Kangoo.plSzukamy produktów wśród ponad 10 mln ofert sklepów internetowych

Ciąg dalszy przygód Connie i jej sekretnych zapisków. Tym razem bohaterka wyjeżdża do Paryża na wymianę szkolną. Wcale tu jednak nie chodzi o naukę... w każdym razie nie tylko. Connie chce odnaleźć swoich dziadków, a przy okazji poznaje wszystko, co francuskie ? świetne ciastka, ciuchy... i oczywiście chłopców.

SZORSTKIM BYĆ ANTRIPOLOGIA MĘŻCZYZNY F LA CECLA  \W jaki sposób stajemy się mężczyzną? Na to pytanie - które dziś wydaje się niezbyt politycznie poprawne - odpowiada antropolog, Franco La Cecla, zabierając nas w podróż po różnych kulturach. We wszystkich różnica płciowa jest podstawą społeczności ludzkiej. Tożsamość mężczyzny, podobnie jak tożsamość kobiety, jest kulturowym konstruktem, tak samo jak języki, którymi się posługujemy, Renesans, czy indyjska muzyka. Tożsamość mężczyzny często jest konstruowana z męskiej zazdrości o kobiecą zdolność dawania życia. Podczas gdy kobiety doskonale wiedzą, do czego są zdolne, mężczyźni muszą to cały czas udowadniać, stąd tożsamość męska jest bardziej płynna, niestała, w stanie kruchej równowagi. To z kolei tłumaczy mechanizmy dominacji, które mężczyźni uruchamiają w wielu społeczeństwach. Wychodząc od najnowszych ustaleń antropologii, ale też opierając się na myśli Foucaulta, Levinasa i Illicha, La Cecla wyjaśnia, że czysto polityczne bądź czysto moralistyczne podejście do kwestii różnic płciowych nie odsłania całego ich bogactwa. Kobiety odpowiadają na męskie strategie innymi strategiami i w ten sposób dialektyka płci nie ustaje. Nawet "trzecie płcie", queer i homoseksualiści czerpią pełnymi garściami z dorobku różnicy płciowej. Ta polemiczna książka, o której głośno było we Włoszech, Francji, Stanach Zjednoczonych, jest odpowiedzią na wyzwanie rzucone przez Simone de Beauvoir, która ogłosiła swego czasu, że mężczyźni nie są w stanie mówić o męskiej tożsamości.

SZORSTKIM BYĆ ANTRIPOLOGIA MĘŻCZYZNY F LA CECLA \W jaki sposób stajemy się mężczyzną? Na to pytanie - które dziś wydaje się niezbyt politycznie poprawne - odpowiada antropolog, Franco La Cecla, zabierając nas w podróż po różnych kulturach. We wszystkich różnica płciowa jest podstawą społeczności ludzkiej. Tożsamość mężczyzny, podobnie jak tożsamość kobiety, jest kulturowym konstruktem, tak samo jak języki, którymi się posługujemy, Renesans, czy indyjska muzyka. Tożsamość mężczyzny często jest konstruowana z męskiej zazdrości o kobiecą zdolność dawania życia. Podczas gdy kobiety doskonale wiedzą, do czego są zdolne, mężczyźni muszą to cały czas udowadniać, stąd tożsamość męska jest bardziej płynna, niestała, w stanie kruchej równowagi. To z kolei tłumaczy mechanizmy dominacji, które mężczyźni uruchamiają w wielu społeczeństwach. Wychodząc od najnowszych ustaleń antropologii, ale też opierając się na myśli Foucaulta, Levinasa i Illicha, La Cecla wyjaśnia, że czysto polityczne bądź czysto moralistyczne podejście do kwestii różnic płciowych nie odsłania całego ich bogactwa. Kobiety odpowiadają na męskie strategie innymi strategiami i w ten sposób dialektyka płci nie ustaje. Nawet "trzecie płcie", queer i homoseksualiści czerpią pełnymi garściami z dorobku różnicy płciowej. Ta polemiczna książka, o której głośno było we Włoszech, Francji, Stanach Zjednoczonych, jest odpowiedzią na wyzwanie rzucone przez Simone de Beauvoir, która ogłosiła swego czasu, że mężczyźni nie są w stanie mówić o męskiej tożsamości.

Lepiej być nie może [Blu-Ray] James L. Brooks nakręcił swój najgłośniejszy film od czasu Czułych słówek. Historia jest prosta jak drut: samotny jak palec człowiek pomaga finansowo kobiecie w wieku średnim, razem wybierają się w podróż do Baltimore, by poprosić rodziców zbankrutowanego artysty o pieniądze dla niego. To teatr trzech aktorów: Nicholsona jako opowiadającego wszystkim to czego nie chcą usłyszeć pisarza, Hunt w roli dobrodusznej kelnerki i Kineara jako represjonowanego malarza kochającego inaczej. Oczywiście, od razu pachnie to polityczną poprawnością, ale film Brooksa jest od niej jak najdalszy! Pozwala sobie nawet na żarty z Żydów, co w Hollywood jest tak częste jak deszcze w Kenii. W zabawnych rolach drugoplanowych występują: ultrainteligentny piesek, czarnoskóry agent zapoznanego malarza oraz gruba mama kelnerki wyposażona w dziesięcioletniego syna. Dialogi są świetne w swej zjadliwości: „Dlaczego przy moim stole siedzą Żydzi? Będziecie jeść tak dużo, jak długie macie nosy?”, „Poznajcie się, Carol-kelnerka, Simon-ciota”. Mimo nawet takiego poziomu okrutnej złośliwości film Brooksa ani przez moment nie traci nostalgicznego klimatu. Zabawne linijki ma przygotowane w scenariuszu głównie Nicholson, dodając te swoje nie do podrobienia miny. To prawdopodobnie jego najlepsza rola w latach 90. - Oscar w pełni zasłużony. Lepiej być nie może ogląda się świetnie i kończy projekcję z zapasem pozytywnej energii., Helen Hunt jest córką hollywoodzkiego reżysera Gordona Hunta. Ukończyła Providence High School w Kalifornii. Jako nastolatka występowała w telewizyjnych serialach: Swiss Family Robinson oraz The Fitzpatricks. We wczesnej fazie kariery nie zdołała osiągnąć popularności, co tłumaczono po części jej podobieństwem do Jodie Foster. Dostawała co prawda role w dużych produkcjach – takich jak Rollercoaster – na sławę musiała jeszcze poczekać. W kinie pojawiała się sporadycznie (na przykład w Waterdance zagrała dziewczynę okaleczoną podczas górskiego wypadku). Spędziła za to niezliczoną ilość godzin na planie telewizyjnych seriali. Trudno byłoby znaleźć aktorkę, która, zwłaszcza w pierwszej połowie lat osiemdziesiątych, zagrała tyle ról telewizyjnych! Za występy jako Jamie Buchman w serialu Szaleję za tobą otrzymała trzy Złote Globy, trzy American Comedy Award oraz dwie nagrody Emmy. Przyszedł jednak czas dla Helen Hunt, gdy została doceniona przez krytyków filmowych. Jej rola Carol Connelly w filmie Lepiej być nie może została nagrodzona Oscarem. Hunt zagrała kelnerkę oscylującą pomiędzy Jackiem Nicholsonem i Gregiem Kinnearem. Rok wcześniej aktorka zaliczyła rolę w wysokobudżetowym przeboju Twister, gdzie razem z Billem Paxtonem uciekała przed tornadem. Od lipca 1999 roku do sierpnia 2000 była żoną aktora Hanka Azarii

Opis - W jaki sposób stajemy się mężczyzną?Na to pytanie - które dziś wydaje się niezbyt politycznie poprawne - odpowiada antropolog, Franco La Cecla, zabierając nas w podróż po różnych kulturach. We wszystkich różnica płciowa jest podstawą społeczności ludzkiej. Tożsamość mężczyzny, podobnie jak tożsamość kobiety, jest kulturowym konstruktem, tak samo jak języki, którymi się posługujemy, Renesans, czy indyjska muzyka. Tożsamość mężczyzny często jest konstruowana z męskiej zazdrości o kobiecą zdolność dawania życia. Podczas gdy kobiety doskonale wiedzą, do czego są zdolne, mężczyźni muszą to cały czas udowadniać, stąd tożsamość męska jest bardziej płynna, niestała, w stanie kruchej równowagi. To z kolei tłumaczy mechanizmy dominacji, które mężczyźni uruchamiają w wielu społeczeństwach.Wychodząc od najnowszych ustaleń antropologii, ale też opierając się na myśli Foucaulta, Levinasa i Illicha, La Cecla wyjaśnia, że czysto polityczne bądź czysto moralistyczne podejście do kwestii różnic płciowych nie odsłania całego ich bogactwa. Kobiety odpowiadają na męskie strategie innymi strategiami i w ten sposób dialektyka płci nie ustaje. Nawet "trzecie płcie", queer i homoseksualiści czerpią pełnymi garściami z dorobku różnicy płciowej.Ta polemiczna książka, o której głośno było we Włoszech, Francji, Stanach Zjednoczonych, jest odpowiedzią na wyzwanie rzucone przez Simone de Beauvoir, która ogłosiła swego czasu, że mężczyźni nie są w stanie mówić o męskiej tożsamości. Nazwa - Szorstkim być. Antropologia mężczyzny Autor - Cecla La Franco Oprawa - Miękka Wydawca - Sic! Kod ISBN - 9788361967620 Kod EAN - 9788361967620 Wydanie - - Rok wydania - 2014 Język - polski Tłumacz - Serkowska Hanna Seria wydawnicza - - Format - 13.5x20.5cm Ilość stron - 192 Podatek VAT - 5% Premiera - 2014-03-06

Znakomite piwo klasztorne górnej fermentacji, klasy „pale ale”. Warzone wg tradycyjnej formuły klasztornej w jednym z siedmiu browarów uprawnionych do oznaczania swoich produktów mianem „piwa trapistów”. Piękny jasno-karmelowy kolor, bogata miękka pianka, lekko mętne. Posiada bardzo intensywny chmielowy aromat z nutkami owocowymi i cytrusowymi. W smaku słodkawe, ze znakomicie wyważoną chmielową goryczką. Mocne, ale nie zdominowane przez smak alkoholu.

Holenderskie piwo Trapistów typu Ale, to dość ciekawa pozycja dla każdego piwosza. Jest to trunek o bursztynowo - miodowej barwie z delikatnym zmętnieniem. Wszystko przyozdobione jest przyzwoitą, puszystą, kremową pianą. Wszystko zdobi bukiet korzenno pszenicznego zapachu z domieszką charakterystycznych cytrusowych nut dla tego podgatunku.