Kangoo.plSzukamy produktów wśród ponad 10 mln ofert sklepów internetowych

Moc/Power: 1 x 60W E27 230V W: 40x24 cm, H: 156 cm Wykończenie/Detail finishing: chrom/chrome Nie zawiera żarówek/bulbs excluded

Mosiężne popiersie Napoleona Bonaparte w kolorze cieniowanej patyny. Piękny wyrób utrzymany w antycznym charakterze, przepolerowany w miejscach eksponowanych, ciemniejszy w zakamarkach. Całość składa się z dwóch elementów: popiersia i cokołu, solidnie skręconych ze sobą śrubą. Wspaniały oryginalny prezent, propozycja dla kolekcjonerów oraz dla wszystkich, którzy cenią sobie eleganckie gadżety w swoich mieszkaniach czy gabinetach. Wymiary          waga: 650 g wysokość: 13 cm szerokość: 6,5 cm

Mosiężne popiersie Napoleona Bonaparte w kolorze cieniowanej patyny. Piękny wyrób utrzymany w antycznym charakterze, przepolerowany w miejscach eksponowanych, ciemniejszy w zakamarkach. Całość składa się z dwóch elementów: popiersia i cokołu, solidnie skręconych ze sobą śrubą. Wspaniały oryginalny prezent, propozycja dla kolekcjonerów oraz dla wszystkich, którzy cenią sobie eleganckie gadżety w swoich mieszkaniach czy gabinetach. Wymiary          waga: 980 g wysokość: 13 cm szerokość: 7 cm

Książka Bizancjum Tryumfujące szczegółowo opisuje wojny bizantyńskich cesarzy: Nikefora II Fokasa, jego siostrzeńca i zabójcy Jana Tzimiskesa oraz Bazylego II. Wyjaśnia przebieg kampanii wojennych, bitew i dramat gorzkich zmagań, przedstawiając nową energię państwa oraz udoskonalone metody walki, rozwijające się pod koniec X w. Wymienieni cesarze prowadzili wojny na wszystkich frontach, tocząc bój o przetrwanie i hegemonię przeciw najróżniejszym wrogom: kalifatom arabskim, Bułgarom (Bazyli II został przez późniejszych autorów nazwany Bułgarobójcą) i Świętemu Cesarstwu Rzymskiemu, nie wspominając już o konieczności tłumienia wojen domowych i buntów wewnątrz państwa. Staranne badania Juliana Romane'a, opierające się przede wszystkim na informacjach zawartych w bizantyńskich podręcznikach wojskowych, pozwalają mu stworzyć wciągającą opowieść, podbudowaną świetnym zrozumieniem bizantyńskiej taktyki, organizacji, szkolenia i doktryny wojennej. Choć niewątpliwie jest to książka poświęcona przede wszystkim historii wojskowości, Czytelnik śledzący dzieje bizantyńskich cesarzy znajdzie tu również sporą dawkę dworskich intryg, przekazów o zabójstwach oraz politycznych oszustwach. Julian Patrick Romane uzyskał Bachelor's degree (odpowiednik tytułu licencjata) w Beloit College Wisconsin, zaś tytuł magistra na Uniwersytecie w Colorado. Historia Bizancjum, a szczególnie jej aspekt militarny to jego pasja od pół wieku. Opublikował liczne artykuły w czasopismach, jest również wydawcą i tłumaczem kilku książek o tematyce historycznej i politycznej. Mieszka w Illinois, w Stanach Zjednoczonych.

Historię wojen i wojskowości morskiej podzielić można na kilka dość wyraźnie wyodrębnionych okresów, z których jednym jest okres pary i żelaza. Rozpoczyna się on wraz z wprowadzeniem do służby pierwszego pancernika francuskiego Gloire w roku 1860 a kończy wraz z zakończeniem budowy pancernika monokalibrowego nowej generacji o nazwie Dreadnought w roku 1906. Niniejsza książka ma na celu zaznajomienie czytelnika z tym być może nieco zapomnianym, ale jakże ciekawym okresem. Wychodząc od opisu schyłkowych flot żaglowych, Autor kolejno przedstawia uwarunkowania, które przyczyniły się do rewolucyjnych zmian tak w budownictwie okrętowym, jak i morskiej sztuce wojennej; prezentuje również rozwój poszczególnych klas okrętów i środków walki na morzu, ich wpływ na ewolucję morskiej sztuki wojennej; przybliża też przyczyny kolejnej rewolucji morskiej, kończącej epokę pary i żelaza, choć przecież z niej wyrosłej. Dodatkowo książka zawiera krótki rys polityki morskiej najważniejszych państw okresu 1860-1905. Całość wzbogacona została licznymi tabelami i ilustracjami. Załączniki przedstawiają zestawienie podanej w brzmieniu oryginalnym klasyfikacji (bardzo różnorodnej) okrętów najważniejszych marynarek oraz wykaz systemów pieniężnych wspomnianych już wcześniej najważniejszych państw. Piotr Olender Historyk i politolog. W 2012 roku uzyskał stopień doktora habilitowanego nauk humanistycznych z zakresu historii na Uniwersytecie Jagiellońskim. Specjalizuje się w historii wojen i wojskowości morskiej, szczególnie okresu pary i żelaza (lata 1860-1905) i żagla (XVI-XVIII wiek). Autor kilkunastu książek i około 50 artykułów z zakresu wspomnianej tematyki. Jest członkiem Komisji Historii Wojen i Wojskowości PAU w Krakowie. Aktualnie pracuje w PWSZ w Raciborzu.

Niniejsza praca stanowi próbę zapełnienia luki w polskiej historiografii, jaką stanowi brak opracowania polityki zagranicznej rządu polskiego w latach 1939-1945, poprzez przedstawienie polityki zagranicznej rządu Stanisława Mikołajczyka (jej założeń i realizacji). Okres, w którym działał ten rząd, był dla dziejów Polski przełomowy. Wówczas miały miejsce bardzo ważne wydarzenia polityczne i militarne (m.in. konferencja teherańska, wkroczenie wojsk sowieckich na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, powstanie warszawskie), które w znaczniej mierze zadecydowały o powojennym losie Polski.

Spośród klasycznych, niemieckich dzieł z obszaru historii wojskowości atlas bitew starożytnych Johannesa Kromayera, stworzony we współpracy z Georgem Veithem jest publikacją wyjątkową. Kolejne tomy, będące zarówno syntezą na temat wojskowości antycznej, poczynając od wojen perskich, a kończąc na schyłku Republiki Rzymskiej, jak i graficzną jej ilustracją połączoną z dociekaniami terenowymi oraz przedstawieniem różnych hipotez oraz kontrowersji na temat poszczególnych kampanii i batalii zapewne nieprędko doczekają się opracowania, które by je zastąpiło. Stąd, mimo upływu niemal stulecia, oddajemy do rąk czytelników tę znakomitą pozycję w języku polskim. Pierwotnie atlas ukazywał się w zeszytach, czy też tomach w latach 1922-1929 i, o ile nam wiadomo, nie ukazał się w całości. Spośród zapowiadanych 34 arkuszy wydano 29. Ofiarą niedoszłego szóstego tomu padły między innymi okres hellenistyczny, dziesięciolecia jakie upłynęły od upadku Numancji w 133 roku p.n.e. do wojen galijskich Cezara oraz kilka epizodów z wojen domowych tego ostatniego. Recenzja, jaka ukazała się w Revue belge de philologie et d'histoire, (T. 12, nr 1, ss. 222-224) z roku 1933 (Kromayer zmarł mniej więcej rok później, tj. 23 września 1934 r.) zapowiada pojawienie się szóstego tomu wkrótce, lecz najwidoczniej do tego nie doszło, a wydanie, w oparciu o które opracowywaliśmy przekład polski, obejmowało jedynie wspomniane dwadzieścia dziewięć arkuszy wraz z opisem. W trakcie prac natrafiliśmy na liczne problemy, związane zwłaszcza z terminologią używaną w czasach Kromayera i Veitha oraz z nazwami geograficznymi. O ile te pierwsze łatwo dało się pokonać drogą dedukcji i szukania analogii z terminologią współcześnie używaną oraz znanymi faktami z historii danej kampanii, to niestety w ciągu tych niemal stu lat, jakie upłynęły od czasu opracowania atlasu, jak również map, na których się opierali autorzy, niektóre tereny kilkukrotnie zmieniały właścicieli, a co za tym idzie poszczególne lokacje zmieniały nazwy, czy też wręcz znikały całkowicie. Z powyższych powodów trudno było w tym względzie przyjąć jakieś jednoznaczne zasady pisowni, tłumaczenia czy transkrypcji, bowiem zarówno możliwości, jak i stan wyjściowy były różne. Najprostszym do rozwiązania problemem były nazwy klasyczne, które zazwyczaj pozostawione zostały w brzmieniu, w jakim zawarł je autor. Najtrudniejszym wszelkie nazwy północnoafrykańskie i bliskowschodnie, gdzie poszczególni kolonizatorzy usiłowali fonetycznie oddać brzmienie nazw arabskich. Na koniec należy wspomnieć o dwóch kwestiach związanych z opracowaniem graficznym. Atlas zawierał wiele maleńkich map, na których fizycznie trudno było odczytać pojedyncze napisy. Poza nielicznymi przypadkami udało się je odtworzyć w oparciu o inne mapy. Drugim problemem było użycie czcionek. Oczywiście wielu z nich obecnie się nie używa, a niektóre są na tyle mało czytelne, że nawet w przypadku możliwości ich zastosowania, należałoby z tego zrezygnować. Mapy zamieszczone w atlasie były opracowywane w oparciu o różne pozycje XIX-wiecznej kartografii, czasami wykonywane w technikach obecnie nie używanych, a podpisy poszczególnych lokacji były wykonywane bardzo różnymi czcionkami. W miarę możliwości dążono do ujednolicenia, jednakże czasami trudno było ustalić powód użycia czcionki takiej, a nie innej. Należy brać to pod uwagę korzystając z atlasu.

Praca Walec wojny w południowej Polsce 1944-1945 poświęcona jest działaniom wojennym toczonym przez 1 Front Ukraiński przeciwko niemieckiej Grupie Armii Północna Ukraina, a później Grupie Armii A i Środek. W wyniku tych operacji prawie cała południowa Polska wraz z Zagłębiem Dąbrowskim, Górnym Śląskiem i Opolszczyzną została uwolniona od Niemców. Rozważania autora koncentrują się głównie na planach stron walczących oraz ich realizacji na polu walki. Pokazują proces przygotowania i zabezpieczenia operacji pod względem logistycznym, medycznym i sanitarnym. Ukazują także proces przejmowania przez polską administrację od Armii Czerwonej ziem, które po wojnie stały się częścią województwa śląsko-dąbrowskiego.

Bitwa pod Pruską Iławą uchodzi za jedną z większych rzezi, mających miejsce w czasie wojen napoleońskich. Całe dzieło skupia się na opisie działań wojennych od końca listopada 1806 r. do bitwy pod Pruską Iławą włącznie. Styl autorów tego dzieła charakteryzuje się żywą narracją i obfitym korzystaniem z licznych źródeł. Lekturę ułatwiają mapy i wprowadzenie w sytuacje polityczna przed konfliktem oraz opisanie armii obu stron w przededniu starcia.

Drugi tom nowej historii IV Korpusu Pancernego, który walczył na froncie wschodnim w ostatnich miesiącach II wojny światowej. W Wigilię 1944 roku żołnierze IV. SS-Panzerkorps przygotowywali się do jak najlepszego uczczenia tej okazji. Korzystając z przerwy w walkach pod Warszawą, z niecierpliwością czekali na udział w najbardziej niemieckich świętach, w tym na najwspanialszą kolację bożonarodzeniową, jaką ich kuchnie polowe mogły jeszcze przygotować w piątym roku wojny. Zasłużyli na to; po pięciu miesiącach bezlitosnej walki i utracie wielu swoich przyjaciół, dowództwo korpusu oraz żołnierze jego jednostek sztabowych i dwóch dywizji 3. Dywizji Pancernej SS Totenkopf i 5. Dywizji Pancernej SS Wiking z niecierpliwością oczekiwali na to, co przyniesie święto, w tym prezenty z domu i być może dzielenie się butelką sznapsa lub wina z towarzyszami. Miało się jednak stać inaczej. Jeszcze tego samego wieczoru dowódca korpusu, SS-Obergruppenfhrer Herbert Otto Gille, odebrał telefon z informacją, że 35 000 jego ludzi ma załadować się następnego dnia do pociągów pospiesznych, które zabiorą ich ze względnie cichego frontu nad Wisłą na oddalone o setki kilometrów Węgry. Ich misja: Uwolnić Budapeszt! W ten sposób rozpoczęła się ostatnia część sagi IV SS-Panzerkorps. Na Węgrzech miał on odegrać kluczową rolę w trzech próbach zniesienia oblężenia tego już skazanego na zgubę miasta. Gille i jego żołnierze, którym zagrażały zarówno siły Związku Radzieckiego, jak i decyzje własnego wyższego dowództwa, w swoich próbach ratowania garnizonu Budapesztu przezwyciężyli zdawałoby się niepokonane przeszkody. Jednak ich ostateczny atak został odwołany w ostatniej chwili, w momencie, kiedy znajdowali się zaledwie kilkanaście kilometrów od celu, do którego dążyli przez prawie miesiąc. Po nieudanej próbie odsieczy, która ostatecznie przypieczętowała los setek tysięcy Węgrów i Niemców, pozostało tylko okopać się i jak najdłużej chronić węgierskie pola naftowe.

Po czteromiesięcznym okresie gorączkowych przygotowań mających na celu odbudowę Wielkiej Amii po klęsce w kampanii rosyjskiej 1812 roku Napoleon rozpoczął działania ofensywne przeciwko maszerującej na zachód armii prusko-rosyjskiej. Temu właśnie tematowi Albert von Holleben zamierzał poświęcić drugi tom swojej pracy o przebiegu kampanii wiosennej 1813 roku. Śmierć w 1906 roku, dwa lata po wydaniu tomu pierwszego, nie pozwoliła mu dokończyć pracy. Jego wysiłki nie poszły jednak na marne. Skrupulatnie zebrane przez niego materiały archiwalne i notatki wykorzystał inny niemiecki historyk, Rudolf von Caemmerer. W swojej pracy przedstawił on przebieg działań wojennych w maju 1813 roku na terenie Saksonii, zwycięskich dla armii francuskiej bitew pod Ltzen i Budziszynem, a także zmagań na północy Niemiec. Obok ukazania zmagań wojennych autor dystansuje się od dość powszechnego poglądu, że zawarcie przez Napoleona w czerwcu zawieszenia broni było poważnym błędem cesarza Francuzów. Wydanie polskie zawiera także drugą część opracowania Ottomara von der Osten-Sackena (część pierwsza została zamieszczona w tomie I) poświęconego armii francuskiej tego okresu, jej sytuacji i trudnościom, jakie musiał pokonać Napoleon, aby móc skutecznie stawić czoła koalicyjnym wojskom.