Kangoo.plSzukamy produktów wśród ponad 10 mln ofert sklepów internetowych

Rozprawa przedstawia analizę porównawczą procesu intelektualnego i procesu realizmu wizualnego w rysunku osób dorosłych z niepełnosprawnością intelektualną w stopniu lekkim i umiarkowanym. Przeprowadzone badania dotyczyły zakresu umiejętności samodzielnego wykorzystania posiadanej wiedzy na temat wyglądu drzewa u osób z różnym stopniem niepełnosprawności intelektualnej. Mierzonym i analizowanym statystycznie wskaźnikiembył poziom precyzji odwzorowania rzeczywistego obrazu drzewa.?Monografia przedstawia różnorodne koncepcje i wielkość obszarów istotnych dla teorii i praktyki współczesnej pedagogiki specjalnej. Z całym przekonaniem rekomenduję książkę naukowcom zajmującym się badaniami z obszaru pedagogiki osób niepełnosprawnych intelektualnie, terapeutom, nauczycielom, a także studentom pedagogiki specjalnej?. Prof. UKSW dr hab. Jadwiga Kuczyńska-Kwapisz?Praca napisana została z pozycji pedagogiki specjalnej i dotyczy w szczególności zagadnień bliskich poszukiwaniom badawczym w obszarze andragogiki specjalnej. Trafnie wpisuje się też do dorobku nauk o sztuce oraz edukacji artystycznej w zakresie sztuk plastycznych. W moim przekonaniu jest to znaczący wkład do dorobku polskiej andragogiki specjalnej. Bardzo wysoko oceniam merytoryczne oraz metodologiczne walory recenzowanej książki?. Prof. zw. dr hab. Jerzy Stochmiałek

Edukacja religijna osób z niepełnosprawnością intelektualną.Studium pedagogiczno - religijne.Biblioteka Wydziału Teologii t. 38

Z recenzji prof. dr hab. Anny Izabeli Brzezińskiej: Praca Pani dr Aleksandry Zawiślak za jednym zamachem łamie trzy stereotypy. Pokazuje, iż osoby doświadczające różnych ograniczeń w związku z deficytami o charakterze poznawczym (intelektualnym) mogą, po pierwsze, jako osoby badane dostarczać rzetelnych i trafnych informacji o swojej sytuacji. Po drugie, badanie dorosłych ujawnia dane nakazujące zmienić obraz funkcjonowania osoby z niepełnosprawnością intelektualną w porównaniu z osobami sprawnymi (różnice między tymi dwiema grupami w wielu przypadkach wcale nie były statystycznie istotne albo były niewielkie). I po trzecie, zaproponowane przez Autorkę modele ?optymalizacji? jakości życia w moim przekonaniu odnoszą się w takim samym stopniu do osób sprawnych, jak i nie w pełni sprawnych pod względem intelektualnym. Konkludując ? badania pokazują, iż nie tak wiele w gruncie rzeczy dzieli osoby sprawne od niepełnosprawnych, a Au­torka wskazuje w wielu przypadkach na czynniki niespecyficzne, wspólne dla obu grup, gdy poszukuje wyznaczników wysokiego poziomu jakości życia, szczególnie w wymiarze obiektywnym.

W książce poddano analizie postawy pedagogów specjalnych wobec seksualności osób z niepełnosprawnością intelektualną w stopniu lekkim oraz głębszym. Uwzględniono wymiar emocjonalno-wartościujący, poznawczy, behawioralny oraz kontekst tych postaw w postaci kompetencji osobowych. Wydaje się, że poznawcza wartość pracy wyraża się w wielorakości ujęcia poruszonej problematyki. Analiza badań własnych stanowiła kontynuacje rozważań podjętych w części teoretycznej, w której starano się wykazać istotę i złożoność zagadnień niepełnosprawności i seksualności, zwłaszcza w jej wymiarze normatywnym i definicyjnym. Stanowiła również dopełnienie studiów poświeconych roli pedagoga specjalnego, a prowadzonych w kontekście współczesnych paradygmatów pedagogiki. Dokonane analizy, tak literaturowe, jak i empiryczne, implikują kwestie praktyczne, zwłaszcza z zakresu przygotowania i funkcjonowania zawodowego oligofrenopedagogów. Można mieć nadzieję, że opracowanie stanie się przyczynkiem do dalszych eksploracji pogłębiających problematykę, ale nade wszystko do refleksji, których skutki pozwolą optymalizować proces wspierania niepełnosprawnych w doświadczaniu własnej seksualności.

Publikacja dr Doroty Krzemińskiej porusza zagadnienia, którym w literaturze pedagogiki specjalnej poświęcono niewiele uwagi. Kwestia porozumiewania się osób z niepełnosprawnością intelektualną traktowana była dotychczas głównie w kontekście trudności i deficytów komunikacyjnych. [?] Praca Doroty Krzemińskiej odchodzi od jednostronnej oceny, nazwę to umownie ?zdolności do dyskursu? osób z niepełnosprawnością intelektualną, a przybliża nas do poznania samej istoty tego dyskursu. Inaczej mówiąc, z normatywnego, dyscyplinującego, obnażającego deficyty, naznaczającego, itd. spojrzenia na język niepełnosprawnych, poszukuje w nim ?normalności?, specyficznego kodu językowego podzielanych przez ludzi znaczeń, symboli, uczuć, emocji. W pewnym sensie praca ta jest zaprzeczeniem, a przynajmniej podaniem w wątpliwość jednoznacznej tezy o trudnościach osób z niepełnosprawnością intelektualną do wyrażania swoich myśli i rozumienia innych. [?] We wnioskach z badań Dorota Krzemińska podważa ugruntowane przekonanie, że opóźnienie czy utrudnienie mowy osób głębiej upośledzonych uniemożliwia im komunikowanie się z innymi, w tym też współkonstruowanie dyskursu. W swoich badaniach krok po kroku wykazuje, że osoby te, pomimo ograniczonego kodu językowego, są w stanie przekazywać treści pozwalające odbudowywać wiedzę o rzeczywistości, w której żyją i którą kreują. [?] Inaczej mówiąc, badania Doroty Krzemińskiej wychodzą nie tyle poza to, co wypowiedziane, ile bardziej poza to, co usłyszane z perspektywy poprawności językowej. Poza tą poprawnością, której ramy wyznacza pełnosprawność, jest bowiem inny świat komunikacji osoby radzącej sobie z niepełnosprawnością. To dostrzeżenie owej zdolności jest najlepszą rekomendacją wydawniczą dla tej książki.prof. zw. dr hab. Amadeusz Krause(fragment recenzji)

Przedmiotem tej pracy są problemy badawcze dotyczące rzeczywistości edukacyjnej osoby z głęboką niepełnosprawnością intelektualną, której podstawy prawne dało powyższe rozporządzenie. Autorka do aparatu pojęciowego swojego projektu badawczego celowo wprowadziła pojęcie rzeczywistości (nie)edukacyjnej świadoma kontrowersji, które może implikować. Oddaje ono jednak w całej swojej pełni niejednoznaczność rozumienia statusu osoby z głęboką niepełnosprawnością intelektualną w polskim systemie edukacji warunkowaną rozporządzeniem ministerialnym (Dz. U.1997, nr 14, poz. 76), która znajduje swoje odzwierciedlenie w indywidualnych biografiach osób z głęboką niepełnosprawnością intelektualną.I tak, w myśl ministerialnego rozporządzenia, osoba z głęboką niepełnosprawnością intelektualną jest objęta obowiązkiem szkolnym, o którym można powiedzieć, że jest warunkiem sine qua non rzeczywistości edukacyjnej, ale na podstawie powyższego dokumentu nie jest uczniem, tylko uczestnikiem zajęć rewalidacyjno--wychowawczych, w rezultacie czego nie przysługują jej prawa ucznia2 ? o jej rzeczywistości można zatem powiedzieć, że jest nieedukacyjna (por. Dz. U. 1997, nr 14, poz. 76; apel nauczycieli o równe prawa dla osób z głęboką niepełnosprawnością intelektualną, 2011)3. Należy jednocześnie pamiętać, że między rzeczywistością edukacyjną a nieedukacyjną zachodzi proces wzajemnego przenikania i nakładaniasię na siebie, zatem czasami trudno zobaczyć je oddzielnie. W swoje pracy autorska stara się przedstawić obie rzeczywistości.

Prezentowana publikacja została opracowana z myślą o słuchaczach Studiów Podyplomowych Pedagogiki Specjalnej z zakresu Oligofrenopedagogiki. Z powodzeniem może ona jednak posłużyć także nauczycielom, terapeutom, wychowawcom, rodzicom, studentom, a także wszystkim innym osobom, które zajmują się zagadnieniami związanymi z edukacją i rehabilitacją osób z niepełnosprawnością intelektualną. Zamieszczone w książce artykuły mają na celu ugruntowanie wiedzy dotyczącej funkcjonowania osób z niepełnosprawnością intelektualną na różnych płaszczyznach życia. Monografia składa się z dwóch części. Pierwsza dotyczy aspektów terminologicznych niepełnosprawności intelektualnej oraz elementów diagnozy w pracy z osobami z niepełnosprawnością. Część druga opracowania obejmuje zagadnienia związane z kształceniem, wychowaniem i terapią osób z niepełnosprawnością intelektualną.

Publikacja dr Doroty Krzemińskiej porusza zagadnienia, którym w literaturze pedagogiki specjalnej poświęcono niewiele uwagi. Kwestia porozumiewania się osób z niepełnosprawnością intelektualną traktowana była dotychczas głównie w kontekście trudności i deficytów komunikacyjnych. [?] Praca Doroty Krzemińskiej odchodzi od jednostronnej oceny, nazwę to umownie ?zdolności do dyskursu? osób z niepełnosprawnością intelektualną, a przybliża nas do poznania samej istoty tego dyskursu. Inaczej mówiąc, z normatywnego, dyscyplinującego, obnażającego deficyty, naznaczającego, itd. spojrzenia na język niepełnosprawnych, poszukuje w nim ?normalności?, specyficznego kodu językowego podzielanych przez ludzi znaczeń, symboli, uczuć, emocji. W pewnym senesie praca ta jest zaprzeczeniem, a przynajmniej podaniem w wątpliwość jednoznacznej tezy o trudnościach osób z niepełnosprawnością intelektualną do wyrażania swoich myśli i rozumienia innych. [?] We wnioskach z badań Dorota Krzemińska podważa ugruntowane przekonanie, że opóźnienie czy utrudnienie mowy osób głębiej upośledzonych uniemożliwia im komunikowanie się z innymi, w tym też współkonstruowanie dyskursu. W swoich badaniach krok po kroku wykazuje, że osoby te, pomimo ograniczonego kodu językowego, są w stanie przekazywać treści pozwalające odbudowywać wiedzę o rzeczywistości, w której żyją i którą kreują. [?] Inaczej mówiąc, badania Doroty Krzemińskiej wychodzą nie tyle poza to, co wypowiedziane, ile bardziej poza to, co usłyszane z perspektywy poprawności językowej. Poza tą poprawnością, której ramy wyznacza pełnosprawność, jest bowiem inny świat komunikacji osoby radzącej sobie z niepełnosprawnością. To dostrzeżenie owej zdolności jest najlepszą rekomendacją wydawniczą dla tej książki.prof. zw. dr hab. Amadeusz Krause(fragment recenzji)

Monografia wpisuje się w dyskurs społeczno?medialny nad postrzeganiem osób z niepełnosprawnością intelektualną. Książka edukuje ku niepełnosprawności i to chyba jej najważniejszy atut. W pewnym sensie mówi o doświadczeniach, które zachodzą w przestrzeni społecznej i stanowią o sensie naszego istnienia, rehumanizując nasz odhumanizowany świat. A niepełnosprawność intelektualną stanowi odpowiedni i niestety doskonały materiał do tego doświadczenia.Fragmient recenzji dr hab. Jolanty Zielińskiej, prof. UP

Niniejsza publikacja zwraca przede wszystkim uwagę na wciąż aktualną dyskusję o inkluzji edukacyjnej dzieci z niepełnosprawnością intelektualną. Jest próbą odpowiedzi na wszystkie pojawiające się w ostatnim czasie pytania dotyczące opisywanej kwestii, a także przedstawia wyniki najnowszych badań naukowych z zakresu neurobiologii, zaburzeń behawioralnych, prawa społecznego oraz organizacji uczenia się w szkołach integracyjnych.

Publikacja jest jedynym na rynku opracowaniem na temat praw osób z niepełnosprawnością intelektualną lub psychiczną, w którym kompleksowo omówiono zarówno zagadnienia prawa międzynarodowego, jak i problemy prawa krajowego (instytucja ubezwłasnowolnienia, prawa polityczne). Łączy perspektywę teoretyczną z konkretnymi problemami i propozycjami ich rozwiązania. Autorzy przedstawiają zmieniające się podejście do praw osób z niepełnosprawnościami w prawie międzynarodowym. W wyniku zmiany międzynarodowego standardu praw człowieka w zakresie ochrony praw osób z niepełnosprawnościami intelektualnymi lub psychicznymi dostrzegają konieczność zreformowania w polskim porządku prawnym instytucji ubezwłasnowolnienia oraz poszerzenia praw o charakterze politycznym takich osób.Stan prawny na 1 maja 2014 roku.