[SIC!]
Kategoria: Muzyka. Śpiew. TaniecWysyłka: od ręki
?wynalezienia? przez Freuda psychoanalizy. Czy jest to przypadek?
Książka Žižka i Dolara to dogłębne studium opery ?
gatunku, jego arcydzieł i natury jego śmierci. Używając
olśniewającego...
Pełen opis produktu 'Druga śmierć opery' »
Opera jako forma jest już w zasadzie martwa. Uważa się, że ostatnie
wielkie opery powstały około 1900 roku. Filozof i znawca
psychoanalizy Slavoj Žižek zwraca jednak uwagę, że rok 1900 to
także rok ?wynalezienia? przez Freuda psychoanalizy. Czy jest to
przypadek? Książka Žižka i Dolara to dogłębne studium opery ?
gatunku, jego arcydzieł i natury jego śmierci. Używając
olśniewającego zestawu narzędzi, autorzy badają dziwne impulsy,
które rządzą postaciami u Mozarta i Wagnera, badają również nasze
własne pragnienie śmierci i miłość do opery. Mozarta rozumienie
psychoanalizy i poczucie humoru Wagnera to tylko dwie z wielu
niespodzianek w błyskotliwej analizie Žižka i Dolara. Druga śmierć
opery to rozbudowana aria na temat, który na pewno nie jest
martwy.O autorach:Slavoj Žižek ? słoweński socjolog, filozof,
marksista, psychoanalityk i krytyk kultury.Profesor Uniwersytetu w
Ljubljanie, wykłada także w European Graduate School i na
uniwersytetach amerykańskich. Wprowadza do współczesnej filozofii
dorobek psychoanalizy, jest komentatorem myśli francuskiego
psychoanalityka Jacques'a Lacana. Cechą charakterystyczną jego
książek są częste odwołania do kina, literatury i sztuk wizualnych,
a także kultury masowej. Należy do najbardziej znanych
współczesnych filozofów. Jego książki przełożono na kilkadziesiąt
języków. Po polsku ukazały się, m.in.: Wzniosły obiekt ideologii,
Patrząc z ukosa. Do Lacana przez kulturę popularną, Przekleństwo
fantazji, Rewolucja u bram, Lacrimae rerum. Kieślowski, Hitchcock,
Tarkowski, Lynch, W obronie przegranych spraw.Mladen Dolar ?
profesor filozofii na Uniwersytecie w Ljubljanie w Słowenii.Z
przedmowy S. Žižka i M. Dolara:?Psychoanalityczne interpretacje
opery cieszyły się ostatnimi czasy złą prasą, skądinąd zasłużenie,
bowiem najczęściej sprowadzały się one do dekonstrukcjonistycznej
lektury libretta, w najgorszych przypadkach zaś do dość prymitywnej
pseudofreudowskiej demaskacji jej (patriarchalnych, antysemickich
i/albo antykobiecych) uprzedzeń. Celem przyświecającym niniejszej
książce jest zatem przekonanie czytelnika, że opera zasługuje na
wiele więcej. Do refleksji skłaniają już same historyczne więzi
łączące operę z psychoanalizą, bowiem, jak zwykło się sądzić,
narodziny psychoanalizy (początek XX wieku) zbiegają się z momentem
śmierci opery, jak gdyby wraz z pojawieniem się psychoanalizy
opera, przynajmniej w swej tradycyjnej postaci, stała się czymś
całkowicie nie do pomyślenia. Nic dziwnego zatem, że większość oper
pretendujących do miana ostatniej (choćby Lulu Albana Berga) nader
często pobrzmiewa echem koncepcji Freuda?.