Kangoo.plSzukamy produktów wśród ponad 10 mln ofert sklepów internetowych

Historia zimna jak lód, straszna i wciągająca! Naprawdę dla ludzi o mocnych nerwach. Upiorny i bardzo ekscytujący thriller, który można czytać tylko wtedy, gdy okna i drzwi są zaryglowane. Ódinn zamieszkał sam z jedenastoletnią córką Rún po śmierci byłej żony, która wypadła z okna. Ale ojciec i córka nie są ze sobą zżyci... Pewnego dnia otrzymuje w pracy nowe zadanie: ma ustalić, co działo się wiele lat temu w Krókur, położonym na odludziu i zamkniętym domu wychowawczym dla chłopców. Bada między innymi sprawę śmierci dwóch z nich - chłopcy w tajemniczych okolicznościach udusili się spalinami w samochodzie. Im bardziej Ódinn zagłębia się w tę sprawę, tym częściej wydaje mu się, że dopadają go upiory z przeszłości. Czy przedwczesna śmierć jego żony ma z tym coś wspólnego? Ódinn rozpaczliwie poszukuje odpowiedzi na to pytanie i czuje, że atmosfera grozy narasta...

Zanim ustawa została poddana pod głosowanie, w Sejmie przeprowadzono debatę nad jej znaczeniem dla świadomości narodowej. Poseł Stefan Niesiołowski podkreślał, iż „żadne bezprawne działanie przeciwko obywatelowi nie może być chronione tajemnicą ani objęte zapomnieniem”. (Z wystąpienia S. Niesiołowskiego na 27 posiedzeniu Sejmu RP 9.09. 1998) „…historycy IPN nie buntują się przeciwko obrazowi „Solidarności” istniejącemu w historiografii starszego pokolenia. Oni wypełniają kompletną pustkę, bo w Polsce nie było po roku 1989 swobodnego, żarliwego sporu o przeszłość”. (R. Matyja, Teczki nie zniszczą „Solidarności”, „Dziennik”, 31.08. 2006) „Nie ma narodu bez historycznej pamięci. Tę pamięć należy budować na prawdzie. Temu celowi służy działalność IPN. Jednak zmierzenie się z prawdą to dowód dojrzałości”. (A. Hall, Historia dla dorosłych, „Rzeczpospolita”, 5.01. 2005) „Czemu ustawodawcy postanowili napluć w twarz wszystkim, którzy w roku 1989 budowali fundament niepodległego państwa. […] Tylko decyzje radykalne mogą zapobiec dalszemu bezprawiu. A także – odbudować pamięć zbiorową, na której brak tak narzekamy. Wydaje się, że pamięć narodowa jest sprawą zbyt poważną, by powierzyć ją Instytutowi Pamięci Narodowej”. (A. Romanowski, IPN – bezprawie i absurd, „Gazeta Wyborcza”, 25-26.09. 2004)

Zbiór Janusza Eksnera „Jeszcze nie odchodź” to w równym stopniu poezja organizująca słowa, jak i myśli; gdyby rozrzucić w powietrzu same idee, wartości i przemyślenia – czyli przedmioty życia duchowego – należałoby je potem posegregować. I to właśnie robi w tomiku poeta – układa w nowej konfiguracji wszystko to, co jest poezją: wspomnienia, myśli o innych, stany uczuć. jeszcze nie odchodź jeszcze nie odchodź jeszcze nie dziś jeszcze nie teraz wiem że musisz choć nie chcesz losu nie wstrzymasz czasu nie zawrócisz nic nie mów nic nie pisz po co te słowa po co te łzy nie będzie jak było coś się skończyło coś się zaczęło coś się zmieniło czasem wspomnisz czasem westchniesz ale jeszcze nie odchodź jeszcze nie teraz jeszcze nie dziś spójrz na mnie jak wczoraj i nie marszcz tak brwi choć gorzki to uśmiech i smutny to czas niech dziś jeszcze nie dzieli nas

Na historię patrzymy i oceniamy ją subiektywnie, zarówno poprzez wiedzę nabytą, jak i własne doświadczenia. Wielkie wydarzenia z przeszłości Interpretujemy indywidualnie. Jest jednak coś co w historii niezmienne daty i fakty. Faktografia ma zawsze wielką moc sprawczą w walce z ogólnie panującymi i często automatycznie przyjętymi opiniami. Serdecznie zapraszamy na spotkanie z książką przypominającą nam, że nie wszystko co zdarzyło się w latach 1945-1990 było niesłuszne, złe, ponure i szare. Gloryfikacja? Nie. Proste spojrzenie na niepopularne dziś do pamiętania fakty bez niepotrzebnego sentymentalizmu.

Kasia to zwyczajna dziewczyna. Ma, jak każda nastolatka, swoje marzenia i plany. Ale pewnego dnia musi zmierzyć się z problemem tak bardzo własnym, że trudno jej liczyć na pomoc najbliższych czy przyjaciół. Zanim rozpocznie przyspieszone dojrzewanie, a jej tajemnica stanie się własnością wszystkich wokół, pozna gorycz samotności i smak przerażenia. Czy wystarczy powiedzieć: „Sama jesteś sobie winna”? Opowieść o niechcianej ciąży. O tym, jak niełatwo być wrażliwą nastolatką w „przyjaznym” świecie.

Maja straciła ukochanego kocura Piaska i nie może sobie wyobrazić tego, że mogłaby mieć nowego pupila. To Piasek był najwspanialszym kotem na świecie i dziewczynka czuje, że żaden inny kot nigdy go nie zastąpi. Kotka przyjaciółki właśnie się okociła i Maja wie, że nie może w nieskończoność odkładać spotkania z kociętami. Białe, puszyste kociątko jest najmniejsze i najbardziej płochliwe - Maja nadaje mu imię Wąsik. Wszyscy widzą, że Maja i Wąsik są dla siebie stworzeni, ale czy dziewczynka jest już gotowa na to, by przyjąć do domu nowego kotka?

Znany publicysta pokazuje, jak krzyż - z symbolu upokorzenia w czasach przedchrześcijańskich - stał się źródłem życia i zbawienia przez śmierć Chrystusa. Przypomina również historię europejskich reżimów, które rozpoczynały swoją działalność od "zdejmowania krzyży".

Samotność jest w pewnym wymiarze nieunikniona, ale dzisiaj obserwujemy wręcz epidemię samotności. Wielu ludzi ucieka przed nią, nie zważając nawet na Boże przykazania. Samotność może być źródłem udręki, ale może też być twórcza. Autorzy poszczególnych rozdziałów przeanalizowali ten temat na podstawie Biblii i życiorysów świętych. Książka zawiera też świadectwa osób nam współczesnych. Dla jednych z nich samotność jest doświadczeniem pozytywnym, a dla innych — negatywnym. Jednych pogrążyła w złu, a u innych zaowocowała miłością. Piszą osoby bardzo młode, jak i będące w sile wieku czy czekające już tylko na śmierć. Jedni czują się samotni dlatego, że nie mają dzieci, a inni dlatego, że je mają. Są tu świadectwa osób, które nie mogą otrząsnąć się z przeżyć związanych z wojną, jak i świadectwa tych, którzy znaleźli się na marginesie życia społecznego. Swoją refleksją podzieliło się też kilku kapłanów. Lektura tej książki może pomóc zrozumieć, dlaczego ludzie czują się samotni i kiedy samotność może rodzić dobre owoce.

Zgubione... porzucone... zaniedbane? Odtąd ich domem będzie "Cichy kąt"! W idealnym świecie takie miejsca jak schronisko "Cichy kąt" nie byłyby potrzebne. Jednak Ewa i Karol Mareccy, których rodzice prowadzą schronisko, wiedzą, że w życiu nie zawsze jest idealnie. Codziennie zjawia się nowe zwierzę, które potrzebuje ich pomocy! Kiedy Ewa znajduje przed wejściem do przytuliska ślicznego szczeniaczka rasy golden retriever, postanawia znaleźć mu nowy dom. Jednak Karol ma inny pomysł... chce odnaleźć prawdziwych właścicieli Łatki...

Książka składa się z dwóch części: teoretycznej, prezentującej pojęciowe instrumentarium badań, oraz części empirycznej, w której autorka przeprowadza analizę serii polskich debat wokół kolejnych publikacji Jana Tomasza Grossa dotyczących, mówiąc najogólniej, polskiej pamięci zbiorowej i stosunku wobec Żydów. Książka prezentuje nie tylko całościowe, wyczerpujące podejście, ale także zawiera nowe propozycje w zakresie tego, jak badać jeden z najważniejszych sporów, jakie pojawiły się po zmianie systemowej w Polsce. W części teoretycznej autorka odwołuje się do dorobku wielu badaczy komunikacji społecznej m.in. Michela Foucaulta, Edwarda Saida, Alfreda Schütza, Andrei Bührmann czy Wernera Schneidera. Posługując się wypracowanymi przez nich kategoriami analitycznymi, autorka zachowuje metodologiczną samoświadomość i podejmuje samodzielne poszukiwania. W części empirycznej szczegółowo analizuje dynamikę debat, jakie wywoływały kolejne książki Jana Tomasza Grossa („Sąsiedzi”, „Strach”, „Złote żniwa”). W podsumowaniu zwraca uwagę m.in. na to, że: (1) przynależność etniczna, kulturowa lub światopoglądowa autora kontrowersyjnego przekazu oraz ocena i publiczne uprawomocnienie jego wypowiedzi są współzależne, (2) wypowiedzi formułowane w dyskursie podlegają selekcji i kontroli, i tylko niektóre z nich są szerzej dystrybuowane – szczególną rolę w doborze i społecznej dystrybucji treści odgrywa dyskurs mediów, logika formatów medialnych i strategie instytucji medialnych, (3) głos z zewnątrz, za jaki można uznać Jana Tomasza Grossa w polskiej debacie publicznej, może naruszyć status quo, przełamywać tabu dyskursu dominującego, podejmować drażliwe tematy, jednak nie wymyka się mechanizmom władzy dyskursywnej, a jego przekaz może wtórnie służyć podtrzymywaniu i obronie status quo oraz (4) rola głosu z zewnątrz wytraca misyjny, intelektualny charakter na rzecz funkcji (auto)prezentacyjnych – pozycja głosu z zewnątrz staje się medialną profesją, wręcz marką, którą warunkuje dyskurs medialny. Autorka zwraca także uwagę na takie podobieństwa sporu o książki Grossa z innymi europejskimi debatami wokół „trudnej przeszłości”, jak postępująca personalizacja sporu (skupienie na autorze kontrowersyjnego przekazu, a nie na samym przekazie), gry figurą obcego-Żyda, polaryzacja wokół kategorii etnicznych i zawodowych, zaangażowanie elit symbolicznych po obu stronach sporu, m.in. w roli metakomunikacyjnych arbitrów. Autorka wnikliwie analizuje polską specyfikę debaty wokół książek Grossa. Końcowy wniosek nie jest optymistyczny: „protagoniści i uczestnicy sporów publicznych nie uczą się na własnych ani cudzych błędach. Debata publiczna nie uszlachetnia komunikacji społecznej. W coraz większym stopniu uzależniona jest od konstruktów, które sama wytwarza, oraz od imperatywu zabawiania publiczności, której preferencje media bardziej zgadują i kreują, niż naprawdę znają. Do debaty o trudnej polsko-żydowskiej przeszłości nikt z jej uczestników nie był przygotowany – łącznie z Grossem, medialnym parezjastą, emocjonalnie i zaczepnie reagującym na drobiazgowy ogląd jego dorobku i biografii. Więcej – była to debata niechciana po obu stronach barykady w tym sensie, że rozbijała samozadowolenie elit, niezależnie od prezentowanego przez nie światopoglądu. Niechcianą debatę przekuto więc w konkurs na moralność, który szybko uległ upolitycznieniu. Spór doprowadził też do wyczerpania się racjonalnego podejścia do faktów historycznych. Wskutek wciąż niedokończonej debaty wokół Jedwabnego i Grossa przeszłość stała się bardzo niepewna”. Mało optymistyczne wnioski z tym większą mocą ukazują ważkość sporu i potrzebę jego badania.