Kangoo.plSzukamy produktów wśród ponad 10 mln ofert sklepów internetowych

Konferencja ?Militaria w edukacji historycznej? sytuowała się w ciągu ważnych wydarzeń edukacyjno-historycznych roku 2014, które wyznaczały: XII Powszechny Zjazd Historyków Wojskowych w Rzeszowie (Lwowie) oraz XIX Powszechny Zjazd Historyków Polskich w Szczecinie. Wielu z nas było uczestnikami obu tych ważnych wydarzeń i stąd nasza refleksja dotycząca roli militariów we współczesnej edukacji historycznej była naznaczona doświadczeniem z nich wyniesionym. Niewątpliwie, najważniejszym pytaniem, które dziś stawia sobie środowisko historyków wojskowych jest to, które dotyczy kondycji polskiej historii, tu i teraz. A jest to kwestia nadzwyczaj ważna i delikatna, bo wydaje się, iż mamy poważny rozdźwięk pomiędzy deklaracjami a stanem faktycznym. Taki niebezpieczny sygnał popłynął z wystąpień inaugurujących XIX Powszechny Zjazd Historyków Polskich, w których wyrażano opinie o nadzwyczaj dobrym stanie nauki historycznej, nie bacząc na te głosy, które już od kilku lat sygnalizują, że sytuacja jest diametralnie inna.

W obszernym, bo dwutomowym opracowaniu nie dajemy gotowych recept na zastosowanie militariów w edukacji historycznej, raczej sygnalizujemy, że problem jest ważny i dlatego wymaga dużej wiedzy oraz, jak trafnie ujął to profesor Karol Olejnik opisując kwalifikacje historyka, ?jezuickiej przebiegłości?. W gąszczu zagadnień, które podejmujemy, ta przestroga ma szczególną wymowę, bowiem ścieżki wiedzy źródłowej, którymi będziemy podążać mogą okazać się bardziej kręte i niedostępne niż najbardziej złożona struktura militarna. Wartością prezentowanych opracowań jest różnorodność podejść do problematyki militariów, wynikająca z odmiennych szkół metodologicznych i historycznych. Będzie ona jeszcze większa, jeśli nasz zbiorowy głos sprowokuje dyskusję o wojsku i wojskowości, taką prawdziwie historyczną, bez upiększeń i politycznych przebarwień.

W obszernym, bo dwutomowym opracowaniu nie dajemy gotowych recept na zastosowanie militariów w edukacji historycznej, raczej sygnalizujemy, że problem jest ważny i dlatego wymaga dużej wiedzy oraz, jak trafnie ujął to profesor Karol Olejnik opisując kwalifikacje historyka, ?jezuickiej przebiegłości?. W gąszczu zagadnień, które podejmujemy, ta przestroga ma szczególną wymowę, bowiem ścieżki wiedzy źródłowej, którymi będziemy podążać mogą okazać się bardziej kręte i niedostępne niż najbardziej złożona struktura militarna. Wartością prezentowanych opracowań jest różnorodność podejść do problematyki militariów, wynikająca z odmiennych szkół metodologicznych i historycznych. Będzie ona jeszcze większa, jeśli nasz zbiorowy głos sprowokuje dyskusję o wojsku i wojskowości, taką prawdziwie historyczną, bez upiększeń i politycznych przebarwień.