Kangoo.plSzukamy produktów wśród ponad 10 mln ofert sklepów internetowych

Człowiek sam dla siebie jest tajemnicą i powinien nauczyć się z tym żyć. Niewiedza na temat rzeczywistej głębi ludzkiego bytu nigdy nie była dla nas, ludzi, zagrożeniem, dopóki była niewiedzą uświadomioną, otwierającą nas na ?coś więcej" i ?inaczej". Świadomość nieznajomości własnej głębi inspirowała nas do wykraczania poza codzienność w kierunku usprawiedliwienia ludzkiego życia w obliczu Kogoś Trzeciego, całkiem Innego, niż człowiek i świat. Dopóki mamy poczucie nieusuwalnej tajemnicy własnego bytu, dopóty pytanie o człowieka będzie miało moc odsyłania do pytania o Boga.Problemem naszej teraźniejszości stało się to, że człowiek już ?wszystko" o sobie wie, dlatego sądzi, że nie potrzebuje już pytać (o) Boga. Jednakże owa ?boska wszechwiedza" człowieka o nim samym, zamiast spodziewanego szczęścia, wolności i prawdy, przyniosła coś zgoła przeciwnego: nieszczęście, zniewolenie, samozakłamanie, i w efekcie - koniec człowieka. Koniec tego, co ludzkie nie oznacza dziś jakiegoś niedostatku wiedzy o człowieku, lecz śmierć świadomości aksjologicznej.Kto doświadczył bolesnych konsekwencji wyrzucenia Boga ze świata ten wie, że życie bez Boga, czy przeciwko Bogu, ostatecznie obraca się przeciwko człowiekowi i jego szczęściu. Człowiek, o którego dziś pytamy, szuka własnej tożsamości wychodząc ze środowiska zakwestionowania Boga na otwartą przestrzeń, w której nie bardzo się orientuje. Chciałby na nowo nauczyć się żyć z Bogiem i myśleć o Bogu, ale nie wie, jak ma się do tego zabrać. Powrót do Boga jest jednak zawsze możliwy, gdyż dokonuje się on nie ze względu na to, co człowiek o sobie wie, ale ze względu na to, kim jest.Krzysztof Śnieżyński

Agnieszka Sojka ? doktor nauk humanistycznych, adiunkt w Instytucie Pedagogiki UJ. Jej zainteresowania naukowe dotyczą pedagogiki kultury, w szczególności antropologiczno-aksjologicznych podstaw wychowania.?Książka zasługuje na szczególną uwagę, ponieważ ma charakter twórczy, zapoczątkowuje badania nad aparaturą naukową pieśni religijnych, których nie prowadzono w proponowanej formie. Istotę procesu wychowania autorka widzi w aspekcie podwójnym: aksjologiczno-antropologicznym. Proces pedagogiczny ma być według niej skierowany ku wartościom odpowiednio zhierarchizowanym. Badania zostały przeprowadzone na podstawie bogatej literatury przedmiotu i zgodnie ze współczesnymi wymaganiami?.Z recenzji wydawniczej prof. zw. dr hab. ks. Janusza Tarnowskiego?Pieśń jest zjawiskiem starym jak człowiek. Badając ową sferę kultury, mamy świadomość, że dotykamy czegoś istotnego w homosferze. Dlatego postępowanie badawcze ukierunkowane na pieśniowość odsłania jej antropologiczne podstawy przede wszystkim ? warstwę komunikacyjno-językową. W pieśni religijnej komunikacja zachodzi między człowiekiem i Bogiem. Autorka dostarcza też materiału do odpowiedzi na pytanie, czym jest w praktyce zastosowanie zasad pedagogiki kultury?. Ze słowa wstępnego dr. hab. Bogusława Żurakowskiego, prof. UJ

Zeszyt ćwiczeń do religii dla klasy 1 gimnazjum przygotowany pod kierunkiem ks. Stanisława Łabendowicza do podręcznika Jezus Chrystus objawia prawdę o Bogu i człowieku.

Czy dzisiejszy świat ceni wartości? Czy tradycyjne i fundamentalne kategorie Dobra, Prawdy i Piękna są dzisiaj istotne i czy współczesność w ogóle potrzebuje autotelicznych wartości? Jak literatura, która najpełniej spośród innych sztuk przedstawia urzeczywistniania się egzystencji człowieka w świecie, odpowiadała o odpowiada na wymiar transcendencji, jak pojmuje kwestie Boga i człowieka w metafizycznym współdziałaniu? W jaki sposób aksjologia chrześcijańska funkcjonuje w przestrzeni kultury? Tym problemom, rozpatrywanym na materiale kultury i literatur wschodniosłowiańskich, poświęcone są zamieszczone w niniejszym tomie prace i studia wielu badaczy, znawców tej tematyki z kilkunastu polskich uczelni.

A co by było, gdyby to nie człowiek zwyciężył w ewolucji, lecz jakieś inne zwierzę? Do sukcesu potrzeba tak niewiele! Zręcznych łapek, żeby nimi majstrować przy świecie, i mózgu, żeby wiedzieć, co się majstruje. Co by było gdyby dawno, dawno temu, delfiny wyszły z wody i wykształciły sobie łapki, dając w ten sposób początek linii delphinus erectus, z której wywiódłby się delphinus sapiens? Gdyby to one, a nie my, stworzyły nowoczesną cywilizację i stały się panami Ziemi? Jakbyśmy się wtedy czuli, jako jedno ze zwierząt, bardzo zresztą cenione, ze względu na smaczne, delikatne mięsko, miękką skórę na torebki dla żon delfinów, włosy na ozdoby przy kapelusikach i wiele innych zalet, jak choćby dostarczanie rozrywki publiczności zgromadzonej w cyrku?

Książka jest zapisem rozważań nad problemami, które wciąż są aktualne:Czy Pan Bóg zbankrutuje?Czy Jezus jest mitem? Od małpy czy od Boga? - problem ewolucji na właściwym miejscu. Chrystus Zmartwychwstał - i co z tego? Czy religię wymyślili ludzie? Co przyroda mówi o Bogu?

"Cierpienie samo w sobie nie ma wartości. Rozbija i odczłowiecza. Pogłębia rozłam we wszystkich relacjach, a najpierw w samym wnętrzu człowieka. Raczej ściąga w dół, niż pociąga ku górze. W obliczu cierpienia Bóg nie wzywa do upodobania, lecz do opru. Ból ludzi jest ciężką próbą dla ich obrazu Boga".

"Teraz naprawde istnieje ludzkie oblicze, będące >>ikoną Boga niewidzialnego

Podręcznik zatwierdzony przez Komisję Wychowania Katolickiego Konferencji Episkopatu Polski do nauczania religii rzymskokatolickiej na terenie całej Polski, z zachowaniem praw biskupów diecezjalnych, przeznaczony dla klasy 1 gimnazjum, zgodny z programem nauczania.

Nie muszę chyba nikogo przekonywać, że o miłości napisano już naprawdę wiele stronic. Któregoś dnia i ja postanowiłem dodać parę linijek do tej bogatej spuścizny. Skłoniła mnie do tego rozmowa z pewną dziewczyną, która szukała odpowiedzi na swoje wątpliwości: ?Proszę księdza! ? zaczęła ? Dlaczego gdy jestem ze swoim chłopakiem, prześladuje mnie nieustannie uczucie, że nie jestem do końca wierna Bogu?! Chcę być dobrą chrześcijanką i wszystko oddać memu Panu, ale jednocześnie kocham człowieka. Czy da się to jakoś pogodzić ze słowami o wyrzekaniu się najbliższych dla Jezusa?? Czy kochając człowieka, nie zdradzam aby samego Boga? Czy zbyt częsta modlitwa lub Msza święta nie oznacza przypadkiem zaniedbywania ukochanego (-ej)? Sądzę, że podobne myśli nieraz nurtowały lub nurtują niejednego czy niejedną z was.

Największą ideą człowieka jest idea Boga, największą ideą Boga jest człowiek, pisał Bierdiajew. Jaki sens mają te słowa dzisiaj? Czy docierają gdziekolwiek i czy ktokolwiek je słyszy? A jeśli tak, czy na nie odpowiada? Co po GUŁAGU i "śmierci Boga" można powiedzieć o Bogu? Na te i inne pytania staramy się odpowiedzieć w tej książce.

Książka będzie zapewne zaskoczeniem dla czytelnika, że oto o religii postanowili rozmawiać: były ksiądz jezuita i były ideowy komunista. Lektura od pierwszych stron pokazuje, że mamy do czynienia z współczesną wersją platońskiego dialogu, który w atmosferze przyjaźni i tolerancji porusza tematy fundamentalne.O czym rozmawiają? O Bogu jednym i wielu bogach, o tolerancji, o poszukiwaniu jedynej prawdy, o tym czym jest doświadczeni religijne, o relacjach między Bogiem a człowiekiem, o roli przypadku w życiu i o swoich mistrzach, na koniec o nadziei.Można wymieniać licznych przywoływanych filozofów, teologów, pisarzy wspólne inspiracje i lektury rozmawiających, m. in: Pascal. Lewinas, Jaspers, Gadamer, Sartre, Arendt, Lem, Goethe, Kołakowski, Kertesz, Twardowski, Lem.Stanisław Obirek nie kryje, że w koncepcjach Baumana znalazł potwierdzenie wielu swoich intuicji, ujętych precyzyjniej, niż sam by to umiał sformułować. Zygmunt Bauman zaskakuje znajomością problematyki teologicznej i to on właśnie formułuje przejmujące w wymowie przesłanie o nieśmiertelności nadziei.Rozmówców łączy to samo poszukiwanie odpowiedzi na pytanie o rolę religii w życiu człowieka. Wbrew oczekiwaniom podążają wielokrotnie tymi samymi drogami. Znakomicie się porozumiewają, dyskretnie przywołują osobiste doświadczenia. Rozmowę moderuje umiejętnie Stanisław Obirek. Uczestniczenie poprzez lekturę w takiej rozmowie to ogromna satysfakcja intelektualna. Czytelnik ma większą szansę rozumienia poruszanych problemów, niż w przypadku czytania eseju ? bo wypowiadane poglądy dynamizuje od razu odpowiedź.Spośród licznie przeprowadzanych rozmów z Zygmuntem Baumanem ten dialog zdecydowanie wyróżnia pogodny przyjacielski klimat, sprzyjający swobodzie formułowania myśli.