Kangoo.plSzukamy produktów wśród ponad 10 mln ofert sklepów internetowych

Książka jest poświęcona dwóm podstawowym pytaniom epistemologii: jak możliwe jest poznanie oraz czym jest wiedza. W pracy przyjmuje się przy tym perspektywę badawczą zaproponowaną przez Edmunda Husserla, który w swoich pismach przedstawił paradygmatyczne sposoby użycia metody fenomenologicznej. Autor twierdzi, że fenomenologia poznania jest możliwa jako filozofia transcendentalna, która zachowuje roszczenia normatywne w dyskusji ze sceptycyzmem.

Fenomenologia ducha Hegla jest jednym z najsłynniejszych dzieł w całej europejskiej historii filozofii. Jest to dzieło zdumiewające swą oryginalnością. Hegel wychodzi w nim wielorako poza koleiny, którymi posuwała się do tej pory myśl filozoficzna, i zarazem zamyka relatywnie krótki okres niezwykle dynamicznego rozwoju filozofii niemieckiej, zaczynający się od kantowskiego "przewrotu kopernikańskiego". Oryginalność stanowiska Hegla polega zwłaszcza na przerzucaniu pomostów między sferami, które zazwyczaj traktowane były rozłącznie. Myślenie i byt, świadomość i samowiedza, teoria i praktyka, prawda i fałsz - to tylko niektóre przeciwieństwa, które w jego filozofii się łączą. Zaś sama filozofia wtopiona jest w sposób organiczny w historię filozofii, ta zaś - w historię powszechną. I to właśnie stanowi specyficzny charakter tego dzieła. Hegel przedstawia w nim własne stanowisko filozoficzne, a zarazem jego "historyczną dedukcję", czyli szczególnego rodzaju historię filozofii i historię w ogóle, ponieważ konkretna filozofia wyraża zawsze jakąś postać świata. W samym tytule dzieła łączą się dwa przeciwieństwa - "duch", który jest najwyższą prawdą, i jego różne od prawdy przejawy, formy zjawiskowe, czyli "fenomeny". W koncepcji fenomenologii jako opisu różnych przejawów ducha w ich koniecznym następowaniu po sobie zawiera się idea istotnego związku między prawdą a fałszem. Droga do prawdy prowadzi przez błędy i nawet gdy prawda absolutna już się w świecie pojawiła, nie można jej poznać w inny sposób niż przez przejście w myśli całej tej drogi - drogi stopniowego uwalniania się od tego, co nie jest prawdą, lecz pozorem. W ostatecznym rezultacie, w wiedzy absolutnej, cała ta droga jest zawarta jako "zniesiona" - jej po-szczególne etapy są zanegowane o tyle, o ile pojmuje się je jako wyraz całej prawdy, ale zachowane jako "logiczne momenty" całości. Prawdą, absolutem jest duch. Ten Heglowski punkt widzenia nasuwał zawsze pytania o stosunek między absolutem a jednostką ludzką, absolutem a Bogiem, filozofią a religią. Historycy filozofii odpowiadali na te pytania na wszelkie możliwe sposoby. Nie ulega jednak wątpliwości, że absolut realizuje się dzięki historii, że historia dokonuje się dzięki aktywności jednostkowych podmiotów i że realizacją absolutu jest wiedza absolutna, mająca formę filozoficzną, pojęciową, w której forma religijna ulega zniesieniu. Światosław Florian Nowicki

Edmund Husserl (1859-1938) - jeden z najważniejszych filozofów XX wieku, twórca fenomenologii, która okazała się jednym z najistotniejszych kierunków we współczesnej filozofii, dała też podstawy egzystencjalizmowi. Husserl pragnął oprzeć filozofię naukowych fundamentach, wyszedł od krytyki psychologizmu, by w swym głównym, obszernym dziele „Idee czystej fenomenologii” zawrzeć główną konstrukcję swych rozważań , w tym zasadniczą tezę iż nowa nauka musi odrzucić wszelkie dotychczasowe założenia, badać zaś miała istotę rzeczy, a nie konkretne zjawiska w ich aktualnym stanie, chciał dokonać tzw. redukcji fenomenologicznej polegającą na braniu w nawias wszystkiego czego istnienia nie gwarantuje proces poznawania. Sam Kryzys nauk europejskich jest ostatnią większą pracą Husserla i naznaczona jest czasem, w którym powstawała, coraz bardziej zagrażającym pokojowi, Europie hitlerowskim Niemcom. Ta sytuacja spowodowała, iż Husserl odchodzi od czystej filozofii i zajmuje się w znacznej mierze także sprawami związanymi z historią, ówczesną sytuacją, duchem Europy. Jak pisze Sławomira Walczewska Rozważania historyczne przeprowadzone w "Kryzysie…" nie mają jednak charakteru analiz przedmiotowych, lecz stanowią sekcję anatomiczną podmiotowości transcendentalnej. Nie chodzi w nich o genezę jakiegoś sensu przedmiotowego, lecz o diachronię samej subiektywności transcendentalnej.

Głos twierdzeń zawartych w książce to owoc nieraz żmudnych, zawsze intensywnych, podejmowanych z ferworem debat, polemik, konsultacji odbywanych w Instytutach Socjologii, Filozofii oraz Kulturoznawstwa Uniwersytetu Poznańskiego. Od czasów wydania Fenomenologii a socjologii, pracy zbiorowej pod redakcją Z. Krasnodębskiego, upłynęło ponad dwadzieścia lat. Zdaniem A. Nowaka, istnieje paląca potrzeba odrestaurowania naukowej episteme w przedmiocie socjologicznych fenomenologii. My, jako autorzy tej książki, interpretujemy tę przytomną konstatację A. Nowaka, jako zaproszenie do nadania socjologicznym fenomenologiom nowego kształtu teoretycznego, sproblematyzowania ich podstaw, wzbogacenia o oryginalne konstrukcje empiryczne – nie zaś wyłącznie uzupełnienie kwestii wówczas zaniechanych czy potraktowanych zdawkowo, choć i to istotne. Niezależnie od imponderabiliów analiz teoriopoznawczych, które spełni ów teks, niedopuszczającym pola widzenia autorów celem studiów jest uprzystępnienie fenomenologii jako formacji intelektualnej nieenigmatycznej, a już na pewno nieezoterycznej.

Praca zbiorowa pod redakcją Andrzeja Gielarowskiego i Roberta Grzywacza znakomicie wpisuje się w nurt badań międzynarodowych nad fenomenem intencjonalności. Jej szczególna wartość polega na przybliżeniu polskiemu czytelnikowi ważnych osiągnięć francuskiej i polskiej filozofii najnowszej, akcentującej swoistość i nieredukowalność optyki pierwszoosobowej. (...) Ciekawy jest pomysł traktowania intencjonalności jako elementu wspólnego nawet istotnie różniącym się między sobą fenomenologom. (...) Chodzi o zwrócenie uwagi na specyficznie francuską konfrontację fenomenologii i filozofii refleksji, która owocuje twórczym rozpięciem między Przedmiotowością i podmiotowością. (...) Praca świetnie ukazuje doniosłość wspólnotowego wymiaru docierania do rozumienia przy całym egzystencjalnie dramatycznym rozdarciu człowieka i rozjaśnia polifoniczną naturę rozumienia. (...) Jest szczególnie ważnym osiągnięciem w czasach atomizacji nauki i skrajnego indywidualizmu." Z recenzji dra hab. Andrzeja Wiercińskiego

Fenomenologiczno-krytyczna dyskusja niektórych tradycyjnych tez o byciu Tezy średniowiecznej ontologii Teza ontologii nowożytnej: podstawowymi odmianami bycia są bycie przyrody i bycie ducha Pytanie ontologii fundamentalnej o sens bycia w ogóle

Celem tego Wprowadzenia do fenomenologii jest prezentacja głównych pojęć, metod i problemów fenomenologii. Innymi słowy, niniejsza praca dotyczy podstaw tej dziedziny filozofii, także jej rozwinięć oraz różnorodnych zastosowań jej metod. Ze Słowa wstępnego Witolda Płotki Tom 1-2

Książka Wojciecha Starzyńskiego jest głęboką i fundamentalną monografią, w której autor bada obecność i wpływ neokartezjanizmu we współczesnej fenomenologii francuskiej (J. P. Sartre, M. Merleau-Ponty, E. Levinas, M. Henry, J. L. Marion). Tak zaplanowana monografia jest nowatorskim przedsięwzięciem badawczym nie tylko w obszarze nauki polskiej. Choć bowiem powstały ważne artykuły na temat wpływu filozofii Kartezjusza na E. Husserla, czy innych francuskich fenomenologów, to nie powstała dotąd całościowa monografia tego zagadnienia, podejmująca badania obecności głównych wątków kartezjanizmu w fenomenologii francuskiej. Wątki te nazywa autor za E. Husserlem „drogami kartezjańskimi” lub „neokartezjanizmem”. […] Wojciech Starzyński wykonał w swej monografii olbrzymią i rzetelną pracę naukową, ukazującą w zniuansowany sposób obecność kartezjańskich wątków we współczesnej fenomenologii francuskiej. Jest to monografia nie tylko z dziedziny historii filozofii, ukazująca ciągłość i życie istotnych idei. Rozrysowuje ona ponadto mapę najistotniejszych problemów metafizyki, epistemologii i filozofii człowieka w XX wieku. Jest przykładem rzetelności metodologicznej, która wychodząc od aktualnego stanu badań recepcji kartezjanizmu w fenomenologii francuskiej XX wieku, w oparciu o teksty źródłowe, posuwa daleko naprzód i rozwija ten stan badań. Do książki Starzyńskiego będzie można się odwoływać jak do milowego słupa zarówno w pogłębianiu, jak i poszerzaniu tych badań. (z recenzji)

Wprowadzenie do fenomenologii Roberta Sokolowskiego pozwala poznać terminologię i idee jednego z ważniejszych kierunków filozoficznych XX wieku. Autor bardzo rzetelnie stara się wyjaśnić, czym jest fenomenologia jako filozofia oraz czym różni się ona od myślenia przedfilozoficznego. Rozwija przykłady fenomenologicznej analizy, bada różne obszary ludzkiego doświadczenia - percepcję, pamięć, wyobraźnię, a także słowa, obrazy i symbole. Wreszcie, aby lepiej zgłębić omawiane zagadnienie, stara się umieścić fenomenologię w aktualnym kontekście, porównuje ją z nowożytnością i postmodernizmem, a także filozofią tomistyczną. Książka napisana jest prostym i żywym językiem, dzięki czemu w sposób jasny i interesujący prezentuje istotne zagadnienia fenomenologii oraz z niezwykłą przenikliwością omawia kluczowe pojęcia, takie jak "intencjonalność", "oczywistość", "konstytucja", "naoczność kategorialna", "świat życia". Prof. Robert Sokolowski, filozof i teolog, jest wykładowcą filozofii na Amerykańskim Uniwersytecie Katolickim (CUA) w Waszyngtonie. W latach 1989-1990 był przewodniczącym Amerykańskiego Towarzystwa Metafizycznego. Interesuje się przede wszystkim fenomenologią i jest autorem wielu publikacji z tej dziedziny, m.in. Husserlian Meditations (1974), Pictures, Quotations, and Distinctions (1992), Obecność eucharystyczna. Studium z teologii fenomenologicznej (1995), Phenomenology of the Human Person (2008).

Branża ubezpieczeniowa jest jednym z fundamentów gospodarki, dysponującym – w zależności od kraju – setkami miliardów dolarów, euro czy złotych. Nic więc dziwnego, że bogate firmy ubezpieczeniowe stały się celem ataków przestępczych. Wyłudzenia ubezpieczeń są plagą współczesności. Podmioty działające na rynku ubezpieczeń są oszukiwane także przez sprawców z wewnątrz systemu: menadżerów, brokerów, księgowych. Zdarza się również że same firmy ubezpieczeniowe stają się sprawcami nieuczciwych działań w zakresie konkurencji, np. zmów cenowych. Wzrost patologicznych zjawisk w branży zwrócił uwagę karnistów i kryminologów. Owocem tego zainteresowania jest niniejsza publikacja.

Książka ukazuje wizerunek człowieka nowej jakości i jego drogę od potencjalności do realności świętego wymiaru. Nowy Człowiek jest świadomy przenikania świętości w życiu i konieczności jej spełniania, realizuje swój święty wymiar poprzez święte czyny.

Książka Dana Zahaviego przedstawia rozwój filozofii Husserla - począwszy od jego wczesnych rozpraw na temat logiki i intencjonalności aż po późne zagadnienia intersubiektywności i świata życia (Lebenswelt). Autor, łącząc perspektywę systematyczną i historyczną, omawia kluczowe pojęcia fenomenologii, takie jak: epoché, redukcja i konstytucja transcendentalna. Poświęca również wiele uwagi fenomenologicznym analizom intersubiektywności, czasu i ciała. Wskazuje też na to, jak Husserlowska myśl wykuwała się stopniowo poprzez ciągłe rewizje podstawowych zasad fenomenologii. Książka napisana przystępnym językiem jest doskonałym wprowadzeniem zarówno dla studentów, jak i osób zainteresowanych filozofią współczesną i jej rozwojem. Autor aspiruje jednak do czegoś więcej aniżeli tylko przedstawienia uznanej interpretacji filozofii Husserla. Czerpie bowiem z wyników swoich własnych badań - zarówno nad wybranymi dziełami Husserla, jak i nad jego niepublikowanymi manuskryptami.

Johannes Daubert (1877–1947) jest największą legendą ruchu fenomenologicznego i najmniej znanym jego twórcą. Choć nigdy niczego nie opublikował, nie złożył pracy doktorskiej i nie pełnił żadnych oficjalnych stanowisk akademickich, to jako student dokonał najwięcej dla powstania i rozwoju ruchu. Po kilkunastu latach uczestnictwa w świecie akademickim wycofał się do życia na wsi. Owiewa go nimb tajemnicy, którą podsycają słowa Maksa Schelera o „nieznanym fenomenologu Daubercie” oraz wspomnienia Gerdy Walter o „legendarnym Daubercie”. Aleksander Pfänder powiada, że wraz z Husserlem zainicjował on ruch fenomenologiczny. Podobnie ocenia sprawę Wilhelm Schapp, który dodaje: „Byłoby wielce wartościowe napisać pracę o Daubercie”. Zdaniem Herberta Spiegelberga, Daubert był najbardziej wpływowym członkiem monachijskiego kręgu fenomenologów, a jego spotkanie z Husserlem w roku 1902 było jednym z najważniejszych wydarzeń inicjujących ruch. Wypowiedzi te uzupełnia głos Romana Ingardena: „Johannes Daubert był (…) najmądrzejszym filozofem (…) i centralną postacią grupy monachijskiej”. Wtóruje mu Reinhold Smid, nazywając Dauberta „Sokratesem monachijskiej fenomenologii”, a Czesław Głombik wspomina o bezwarunkowej potrzebie prezentacji jego oddziaływania w historii ruchu. Na koniec trzeba przywołać znamienne słowa Husserla: „zawsze chciałem z Panem razem żyć i filozofować”. Ironią losu jest to, że do lat osiemdziesiątych XX w. pozostawał on postacią enigmatyczną, a jego wpływowa i nowatorska filozofia należała do fenomenologicznej ezoteryki. Niniejsza książka jest pierwszą na świecie monografią myśli i życia Dauberta. Prezentuje je ona na tle historii monachijskich początków ruchu fenomenologicznego oraz z perspektywy systematycznych studiów nad zrodzoną z pytania i w pytaniu naturą tego, co fenomenologiczne.

Niemiecki filozof Hermann Schmitz (ur. 1928) zaprojektował swoją Nową Fenomenologię w latach 70. XX wieku. Z perspektywy „ja-tu-teraz” starał się w licznych dziełach, do których niniejsze może służyć za wprowadzenie, rozwijać fenomenologię wychodzącą od bezpośredniego doświadczenia. Schmitz rezygnuje z heroicznych aktów „redukcji” Husserla, nie wierzy bowiem w możliwość takiego dotarcia do „czystej” świadomości, rezygnuje z wszelkiego transcendentalizmu, a nawet z idei samej świadomości. W duchu nowoczesnej powojennej fenomenologii wyprowadza swój opis rzeczywistości z empirycznych doświadczeń. Badania Schmitza są niezwykle interesujące, odkrywają bowiem całe obszary pierwotnego doświadczenia zapomniane lub pomijane przez klasycznych fenomenologów skupionych głównie na postrzeganiu. Odkrywa sferę „pierwotnej obecności”, sił i uczuć, które nas w powszednim doświadczeniu nachodzą i determinują. Znajduje na przykład całą mnogość „przestrzeni”, które nie mają nic wspólnego z dogmatycznie przez nas przyjmowaną przestrzenią euklidesową. Wszystko zaczyna się od ciała w jego tu-teraz poprzedzającym wszelką teoretyczną dychotomię spod znaku dusza–ciało, a także cały historycznie ukształtowany schematyzm. „Zwracając” go historii, mamy dotrzeć do „rzeczywistego życia” człowieka – zgodnie z prastarym marzeniem każdego filozofa.

W książce tej autor osiąga pełną dojrzałość i samodzielność teoretyczną, rozwijając własną wersję fenomenologii.Zachowany tu zostaje właściwy fenomenologii, choć właśnie swoiście zmodyfikowany, transcendentalny poziom analiz, chroniący je przed możliwością naturalistycznej redukcji.

Antologia tekstów po raz pierwszy tłumaczonych na język polski, składających się na obraz współczesnej fenomenologii – prezentujących zjawiska w niej zachodzące i ukazujących jednocześnie żywe dyskusje, jakie fenomenologia prowadzi z innymi dyscyplinami nauki. Redaktorzy tomu starali się przedstawić specyficzne oblicze współczesnej fenomenologii w skali nieco szerszej niż tylko dany kraj, krąg kulturowy czy wybrana dziedzina fenomenologicznego traktowania, dlatego nie uzależniali wyboru tekstów od kryteriów narodowościowych ani dziedzinowych, nie ograniczyli się też do twórczych rozwinięć fenomenologii Husserlowskiej, jak to bywało najczęściej we wcześniej publikowanych antologiach. Pragnęli przede wszystkim dotknąć tego, co charakteryzuje aktualną sytuację fenomenologii, zadbali też, aby wybrani autorzy byli reprezentatywni dla danego obszaru problemowego. Teksty zostały pogrupowane w siedmiu działach tematycznych: Fenomenologia ciała, Fenomenologia i sztuka, Fenomenologia intersubiektywności, Fenomenologia i teologia, Fenomenologia i kognitywistyka, Fenomenologia i feminizm, Fenomenologia i psychoanaliza. Każdy dział otwiera wprowadzenie polskiego redaktora naukowego do danego obszaru badań.