[Eperons-Ostrogi]
Kategoria: emptyWysyłka: od ręki
Wiersze pozwalają nam poznać pisarza i uchwycić Prousta w jego
spontaniczności. Jako młody człowiek Proust pisał zarówno poezję,
jak i prozę. Nawet po tym jak rozpoczął pisanie siedmiotomowej
powieści...
Pełen opis produktu 'Karta do albumu o melancholii. Poezje Eperons-Ostrogi' »
Wiersze pozwalają nam poznać pisarza i uchwycić
Prousta w jego spontaniczności. Jako młody człowiek Proust pisał
zarówno poezję, jak i prozę. Nawet po tym jak rozpoczął pisanie
siedmiotomowej powieści w wieku trzydziestu ośmiu lat, nie przestał
pisać poezji. To spore zaskoczenie nawet dla jego oddanych
czytelników. W powszechnej opinii jest znany ze swych utworów
prozatorskich, długich zdań, a także dziwacznych zachowań, ale to
dzięki wierszom możemy ujrzeć mniej znane oblicze tego twórcy,
bardziej intymne, wyrażające podobne tematy w odmiennym stylu.
Wiersze Prousta można podzielić na dwa okresy: wczesne, które
napisał przed dwudziestym piątym rokiem życia, te znajdują się w
pierwszym tomie Poezji oraz burleski i satyry, wiersze zadedykowane
pojedynczym osobom, znajdujące się w drugim tomie Poezji. Datowanie
wierszy, które nie zostały opublikowane za życia pisarza, jest
często trudne. Wiele z nich zostało dołączonych do osobistych
listów, które Proust rzadko opatrywał datą. Jakkolwiek opracowany
przez Philipa Kolba zbiór listów Prousta, wydany w latach
siedemdziesiątych XX wieku, pozwolił na wypracowanie epistolarnej
chronologii. Czym była poezja dla Prousta w chwili, gdy zaczął
pisać swoją powieść? - był istotą literatury. Jego ulubionymi
poetami byli Baudelaire czy Grard de Nerval, o których narrator
wspomina w siedmiotomowej powieści jako o głównych inspiratorach
jego pisarskiego projektu. Ważni byli również Leconte de Lisle,
Paul Verlaine, a także Stphane Mallarm. W momencie publikacji
swojej powieści w 1913 roku Proust zaczął zyskiwać sławę. Po
przeczytaniu wiadomości o rewelacjach, jakie zawierała opublikowana
korespondencja innych pisarzy, przekazał swoim zaufanym
powiernikom: bankierowi Horacemu Finaly'emu oraz Lionelowi
Hauserowi, iż mają zabezpieczyć jego listy przed publikacją po jego
śmierci. Powiedzieli mu, że to niemożliwe. Na pewno nie spodziewał
się, że jego wiersze zostaną odszukane i zebrane. Były pisywane do
przyjaciół okazyjnie. Niektórych z nich poprosił o to, aby zostały
zniszczone. Najprawdopodobniej nawet nie pamiętał o napisaniu
niektórych z nich, gdyż powstawały na skrawkach papieru lub
kopertach. Jego wiersze są pełnymi harmonii elaboracjami
Poszukiwania straconego czasu. Swoimi korzeniami proustowska poezja
pozostaje zanurzona w późnym romantyzmie, wczesnym Baudelairze i
Nervalu, choć pozostaje tradycyjna w formie. W wierszach możemy
ujrzeć Prousta jako błyskotliwego rozmówcę, żartownisia,
młodzieniaszka, który próbuje poderwać mleczarkę na swojej drodze
do domu z liceum Condorcet, który śpiewa serenady Jeanne Pouquet z
rakietą do tenisa w ręce, i wymienia dziecinne listy ze swoim
przyjacielem Reynaldo Hahnem. Wiersze są niejednokrotnie intymne,
wesołe, pełne uczuć i pozbawione sentymentalizmu.
