Kangoo.plSzukamy produktów wśród ponad 10 mln ofert sklepów internetowych

U progu XIX stulecia podniesiona w kulturotwórczej działalności Puław książąt Czartoryskich, Towarzystwa Warszawskiego Przyjaciół Nauk, środowiska filomackiego i pierwszych entuzjastów etnografii do rangi podstawowego przetrwalnika narodowej tożsamości, zsakralizowana przez Mickiewicza w Konradzie Wallenrodzie, Dziadach drezdeńskich i Panu Tadeuszu, stała się pamięć ? nie tylko dla przyszłego autora monumentalnego cyklu powieści historycznych ? najważniejszym, obok wyobraźni i szeroko pojętego czucia, źródłem wypowiedzi literackiej. To, co o pamięci historycznej Kraszewskiego, pobudzającej proces twórczy i stanowiącej zarazem jego integralny składnik napisała przed laty autorka komentarza do Doli i niedoli (?znajomość epoki szła w parze z wielkim wyczuciem artystycznym, a przenikliwe spojrzenie na odkryte w archiwaliach fakty w parze ze świetnymi pomysłami fabularnych rozwiązań?), odnieść można ? o czym przekonują studia składające się na niniejszy tom ? do ogólnie pojętej pamięci Pisarza, która dzięki jego dziełom stała się cząstką naszej świadomości kulturowej.

Opis - U progu XIX stulecia podniesiona w kulturotwórczej działalności Puław książąt Czartoryskich, Towarzystwa Warszawskiego Przyjaciół Nauk, środowiska filomackiego i pierwszych entuzjastów etnografii do rangi podstawowego przetrwalnika narodowej tożsamości, zsakralizowana przez Mickiewicza w Konradzie Wallenrodzie, Dziadach drezdeńskich i Panu Tadeuszu, stała się pamięć " nie tylko dla przyszłego autora monumentalnego cyklu powieści historycznych " najważniejszym, obok wyobraźni i szeroko pojętego czucia, źródłem wypowiedzi literackiej. To, co o pamięci historycznej Kraszewskiego, pobudzającej proces twórczy i stanowiącej zarazem jego integralny składnik napisała przed laty autorka komentarza do Doli i niedoli ("znajomość epoki szła w parze z wielkim wyczuciem artystycznym, a przenikliwe spojrzenie na odkryte w archiwaliach fakty w parze ze świetnymi pomysłami fabularnych rozwiązań"), odnieść można " o czym przekonują studia składające się na niniejszy tom " do ogólnie pojętej pamięci Pisarza, która dzięki jego dziełom stała się cząstką naszej świadomości kulturowej. Nazwa - Józef Ignacy Kraszewski Pamięć Pisarza - pamięć o Pisarzu Oprawa - Miękka Wydawca - UMCS Kod ISBN - 9788377847732 Kod EAN - 9788377847732 Rok wydania - 2015 Język - polski Format - 17.0x24.0cm Ilość stron - 206 Podatek VAT - 5%

Tytuł Słowa między ludźmi - książka pisarza Walerego Pisarka Autor Walery Pisarski Język polski Okładka miękka Format 14.8x21.0 cm Stan bardzo dobry Liczba stron 250 Waga 0.3

Tytuł O znakomitych mężach czyli co pisarze wczesnochrześcijańscy pisali o pisarzach wczesnochrześcijański Autorzy Św. Hieronim, Gennadiusz, św. Izydor z Sewilli, św. Ildefons z Toledo, Ebedjesu (abdiszo Bar Bericha) Wydawnictwo Marek

Muzyka i matematyka mają ze sobą wiele wspólnego. Pitagoras twierdził, że wszystko jest liczbą, a każdy element wszechświata można wyrazić za pomocą ułamków, z czego wywodzi się pojęcie harmonii sfer, koncepcji łączącej muzykę z matematyką. U Barbary Szczepańskiej wchodzi w to jeszcze poezja. I to nie byle jaka. Niezwykle spójny tomik, w którym Mi wraz z Pi oplatają mężczyzn jak winorośl. Autorka idzie w abstrakcję, groteskę i żart, uderza czasem w dramatyczne tony. A wszystko po to, by pokazać nam, że Yin i Yang żyć bez siebie nie mogą. Małgorzata Karolina Piekarska Równania z trzema nie/ś/wiadomymi mężczyznami tworzą skrzącą się dowcipem grę językową i zarazem grę z życiem, budując liryczną opowieść, której bohaterkami są mała Pi i mała Mi. Można sądzić, iż są to siostry rywalizujące o względy trzech mężczyzn. Jednak Pi odsyła do liczby Pi, natomiast Mi jest nutą solmizacyjną ,,e". Oryginalny zamysł twórczy wpisuje burzliwą biografię bohaterek w próbę odnalezienia poprzez nie harmonii życia zgodnie z Keplerowskimi poszukiwaniami kosmicznego ładu. Pokój pomiędzy Pi i Mi miałby obrazować przekroczenie przeciwieństw naznaczających egzystencję walką pomiędzy płciami, naturą a kulturą, przeszłością a przyszłością. Pojednanie możliwe jest jednak tylko na chwilę, a osiągnięcie go zdaje się wykraczać poza doczesność. Zofia Zarębianka O autorce:  Barbara Szczepańska ,,Judyta" /Barbara Szczepańska-Herman/ - urodziła się i mieszka w Krakowie, poetka, prozaiczka, wokalistka, autorka sztuk teatralnych, musicali i tekstów piosenek. Absolwentka Wydziału Architektury Politechniki Krakowskiej i Podyplomowego Studium Logopedii. Laureatka ogólnopolskich nagród poetyckich i II nagrody w Przeglądzie Piosenki Autorskiej OPPA w Warszawie. W latach 80. występowała w Krakowskiej Piwnicy pod Baranami. Jest autorką pięciu tomików wierszy, zbioru opowiadań, książek dla dzieci, bajek muzycznych, płyt z piosenkami autorskimi. Brała udział w warsztatach komediopisarstwa i warsztatach scenariuszowych ,,Script Forum". Jest stypendystką Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego. Należy do Stowarzyszenia Pisarzy Polskich, Stowarzyszenia Autorów ZAiKS, Związku Autorów i Kompozytorów ZAKR, Stowarzyszenia Artystyczno-Literackiego STAL i Izby Architektów Polskich. Występuje z zespołem muzycznym.

Takich wierszy nie da się zaplanować. Kiedy autorce się zdarzały, były zapewne odkładane i czekały, aż zdecyduje się na nie jakaś szczególna książka. Okazały się traktatem o pewnym stanie psychiki, o niefrasobliwości. Ale nie beztrosce. Są czymś w rodzaju studium wolności, i to właśnie nie tej dowolnej, a także ciągiem lirycznych odpowiedzi na pytania, kim się jest, gdy w chwilach wielkich napięć trzeba się wycofywać do swego wnętrza. I jak się z tego stanu wydostawać. Też które słowa i metafory są wobec tego właściwe. Czy odpowiednio reagują. Piotr Müldner-Nieckowski Ani to konstrukcja, ani dekonstrukcja świata. Agnieszkę Wesołowską pociąga świat rozproszony. Człowiek rozproszony. Ulegający baśni. Złudzeniu. Czemukolwiek, co mogłoby istnieć. W poetyckim rozmarzeniu nawet istnieć powinno, ale... nie istnieje. Fenomen tych utworów to tkanie czegoś, czemu brak determinacji. Bo determinacja nie jest życiu do życia niezbędna. Tu nie chodzi o przetrwanie. Tu chodzi o pokorne piękno, np. piękno straty. ,,Mam prawo tracić". Piękno straty w ,,świecie, który przebrał miarę" budzi zachwyt bez zachwytu. Budzi nieistnienie: ,,skończy się ta zwrotka / i wszyscy się rozejdą / usłyszą podobne słowa / i wcale ich nie zauważą / dlatego czasami piszę wiersze". Krzysztof Bielecki O autorce:  Agnieszka Wesołowska urodziła się w 1984 roku. Związana była z pismem literackim ,,Łabuź", który wydawany był w Łobzie na Pomorzu Zachodnim. Tam też mieszkała od urodzenia, potem przez jakiś czas w Szczecinie, Krakowie i Poznaniu. Ukończyła Uniwersytet Pedagogiczny im. KEN w Krakowie, Wydział Pedagogiczny. Od kilku lat znowu mieszka w Łobzie. Autorka arkuszy i książek poetyckich, m.in. Ars vitae. Listy do nieszczęśliwych (Oficyna Wydawnicza Atut, Wrocław 2008); Dwuznaczny (Książnica Pomorska, Szczecin 2000; wyróżnienie im. K. Iłłakowiczówny za książkowy poetycki debiut roku); Zgubić pytania (Żebracza Inicjatywa Wydawnicza Klubu Literackiego Łabuź, Łobez 1999). Współpracowała z Polsko-Niemieckim Towarzystwem Literackim (Verein zur Förderung der Deutsch-Polnischen Literatur) WIR. Publikowała w różnych czasopismach (m.in. w ,,Pograniczach", ,,Zeszytach Literackich", ,,Dekadzie Literackiej"). Należy do Stowarzyszenia Pisarzy Polskich. Wiersze zebrane w książce pochodzą z lat 2007 - 2013.

Opowiadania wracają do łask. Po latach, kiedy w Polsce uważano je za rodzaj literackich wprawek, wreszcie wydawcy zaczęli rozumieć, że to ważny gatunek prozy. Dający wiele możliwości autorowi, a jeszcze więcej przyjemności czytelnikowi. Cywińska jest mistrzynią dialogu, budowania napięcia, ale też bawienia czytelnika nonsensem, groteską i żartem. Nawet jeśli dotyka spraw ważnych i poważnych jak śmierć, czy przemoc domowa. Jeśli coś w życiu nie jest możliwe, ona opisuje to tak, że wierzymy, iż istnieje jak podniebny lot kanapą czy znikające ściany. Mamy tu duże miasta, miasteczka, wsie i ich mieszkańców: czasem buraczanych i zaściankowych, ale zawsze z krwi i kości. Nam bliskich, bo przecież każdy z nas zna kogoś takiego. Małgorzata Karolina Piekarska O ludziach można różnie, na serio i z przymrużeniem oka. Jolanta Cywińska, która przez lata pracy dziennikarskiej poznała dobrze nie tylko aspirujących do nowych elit mieszkańców warszawskich blokowisk, ale i ambitnych obywateli prowincjonalnych miasteczek, postanowiła uczynić z ich opisu groteskę. I o ile jedne jej opowiadania jedynie zbliżają się do granic pure nonsense'u, a inne otwarcie ją przekraczają, to w niemal wszystkich odnajdujemy mrożkowskie klimaty. Bo choć czasy się zmieniają, ludzie pozostają w gruncie rzeczy tacy sami i Autorka zdaje się nam o tym na każdej stronie swego zbioru przypominać. Zbigniew Zbikowski

Klamrą spinającą książkę Andrzeja Chącińskiego są sceny z intymnego życia w egzotyce lat tuż powojennych. Do twardych, ale swojskich realiów Polski, której kształt się dopiero formował, wraca pisarz, legenda poodwilżowej Współczesności. Jądrem tomu Wkrótce nadejdzie świt są gorzkie emigracyjne przeżycia nie tylko narratora, lecz także postaci tak sugestywnie przedstawionych, że chyba nie kreowanych... choć siła talentu może więcej, niż przypuszczamy. Andrzej Chąciński nie stara się epatować a porusza. Po latach za oceanem i na wyspach pozostał sobą. Pisze bez ozdobników. Przedstawiając powszedniość, nie rozgrzebuje duchowych trzewi, nie jest jednak małym realistą, bystry i dyskretnie współczujący jest realistą globalnym. Marek Sołtysik Marek Nowakowski, pisząc o opowiadaniach Andrzeja Chącińskiego w posłowiu do książki Podróż do Londynu, zaproponował określenie bohatera: to Odyseusz Odwrotny, szukający swojego miejsca na obczyźnie. Opowiadania z tomu Wkrótce nadejdzie świt nie upoważniają do tak klarownej formuły. To raczej Każdy, Jederman, mężczyzna szukający swojego miejsca i wciąż doznający zawodu. Anna Nasiłowska O autorze:  Andrzej Chąciński urodził się w Warszawie w 1932 r. W październiku 1956 r. został członkiem grupy literackiej ,,Współczesność" i współzałożycielem jej periodyku literackiego. W latach 1958-1960 był sekretarzem redakcji ,,Współczesności". Po zwolnieniu pracował do 1968 r. w miesięczniku ,,Nasz Sklep". Wydał w ,,Czytelniku" dwa zbiory opowiadań: Piękne niedziele (1965) i Rozstanie z Ireną (1971). Trzecią jego książką był tom opowiadań Podróż do Londynu (,,Agawa", 2009). W 1972 r. został członkiem ZLP. W latach 1968-1972 podejmował dorywczo pracę zarobkową w Londynie. Następnie wyjechał do Australii, skąd wrócił po półtora roku. W 1979 r. znalazł się tam ponownie. Pracował w Australii do 1997 r. W 1998 r. nawiązał bliską współpracę z wychodzącym w Melbourne ,,Tygodnikiem Polskim", trwającą do 2010 r. W Polsce w dzienniku ,,Życie" ukazał się jego artykuł Nasza mała destabilizacja, o pierwszych czterech latach istnienia ,,Współczesności". W 2016 r. wrócił na stałe do Polski.

Proza Bronisława Wildsteina doczekała sie wielu laurów (w tym prestizowej nagrody Kościelskich). Poszczególne książki pisarza zawsze mogły liczyć na komentarze recenzentów. Nie zmienia to jednak faktu, że autor Doliny Nicosci funkcjonuje na naszej scenie literackiej jako pisarz wyklęty, a tomy jego prozy mają status książek zbójeckich. Także a może zwłaszcza w uniwersytetach. Choć odbyła się niegdyś w Bibliotece Raczyńskich konferencja poświęcona twórczości Wildsteina, wciąż brak historyczno-literackich opracowań poświęconych jego literackim dokonaniom. Zamiast nich często natrafiamy na stereotypy i etykiety. Czy zmieni ten stan praca Macieja Woźniaka? Tego oczywiście nie wiemy, z całą pewnością warto jednak pogratulować odwagi i determinacji młodemu krytykowi, który przygotował pierwszą obszerną monografię poświęconą najważniejszym utworom autora Czasu niedokonanego. Ma ona charakter aspektowy. Oznacza to, że monografista uwzględniając pełne spektrum twórczości pisarza przyjrzał się z bliska jedynie tym utworom, które uznał za najbardziej reprezentatywne. A także to, że wybrał jeden aspekt twórczości prozaika taki, który niby soczewka skupia pewne istotne jej cechy. Z wyborami, jakie podjął, można oczywiście dyskutować, wydaje się jednak, że nie brakuje w dysertacji Woźniaka żadnego z ważnych tomów prozy Wildsteina, przekonuje też decyzja młodego krytyka, by obejrzeć dokonania pisarza przez pryzmat genologii. Teza, która staje się osią konstrukcyjną rozprawy, jest jasna: Wildstein to pisarz, który chętnie posługuje się konwencjami gatunkowymi prozy popularnej, by przekroczyć zastane formy, nasycić je żywiołem etyczno-refleksyjnym i skierować dyskurs prozatorski w stronę powieści idei.

Przedstawiamy amerykański bestseller, podręcznik dla adeptów pisarstwa inny niż wszystkie do tej pory wydane. Ceniona autorka Obudź się i zacznij żyć, Dorothea Brande, tym razem pokaże Ci, jak zostać pisarzem... czyli co naprawdę musisz wiedzieć, by stać się sławnym i podziwianym autorem? Zanim jednak poznasz treść tej niecodziennej publikacji, zastanów się dobrze, z czym kojarzy Ci się zawód pisarza, i czego według Ciebie powinna ta książka dotyczyć: Jak zostać pisarzemtechniki pisania? konstruowania fabuły? sposobu narracji? umiejętności poprawnego składania zdań? a może trudności językowych, związanych z pisaniem książek? Otóż nie! Technicznych poradników pisarstwa jest mnóstwo i zawsze zdążysz się z nimi zapoznać, jeśli postanowisz pisać książki. Jeśli jednak nie wiesz, od czego zacząć swoją przygodę z pisarstwem, wahasz się, czy na pewno jest to dobry pomysł lub chcesz dowiedzieć się, na czym naprawdę polega ten zawód, zacznij właśnie od poradnika Będę pisarzem. 90% trudności w pisaniu pochodzi z Twojej głowy! Choć Dorothea Brande napisała swój poradnik w 1934 roku, nadal jest on zadziwiająco aktualny. Dlaczego? Ponieważ do tego czasu ani na jotę nie zmieniły się prawdziwe problemy pisarzy zarówno początkujących, jak i tych bardziej doświadczonych. Autorka sama przecież będąc pisarką i mając wielu znajomych pisarzy doskonale zdawała sobie sprawę, że najpoważniejsze problemy, jakie możesz spotkać na swojej drodze, wcale nie będą dotyczyły trudności językowych, umiejętności opowiadania i konstruowania wątków czy jakiejkolwiek innej technicznej drobnostki. Zdecydowana większość przyczyn, dla których wydaje Ci się, że nie potrafisz, nie umiesz lub nie jesteś w stanie napisać książki, leży w Twoim umyśle.

Do lektury Mickiewicza powinno się wracać w różnych momentach życia. Książka Kazimierza Świegockiego pokazuje, że warto: przynosi ożywczą interpretację egzystencjalnych wątków Sonetów krymskich, pomniejszych wierszy, utworów tłumaczonych przez Mickiewicza, a zamyka ją szkic o Panu Tadeuszu i Dziadach. Do zacnego grona piszących o Mickiewiczu filologów dołączył filozof. Anna Nasiłowska Interpretacje profesora Świegockiego, filozofa i poety, są jak deszcz, którego łaknęła chyląca się ku ziemi, osłabła kania. Ożywcze, świeże, cierpliwie odnawiają dostęp do poezji Adama Mickiewicza, wręcz otwierają wciąż przez nieznane siły przymykane wrota. O Mickiewiczu, jak się wydaje, większość z nas niemal zapomniała, pozostawiając sobie jedynie jego konterfekt wieszcza w postaci Pana Tadeusza. Problem mają z tym między innymi nauczyciele, zwłaszcza licealni, którzy w bibliotekach znajdują zbyt mało pożywki dla własnych rozstrzygnięć i polonistycznej dydaktyki. Ale również krytycy i literaturoznawcy, ponieważ wymykają im się argumenty hermeneutyczne. Czas więc nowocześnie spojrzeć wstecz, bo mimo wszystko chodzi o nasze jutro. Piotr Müldner-Nieckowski O autorze:  Kazimierz Świegocki (ur. 1943) - poeta, eseista, historyk literatury i kultury, filozof. Ukończył studia polonistyczne na Uniwersytecie Łódzkim i filozoficzne na Uniwersytecie Warszawskim. Doktorat obronił na UW (1986), habilitację na UMK w Toruniu (2011). Jako poeta debiutował w harcerskim tygodniku ,,Na przełaj" w 1959 roku. Za swoją twórczość otrzymał wiele nagród literackich i wyróżnień, m.in. Nagrodę im. Włodzimierza Pietrzaka (2007) oraz Nagrodę im. Cypriana Kamila Norwida (2008). W latach 1974-2004 wydał sześć zbiorów poezji. Wybory jego wierszy ukazały się w przekładach na język rosyjski i białoruski. Był tłumaczony na język francuski, angielski, czeski, serbski i ukraiński. Najważniejszą jego książką w dziedzinie poezji jest Kamień i czas. Wiersze, poematy, eseje, która zawiera utwory zebrane. Jest też autorem pięciu książek eseistycznych i naukowych. Na temat jego twórczości powstało wiele prac naukowych i eseistycznych.

Zemsta jest słodka i może stać się bestsellerem! Intrygujące cozy mystery ze szczyptą miłości, powodzią żartów i pisarzami w roli głównej. Vani Sarca ma niezwykły talent do czytania w ludziach, jak w otwartych księgach. Ma też cięty język i barwną osobowość i potrafi sprawnie przelewać swoje i cudze myśli na papier. Dlatego jest wyśmienitą ghostwriterką w dużym włoskim wydawnictwie i ma na koncie imponującą liczbę bestsellerów. Takie życie całkowicie jej odpowiada, przynajmniej do momentu, kiedy nie wkradają się do niego pewne komplikacje. Musi pilnie oddać tekst, który pisze za bardzo popularną autorkę. Jednak ta zostaje uprowadzona, a policja nie może jej znaleźć. Na horyzoncie pojawia się też pewien pisarz, który wydaje się chcieć od Vani czegoś więcej niż maszynopisu nowej powieści. Jedno jest pewne. Część zadań, które stanęły jej na drodze, wykracza poza zakres służbowych obowiązków.

Eseje o 12 książkach wydanych w ramach pierwszej serii Kolekcji literackiej. 1. Wojciech Kaliszewski Brylant w chlebie 2. Waldemar Żyszkiewicz Ballady leśnego perypatetyka 3. Jerzy Jarniewicz Mapa trafów i trafień. O wyborze przekładów Anny Bańkowskiej 4. Tamara Bołdak-Janowska Buty bytu (Dlaczego napisałam cykl poetycki pt. Szczęście) 5. Dorota Koman W ślad za Królową karnawału 6. Krzysztof Masłoń Krzemienieckie anioły Mariusza Olbromskiego 7. Zofia Zarębianka Przelot nad lądami tymczasowymi. Glosy do wierszy Agnieszki Stabro 8. Krystyna Rodowska Poezja dialogu i samotności 9. Krzysztof Masłoń Miłość samotnej sosny. O wierszach Anny Bernat 10. Michał Dąbrowski Zaproszenie do muzyki 11. Zofia Zarębianka Ostinato znaczy wytrwałość 12. Krystyna Lars Proza momentów granicznych

Nie po raz pierwszy się okazuje, że trzeba niebywałego oka, ucha i talentu, żeby pisać o współczesności prosto, barwnie i zarazem odkrywczo. Z góry wiemy, jak wielu ludzi z wielkim wykształceniem mało dostrzega zła, bzdury i głupoty, i domyślamy się, ilu wiersze Bartłomieja Siwca przyjmie ze zdumieniem. Ale niech one ich podkręcą. Są dokuczliwe, choć w czytaniu bardzo przyjemne i zawierają sporo dobrego smaku, wcale nie z puszki. Piotr Mldner-Nieckowski Po co poecie poczucie humoru? O, nie po to, żeby wywoływać śmiech, nie jest przecież wesołkiem, opowiadaczem dowcipnych historii. Żeby dostrzegać wielowymiarowość prawd mówiąc w skrócie. U Bartłomieja Siwca humor służy ironii, co wpisuje się w bogatą tradycję polskiej poezji i dobrze robi wierszom. Anna Nasiłowska

Ile odcieni może mieć czerń zbliżającej się nieuchronnie żałoby? Srebrzyć się jak porwane nitki pamięci? Płowieć jak jaśniejsze z roku na rok wspomnienia? Zazielenić jak omszały kamień niepogłaskany, nieutulony? Oku Małgorzaty nie umyka żadna małość (i wielkość), śmieszność (i ból). Pośpiesznie notuje chwile olśnień, czarnym humorem oswajając strach. I tę naszą żałosną bezradność wobec ostateczności. W zupełnie innym rytmie toczą się jej poetyckie przypowieści o tym, co niezmienne marzeniu, tęsknocie, przyjaźni, pięknie... By już za chwilę celnie podsumować teraźniejszość i Odpowiednie dać wojnie słowo, kiedy brakuje słów. Norwidowi byłoby łatwiej komentuje. Z autoironią czy goryczą? Nadzieją czy rozpaczą? Dorota Koma

Historia w poezji to czas dzisiejszy. Grzegorz Walczak daje nam nowy, niebanalny materiał. Jedni powiedzą, że to piosenki i pieśni (bywa, że z muzyką Zygmunta Koniecznego), drudzy, że nareszcie poezja, a nie zdobiona metaforami proza. Wreszcie wszyscy sobie przypomną, jaką rolę w naszych głowach i sercach pełni mowa wiązana i jak ważną strawę odkrywa na stole codzienności. Jest teraz prosto z kajetu na alarm bijącego poety. Od czasu Cedyni, Grunwaldu, rozbiorów, powstań, wojen światowych, stanu wojennego wciąż jawnie potrzebna. Jest w niej Polska, jest też Ukraina, obie do omówienia. Trzeba to wszystko zaśpiewać. Gorzką nutą lub wesołą, a czasem hardą. Piotr Mldner-Nieckowski

Większość opowiadań Marcina Radwańskiego w zbiorze łączy tematyka miłosna: czytamy o namiętności, pożądaniu, tęsknocie, rozczarowaniu i marzeniach bohaterów. Autor z wrażliwością i wyczuciem przedstawia dylematy i dramaty miłosne, opisując barwnie i zmysłowo kobiety w różnym wieku, które mają w sobie coś tajemniczego i pociągającego. Bawi się jednocześnie konwencją romansu, zaskakując, czasem rozśmieszając czytelników, a charakterystyczne dla niego niespodziewane zakończenia długo pozostają w pamięci. W opowiadaniach widzimy bohaterów u boku wymarzonej kobiety, na jawie lub w fantazjach, przy wspólnej porannej kawie, na ławce, nad jeziorem, w hotelu i w kawiarni. Sugestywne, plastyczne opisy postaci, wnętrz, smaków i zapachów, a także wartka akcja zbudowana przez autora znanego z kryminałów przyciągają do lektury.

Album prezentuje sylwetki trzydziestu dziewięciu światowych i polskich pisarzy oraz poetów, tworzących od czasów starożytnych do współczesności. Znajdują się wśród nich najwybitniejsi i najpopularniejsi twórcy, reprezentatywni przedstawiciele poszczególnych epok, okresów i nurtów literackich, a także laureaci Nagrody Nobla w dziedzinie literatury. Poszczególne hasła przedstawiają najważniejsze fakty z życia oraz charakterystykę twórczości i największe dzieła danego autora.

Hic sunt leones . , , , . , , ' , , . , , , . , , , . , (18941969), , . , , , . , , , . , , , . , : , . , . Hic sunt leones tu zamieszkują lwy. Takimi słowami na rzymskich i średniowiecznych mapach określano przestrzeń dotąd nieznaną, terytorium niezbadane i nieodkryte. Dla każdego kartografa, który żyje nieodpartą pokusą objęcia i zracjonalizowania całej przestrzeni oraz stworzenia jej reprezentacji, ta łacińska fraza stanowi istotną część jego pracy, granicę, bez której mapowanie nie może zaistnieć. Tam, gdzie nie sięga ołówek kartografa, gdzie kończą się kontury mapy, pojawia się biała plama. Wnet ją zasiedlą lwy, smoki, potwory morskie metafory tego, co nieznane i niezbadane, co mami i karmi fantazmat. Z tym mitycznym bestiarium będzie mieć do czynienia każdy, kto wkroczy w złożony świat życia i twórczości pisarza ukraińskiego Wiktora Petrowa (18941969). Intelektualisty, którego droga myślenia odzwierciedla główne nurty modernizacyjne XX wieku. Literatura zawdzięcza mu język do wyrażenia odrealnienia realnego, procesu, w którym formy życia radykalnie zmieniają stan skupienia, odsłaniając swoją dyskursywną istotę w płynnych czasach nowoczesności. W świecie autora Bez gruntu wszystko, co stałe, co stanowiło niezmienny fundament myślenia o człowieku i jego świecie, rozpływa się niczym płatek śniegu na ciepłej dłoni Doktora Serafikusa, bohatera jego powieści. Metafory mapy, jak i sam proces mapowania stanowiły dla autorów monografii inspirację do badań twórczości pisarza, zgłębienia jej problematycznych miejsc. Figura lwa nie znika wraz ze żmudnym poszerzaniem granic mapy, lecz ulega przeistoczeniu: to, co opisane i zbadane, można ująć bardziej szczegółowo, jeszcze bardziej adekwatnie. Nadal zamieszkiwany przez lwy, złożony świat życia i twórczości Wiktora Petrowa czeka na swego kartografa.