym obozu). Od jesieni 1982 r. z krótkimi przerwami aż do 1990 r. Władysław Bartoszewski przebywał w Niemczech, początkowo jako stypendysta Wissenschaftskollege zu Berlin, zaś od jesieni 1983 r. jako wykładowca najnowszej historii Polski na kilku znanych uniwersytetach niemieckich – w Monachium, Eichstätt i Augsburgu. W tym czasie, w październiku 1986 r., podczas Międzynarodowych Targów Książki we Frankfurcie nad Menem w obecności prezydenta Richarda von Weizsäckera otrzymał Nagrodę Pokojową Księgarstwa Niemieckiego, nazywaną potocznie pół-Noblem. Symbolicznym zamknięciem objętego niniejszym tomem okresu życia Autora jest objęcie przezeń we wrześniu 1990 r. stanowiska ambasadora wolnej i suwerennej Trzeciej Rzeczypospolitej Polskiej w Wiedniu.Andrzej Krzysztof Kunert...

E.H. Gombrich zyskał międzynarodową sławę jako autor Opowieści o sztuce (The Story of Art); znany jest także powszechnie ze swojego wkładu do dyskusji nad najważniejszymi ideami XX wieku. Niniejszy tom zawiera przystępny wybór najważniejszych i najbardziej charakterystycznych tekstów autora, które wprowadzają czytelnika w krąg przemyśleń i teorii dotyczących wielu fundamentalnych zagadnień, takich jak: natura przedstawiania, psychologia percepcji, interpretacja obrazów, problemy teorii i metody, idee postępu, symbolizm i znaczenie w sztuce. Pisma profesora Gombricha obejmują trzy główne dzieła: Opowieść o sztuce (The Story of Art), Sztuka i iluzja (Art and Illusion) oraz Zmysł porządku (The Sense of Order) oraz dziesięć tomów zebranych esejów i recenzji. Na niniejszą antologię składa się wybór pism pochodzących z wymienionych wyżej książek, a także sześć innych tekstów, dotąd niepublikowanych przez wydawnictwo Phaidon. Dzięki temu czytelnik zostaje wprowadzony w pełen zakres myśli Gombricha. Richard Woodfield napisał wstęp, dopełnił książkę przypisami i uzupełnił wprowadzeniem do dalszej literatury. Przestrzegający zasad racjonalnego argumentowania i tolerancji, Profesor Gombrich był prawdziwym humanistą, zawsze dążącym do zrozumienia i interpretacji dziedzictwa kultury i jego wartości. W niniejszym zbiorze wiele najważniejszych zagadnień przedstawionych zostało w sposób jasny i wyrazisty.

Edward Abramowski należy do tych myślicieli, którzy wywarli znaczący wpływ na polską kulturę nie tylko przed pierwszą wojną światową, ale i później – w dwudziestoleciu międzywojennym. W jego rozległym problemowo dorobku intelektualnych (filozofia, socjologia, etyka, psychologia, oryginalna teoria ustroju socjalistycznego opartego na idei spółdzielczości) nie zabrakło też prac traktujących o zagadnieniach estetyki. Książka przeznaczona dla studentów takich kierunków jak filozofia, historia sztuki, filologia polska, wiedza o kulturze, kulturoznawstwo....

Juliusz Żórawski - (ur. 2 października 1898 w Krakowie, zm. 24 listopada 1967 tamże) polski architekt modernistyczny, profesor Politechniki krakowskiej od 1945 roku, projektant wnętrz, teoretyk architektury. Autor książki O budowie formy architektonicznej (1962).

Henryk Struve ? filozof i estetyk, jedna z najbarwniejszych postaci nauki polskiej II połowy XIX wieku, profesor Uniwersytetu Warszawskiego, jednocześnie wzięty krytyk sztuki i teatroman, dziś pamiętany jest przede wszystkim jako przeciwnik Witkiewicza, wielki przegrany w dyskusji na temat sztuki nowoczesnej. Brak XX-wiecznych przedruków jego prac właściwie skazał go na zapomnienie. Nowy wybór studiów estetycznych, przygotowany przez Jolantę Sztachelską, w którym znalazły się m.in. nieprzedrukowywane od XIX-wiecznych pierwodruków studia na temat estetyki i symboliki barw, roli brzydoty w sztuce czy znakomite studium o charakterze Hamleta oraz ? przypominane stosunkowo najczęściej ? analizy malarstwa Matejki i Gierymskiego, ma szansę przywrócić go naszej pamięci i być może po raz pierwszy pozwoli go przeczytać tak, jak na to zasługuje.

Stefan Napierski (1899-1940) współtworzył międzywojenne życie literackie jako poeta, tłumacz i krytyk literacki. W swojej twórczości krytycznoliterackiej koncentrował się przede wszystkim na dwóch obszarach. Po pierwsze, był uważnym obserwatorem i niestrudzonym komentatorem literatury polskiej. W latach 1924-1934 na łamach "Wiadomości Literackich" prowadził regularnie dział recenzji poetyckich pod nazwą "U poetów". Publikował ponadto na łamach "Skamandra", "Wiadomości Literackich", "Drogi", "Pionu" czy wydawanego własnym sumptem miesięcznika "Ateneum". Po drugie, ważny obszar krytycznoliterackich zainteresowań Napierskiego stanowiła literatura światowa i powszechnie był on uznawany w tej dziedzinie za jedną z najbardziej kompetentnych osób w okresie międzywojennym (np. przez Irzykowskiego). Zasłużył na tę opinię między innymi jako autor świetnych esejów o twórczości Prousta, Manna, Conrada, Gide`a czy Cocteau. W swoich krytycznych diagnozach Napierski łączył te dwie perspektywy: jak mało kto potrafił trafnie umieszczać najważniejsze polskie zjawiska literackie w kontekście szerszych europejskich nurtów. I między innymi dzięki takiemu spojrzeniu pisma krytyczne Napierskiego stają się aktualne obecnie, kiedy to polska literatura Dwudziestolecia zaczyna być opisywana jako część literackiej formacji modernistycznej rozwijającej się równolegle w Polsce i Europie w ciągu niemal całego XX wieku....

Józef Kremer, autor Podróży do Włoch i Listów z Krakowa, filozof i pisarz niesłusznie dziś zapomniany, a ongiś bardzo poczytny i szanowany, był jednym z pierwszych w naszych dziejach estetyków, historyków i krytyków sztuki. Obdarzony niepoślednim, żywym zmysłem obserwacji, wrażliwy miłośnik sztuki antyku i renesansowej Italii, próbował łączyć Heglowską historiozofię artystyczną z przekonaniem o wyjątkowej kulturotwórczej roli katolicyzmu, stał się nie tylko pionierem systematycznych rozważań o charakterze estetycznym w Polsce, lecz także niestrudzonym propagatorem kultury artystycznej, krzewicielem zainteresowań sztukami plastycznymi i architekturą dawnych epok. Jego Podróż do Włoch, barwny, zajmujący i wielce oryginalny przykład literatury podróżniczej XIX stulecia, jest także wprowadzeniem w dzieje sztuki i kultury Italii, fascynującym oglądem „gry świata tego” i artystycznych dokonań pokoleń artystów, i pozostaje tekstem wciąż żywo przemawiającym do wyobraźni czytelników zainteresowanych sztuką „ogrodu świata”. Podróż do Włoch to lektura obowiązkowa dla wszystkich, którzy mają w pamięci obraz Italii nakreślony, z jednej strony, na kartach Podróży włoskiej Goethego, a z drugiej w arcydziełach poezji Byrona i nieśmiertelnych opisach Johna Ruskina. Niniejszą edycję uzupełnia wybór ważnych fragmentów z Listów z Krakowa Kremera, rzucający światło na filozoficzne zaplecze historiozoficzno-artystycznych dywagacji tego autora, którego chyba bez przesady można by nazwać preceptor Poloniae w sprawach sztuki i piękna, pojmowanych jako ekspresja ducha twórczego minionych stuleci. Przypomnienie postaci Kremera dla wszystkich zainteresowanych dziejami estetyki w Polsce oraz problemami sztuki i kultury XIX wieku będzie ważnym i przynoszącym wiele przyjemności doświadczeniem....

Dzieło Jacka Woźniakowskiego to "książki i eseje, działalność naukowa, dydaktyczna i edytorska, udział w tworzeniu faktów kulturalnych, społecznych i politycznych, współbudowanie kształtu duchowości polskiej inteligencji i naszego kształtu katolicyzmu, zagospodarowywanie wszystkich przestrzeni wolności przez niezależną działalność kulturalną". To Dzieło (pisane z dużej litery) Adam Michnik uznał w 1989 roku za jedną z najciekawszych odpowiedzi udzielonych w Polsce na pytanie, jak być intelektualistą w świecie polityki totalitarnej. Przez ponad dwadzieścia lat, które minęły od publikacji cytowanego tekstu, nie udzielono odpowiedzi na to pytanie. W międzyczasie trzeba by je nie tylko przeformułować: Jak być intelektualistą w świecie polityki w ogóle? - ale podporządkować kwestii nadrzędnej, którą życie i twórczość Jacka Woźniakowskiego uzmysławiają jasno: jak dochować wierności sobie w czasie i marnym, i podniosłym, i boleśnie rozczarowującym; w świecie, który nęci i inspiruje, i w świecie, który niepokoi i martwi?...

Michał Sobeski urodził się 3 września 1877 w Pleszewie Wielkopolskim. Pochodził z rodziny ziemiańskiej. Studia z zakresu nauk filozoficznych, a także prawnych, psychologicznych i przyrodniczych odbywał w rożnych uczelniach europejskich (Monachium, Lipsk, Getynga, Berlin), ale kończył je w 1902 we Wrocławiu. Następnie już po roku, 3 sierpnia 1903, również we Wrocławiu, uzyskał doktorat na podstawie rozprawy z psychologii eksperymentalnej Uber Tauschungen des Tastsinnes (O złudzeniach zmysłu dotyku), przygotowanej pod kierunkiem znakomitego pioniera tej dyscypliny, wykładającego w tym czasie we wrocławskiej uczelni Hermanna Ebbinghausa. W następnych latach kontynuował studia, już wyraźnie skoncentrowane na problematyce filozoficznej i estetycznej, w Genewie, Florencji, Rzymie i Paryżu, by zakończyć ten etap intelektualnej biografii habilitacją, uzyskaną na podstawie pracy Uzasadnienie metody obiektywnej w estetyce, w 1910 w Krakowie. Wyłożone w tej rozprawie stanowisko estetyczne Sobeski następnie rozwinął i w znacznie wzbogaconej wersji przedstawił w obszernym dziele Filozofia sztuki I. Dzieje estetyki. Zagadnienie metody. Twórczość artysty, ukończonym w 1914, a opublikowanym w Warszawie w 1917. (?) W 1915 Michał Sobeski uczestniczył w pracach Towarzystwa Wykładów Naukowych w Poznaniu; wykładał tam filozofię sztuki. W 1918 z jego inicjatywy Towarzystwo przekształciło się w dwuletnie kursy naukowe ? był to zalążek szkoły wyższej. (?) Uniwersytet rozpoczął działalność w 1919. Sobeski, uzyskawszy tytuł profesora zwyczajnego, objął stanowisko dziekana wydziału filozoficznego. W poznańskiej uczelni pracował nieprzerwanie do 1939. (?)Sobeski był poliglotą, opanował łacinę i grekę, znał rosyjski, niemiecki, francuski, włoski i hiszpański. Już wcześniej, u progu stulecia, przewędrował Austrię, Niemcy, Francję, Włochy. Teraz powtórzył podróże do tychże krajów, ale dotarł też w inne rejony Europy, do Hiszpanii, Grecji, Węgier, a także do Holandii, Danii, Szwecji i Norwegii. A ponadto zwiedził kraje pozaeuropejskie, Maroko, Palestynę, Egipt, Algier. (?) Ale podróże, zwłaszcza te egzotyczne, powodowały coś więcej: kierowały uwagę Sobeskiego na pozaeuropejskie kultury artystyczne, na artystyczną twórczość Afryki, Ameryki Południowej, Oceanii, Chin, Japonii. Zajęły go one tak żywo, że w ostatnich latach przed II wojną zgromadził, uporządkował i opatrzył wstępem obszerny tom, który, zatytułowany Sztuka egzotyczna, w 1939 trafił do wydawnictwa. Wojna uniemożliwiła druk, skład rozsypano. Ocalał jedyny egzemplarz maszynopisu ? na jego podstawie opublikowano tom w 1971. Wojna miała zresztą dla Michała Sobeskiego konsekwencje poważniejsze ? tragiczne. W listopadzie 1939 internowano go wraz z żoną w obozie w Głównej pod Poznaniem, gdzie Niemcy przetrzymywali intelektualistów i twórców. Po miesiącu Sobeski, astmatyk, wieziony przez kilka dni w zaplombowanym bydlęcym wagonie, 14 grudnia 1939 zmarł w chwilowym miejscu postoju ? Ostrowcu Świętokrzyskim.

Szósty tom Pism wybranych Władysława Bartoszewskiego zawiera teksty rozproszone z lat 2002–2012. Przy lekturze pomieszczonych tu tekstów warto pamiętać, że ich Autor do 2001 r. był (po raz drugi) ministrem spraw zagranicznych RP. Sześć lat później po ukończeniu 85. roku życia został w listopadzie 2007 r. pełnomocnikiem premiera ds. dialogu międzynarodowego i sekretarzem stanu w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów. Służbę państwową dla suwerennej Rzeczypospolitej kontynuuje na tym stanowisku do dzisiaj. Wysokie stanowisko państwowe łączy Władysław Bartoszewski z przewodniczeniem Międzynarodowej Radzie Oświęcimskiej (od 1990 r.), Radzie Powierniczej Zamku Królewskiego w Warszawie (od 2001 r.), Radzie Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa (od 2001 r.) i do niedawna Polskiemu PEN-Clubowi (od 2001 r. do 15 II 2010 r., następnie prezes honorowy). Otrzymał w tym czasie dyplomy doktora honoris causa Uniwersytetu Warszawskiego (2002) i Uniwersytetu Gdańskiego (2005), dyplom honorowego członka Polskiej Akademii Umiejętności w Krakowie (2005, jako trzeci po Ojcu Świętym Janie Pawle II i Janie Nowaku-Jeziorańskim) oraz Nagrodę Kustosza Pamięci Narodowej (2006), watykański Order Św. Grzegorza Wielkiego( 2006), Nagrodę Św. Wojciecha (2007), Krzyż Komandorski francuskiego Orderu Legii Honorowej (2009)....