Kangoo.plSzukamy produktów wśród ponad 10 mln ofert sklepów internetowych

Niniejszy tom jest kolejnym zbiorem studiów na temat fantastyki i problemów związanych z jej badaniem opracowanym przez literaturoznawców z Uniwersytetu im. Marii Curie-Skłodowskiej. Autorzy poszczególnych artykułów zajmują się tu analizą tekstów literatury i kultury albo mało znanych, albo nieczytanych dotąd głębiej w kontekście fantastyki, bytującej w polskim literaturoznawstwie wciąż trochę na obrzeżach dyscypliny. Literatura polska dialoguje tu z obcą, utwory dziewiętnastowieczne - z dwudziestowiecznymi. Tom udowadnia, z jednej strony, wagę fantastyki jako jednego z najważniejszych języków modernizmu. Z drugiej zaś pokazuje, jak fantastyka najnowsza, dokonująca ciągle "przerabiania" motywów modernistycznych, otwiera je na dzisiejsze konsekwencje odkryć nauki i technologii.

Na książkę składają się artykuły badaczy związanych obecnie lub w przeszłości z Zakładem Teorii Literatury Instytutu Filologii Polskiej UMCS. Wypowiedzi te stanowią zapis zróżnicowanych nurtów ich zainteresowań naukowych, w ramach których formuła literackości zostaje poszerzona o aspekt publicystyczny, teatralny i retoryczny, przy czym w ostatnim przypadku chodzi zarówno o figuratywność tekstu, jak i o retoryczność rozumianą szerzej, w związku z pytaniami o podmiotowe nacechowanie wypowiedzi i ich epistemologiczny status. Rozmaite ujęcia badawcze, od rozpoznań bardziej ogólnych po szczegółowe analizy wybranych dzieł, tworzą ciekawy i istotny poznawczo obraz zjawisk literackich i kulturowych, sytuujących się w różnych obiegach literackich oraz na pograniczu sztuk, form rodzajowych i gatunkowych.

Książka stanowi zbiór kilkunastu artykułów opartych na materia-łach archiwalnych. O atrakcyjności publikacji w dużym stopniu decyduje rozległość ram chronologicznych (XV-XVIII w.) i terytorialnych (szeroko pojęte "obrzeża Rzeczypospolitej", w dalszym tle cała Europa) oraz różnorodność tematyczna. Zagadnienia z dziedziny stosunków wyznaniowych, narodowościowych i kulturalnych łączą się w książce z problematyką dziejów społecznych, gospodarczych i politycznych (w tym z kwestiami wielkiej polityki europejskiej). Skupiając uwagę na "obrzeżach" Rzeczypospolitej, Autor w znakomity sposób ukazał ścisły związek dziejów Polski z historią powszechną. Pracę uzupełniają interesujące ilustracje.

Tom Kanon i obrzeża realizmu [?] to całość atrakcyjna ze względu na swą wartość merytoryczną i czytelniczą, pozycja w istotny sposób rozbudowująca przestrzeń interpretacyjną związaną z literaturą, kulturą i historią drugiej połowy XIX wieku. Składają się na ten tom teksty autorów należących do kilku pokoleń, reprezentujących różne zainteresowania i podejścia nadawcze, które łączy scalająca dyrektywa opisania kanonu literatury spod znaku realizmu oraz rozpoznania znaczących artystycznie przesunięć na swoiste obrzeża jego poetyki czy wkraczania na obszary pograniczne wobec poetyk o odmiennych postawach światopoglądowych i estetycznych. [z recenzji prof. dr hab. Barbary Bobrowskiej]

Wiersze Marka Maja brzmią tak, jakby powstały przed stuleciem. Najlepiej się czują w środowisku konwencji wiersza regularnego, rymowanego wyraźnie, trafnie, zręcznie, ale nierzadko i z odkrywczością świadczącą o tym, iż nie zostały zapomniane lekcje awangardowego eksperymentu. Poeta świetnie porusza się po muzeach i magazynach dawnych konwencji lirycznych oraz systemów wersyfikacji. Wykazuje słuch pozwalający swobodnie dobierać słowa do brzmień i brzmienia do słów, budować zdania i frazy o naturalnym toku i rytmie, ale mieszczące się w rygorystycznej mierze sylabizmu. Jego kunszt wierszotwórczy nie zabija jednak głębi przesłań, tylko je wzmacnia. Sprawności towarzyszy bowiem dystans, wynikający ze świadomości autora. Kiedy więc wkracza na obszary tradycji, spotyka się tam z duchem Tuwima, Gałczyńskiego albo Leśmiana i wtedy jedyną możliwością ekspresji okazują się intertekstualne dialogi i parafrazy: od parodii po trawestację. Ale głównym celem Marka Maja jest odnalezienie drogi kontynuacji i metody rozbudowy poskamandryckiego modelu poezji. Jego wiersze pokazują, iż obwieszczenia o śmierci dawnych poetyk okazały się przesadzone, a wzorce dawno porzucone jako nieodpowiadające duchowi współczesności, wcale nie zostały wyczerpane i nadal mogą służyć jako pełnoprawny język artystyczny.z posłowia Piotra Michałowskiego