Kangoo.plSzukamy produktów wśród ponad 10 mln ofert sklepów internetowych

Anna Świrszczyńska (1909?1984) znana przede wszystkim jako wybitna poetka i autorka utworów dla dzieci, pisała także dramaty i była zawodowo (jako kierownik literacki) związana z teatrem. Już jej pierwszy dramat, Orfeusz, dwukrotnie inscenizowany tuż po wojnie przez znakomitych reżyserów, Wilama Horzycę i Edmunda Wiercińskiego, pokazał nieodłączne cechy całego dramatopisarstwa autorki: skupienie na ludzkim cierpieniu z jednej oraz afirmatywnej radości i niezwykłości życia z drugiej strony. Specyficzna osobista teoria śmiechu rozwijana w utworach dramatycznych prowadziła Świrszczyńską od reinterpretacji motywów mitologicznych, przez wykorzystanie groteski, aż do farsy ? zawsze ze szczególną uwagą dedykowaną bohaterkom kobiecym. W jednoaktówkach Świrszczyńska kreuje świat przedziwny, przekraczający możliwości zrozumienia i uporządkowania, w którym mieszają się mity, religie, strzępy dawnych kultur i współczesne wynalazki; świat, w którym próżno szukać ładu i sensu; świat, w którym trzeba się zgodzić na własne nieważne istnienie, a jednocześnie jakoś siebie ocalić...Ewa Guderian-Czaplińska Teoria (i praktyka) śmiechu

Najsłynniejsza powieść Stanisława Lema oparta została na schemacie mitu o Eurydyce i Orfeuszu. Enigmatyczny liryk Aleksandra Wata jawi się jako rewelacyjna gramatyka tworzenia sceny powtórnej utraty Eurydyki. Czesław Miłosz jest autorem jednego z najbardziej odkrywczych odczytań historii orfejskiej, zarazem typowego dla naszej ?świeckiej epoki?. W napisanym w czasie II wojny światowej dramacie Anna Świrszczyńska podjęła się włączenia w dzieje podróży do Hadesu postaci Orfeusza ? bohatera wspólnoty, pozbawionego dotąd własnej fabuły. Dramat o herosie projektował też śmiertelnie chory Stanisław Wyspiański; analogiczne zamierzenia snuł w obozowych notatkach Konstanty Ildefons Gałczyński. To tylko przykłady zaskakująco bogatej i różnorodnej, a dotąd w małym stopniu rozpoznanej polskiej recepcji opowieści o pierwszym artyście.Książka ? złożona z interpretacji pojedynczych utworów i z ujęć przekrojowych ? poświęcona jest literaturze polskiej ostatnich stu lat, ale również wielowiekowym dziejom przemian mitu Orfeusza w sztuce Zachodu. W monografii znaleźć można propozycję mitologicznej lektury dzieł nieodnoszących się do fabuły wprost, refleksję nad alternatywną historią recepcji oraz przyszłymi losami tematu. W tekst wkomponowano 15 fragmentów kontekstowych, które dotyczą istotnych elementów i klasycznych realizacji mitu: mogą one być czytane w dowolnej kolejności jako hasła dotąd nieistniejącej encyklopedii orfejskiej. Oprócz badaczy literatury studium zaciekawi kulturoznawców, filologów klasycznych, historyków sztuki, wszystkie osoby zainteresowane mitami i ich długim trwaniem w kulturze.

Anna Świrszczyńska (1909–1984) znana przede wszystkim jako wybitna poetka i autorka utworów dla dzieci, pisała także dramaty i była zawodowo (jako kierownik literacki) związana z teatrem. Już jej pierwszy dramat, Orfeusz, dwukrotnie inscenizowany tuż po wojnie przez znakomitych reżyserów, Wilama Horzycę i Edmunda Wiercińskiego, pokazał nieodłączne cechy całego dramatopisarstwa autorki: skupienie na ludzkim cierpieniu z jednej oraz afirmatywnej radości i niezwykłości życia z drugiej strony. Specyficzna osobista teoria śmiechu rozwijana w utworach dramatycznych prowadziła Świrszczyńską od reinterpretacji motywów mitologicznych, przez wykorzystanie groteski, aż do farsy – zawsze ze szczególną uwagą dedykowaną bohaterkom kobiecym. W jednoaktówkach Świrszczyńska kreuje świat przedziwny, przekraczający możliwości zrozumienia i uporządkowania, w którym mieszają się mity, religie, strzępy dawnych kultur i współczesne wynalazki; świat, w którym próżno szukać ładu i sensu; świat, w którym trzeba się zgodzić na własne nieważne istnienie, a jednocześnie jakoś siebie ocalić...Ewa Guderian-Czaplińska Teoria (i praktyka) śmiechu...