Kangoo.plSzukamy produktów wśród ponad 10 mln ofert sklepów internetowych

Praca ta to wyniki ponad sześciu lat badań. Każdy z rozdziałów ma na celu udzielenie odpowiedzi na przynajmniej jedną z głównych wątpliwości, które zrodziły się u autora w wyniku konfrontacji obrazu źródłowego z dotychczas przedstawianym w literaturze, lub też ten ostatni potwierdzić. Dlatego też nie jest to typowa monografia kampanii afrykańskiej uwieńczona bitwą pod Zamą, choć tej ostatniej poświęcona jest duża część książki. Co może być kontrowersyjnego w tak, wydawałoby się, wielokrotnie przeanalizowanym temacie? A choćby to, że obraz w źródłach ostatniej bitwy Hannibala w tej wojnie, w opinii autora niniejszej pracy, kształtuje się zupełnie inaczej, niż przyjmuje się w dotychczasowej literaturze zagranicznej, jak też i polskiej. Oczywiście autor nie ma tu na myśli jej końcowego wyniku, ale przede wszystkim kwestię sił, którymi dysponowali zarówno Hannibal, jak i Scypion. Dlatego też stara się dowieść, wbrew przyjmowanym współcześnie hipotezom, że to Barkida miał przewagę zarówno w jeździe, jak i w całości sił. W konsekwencji trzeba będzie zupełnie inaczej spojrzeć także na zastosowaną przez syna Pioruna taktykę w tym jego ostatnim, wielkim starciu tej wojny. Ciekawym będzie w takim razie w tym kontekście zestawienie rozwiązań taktycznych z największych sukcesów punickich w tym konflikcie, z tą najmniej szczęśliwą dla Hannibala bitwą.

Prezentowany tom podejmować będzie działania bojowe wrogich flot w okresie od połowy lipca 1940 roku do końca 1941 roku w odniesieniu do niektórych elementów trwającej rywalizacji o panowanie na Morzu Śródziemnym, a więc czas, gdy właśnie te walki morskie nabrały szczególnie intensywnego charakteru. Był to czas nie tylko starć pomiędzy flotą włoską i brytyjską, jak choćby bitwy koło Przylądka Passero, ale również coraz większej dominacji sił włoskich zwłaszcza we wschodniej części Morza Śródziemnego. Brytyjczycy odczuwali po klęsce ich francuskiego sojusznika coraz większe problemy na tym akwenie, dla których rozwiązaniem nie było ani utworzenie zespołu Force H w Gibraltarze, ani utrzymywanie aktywności sił śródziemnomorskich operujących z bazy w Aleksandrii....

Prezentowany tom podejmować będzie działania bojowe wrogich flot w okresie od połowy lipca 1940 roku do końca 1941 roku w odniesieniu do niektórych elementów trwającej rywalizacji o panowanie na Morzu Śródziemnym, a więc czas, gdy właśnie te walki morskie nabrały szczególnie intensywnego charakteru. Był to czas nie tylko starć pomiędzy flotą włoską i brytyjską, jak choćby bitwy koło Przylądka Passero, ale również coraz większej dominacji sił włoskich zwłaszcza we wschodniej części Morza Śródziemnego. Brytyjczycy odczuwali po klęsce ich francuskiego sojusznika coraz większe problemy na tym akwenie, dla których rozwiązaniem nie było ani utworzenie zespołu Force H w Gibraltarze, ani utrzymywanie aktywności sił śródziemnomorskich operujących z bazy w Aleksandrii.

Prezentowany tom podejmować będzie działania bojowe wrogich flot w okresie od połowy lipca 1940 roku do końca 1941 roku w odniesieniu do niektórych elementów trwającej rywalizacji o panowanie na Morzu Śródziemnym, a więc czas, gdy właśnie te walki m