Kangoo.plSzukamy produktów wśród ponad 10 mln ofert sklepów internetowych

Tym, co od kilku stuleci przyciąga miliony turystów do Tatr i Podhala, jest niezwykła magia tego miejsca, na którą składają się piękne krajobrazy, dzika przyroda, interesujący folklor, a także zdrowe powietrze i czysta woda. Ale w tej naszej ogólnonarodowej pasji tatrzańskiej i podhalańskiej jest coś znacznie większego i mniej definiowalnego. Od początków XIX wieku Tatry są bowiem symbolem jednoczącym Polaków – najpierw mieszkańców różnych regionów kraju rozdartego przez zaborców, potem tych z różnych klas i warstw społecznych, wreszcie ludzi w różnym wieku, o odmiennej profesji i rozmaitym wykształceniu. Miłość do Tatr przekazywana jest z pokolenia na pokolenie. Są rodziny, które od kilkudziesięciu lat przyjeżdżają do tych samych gazdów, zaglądają w te same zakątki, zachwycają się tymi samymi chatami, nutami i strojami góralskimi.Jednak Zakopane i Podhale zmieniają się w wielkim tempie i dziś, spoglądając na stare fotografie, widzimy krainę, której już nie ma. Zmieniły się stroje, obyczaje, technika. To, co pozostało niezmienne, to pasja i miłość do Tatr....

Wilno – „Ateny Polskie”, kolebka potężnej dynastii Jagiellonów, mała ojczyzna Mickiewicza, Słowackiego, Kraszewskiego, Piłsudskiego, Miłosza… Miasto nauki i sztuki, uważane za najpiękniejsze w tej części Europy, „wsłuchane w modlitwę swych wież kościelnych”. Okolone z trzech stron wzgórzami porośniętymi lasem. Położone przy ujściu Wilejki do Wilii, w których wodach przeglądają się budowle wznoszone przez stulecia. Miasto malowniczych średniowiecznych zaułków, gdzie wysmukłe białe wieżyce i majestatyczne kopuły wyrastają ponad czerwone dachy domów. Miasto niezwykłych budowli „wileńskiego baroku” i „wileńskiego klasycyzmu”. Miejsce, w którym żyli obok siebie przedstawiciele wielu nacji: Polacy, Litwini, Żydzi, Białorusini, Rosjanie, Tatarzy, Karaimi, Niemcy, Włosi, wyznawcy wielu religii: katolicyzmu, prawosławia, protestantyzmu, judaizmu, islamu.W okolicach Wilna wykonano dagerotypy dające początek fotografii na ziemiach Rzeczpospolitej. Na Uniwersytecie Stefana Batorego zorganizowano pierwszą w Polsce katedrę fotografii. Fotoklub Wileński skupiał grono wybitnych mistrzów obiektywu. W Wilnie działał jeden z pierwszych amatorskich klubów filmowych. To tu narodziło się słowo „fotografika” oznaczające fotografię artystyczną. Zawodowcy i amatorzy od lat czterdziestych XIX stulecia uwieczniali na kliszach Wilno i jego mieszkańców. Ich obrazy zapisane światłem prowadzą nas w nostalgiczną podróż do miasta przełomu XIX i XX wieku oraz dwudziestolecia międzywojennego....

Trudno sobie wyobrazić przedwojenną Polskę bez kawalerii – ułanów, szwoleżerów i strzelców konnych. Odegrała ona ważną rolę w walce o niepodległość, a następnie w utrzymaniu suwerenności odrodzonego państwa. Potem stała się elitą sił zbrojnych, doskonale wpisując się w życie codzienne, oficjalne, a nawet kulturalne II Rzeczypospolitej. W końcu raz jeszcze stanęła w obronie kraju na polach wrześniowych bitew. Na zamieszczonych w albumie fotografiach utrwalono kawalerzystów w walce, w koszarach i na ćwiczeniach, a także podczas uroczystości i na zawodach. Choć w książce znalazły się zdjęcia z okresu legionowego, walk na Kresach, wojny polsko-bolszewickiej i kampanii wrześniowej, to najwięcej z nich przedstawia życie ułanów w okresie pokoju. Są to zatrzymane w kadrze sceny zwykłych żołnierskich czynności takich, jak pojenie koni nad rzeką czy posiłek przy kuchni polowej, ale także świąt celebrowanych w pułkach, jak śluby czy sylwestry. W publikacji dużo miejsca poświęcono uroczystościom państwowym, w których oddziały jazdy pełniły funkcje reprezentacyjne. Na zdjęciach z udziałem kawalerii udokumentowano na przykład obchody rocznicy bitwy pod Wiedniem czy Święto Morza. Wśród ułanów utrwalonych na kliszy fotograficznej można rozpoznać także postaci legendarne, jak generała Bolesława Wieniawę-Długoszowskiego czy Władysława Belinę-Prażmowskiego....

Album zawiera unikalne zdjęcia, w większości publikowane po raz pierwszy w Polsce, zrobione przez mistrzów Adama Lenkiewicza, Zygmunta Goldhammera czy Marka Münza. Są na nich zarówno kościoły, cerkwie i synagogi wciąż obecne w panoramie Lwowa, jak i już nieistniejące przedwojenne kawiarnie, kina, sklepy i targi. Dostrzeżemy na nich także zwyczajnych ludzi przy codziennych zajęciach lub podczas spacerów – w cylindrach i melonikach, w gorsetach i ze zwiewnymi szalami. Dzięki urodzonej we Lwowie pisarce, dziennikarce i tłumaczce Żannie Słoniowskiej, która opatrzyła zdjęcia ciekawymi opisami, odbędziemy nastrojowy spacer ulicami przedwojennego Lwowa....

Dzielnica Praga-Południe to administracyjny twór, który nazewniczo zaciera tożsamość prastarych wsi, osad i przedmieść, położonych na południe od właściwej Pragi i historycznie mających z nią niewiele wspólnego. Szanujący się mieszkaniec tej części Warszawy nigdy nie powie, że jest z Pragi-Południe, ale z Kamionka, Grochowa, Gocławia albo Saskiej Kępy...Od momentu założenia wsi Kamion do powstania kolonii na Saskiej Kępie upłynęło co najmniej 800 lat i to najlepiej ilustruje z jak różnymi ośrodkami osadniczymi mamy do czynienia. Przez setki lat miejscowości, które formują dziś dzielnicę Warszawy, pisały własne rozdziały na kartach historii, miały różnych właścicieli i w różnym czasie były przyłączane do stolicy. Odbiło się to na ich urbanistyce i architekturze, zwyczajach społeczeństwa i jego gwarze. Owe mikroświaty w 1939 r. tworzyły mozaikę skrajnych kontrastów. Wiejskie chałupy i pola sąsiadowały z nędznymi kamieniczkami, fabrykami stojącymi przy ulicach brukowanych kocimi łbami, którymi płynęły rynsztoki, te zaś krajobrazy tuż za miedzą zmieniały się w pejzaż nasycony luksusowymi, supernowoczesnymi, tonącymi w zadbanej zieleni willami. Także mieszkający w bliskim sąsiedztwie ludzie różnili się często od siebie jak dzień od nocy. Ten album stara się nie faworyzować żadnego z rejonów dzielnicy, ukazując je – w miarę dostępności przekazów ikonograficznych – we właściwych proporcjach, czyli przywracając właściwą rangę Kamionka i Grochowa, które w dotychczasowych publikacjach pozostawały w cieniu eleganckiej Saskiej Kępy. Wiele faktów przywołanych we wstępnym rozdziale i w opisach zdjęć to nowe, wcześniej nigdzie niepublikowane ustalenia....

Bez względu na to, czy wybierasz się na wytworny bal, spotkanie z przyjaciółmi czy rodzinne przyjęcie, zadbane dłonie i piękne paznokcie zawsze dodadzą ci kobiecości i elegancji.W książce przedstawiono projekty zdobień paznokci autorstwa profesjonalnych stylistek. Cekiny, koronki, cyrkonie, fimo, suszone kwiaty i muszle zatopione w żelu ozdabiają paznokcie, sprawiając, że dodają one dłoniom blasku. Kolorowe zdjęcia i opisy poszczególnych etapów pracy umożliwiają wykonanie nawet najbardziej zaawansowanego projektu.W książce zawarto także porady dotyczące pielęgnacji paznokci w domu i salonie kosmetycznym. Opisano budowę i najważniejsze choroby paznokci, a także kolejne kroki wykonania manicure’u, pedicure’u i zabiegu parafinowego. Dowiesz się z niej również, w jaki sposób przedłuża się paznokcie, stosując żel, akryl i fiberglass.Książka adresowana jest zarówno do profesjonalnych stylistek paznokci, jak i wszystkich kobiet, które chcą mieć piękne i zadbane dłonie....

Kresy – szczególne miejsce w naszej historii, pamięci, kulturze. Opiewane przez poetów, utrwalone na płótnach, przywoływane we wspomnieniach snutych w rodzinnym kręgu przetrwały czas, kiedy oficjalnie nie można było o nich mówić. Mają kruchy urok staroświeckiego piękna, tworzonego przez człowieka z namysłem i pieczołowitością, i zachwycająco bujną urodę daną im przez naturę.Nieistniejące od tak wielu lat, wciąż są obecne w rozmowach i sporach. Rodzą tęsknotę i sprawiają, że chce się je odwiedzić, choć nie ma ich na żadnej współczesnej mapie. Mają magiczną moc jednoczenia: sprawiają, że nieznani sobie ludzie stają się nagle bliscy, gdy odnajdą wspólne – kresowe – korzenie. Mają też potęgę budzenia demonów przeszłości. Żyją.A jakie były Kresy naprawdę? Przeglądając ten album, możemy spróbować spojrzeć na nie tak, jak widzieli je ich mieszkańcy. Zobaczyć miejsca, w których żyli, dostrzec troskę, jaką przykładali do swojego otoczenia, poznać trudy, z jakimi przyszło im się zmagać. A może nawet z zaskoczeniem odkryć, jak bardzo współczesne są niektóre z tych zupełnie przecież niewspółczesnych zdjęć....

Pełne uroku zdjęcia, na których przedwojenni fotografowie zatrzymali chwile sprzed kilkudziesięciu lat, przenoszą nas na polskie wybrzeże. Właśnie z wielkim rozmachem powstaje Gdynia – jedna z kilku największy inwestycji II Rzeczypospolitej. Ze zwykłej wioski rybackiej przeradza się na naszych oczach w ogromne miasto z nowoczesnym portem. W kolejny rejs wypływają legendarne już transatlantyki Piłsudski i Batory, unosząc na swych pokładach pasażerów spragnionych przygód. Maleńkie porty kołyszą na falach kutry czekające na połów, a obok łopocą na wietrze suszące się sieci. Rodzi się sława znanych do dziś nadmorskich miejscowości wypoczynkowych, które do świeżo wybudowanych pensjonatów przyciągają tłumy eleganckich wczasowiczów, korzystających z radością ze wszystkiego, co oferują przygotowane dla nich plaże, restauracje, deptaki, dancingi…...

Każda z nas ma nieco inne powody do malowania się. Jedne kobiety pragną po prostu ładnie wyglądać, drugie np. optycznie powiększyć oczy. Od czasu do czasu większość z nich chce odmienić swój wygląd, aby subtelnie różnił się od codziennego wizerunku. Niektóre mają ochotę bawić się w metamorfozy tak często, jak zmieniają stroje.Odkryj sekrety makijażu zdradzane przez zawodową makijażystkę filmową, aby zawsze wyglądać wyjątkowo, pięknie i uwodzicielsko. Dzięki jej przystępnym wyjaśnieniom i licznym ilustracjom nauczysz się krok po kroku, jak pielęgnować skórę i rozjaśnić cerę, skorygować niedoskonałości urody, podkreślić swoje atuty i dostosować styl malowania do własnej osobowości. Autorka czyni z makijażu zabawę kolorowymi korektorami, cieniami do powiek i szminkami. Uczy, jak zamaskować zbyt wysokie czoło, szeroki nos, opadające kąciki ust czy też wąsko osadzone oczy. Dzięki niej dowiesz się, jak zrobić idealny makijaż.Dominique de Vorges przez wiele lat była główną makijażystką na planach wielu filmów. Jest dyplomowanym profesorem makijażu, a od kilku lat także prywatną konsultantką do spraw makijażu....

Bielany mają różne oblicza. Są światem gazowych latarni, wspaniałych parków i ogrodów, nowoczesnych osiedli mieszkaniowych i willi, młocińskiego kompleksu pałacowego i okolicznych dworków, dwustuletnich stawów, wiekowych kapliczek i kościółka na Wawrzyszewie, a także reliktów romantycznego założenia wodnego na Kaskadzie.W dzielnicy tej, gdzie mieszają się akcenty wielkomiejskie, podmiejskie i zupełnie wiejskie, są też tereny zdegradowane przez przemysł i infrastrukturę. Ale jej rdzeniem są Stare Bielany, które należą do najpiękniejszych zakątków Warszawy – kipiące zielenią, harmonijnie zabudowane, łączące tradycję z elegancką nowoczesnością. Można w ich obrębie odnaleźć rozmaite mikroświaty: Lasu Bielańskiego z wiekowymi dębami i bezcennym, pokamedulskim eremem, Akademii Wychowania Fizycznego o fascynującej przedwojennej architekturze, dworkowej kolonii Zdobycz Robotnicza, od której w latach dwudziestych zaczęła się miejska kariera Bielan, czy socrealistycznych osiedli z umiarem wpasowanych między stare kamienice i domki. W albumie pokazujemy również Marymont, który do czasu przebicia Trasy Armii Krajowej tworzył wraz z Kaskadą i Rudą egzotyczną enklawę między Bielanami a Żoliborzem, a dziś jest częścią tej drugiej dzielnicy. Był to świat drewnianych domostw i dacz, koślawych kamieniczek, niebrukowanych uliczek, wiecznie mrocznych zaułków, małych fabryczek i miniaturowych sklepików. Jeszcze jedna warszawska Atlantyda, która znikła bez śladu....

Parowóz to przełomowy wynalazek XIX w. Dzięki niemu wygodne podróżowanie przestało być przywilejem najbogatszych i stało się dostępne dla wszystkich. W niespełna pół wieku sieć dróg żelaznych oplotła niemal wszystkie kontynenty. Świat wyraźnie się zmniejszył – podróż lądem z Paryża do Petersburga skróciła się z 20 dni w 1800 r. do około 30 godzin w 1900 roku. Kolej jednak to nie tylko pociągi mknące po szynach, lecz także inżynierowie, konstruktorzy parowozów, budowniczowie wiaduktów oraz konduktorzy i maszyniści. To również pasażerowie tłumnie zapełniający perony i przedziały wagonów wszystkich klas.Trudno już zobaczyć na własne oczy buchającą parą lokomotywę i umorusanego palacza wyglądającego przez okno parowozu. Wiele pięknych dworców zburzono, wiele torów zarosło trawą. Ten świat istnieje już tylko we wspomnieniach podróżnych i na zdjęciach w naszym albumie.A zatem proszę wsiadać, drzwi zamykać!...

Ekspansywnie rozwijające się śródmieście Warszawy ostatecznie okrzepło na przełomie XIX i XX w. jako niezwykle wydłużony obszar, ograniczony Krakowskim Przedmieściem, Nowym Światem i Alejami Ujazdowskich po stronie wschodniej oraz wielokilometrowym ciągiem równoległej ul. Marszałkowskiej po stronie zachodniej. Polityka carskiego zaborcy sprawiła, że w śródmieściu nie wykształciły się nowoczesne założenia urbanistyczne, powstało też niewiele reprezentacyjnych gmachów użyteczności publicznej. Zamknięcie Warszawy w pierścieniach fortyfikacji spowodowało, że jej centralne obszary zyskały zabudowę nadmiernie intensywną, niejednolitą i zbyt wysoką. Jednocześnie jednak znaczna część Warszawy otrzymała wówczas nowoczesną infrastrukturę – wodociągi i kanalizację, linie kolejowe, tramwaje i telefony. Luksusowe sklepy przy głównych ulicach były wizytówkami prężnie rozwijającego się rodzimego przemysłu i handlu. Dwudziestolecie międzywojenne nie zdołało radykalnie odmienić oblicza centrum miasta, choć powstało sporo nowoczesnych budynków, a sklepowe salony, kinoteatry i lokale gastronomiczne prześcigały się we wprowadzaniu światowych nowinek. Śródmieście Warszawy w przededniu wojennej katastrofy nie było może miejscem zbyt wygodnym do mieszkania, ale niewątpliwie pełnym uroku i wielkomiejskich pokus. Ruch samochodowy, wielobarwne neony i wspaniale urządzone witryny sklepowe przynajmniej w części uzasadniały miano Paryża Północy, jakim często obdarzano stolicę. W albumie pokazujemy wyłącznie śródmieście Warszawy międzywojennej, częściej to z lat trzydziestych, w pełni już metropolitalne, pozbawione rysu prowincjonalności pogranicznego, gubernialnego miasta rosyjskiego....

Nic tak nie łączy rodziny, jak wspólne przygotowania do świąt. Zrobienie wielkanocnych pisanek to świetny pomysł na wspólne spędzanie czasu.W książce tej opisano pomysłowe sposoby zdobienia jajek – zarówno tradycyjne, jak i nietypowe. Pisanki ozdobiono m.in. klasycznym sgraffito, techniką decoupage’u i wycinankami, tkaniną i metodą batikowania. Wykonanie łatwych projektów, jak np. wesołe rzeżuchowce czuprynki, z powodzeniem można powierzyć dzieciom. Ponadto niektóre z nich mogą pełnić funkcję ciekawych zabawek edukacyjnych, np. alfabet na drewnianych jajkach. W książce opisano także projekt dla zagorzałych „czekoladoholików”. Do ozdobienia jajek technikami przedstawionymi w książce nie potrzebujesz specjalistycznych narzędzi. Wystarczy odrobina pomysłowości i wyobraźni....