Kangoo.plSzukamy produktów wśród ponad 10 mln ofert sklepów internetowych

Fenomenologia jest humanizmemFenomen pytania w perspektywie fenomenologiiŚwiadomość i realnośćRecepcja Husserla w Polsce - próba periodyzacjiIdentitat und Tradition. Zwischen Hermeneutik und PhanomenologieGadamers Kritik der Heideggerschen DichtungsauslegungRelacja hermaneutyki filozoficznej i filozofii hermeneutycznej

Przez długi czas jedynym większym dziełem autorstwa Ernsta Cassirera dostępnym polskiemu czytelnikowi był Esej o człowieku w przekładzie Anny Staniewskiej. Dzięki temu autor ten znany jest w Polsce głównie jako filozof kultury i twórca filozofii form symbolicznych. Po dziś dzień tylko nieliczni znają jego prace historyczne czy analizy literatury i poezji niemieckiej, rzadka jest znajomość jego rozpraw poświęconych współczesnej fizyce ? teorii względności i mechanice kwantowej czy też prac poświęconych krytycznym wykładniom rozwoju nauk biologicznych. Do niedawna rzadka była w naszym kraju nawet świadomość jego duchowej przynależności do neokantowskiej szkoły marburskiej. Tym bardziej rzadka jest wiedza o Cassirerowskiej fenomenologii czy też pracach poświęconych metafizyce ? dokładniej zaś ?fenomenom bazowym?. [?] Zamiarem autora była próba odsłonięcia mechanizmów filozofii form symbolicznych, nie zaś powierzchowna relacja z efektów badań jej twórcy. Ze względu na specyfikę i ogromny zakres materiałów nie było to zadanie łatwe. Po pierwsze, jak wspomniano, Cassirer rzadko zdaje relację z metody swych badań, a jeśli to robi, opatruje tę relację tak dużą ilością szczegółowych przykładów, rekonstrukcji historycznych i odniesień do myśli innych, że trudno wydobyć główne systematyczne motywy jego myśli. Po drugie, najczęściej używa do prezentacji własnych poglądów języka, który zaczerpnięty jest z istniejących tradycji czy koncepcji filozoficznych ? stąd niekiedy trudno zrekonstruować jego własny. Sporą pomocą w realizacji tego zadania okazują się opublikowane niedawno notatki do wykładów, wstępne szkice późniejszych rozpraw, w których otrzymujemy, w co prawda nieuporządkowanej i niedoskonałej formie, ale za to pozbawiony retorycznych i polemicznych sformułowań, szkielet tej koncepcji, dzięki któremu można lepiej zrozumieć i przedstawić wiążące go zasady i pojęcia. I to właśnie stanowiło główny zamysł i cel niniejszej rozprawy.Ze ?Wstępu?

Johannes Daubert (1877?1947) jest największą legendą ruchu fenomenologicznego i najmniej znanym jego twórcą. Choć nigdy niczego nie opublikował, nie złożył pracy doktorskiej i nie pełnił żadnych oficjalnych stanowisk akademickich, to jako student dokonał najwięcej dla powstania i rozwoju ruchu. Po kilkunastu latach uczestnictwa w świecie akademickim wycofał się do życia na wsi. Owiewa go nimb tajemnicy, którą podsycają słowa Maksa Schelera o ?nieznanym fenomenologu Daubercie? oraz wspomnienia Gerdy Walter o ?legendarnym Daubercie?. Aleksander Pfänder powiada, że wraz z Husserlem zainicjował on ruch fenomenologiczny. Podobnie ocenia sprawę Wilhelm Schapp, który dodaje: ?Byłoby wielce wartościowe napisać pracę o Daubercie?. Zdaniem Herberta Spiegelberga, Daubert był najbardziej wpływowym członkiem monachijskiego kręgu fenomenologów, a jego spotkanie z Husserlem w roku 1902 było jednym z najważniejszych wydarzeń inicjujących ruch. Wypowiedzi te uzupełnia głos Romana Ingardena: ?Johannes Daubert był (?) najmądrzejszym filozofem (?) i centralną postacią grupy monachijskiej?. Wtóruje mu Reinhold Smid, nazywając Dauberta ?Sokratesem monachijskiej fenomenologii?, a Czesław Głombik wspomina o bezwarunkowej potrzebie prezentacji jego oddziaływania w historii ruchu. Na koniec trzeba przywołać znamienne słowa Husserla: ?zawsze chciałem z Panem razem żyć i filozofować?.Ironią losu jest to, że do lat osiemdziesiątych XX w. pozostawał on postacią enigmatyczną, a jego wpływowa i nowatorska filozofia należała do fenomenologicznej ezoteryki. Niniejsza książka jest pierwszą na świecie monografią myśli i życia Dauberta. Prezentuje je ona na tle historii monachijskich początków ruchu fenomenologicznego oraz z perspektywy systematycznych studiów nad zrodzoną z pytania i w pytaniu naturą tego, co fenomenologiczne.

Wprowadzenie do fenomenologii Roberta Sokolowskiego pozwala poznać terminologię i idee jednego z ważniejszych kierunków filozoficznych XX wieku. Autor bardzo rzetelnie stara się wyjaśnić, czym jest fenomenologia jako filozofia oraz czym różni się ona od myślenia przedfilozoficznego. Rozwija przykłady fenomenologicznej analizy, bada różne obszary ludzkiego doświadczenia - percepcję, pamięć, wyobraźnię, a także słowa, obrazy i symbole. Wreszcie, aby lepiej zgłębić omawiane zagadnienie, stara się umieścić fenomenologię w aktualnym kontekście, porównuje ją z nowożytnością i postmodernizmem, a także filozofią tomistyczną. Książka napisana jest prostym i żywym językiem, dzięki czemu w sposób jasny i interesujący prezentuje istotne zagadnienia fenomenologii oraz z niezwykłą przenikliwością omawia kluczowe pojęcia, takie jak "intencjonalność", "oczywistość", "konstytucja", "naoczność kategorialna", "świat życia".Prof. Robert Sokolowski, filozof i teolog, jest wykładowcą filozofii na Amerykańskim Uniwersytecie Katolickim (CUA) w Waszyngtonie. W latach 1989-1990 był przewodniczącym Amerykańskiego Towarzystwa Metafizycznego. Interesuje się przede wszystkim fenomenologią i jest autorem wielu publikacji z tej dziedziny, m.in. Husserlian Meditations (1974), Pictures, Quotations, and Distinctions (1992), Obecność eucharystyczna. Studium z teologii fenomenologicznej (1995), Phenomenology of the Human Person (2008).

Praca zbiorowa pod redakcją Andrzeja Gielarowskiego i Roberta Grzywacza znakomicie wpisuje się w nurt badań międzynarodowych nad fenomenem intencjonalności. Jej szczególna wartość polega na przybliżeniu polskiemu czytelnikowi ważnych osiągnięć francuskiej i polskiej filozofii najnowszej, akcentującej swoistość i nieredukowalność optyki pierwszoosobowej. (...) Ciekawy jest pomysł traktowania intencjonalności jako elementu wspólnego nawet istotnie różniącym się między sobą fenomenologom. (...) Chodzi o zwrócenie uwagi na specyficznie francuską konfrontację fenomenologii i filozofii refleksji, która owocuje twórczym rozpięciem między Przedmiotowością i podmiotowością. (...) Praca świetnie ukazuje doniosłość wspólnotowego wymiaru docierania do rozumienia przy całym egzystencjalnie dramatycznym rozdarciu człowieka i rozjaśnia polifoniczną naturę rozumienia. (...) Jest szczególnie ważnym osiągnięciem w czasach atomizacji nauki i skrajnego indywidualizmu."Z recenzji dra hab. Andrzeja Wiercińskiego

Książka Dana Zahaviego przedstawia rozwój filozofii Husserla - począwszy od jego wczesnych rozpraw na temat logiki i intencjonalności aż po późne zagadnienia intersubiektywności i świata życia (Lebenswelt). Autor, łącząc perspektywę systematyczną i historyczną, omawia kluczowe pojęcia fenomenologii, takie jak: epoché, redukcja i konstytucja transcendentalna. Poświęca również wiele uwagi fenomenologicznym analizom intersubiektywności, czasu i ciała. Wskazuje też na to, jak Husserlowska myśl wykuwała się stopniowo poprzez ciągłe rewizje podstawowych zasad fenomenologii.Książka napisana przystępnym językiem jest doskonałym wprowadzeniem zarówno dla studentów, jak i osób zainteresowanych filozofią współczesną i jej rozwojem. Autor aspiruje jednak do czegoś więcej aniżeli tylko przedstawienia uznanej interpretacji filozofii Husserla. Czerpie bowiem z wyników swoich własnych badań - zarówno nad wybranymi dziełami Husserla, jak i nad jego niepublikowanymi manuskryptami.

RozprawyJEAN-LUC MARION: Granice fenomenalnościIWONA LORENC: Obraz w ujęciu fenomenologicznym i antropologicznym (Merleau-Ponty, Belting)ANDRZEJ ZALEWSKI: świadomość intencjonalna modelowana w tekście filozoficznymPIOTR ŁACIAK: Status podmiotowości w fenomenologii HusserlaMARIA MAŁGORZATA BARANOWSKA: Człowiek jako osoba duchowa w ujęciu Maxa ScheleraWITOLD PŁOTKA: Geneza rozumu: nowy wymiar racjonalizmu w fenomenologii HusserlaADAM WĘGRZECKI: Perspektywy fenomenologicznej antropologii filozoficznejRecenzje i omówieniaDARIUSZ BĘBEN: Fink i jego dziełoKS. GRZEGORZ MALINOWSKI: Husserliana XXXIX: D/e LebensweltANDRZEJ PRZYŁĘBSKI: Barbara Merker. Rozumienie wedle Heideggera i wedle BrandomaANDRZEJ PRZYŁĘBSKI: Donatella Di Cesare. Gadamera portret filozoficznyKronikaANDRZEJ PRZYŁĘBSKI: Fenomenologia i antropologia filozoficznaMARCELA KOŚCIAŃCZUK: Fenomen słowaANDRZEJ PRZYŁĘBSKI: Hermeneutyka wobec wyzwań etycznychANDRZEJ PRZYŁĘBSKI: 150. rocznica urodzin Edmunda HusserlaANDRZEJ LEDER, ROBERT PIŁAT: Konferencja "Husserl Circle" w ParyżuANDRZEJ PRZYŁĘBSKI: Filosofia come scienza rigorosaSVEN SELLMER: Fenomenologia jako podstawa krytyki kultury -sympozjum w Rostocku

RozprawyMICHAEL GROßHEIM: Fenomenologia wrażliwościFERDINAND FELLMANN: Miłość i seksualność w ludzkim samorozumieniuMICHAEL GROßHEIM: Od kultury komisarza Maigreta do kultury Sherlocka Holmesa. Fenomenologiczne pojęcie sytuacji jako podstawa krytyki (współczesnej) kulturyANNA KOTŁOWSKA: Fenomenologiczna myśl antropologiczna Edyty SteinWERNER KOGGE: Heidegger, Dreyfus i pytanie o etykę tego, co techniczneWŁODZIMIERZ LORENC: Próba powiązania troski o siebie z otwarciem na innych w filozoficznych poglądach Hansa- -Georga GadameraMAŁGORZATA KOWALSKA: Uwagi o fenomenologicznej filozofii historii (na marginesie myśli Husserla, Sartre'a, Merleau-Ponty'ego i, całkiem pobocznie, Heideggera)Recenzje i omówieniaWITOLD PŁOTKA: Husserlowskie badania nad teorią sąduDARIUSZ BĘBEN: O słowniku pojęć HusserlaDARIUSZ BĘBEN: Jana Patočki fenomenologia asubiektywna a problem dziejów filozofiiSVEN SELLMER: Fenomenologia kobiecej cielesnościMAGDALENA RADEMACHER: Hans-Georg Gadamer - świadek minionego stuleciaMAGDALENA RADEMACHER: Bernharda Waldenfelsa rozważania o granicach i obcościKronikaWITOLD PŁOTKA: Workshop Phänomenologie w KoloniiWITOLD PŁOTKA: Konferencja "Husserl Circle" w Nowym JorkuDARIUSZ BĘBEN: Stowarzyszenie fenomenologiczne im. Jana Patočki w RzeszowiePIOTR JAKUBOWSKI: Fenomen ducha EuropyROBERT PIŁAT: Po kryzysie. Fenomenologia wobec znaków czasu (9. Konferencja PTFen w Warszawie)

Tom I Fenomenologii ducha doprowadził perypetie świadomości do momentu, gdy staje się ona rozumna, dzięki czemu tworzy prawo. Tom II wprowadza dojrzewającą świadomość w przestrzeń prawa, państwa, narodu, etyczności, wreszcie sztuki, religii i nauki. Są to nie tylko dzieje świadomości, ale szczególna, zamknięta wizja historii. Zdarzenia historyczne i doświadczenia ducha są dwoma stronami tej samej narracji. Wszystko bowiem, co przeżywa świadomość, ma ciężar realności, staje się w świecie – w świecie natury i historii. Poznanie i rzeczywistość są jednym. Hegel analizuje ewoluujący stosunek świadomości do władzy państwowej i całej sfery kultury. Duch w różnych fazach – jako świadomość szlachetna i nikczemna, jako walka Oświecenia z przesądami (Hegel trzyma się tu bowiem blisko wydarzeń historycznych) – dąży do pięknej katastrofy, przez wolność absolutną do terroru, którego doświadczenie ma charakter wyzwalający. Oto cała Fenomenologia ducha kulminuje w rewolucji francuskiej. Tam, gdzie niebezpieczeństwo, tam też jest ratunek. W pogodzeniu się świadomości z tymi ostatecznymi doświadczeniami, w wiedzy absolutnej, rodzi się spełniona nowoczesność. To niezwykle aktualna wizja – w naszej urzeczywistnionej wolności, w naszej kulturze, podobnie jak w machinie Heglowskiej, mieści się każde zjawisko, emocja, sposób bycia, każda ideologia.

Edmund Husserl (1859-1938) - jeden z najważniejszych filozofów XX wieku, twórca fenomenologii, która okazała się jednym z najistotniejszych kierunków we współczesnej filozofii, dała też podstawy egzystencjalizmowi. Husserl pragnął oprzeć filozofię naukowych fundamentach, wyszedł od krytyki psychologizmu, by w swym głównym, obszernym dziele "Idee czystej fenomenologii" zawrzeć główną konstrukcję swych rozważań, w tym zasadniczą tezę, iż nowa nauka musi odrzucić wszelkie dotychczasowe założenia, badać zaś miała istotę rzeczy, a nie konkretne zjawiska w ich aktualnym stanie, chciał dokonać tzw redukcji fenomenologicznej polegającą na braniu w nawias wszystkiego czego istnienia nie gwarantuje proces poznawania. Sam "Kryzys nauk europejskich" jest ostatnią większą pracą Husserla i naznaczona jest czasem, w którym powstawała, coraz bardziej zagrażającym pokojowi, Europie hitlerowskim Niemcom. Ta sytuacja spowodowała, iż Husserl odchodzi od czystej filozofii i zajmuje się w znacznej mierze także sprawami związanymi z historią, ówczesną sytuacją, duchem Europy. Jak pisze Sławomira Walczewska "Rozważania historyczne przeprowadzone w »Kryzysie...« nie mają jednak charakteru analiz przedmiotowych, lecz stanowią sekcję anatomiczną podmiotowości transcendentalnej. Nie chodzi w nich o genezę jakiegoś sensu przedmiotowego, lecz o diachronię samej subiektywności transcendentalnej".

- książka prezentuje podstawowe metody klasycznej fenomenologii, m.in.: analizę intencjonalną, poznanie ejdetyczne, epoche, redukcję transcendentalną, konstytucję - autor klarownie pisze o Husserlu, Heidegerze, Levinasie i Derridzie- celem książki jest wprowadzenie do lektury prac wybitnych fenomenologów i stosowania metody fenomenologicznej- książka zawiera analizę krytyki fenomenologii i prezentuje założenia współczesnej fenomenologii umysłu - ?głęboka kompetencja autora znajduje swój wyraz w komunikatywności języka książki oraz jasności i precyzji jej wywodu? (z recenzji prof. Andrzeja Gniazdowskiego)

Książka Wojciecha Starzyńskiego jest głęboką i fundamentalną monografią, w której autor bada obecność i wpływ neokartezjanizmu we współczesnej fenomenologii francuskiej (J. P. Sartre, M. Merleau-Ponty, E. Levinas, M. Henry, J. L. Marion). Tak zaplanowana monografia jest nowatorskim przedsięwzięciem badawczym nie tylko w obszarze nauki polskiej. Choć bowiem powstały ważne artykuły na temat wpływu filozofii Kartezjusza na E. Husserla, czy innych francuskich fenomenologów, to nie powstała dotąd całościowa monografia tego zagadnienia, podejmująca badania obecności głównych wątków kartezjanizmu w fenomenologii francuskiej. Wątki te nazywa autor za E. Husserlem ?drogami kartezjańskimi? lub ?neokartezjanizmem?. [?] Wojciech Starzyński wykonał w swej monografii olbrzymią i rzetelną pracę naukową, ukazującą w zniuansowany sposób obecność kartezjańskich wątków we współczesnej fenomenologii francuskiej. Jest to monografia nie tylko z dziedziny historii filozofii, ukazująca ciągłość i życie istotnych idei. Rozrysowuje ona ponadto mapę najistotniejszych problemów metafizyki, epistemologii i filozofii człowieka w XX wieku. Jest przykładem rzetelności metodologicznej, która wychodząc od aktualnego stanu badań recepcji kartezjanizmu w fenomenologii francuskiej XX wieku, w oparciu o teksty źródłowe, posuwa daleko naprzód i rozwija ten stan badań. Do książki Starzyńskiego będzie można się odwoływać jak do milowego słupa zarówno w pogłębianiu, jak i poszerzaniu tych badań.(z recenzji)

Jacek Drożdż: Ontologia struktury intencjonalności a materialna etyka wartości. Przyczynek do rozumienia filozofii Maxa ScheleraJacek Migasiński: Przyczynek do zarysu francuskiej fenomenologii pamięci. Trzy przykładyWiesław Małecki: Pomiędzy deskrypcją i interpretacją. Hermeneutyczny zwrot w fenomenologii

Branża ubezpieczeniowa jest jednym z fundamentów gospodarki, dysponującym ? w zależności od kraju ? setkami miliardów dolarów, euro czy złotych. Nic więc dziwnego, że bogate firmy ubezpieczeniowe stały się celem ataków przestępczych. Wyłudzenia ubezpieczeń są plagą współczesności. Podmioty działające na rynku ubezpieczeń są oszukiwane także przez sprawców z wewnątrz systemu: menadżerów, brokerów, księgowych. Zdarza się również że same firmy ubezpieczeniowe stają się sprawcami nieuczciwych działań w zakresie konkurencji, np. zmów cenowych. Wzrost patologicznych zjawisk w branży zwrócił uwagę karnistów i kryminologów. Owocem tego zainteresowania jest niniejsza publikacja.

W jedenastym roku istnienia Polskiego Towarzystwa Fenomenologicznego oddajmy w Twe ręce dziewiąty numer pisma ?Fenomenologia? (pismo powstało w trzecim roku istnienia Towarzystwa). Punkt ciężkości naszego rocznika stanowi tym razem hermeneutyczny zwrot fenomenologii. Współgra to z pewną ewolucją linii programowej pisma. Formuła czysto fenomenologiczna (w sensie egzegezy i pielęgnowania dziedzictwa klasycznej, Husserlowskiej fenomenologii) zostaje uzupełniona o fenomenologię hermeneutyczną, zainaugurowaną przez Heideggera już w Byciu i czasie, a rozwijaną m.in. przez Gadamera i Ricoeura. Dziś nurt ten wydaje się być najatrakcyjniejszą odmianą fenomenologii, otwartą na dialog z innymi kierunkami współczesnej filozofii. Po poszerzeniu formuły ? które znajdzie pewnie także wyraz w nazwie dziesiątego, jubileuszowego numeru pisma ? spodziewamy się ożywienia dyskusji, którą inicjują już artykuły zamieszczone w obecnym numerze. Tego, że polska fenomenologia się rozwija, dowodzi fakt, iż Komitet Nauk Filozoficznych PAN postanowił włączyć workshop fenomenologiczny, realizowany w językach kongresowych, do programu przyszłorocznego Zjazdu Filozofii Polskiej. Jego gościem będzie znany fenomenolog niemiecki, zaś gospodarzem ? niżej podpisany. Sukcesem polskiej fenomenologii był też w mijającym roku medal przyznany przez Prezydenta Republiki Włoskiej prof. Annie-Teresie Tymienieckiej, uczennicy Romana Ingardena. W mijającym roku odeszli dwaj wybitni filozofowie, prof. Marek Siemek i prof. Reiner Wiehl, członkowie Rady Programowej ?Fenomenologii?. Pozostaną w naszej wdzięcznej pamięci.Prof. zw. dr hab. Andrzej PrzyłębskiRedaktor naczelny ?Fenomenologii?

Niemiecki filozof Hermann Schmitz (ur. 1928) zaprojektował swoją Nową Fenomenologię w latach 70. XX wieku. Z perspektywy ?ja-tu-teraz? starał się w licznych dziełach, do których niniejsze może służyć za wprowadzenie, rozwijać fenomenologię wychodzącą od bezpośredniego doświadczenia. Schmitz rezygnuje z heroicznych aktów ?redukcji? Husserla, nie wierzy bowiem w możliwość takiego dotarcia do ?czystej? świadomości, rezygnuje z wszelkiego transcendentalizmu, a nawet z idei samej świadomości. W duchu nowoczesnej powojennej fenomenologii wyprowadza swój opis rzeczywistości z empirycznych doświadczeń. Badania Schmitza są niezwykle interesujące, odkrywają bowiem całe obszary pierwotnego doświadczenia zapomniane lub pomijane przez klasycznych fenomenologów skupionych głównie na postrzeganiu. Odkrywa sferę ?pierwotnej obecności?, sił i uczuć, które nas w powszednim doświadczeniu nachodzą i determinują. Znajduje na przykład całą mnogość ?przestrzeni?, które nie mają nic wspólnego z dogmatycznie przez nas przyjmowaną przestrzenią euklidesową. Wszystko zaczyna się od ciała w jego tu-teraz poprzedzającym wszelką teoretyczną dychotomię spod znaku dusza?ciało, a także cały historycznie ukształtowany schematyzm. ?Zwracając? go historii, mamy dotrzeć do ?rzeczywistego życia? człowieka ? zgodnie z prastarym marzeniem każdego filozofa.

Klaus Held - O Byciu i WydarzeniuPiotr Łaciak - O oczywistości wedle HusserlaWłodzimierz Lorenc - O Heideggerowskiej "faktyczności"Marek Maciejczak - O intencjonalnej obecności Kronika / Recenzje i omówienia

Głos twierdzeń zawartych w książce to owoc nieraz żmudnych, zawsze intensywnych, podejmowanych z ferworem debat, polemik, konsultacji odbywanych w Instytutach Socjologii, Filozofii oraz Kulturoznawstwa Uniwersytetu Poznańskiego. Od czasów wydania Fenomenologii a socjologii, pracy zbiorowej pod redakcją Z. Krasnodębskiego, upłynęło ponad dwadzieścia lat. Zdaniem A. Nowaka, istnieje paląca potrzeba odrestaurowania naukowej episteme w przedmiocie socjologicznych fenomenologii. My, jako autorzy tej książki, interpretujemy tę przytomną konstatację A. Nowaka, jako zaproszenie do nadania socjologicznym fenomenologiom nowego kształtu teoretycznego, sproblematyzowania ich podstaw, wzbogacenia o oryginalne konstrukcje empiryczne – nie zaś wyłącznie uzupełnienie kwestii wówczas zaniechanych czy potraktowanych zdawkowo, choć i to istotne. Niezależnie od imponderabiliów analiz teoriopoznawczych, które spełni ów teks, niedopuszczającym pola widzenia autorów celem studiów jest uprzystępnienie fenomenologii jako formacji intelektualnej nieenigmatycznej, a już na pewno nieezoterycznej.

Książka jest poświęcona dwóm podstawowym pytaniom epistemologii: jak możliwe jest poznanie oraz czym jest wiedza. W pracy przyjmuje się przy tym perspektywę badawczą zaproponowaną przez Edmunda Husserla, który w swoich pismach przedstawił paradygmatyczne sposoby użycia metody fenomenologicznej. Autor twierdzi, że fenomenologia poznania jest możliwa jako filozofia transcendentalna, która zachowuje roszczenia normatywne w dyskusji ze sceptycyzmem.

Głos twierdzeń zawartych w książce to owoc nieraz żmudnych, zawsze intensywnych, podejmowanych z ferworem debat, polemik, konsultacji odbywanych w Instytutach Socjologii, Filozofii oraz Kulturoznawstwa Uniwersytetu Poznańskiego.Od czasów wydania Fenomenologii a socjologii, pracy zbiorowej pod redakcją Z. Krasnodębskiego, upłynęło ponad dwadzieścia lat. Zdaniem A. Nowaka, istnieje paląca potrzeba odrestaurowania naukowej episteme w przedmiocie socjologicznych fenomenologii. My, jako autorzy tej książki, interpretujemy tę przytomną konstatację A. Nowaka, jako zaproszenie do nadania socjologicznym fenomenologiom nowego kształtu teoretycznego, sproblematyzowania ich podstaw, wzbogacenia o oryginalne konstrukcje empiryczne ? nie zaś wyłącznie uzupełnienie kwestii wówczas zaniechanych czy potraktowanych zdawkowo, choć i to istotne.Niezależnie od imponderabiliów analiz teoriopoznawczych, które spełni ów teks, niedopuszczającym pola widzenia autorów celem studiów jest uprzystępnienie fenomenologii jako formacji intelektualnej nieenigmatycznej, a już na pewno nieezoterycznej.