Kangoo.plSzukamy produktów wśród ponad 10 mln ofert sklepów internetowych

(...) Zadaniem sztabowców 1. WA była pomoc dla sztabów dywizji w przygotowaniu uderzenia, ale ich obecność spowodowała chęć jak najlepszego zaprezentowania się podległych im dowódców, przez co start do tej misji odbył się bez zachowania elementarnych zasad zapewnienia tajemnicy. Jak wynika z dokumentów 309. IAD, dowódca dywizji ppłk Josif I. Giejbo w czasie startu swoich myśliwców i dołączania do szturmowców, znajdował się na stanowisku dowodzenia z mikrofonem i osobiście przez radio dowodził swoimi pilotami po starcie. Przy czym wszystko to działo się w obecności zastępcy dowódcy 1. WA, gen.-mjr. I. G. Piatychina, który przybył na punkt dowodzenia dywizji. Nie można było więc myśleć o zaskoczeniu Niemców, skoro przez radio faktycznie odbywała się bezpośrednia i ogólnodostępna transmisja ze startu 32 myśliwców i 23 szturmowców. Niemieckie służby nasłuchu radiowego przechwyciły radzieckie komunikaty i natychmiast ogłosiły alarm. Z lotnisk w rejonie Orła poderwały się Focke-Wulfy z I. i III./JG 51, z Briańska wystartowali piloci IV./JG 51, a w chwilę po starcie dołączyli do nich Hiszpanie z Escuadrilla Azul (15./JG 51). Myśliwce Luftwaffe skierowały się nad marszrutę znaną im już z poprzednich nalotów szturmowców WWS, a w inne kierunki skierowano tylko pojedyncze Rotte... (...) Szturmowce pozostały bez obrony, ale mimo to udało im się rozwinąć w szyk bojowy do ataku. Ostrzelały lotnisko z RSów i broni pokładowej, a następnie zrzuciły bomby. Po wykonaniu nalotu na lotnisko Iły-2 przeszły w lot koszący i skierowały się nad swój teren. Związani walką powietrzną, piloci Ławoczkinów widzieli oddalające się na małej wysokości Iły, a wokół nich krążyło coraz więcej Focke-Wulfów... Na lotnisku Żadomo-Jefriemowo długo i próżno czekano na powrót szturmowców z 614. SzAP. Żaden z 12 Iłów-2 nie wrócił z tej misji. Nie odnaleziono żadnych śladów ich załóg na radzieckim terenie i nie udało się ustalić ich losów. Wszystkie załogi zostały zestrzelone przez niemieckie myśliwce i ogień artylerii przeciwlotniczej...

Nie tak to łatwo poszło z tym Horodyszczem. Generał Listowski, dowódca grupy podla-skiej, mocno nie dowierzał bojowości naszych drewnianych łodzi motorowych. Na wszelkie bojowe propozycje stale miał jedną odpowiedź: Podziurawią wam te duszegubki. Nic nie zrobicie i potopicie się to nie ma żadnego sensu. Tymczasem naszym marynarzom bardzo już dokuczyła służba transportowa. Dzień w dzień po rzece Strumieniu sunęły powoli motorówki, holując berlinki z materiałami wojennymi do Lemieszewicz, skąd je następnie rozwożono łodziami lub wozami do oddziałów, działających na południowym odcinku frontu poleskiego. W ciągu całej tej drogi widok Horodyszcza nie schodził nam z oczu. Hen w dali, po lewej burcie, ponad szumiące morze oczeretów i tataraków, wśród których łyskały srebrzyste tafle małych jeziorek i sieć strumieni, wznosiło się odrzewione gęsto wzgórze, z górującym ponad wszystko złocistym krzyżem na kościelnej wieży.

Prezentowana obecnie Czytelnikowi książka jest drugim wydaniem studium prosopograficznego poświęconego Germanom w służbie rzymskiej, opublikowanego w 2001 r. Mamy jednak do czynienia z wydaniem znacznie zmienionym. Bardzo duże zainteresowanie pierwszym wydaniem oraz szybkie zniknięcie nakładu z półek księgarń było na pewno silną motywacją do opracowania kolejnego wydania, jednak 16 lat, które minęły od pierwszego wydania, było tak obfite w nowe odkrycia, publikacje i teorie, że nie mogło być mowy o prostym ponownym opublikowaniu pierwotnego tekstu. Konieczne było znaczne uzupełnienie bibliografii, uwzględnienie najnowszych teorii naukowych, wprowadzenie nowych badanych osób, a nawet napisanie obszernych fragmentów rozdziałów na nowo. Powstała zatem praca w dużym stopniu nowa, w sporym zakresie uzupełniona i poszerzona. Przyjęta przy jej tworzeniu metoda prosopograficzna pozwala na ukazanie poprzez badanie losów poszczególnych oficerów żyjących w V w. n.e. pewnych prawidłowości i procesów zachodzących w społeczeństwie i państwie późnorzymskim. Autor pragnie umożliwić Czytelnikom ocenę, na ile barbaryzowało się zachodnie cesarstwo rzymskie i na ile z kolei romanizowali się Germanie w służbie rzymskiej, przy czym drugi proces był znacznie silniejszy i w konsekwencji prowadził do przejmowania rzymskich osiągnięć cywilizacyjnych i administracyjnych przez władców państw germańskich powstających na terytorium zachodniego cesarstwa rzymskiego, co nie pozostało bez wpływu na dalszy rozwój dziejów Europy.

Od autora: Celem opracowania jest przedstawienie bagnetów pozostających w uzbrojeniu Wojska Polskiego od czasu wprowadzenia tej broni do armii, czyli od drugiej polowy XVII wieku, do czasów współczesnych. Sprawa tylko pozornie jest prosta, gdyż skomplikowana historia naszego Państwa stawia przed autorem olbrzymie wyzwania. Nie wszystkie historyczne poczynania naszych przodków są udokumentowane, a i nie wszystkie dokumenty przetrwały dziejowe zawieruchy. W przypadkach skrajnych i wyjątkowych dokumenty należy zastąpić logiką i domniemaniem, a zawsze w takich sytuacjach powstaje pytanie o słuszność i trafność rozumowania. Czasem pojawia się przedmiot realny, występujący w wielu kolekcjach, ale bez jakiegokolwiek śladu w dotychczasowej literaturze polskiej, natomiast ze wzmianką w literaturze zagranicznej.

Oto macie drodzy Czytelnicy w swoich dłoniach pierwszy tom z nowej serii poświęconej najsławniejszym okrętom wojennym świata XX wieku. Minione stulecie to okres wielu konfliktów zbrojnych, w tym dwóch straszliwych wojen światowych. W czasie ich trwania okręty wojenne wielu flot spełniały nie tylko ważną, ale niekiedy decydującą rolę w obronie interesów głównych mocarstw morskich, lecz także tych mniejszych państw, których byt zależał od dostaw morskich. Pośród setek a nawet tysięcy okrętów wszystkich klas, niektóre z nich wyróżniały się w sposób szczególny. Czy to ze względu na swoje niecodzienne parametry i możliwości bojowe, czy też dzięki nowatorstwu konstrukcji lub z powodu wybitnych zasługach bojowych w okresie działań wojennych. Sława wielu z tych okrętów jest czymś ponadczasowym i dlatego sądzimy, że warto przypomnieć historię ich projektowania, budowy oraz służby bojowej wspartą rysunkami, grafiką oraz wieloma znanymi oraz niepublikowanymi dotąd w Polsce fotografiami.

Wojna siedmioletnia wydaje się nam współczesnym starym eposem ukazującym życie dawnych bohaterów. Zgodnie z wolą wroga miała przypieczętować koniec Prus, a nadała pruskiej historii głębszy sens i wypełniła ją treścią. Państwo i naród, które dokonały tak wielkich czynów oraz tak wiele ucierpiały, zachowały swoją energię, która zagwarantowała im przyszłość. Kiedy tylko w późniejszych czasach nad historią ojczyzny pojawiały się czarne chmury, wówczas wielka przeszłość ogrzewała serca. Fridericus Rex! Kiedy zamknął na zawsze oczy i kiedy zgasło jego przenikliwe spojrzenie, wielkie imię króla trwało nadal nakazując jego następcom dokonywać czynów równych czynom wielkiego poprzednika. Przyczyny tego konfliktu zostały dogłębnie rozpatrzone naukowo, tak że rysują się jasno przed naszymi oczyma, mając potwierdzenie w dokumentach pruskich i zagranicznych. Król nie chciał tej wojny i nie przygotowywał jej. Sięgnął po broń w niedogodnej godzinie, ponieważ obawiał się, że nie sprosta wymierzonej przeciwko Prusom koalicji, kiedy wrogowie państwa podejmą wspólny atak.

Przez cały XIX wiek (i w równym stopniu XX) okres napoleoński stanowił dla Polaków jeden z fundamentów ich zbiorowej mentalności: sześć lat istniało niepodległe państwo, wyrwane z okowów Prus i Austrii dwóch z trzech potęg, które podzieliły kraj pod koniec XVIII stulecia. Następująca po katastrofie Wielkiej Armii inwazja rosyjska zakończyła ten epizod w dziejach Polski.

Bitwy pod Lewes i Evesham były decydującymi starciami w drugiej wojnie baronów. W owym dramatycznym, pełnym intryg okresie, rosnące tarcia między królem i arystokracją doprowadziły do wybuchu otwartego konfliktu, który nadał kształt przyszłemu angielskiemu ustrojowi politycznemu. Pod Lewes Szymon z Montfort, potężny przywódca frakcji baronów, odniósł całkowite zwycięstwo, rozbijając siły rojalistów i biorąc do niewoli króla Henryka III oraz księcia Edwarda. Ten drugi zdołał jednak uciec i rok później poprowadził wojska rojalistów do miażdżącej wiktorii pod Evesham. Niniejsze nowe opracowanie przedstawia kompletną historię jedynych bitew w otwartym polu, jakie angielskie armie stoczyły w połowie XIII wieku, a także całego konfliktu, który trwale wpłynął na sposób rządzenia Anglią.

Niniejsza praca autorstwa eksperta od spraw amerykańskiej marynarki wojennej Marka Stille, oferuje wyjątkowe spojrzenie na standardowe typy pancerników US Navy. Prezentuje szczegółową analizę każdego okrętu należącego do omawianych typów, z których pierwsze trzy, Nevada, Pennsylvania i New Mexico, tworzyły główne siły amerykańskiej marynarki w okresie międzywojennym. Standardowe typy odzwierciedlały nową filozofię projektowania pancerników; wszystkie trzy opracowano, aby sprostać wspólnym standardom manewrowości i prowadzenia okrętów, dzięki czemu jednostki poszczególnych typów mogły operować jako jedna jednostka taktyczna, nie ograniczona osiągami najwolniejszego czy najmniej zwrotnego okrętu. Gdy powstawały, wykorzystano najnowsze rozwiązania projektowe, takie jak choćby potrójna wieża artyleryjska. Choć wraz z ewolucją nowych doktryn morskich oraz nadejściem szybkich pancerników, stawały się coraz bardziej przestarzałe, wyróżniały się w służbie przez całą II wojnę światową. Niniejsza praca łączy w sobie analizę cech projektowych z wciągającą narracją ich losów bojowych, tworząc wszechstronny obraz pancerników standardowych typów, od brutalnej zagłady USS Arizona po triumf nad Japonią.

Z wielu relacji podbój Nowego Świata wyłania się jako wielki triumf oręża hiszpańskiego, gdzie nieliczne, ale lepiej uzbrojone oddziały Hernana Cortsa zwyciężyły hordy przesądnych barbarzyńców. Faktyczny przebieg kampanii był jednak znacznie bardziej złożony, a jego znaczenie bardziej dogłębne. Konkwistadorzy, którzy wyruszyli za Ocean skuszeni bajecznymi bogactwami i perspektywą odmiany swego życia, szybko porzucili swe nadzieje, a rzeczywistość okazała się zgoła odmienna. Szalejące zarazy, brutalna eksterminacja rdzennej ludności Karaibów i brak środków do życia, popchnęły konkwistadorów do poszukiwania nowych terytoriów i siły roboczej. Praca obrazuje sposób, w jaki te grupy śmiałków, wraz z napływem do Nowego Świata weteranów wojen w Europie oraz pomocą dziesiątek tysięcy tubylczych wojowników, do perfekcji opanowały sztukę swego rzemiosła - zabijanie bez litości dla zysku.

Niniejszy tom kończy trylogię Gilla, opisującą kampanię 1809 roku. Jest on bodaj najobszerniejszy z wszystkich, co spowodowały między innymi liczne załączniki na końcu pracy. Pracę rozpoczyna rozdział poświęcony działaniom na ziemiach polskich. Ponieważ jest to szczególnie bliskie fanom epoki napoleońskiej w naszym kraju trzeba przyznać, że autor umiejętnie wywiązał się z zadania i obiektywnie przeprowadził wywód, objaśniający przebieg walk na tym obszarze. Ciekawe jest spojrzenie człowieka, który nie pozostaje związany z naszą historią i zupełnie z zewnątrz spogląda na opisywane wydarzenia. Tym bardziej miło jest czytać pochwały pod adresem księcia Józefa i polskich żołnierzy. Następne rozdziały przenoszą nas na teren działań Armii Włoch i próbującej jej stawić czoło Armii Austrii Wewnętrznej, wspieranej przez węgierskie pospolite ruszenie oraz na obszar Tyrolu. W tym ostatnim Austriacy (a zasadniczo wspierani przez nich rdzenni mieszkańcy) odnieśli sporo sukcesów, które przedłużyły konflikt w tym rejonie. Kolejne rozdziały kierują nas na główny front walk zajmując się odpowiedni przygotowaniami do przeprawy i walnej bitwy, w postaci tytanicznego starcia pod Wagram i pościgu po tejże bitwie zakończonego walkami pod Znojmem. Ostatni rozdział omawia zamykające kampanię starcia na odległych obszarach operacyjnych oraz rokowania pokojowe. W ostatnim tomie nie mogło zabraknąć podsumowania wojny, jak również oceny obu stron. Autor wybiegł również nieco w przyszłość opisując jakie wnioski wyciągnęły wojujące kraje z kampanii, jak również konsekwencje wojny dla Austrii i Francji.

Historia wojen morskich obfituje w opisy wielu kampanii, bitew i starć. Rozpala umysły nie tylko historyków, miłośników okrętów, ale również tych dla których morze i okręty stają się atrakcją w kilka dni co roku. Jest coś niezwykłego w ludzkim marzeniu by władać morzami, oceanami świata. Jest coś niezwykłego w szumie wiatru, gdy okręt powoli przyspiesza i odkłada większa falę, rozcinając toń morza swoim dziobem. Ile razy człowiek staje na pokładzie takiej jednostki czuje się wyjątkowo. Może właśnie dlatego historia wojen morskich ciągle cieszy się ogromnym zainteresowaniem. Druga wojna światowa była nie tylko największym z konfliktów zbrojnych jaki dotknął świat, ale także starciem wielkich potęg na morzu. Zgromadzone ogromne siły i środki, odbudowane lub unowocześnione w okresie dwudziestu lat, które minęły od zakończenia Wielkiej Wojny, teraz miały ponownie stanąć do walki o panowanie nad morzami. I tym razem, ponownie, wojna miała swoim zasięgiem objąć wszelkie akweny. Starcia, których widzem miała stać się ludzkość, dotknęły nie tylko Oceanu Spokojnego, gdzie do walki stanęła flota Cesarstwa Japonii rzucając wyzwanie flotom kilku państw alianckich, czy Oceanu Atlantyckiego na wodach, którego rozegrać się miała najdłuższa bitwa morska o panowanie nad tym akwenem. Wojna dotarła także na dużo mniejsze morza, jak Czarne, Czerwone czy Bałtyckie, wszędzie niosąc za sobą bohaterstwo oficerów i marynarzy, radość zwycięstw i tragedię klęski w morskich odmętach. Nigdy dotąd wojna na morzu nie była tak totalna. Prowadzono ją na wodzie, pod wodą, nad wodą, wykorzystując do tego wszelkie możliwe środki przenoszenia uzbrojenia. Choćby z tego powodu warto by te wydarzenia zyskały sobie właściwe miejsce w świadomości miłośników historii.

Akcja Balony dla Polski została zorganizowana przez specjalnie utworzony w styczniu 1982 roku w Paryżu Komitet Wolnych Balonów dla Polski (Comit des Balons Libres vers la Pologne). Skojarzenia z podobnymi działaniami przeprowadzonymi w latach 19551956 przez Komitet Wolnej Europy są jak najbardziej zasadne. Wysłano wówczas do Polski między innymi broszury Zza kulis bezpieki oparte na rewelacjach ppłk. Józefa Światły, zbiega z Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego, a także fotograficzny zapis Czerwca'56 w Poznaniu.

Przez czterysta lat siły morskie Cesarstwa Bizantyńskiego konkurowały z okrętami świata muzułmańskiego o panowanie nad Morzem Śródziemnym. Sercem tej rywalizacji były wiosłowe okręty wojenne obu stron, bizantyński dromn oraz arabska shaland. W ciągu czterech wieków walk pomiędzy obiema potęgami morskimi zarówno Bizantyńczycy, jak i Arabowie pozostawili po sobie opisy metod walki i stosowanych taktyk, jak również opisy budowy ich okrętów. Zawierająca barwne ilustracje oraz dokładną analizę czarująca opowieść autorstwa znawcy historii wojen morskich, daje wgląd w dawno miniony świat zmagań morskich w czasie istnienia Cesarstwa Bizantyńskiego.

Postanowienia kongresu berlińskiego kończącego wojnę rosyjsko-turecką 18771878 nie zapewniły trwałego pokoju na Bałkanach. Siedem lat później na południu Europy doszło do krótkiej wojny serbsko-bułgarskiej. Jakie były jej przyczyny? Co pchnęło do bratobójczej walki dwa narody słowiańskie? Dlaczego przeszła ona do historii, jako wojna generałów z kapitanami? Wreszcie, jak zareagowały na nią mocarstwa europejskie oraz jakie były jej skutki dla walczących stron? Na te pytania stara się odpowiedzieć niniejsza książka, która jest pierwszą tak obszerną monografią w historiografii polskiej poświęconą temu nieco już zapomnianemu konfliktowi zbrojnemu.

Zakon templariuszy był wojskowo-religijną organizacją, która powstała w celu ochrony pielgrzymów i osadników w Ziemi Świętej. Sami templariusze wierzyli, że są wojownikami Boga, walczącymi w jego imieniu, dzięki czemu wypracowali sobie przerażającą reputację wśród sąsiednich władców muzułmańskich. Niniejsza praca została poświęcona mężczyznom, którzy dołączyli do zakonu i próbuje prześledzić ich motywy, skupiając się na walczących w Ziemi Świętej. W oparciu o ówczesne źródła, zapewnia ona skuteczny wgląd w życie codzienne wojowników od czasu ich przyjęcia w poczet braci, przez szkolenie, organizację w polu, po sposoby walki.

Niewielu z nas zdaje sobie dzisiaj sprawę, że Austria i Węgry, państwa położone w Europie Środkowej i przecież śródlądowe, niegdyś należały do grona prawdziwych potęg morskich. Przez szereg lat końca XIX i początku XX wieku oba kraje tworzące od 1867 roku dualistyczną monarchię austro-węgierską, z szerokim dostępem do Adriatyku, dysponowały flotą wojenną o znaczących wartościach bojowych. W 1914 roku, w przededniu I wojny światowej, uznawano ją za szóstą co do wielkości flotę w Europie i ósmą na świecie. Nic też dziwnego, że odegrała ona ważną rolę w czasie Wielkiej Wojny. Prezentowana książka omawia okręty cesarsko-królewskiej floty. Pancerniki, krążowniki, torpedowce i kontrtorpedowce oraz okręty podwodne to tylko niektóre z ważniejszych klas, jakie zostały tu opisane. W pracy zamieszczono krótką historię danego typu, opis techniczny oraz szczegółowe rysunki i liczne fotografie.

Valentine rozpoczął swoje funkcjonowanie pod koniec lat trzydziestych jako czołg tymczasowy, który miał posłużyć do przezbrojenia zapuszczonej brytyjskiej armii, ale jego właściwości łatwość budowy i niezawodny układ przeniesienia napędu były tak ważne dla wysiłku wojennego, że do 1945 r. z taśm montażowych zjechało więcej egzemplarzy wozów Valentine i jego pochodnych, niż innych brytyjskich czołgów.

Niniejsze opracowanie stanowi próbę opowiedzenia dziejów 7. Grupy Artylerii z siedzibą dowództwa w Poznaniu, działającej w latach 1929-1939 na obszarze Okręgu Korpusu Nr VII. W opracowaniu historii 7. Grupy Artylerii oparto się głównie na materiale archiwalnym zgromadzonym w Centralnym Archiwum Wojskowym WBH w Warszawie - zespole akt poświęconych 7. GA, który niestety nie jest imponujący i obejmuje jedynie pięć, skromnych objętościowo, jednostek archiwalnych z lat 1929-1939. Zawierają one rozkazy dzienne oraz materiały o charakterze wyszkoleniowym, takie jak programy i wytyczne szkolenia kadry oficerskiej i podoficerskiej, założenia i szkice ćwiczeń aplikacyjnych, rozkazy organizacyjne i wytyczne do szkoły ognia, rozkazy i sprawozdania ze strzelań bojowych podczas szkoły ognia i koncentracji dywizyjnych oraz sprawozdania z ćwiczeń pułkowych, koncentracji dywizyjnych i manewrów międzydywizyjnych. Skorzystano także z wybranych dokumentów z zespołu akt Departamentu Artylerii MSWojsk. oraz zespołów akt oddziałów artylerii, wchodzących w skład 7. Grupy Artylerii. Dla opracowania biogramów oficerów służących w dowództwie i formacjach 7. GA wykorzystano akta personalne zgromadzone w CAW.