Kangoo.plSzukamy produktów wśród ponad 10 mln ofert sklepów internetowych

W położonym na Mazurach barokowym pałacu von der Groebenów obecnie mieści się dziesięć mieszkań gminnych. W jednym z nich zamordowane zostaje rosyjskie małżeństwo Reznikowów. Ich córka znika bez śladu. Alicja Prus, nowa lokatorka feralnego mieszkania numer siedem, przeprowadza prywatne śledztwo, by odkryć sprawcę zbrodni. Jednak pałac kryje w sobie więcej tajemnic, niż pierwotnie przypuszczała... Któż z nas nie przepada za mrocznymi historiami, których akcja rozgrywa się w tajemniczych starych pałacach, otulonych mgłą, owianych jesiennym wiatrem znad pobliskiego jeziora? Za historiami o ludziach, ich sekretach i zbrodniach, opowiadanymi przy akompaniamencie deszczu dzwoniącego nieprzerwanie o wiekowe dachy? Ja uwielbiam. I oto taką książkę mam właśnie przed sobą. Anna Klejzerowicz, autorka książek Cień gejszy, Sąd ostateczny, Ostatnią kartą jest Śmierć...

Sentymentalna podróż dwóch kobiet, pełna wzruszeń i dobrego humoru, z zaskakującym, iście filmowym zakończeniem.Anna Rosenthal nie może się otrząsnąć po śmierci męża. Niechętnie wychodzi z domu i godzinami rozpamiętuje długie miesiące choroby ukochanego. Pewnego dnia odbiera niespodziewany telefon od babci Goldie, z którą nie kontaktowała się od pięciu lat. Ekscentryczna staruszka domaga się przyjazdu wnuczki do Nowego Jorku, skąd mają wspólnie zawieźć zbór niezwykle cennych japońskich rysunków dawnemu przyjacielowi Goldie, mieszkającemu w odległej Kalifornii. Anna nie ma innego wyjścia, jak tylko spełnić prośbę babci.Okazuje się, że Goldie nie była z nią szczera co do motywów podróży. Słuchając opowieści starszej pani Rosenthal o tym, co spotkało ją w San Francisco w latach 40. i konsekwencjach przyjaźni z rodzeństwem Nakamura, Anna stopniowo poznaje rodzinne sekrety, które mogą odmienić jej życie. Co jeszcze spotka ją w słynnym kalifornijskim Ogrodzie Herbacianym?Przepiękna historia, przywodząca na myśl japońskie rysunki: barwna, elegancka i niezapomniana.George Bishop, pisarzDana Sachs jest pisarką, dziennikarką współpracującą m.in. z „National Geographic”, podróżniczką, tłumaczką literacką z wietnamskiego oraz producentką filmów dokumentalnych i wykładowczynią. Inspiracją do stworzenia postaci Goldie była 100-letnia babcia autorki....

Po Niewiadomicach krążą pogłoski o duchu ostatniej właścicielki pałacu, która zniknęła wiele lat temu w tajemniczych okolicznościach. Dziwaczna budowla i jej dawna mieszkanka szczególnie fascynują dwunastoletniego Wiktora. Kiedy do pałacu wprowadza się rodzina Czereśniaków, chłopak szybko dogaduje się ze swoją rówieśniczką Magdą. Postanawiają wspólnie zbadać stare piwnice i poszukać informacji o dawnych właścicielach majątku. Czy odkryją tajemnice z przeszłości?Świeżo wyremontowany pałac z zagruzowaną piwnicą, gdzie ukryto coś tajemniczego, duch wedle opowieści miejscowych nawiedzający okolicę oraz dwójka ciekawskich nastolatków, która nie boi się wertowania starych ksiąg oraz stawiania czoła niebezpieczeństwom. I oczywiście wakacje, bo kiedy indziej można swobodnie zabawić się w odkrywcę? Oto niezbędne składniki powieści przygodowej.Powieść Katarzyny Majgier wciąga od pierwszych stron – nie tylko za sprawą zagadki, lecz także bardzo sympatycznych bohaterów. W "Duchu z Niewiadomic" czytelnik znajdzie również sporo humoru. Beata Kęczkowska dziennikarka "Wysokich Obcasów Extra"Katarzyna Majgier zaczęła pisać książki w pierwszej klasie szkoły podstawowej. W czwartej –wspólnie z koleżanką – założyła dwuosobowe wydawnictwo. To była świetna zabawa, ale później trzeba było zająć się nauką i pracą… Jednak nadal lubiła książki i już jako dorosła osoba znowu zaczęła je pisać. Jest autorką utworów dla dzieci („Ula i Urwisy”, „Amelka” i „Misiek, co ty opowiadasz?”), młodzieżowej serii dzienników Ani Szuch („Trzynastka na karku” i dalsze tomy) oraz innych książek dla młodszych i starszych czytelników (np. tego pierwszego tomu serii „Tajemnice starego pałacu”). Lubi też czytać, fotografować i podróżować.Bartek Drejewicz o sobie:Mniej więcej w połowie przedszkola zdecydowałem, że chcę ilustrować książki. Trochę to trwało, zanim ukończyłem przedszkole i szkoły, aż wreszcie dostałem się na Akademię Sztuk Pięknych w Warszawie. Tam studiowałem ilustrację w pracowni profesora Janusza Stannego. W roku 2000 obroniłem dyplom i oficjalnie zabrałem się do tego, co chciałem robić od dzieciństwa. I bardzo dobrze. Ludzie powinni robić to, co sobie wymarzyli. To bardzo miłe uczucie. Najpierw człowiek poświęca swój czas i starania, żeby zilustrować książkę, podzielić się tak naprawdę tym, co sam zobaczył, poczuł. A później dostaje świeżutką, pachnącą drukiem książkę i wie, że wiele osób, które odwiedzą księgarnię lub bibliotekę, będzie mogło obejrzeć jego rysunki. Może nawet je polubić i uznać, że widzi tę historię podobnie....