[USA]
Kategoria: Kategorie > Miecze samurajskie > Katany dekoracyjne
w państwie stosowali się do zasad bushidō. Do 1945 roku kadra
oficerska kultywowała reguły drogi wojownika, a
samurajskie miecze stanowiły obowiązkowy element
wyposażenia mundurów galowych....
Pełen opis produktu 'WSPANIAŁY MIECZ SAMURAJSKI - NIESAMOWITA KATANA JL-055B' »
WYOBRAŹ SOBIE JAK TA PIĘKNA REPLIKA UDEKORUJE TWOJE WNĘTRZE.WYOBRAŹ
SOBIE PEŁNE PODZIWU I ZAZDROŚCI MINY TWOICH ZNAJOMYCH.WYOBRAŹ SOBIE
JAKĄ RADOŚĆ MOŻESZ SPRAWIĆ TAKIM PREZENTEM OBDAROWANEJ
OSOBIE.
Prezentowany model jest repliką bazującą na wzorach
historycznych. Producent: USA
(JL-055B) Materiał:OSTRZE: STAL NIERDZEWNA
POCHWA: DREWNOdługość 106 cm
waga: 1,3 kg
PONIŻEJ KILKA INTERESUJĄCYCH FAKTÓW HISTORYCZNYCH:
"Katana (jap. 刀, Katana?) – tradycyjny japoński (pochodzący z
Korei) miecz o długości głowni powyżej 60 cm, jednosiecznej, o
kształcie lekko wygiętym do góry i zaokrąglonym lub ściętym
sztychu. Jelec (jap. 鍔 lub 鐔, tsuba?) tej broni ma kształt bogato
zdobionej tarczki (gardy). Rękojeść (jap. 柄, tsuka?) wykonana jest
z wydrążonego drewna lub miedzi, z oplotem jedwabnym i elementami
dekoracyjnymi. Historia
Pierwsze miecze tego typu pojawiają się pod nazwą Kara-tachi już
około 646 r. n.e. jako wersje rozwojowe importowanych chińskich
mieczy ze stali. Zbliżone były kształtem, lecz nie posiadały
jeszcze charakterystycznego zdobnictwa i jelca tarczkowego. Dopiero
w okresie Muromachi (1392-1573) pojawia się miecz podobny do
tradycyjnego katana, zwany uchigatana (w wolnym tłumaczeniu "miecz
uderzeniowy"). Pod koniec tego okresu staje się on ulubioną bronią
bojową samurajów. Istnieje jeszcze wiele innych wersji mieczy z
tego okresu, ale różnice pomiędzy nimi są zazwyczaj kosmetyczne.W
okresie Edo (1603-1868) następuje usystematyzowanie produkcji
mieczy. Powstaje szereg praw regulujących sposoby noszenia i
używania broni. Powstaje określenie daishō. Wyodrębniają się
rodziny płatnerskie specjalizujące się w produkcji katana. To
właśnie w tym okresie powstaje większość tradycyjnych nazw.Różnice
między mieczami tachi a katana wynikają przede wszystkim ze sposobu
noszenia broni – tachi noszony był na dwóch rapciach ashi ostrą
stroną głowni ku dołowi i używany w przypadku stosowania zbroi.
Katana – noszona przy normalnym ubraniu, a zatem bez rapci,
przetknięta przez pas (kakuobi) ostrą stroną głowni ku górze.
Sposób noszenia wpłynął nie tylko na strój (koshirae) a w
szczególności na pochwę saya, która w przypadku tachi miała
specjalne dodatkowe pierścienie ale także na samo ostrze, które
przy tachi było zwykle bardziej wygięte.W pochwie mieczy mniej
zamożni posiadali schowki na dodatkowe akcesoria: kozuka, kodachi,
kogai, waribashi i umabari. Bardziej zamożni, mogący sobie pozwolić
na krótszy miecz wakizashi lub sztylet tanto, akcesoria te
przechowywali przy nich. Krótszy miecz lub sztylet można było nosić
zawsze ze sobą, a dłuższy zostawiało się w specjalnym miejscu przed
wejściem do wnętrza domostwa.Edykt Haitō-rei z 1876 zabronił
posiadania broni wszystkim Japończykom, z wyjątkiem wojska i
policji. Umiejętności władania tą bronią zanikały i przekształciły
się w szermierkę sportową (kendō) oraz w szermierkę medytacyjną
(iaido). Do 1933 nie wytworzono żadnego tradycyjnego miecza katana.
Miecze guntō, używane przez wielu japońskich oficerów w czasie II
wojny światowej były stylizowane właśnie na katana okresu Edo.Przed
II wojną światową wznowiono naukę szermierki bojowej w Akademii
Wojskowej Toyama Ryu. Z niej to powstał nurt obecnie stosowanej
szermierki bojowej (battodō) a z powiązania z iaijutsu powstało
iaidō.Dzisiaj miecze japońskie dzieli się na stare – historyczne –
kolekcjonerskie, na tworzone obecnie w Japonii zwane nihontō oraz
na tworzone z zachowaniem wszelkich restrykcji technologicznych
poza granicą Japonii. Prócz tego oferuje się wiele replik i
podróbek ze stali nierdzewnej oraz miecze wytwarzane innymi
(bardziej zaawansowanymi) technologiami, które choć podobnie
wyglądają nie są zaliczane do mieczy japońskich. Wytwarzanie nowych
mieczy w Japonii jest obwarowane narzuconym przez rząd limitem
rocznym.W Japonii obowiązuje również nakaz niszczenia mieczy guntō,
jako że ich produkcja miała charakter masowy, fabryczny, i nie
spełniała standardów jakości przyjętych dla broni kutej ręcznie.
Poza Japonią mieczy guntō jest jednak bardzo wiele, zwłaszcza w
USA, przywiezionych po II wojnie światowej przez amerykańskich
żołnierzy.Proces wytwarzania
Ostrze miecza wytwarzane było przez płatnerza (kaji) w ciągu wielu
godzin, dni, a nawet miesięcy w skomplikowanym procesie, którego
szczegółów mistrzowie płatnerscy okresu Edo strzegli jak oka w
głowie.Do wykonania katan najwyższego gatunku do tej pory używa się
unikatowej stali. Produkuje się ją 2-3 razy w roku z żelaza
wypłukiwanego w postaci czarnego "piasku" pochodzącego z górskich
strumieni. Proces ten wykorzystywany jest w tworzeniu mieczy tylko
w Japonii. Polega on na wytapianiu żelaza (przez trzy doby, w
specjalnym piecu) z węglem drzewnym co nadaje stali specyficznych
właściwości. Część stali- kruchej i twardej używa się na ostrza,
część twardej lecz wytrzymałej na warstwę pod ostrzem, część-
plastycznej na rdzeń. Te trzy rodzaje stali wybierane są metodą
porównawczą przez płatnerza z kęsów powstających podczas danego
wytopu.W najprostszym wypadku ze zwykłej gąski stali formowano
długi pręt, który następnie przecinano, nakładano na siebie dwie
połówki i sklepywano na powrót w pręt. Był on następnie
wielokrotnie podgrzewany w palenisku lub piecu solnym a potem
umieszczany w olejach o recepturze będącej tajemnicą kowala i
stopniowo schładzany. Taki wielokrotny proces przecinania i
sklepywania powodował, że ostrze miało konstrukcję laminatu (wielu
warstw) stalowego co przyczyniało się do zwiększenia wytrzymałości
bez utraty elastyczności.Charakterystyczny wygięty kształt ostrza
spowodowany jest obróbką temperaturową w ostatniej fazie formowania
głowni. Polega ona na zmianie czasu studzenia krawędzi ostrza
(yakiba) w stosunku do reszty (ji-hada), przez co uzyskuje się
różne twardości, odpowiednio około 60 HRC i 40 HRC. Zmiana
temperatury uzyskiwana jest przez pokrycie krawędzi tnącej ostrza
wodnym roztworem gliny. Powstałe w tym procesie na płaszczyźnie
klingi zafalowania (odbicie zasięgu gliny) nazwane zostały
"podpisem miecza".Teraz surową klingę przejmował szlifierz
(togishi) który ręcznie za pomocą zestawu kamieni wodnych
modelował, ostrzył i w końcu polerował powierzchnię. W nowoczesnym
lustrzanym stylu polerowania stosuje się jeszcze igły
stalowe.Ukończoną głownię umieszczano w tymczasowej rękojeści i
wykonywano próbę cięcia. Wynik, wraz z potwierdzeniem miejscowego
shoguna zapisywano na cienkiej kartce papieru ryżowego i
umieszczano w rękojeści docelowej (tsuki). Jelec tarczowy (tsuba)
był wytwarzany przez odrębnych rzemieślników i można go było
wymieniać.Ponieważ za właściwy miecz – duszę samuraja – uważano
tylko klingę, mogła ona posiadać różne stroje (koshirae): domowy,
podróżny, ceremonialny – zawsze składające się z pasujących stylem
rękojeści, jelca, i pochwy (saya). Bardzo często stosowano też
specjalny strój do przechowywania zwany shirasaya wykonywany z
czystego drewna bez żadnych elementów ozdobnych lub z innego
materiału.Rękojeść użytkową wytwarzano z różnych rodzajów drewna.
Dwa wyżłobione elementy boczne były owijane na mokro skórą (same)
najczęściej z rekina, płaszczki lub raji. Po wyschnięciu taka
konstrukcja stawała się nie do przełamania. Od strony wystającego
ostrza zakładano metalowy lub rogowy pierścień wzmacniający (fuchi)
z drugiej strony zakańczano takim samym kapturkiem (kashira).
Powierzchnię pomiędzy pierścieniem a kapturkiem najczęściej
pokrywano oplotami materiałowymi z bawełny lub jedwabiu (ito). Pod
oplot wkładano zwykle dwa menuki, ozdoby które mogły albo zasłaniać
otwory kołków mocujących klingę (mekugi) albo przez podniesienie
oplotu wypełniać wnętrze trzymającej rękojeść dłoni. Miecz
umieszczany był w drewnianej pochwie (saya) lakierowanej lub
rzadziej oblekanej skórą"1."Samuraj (jap. 侍, samurai?, - rzeczownik
od archaicznego czasownika samurau, znaczącego służyć panu), to
pierwotnie świta służąca najwyższym dostojnikom japońskim, także
gwardia cesarska. Z czasem termin rozszerzono do znaczenia
'wojownik'. Od czasów hegemonii Toyotomiego status dziedziczny -
według ówczesnego prawa istniał ścisły podział na cztery klasy
społeczne: wojowników, chłopów, rzemieślników i kupców. Symbolem
pozycji samurajów były dwa miecze (miecz długi katana i miecz
krótki wakizashi, razem stanowiące komplet, zwany daishō) - ich
noszenie było prawem i obowiązkiem japońskich wojowników. Daishō
nie były tylko bronią. Mówiono o nich, że stanowią duszę samuraja,
toteż samuraje byli silnie związani ze swoimi mieczami i otaczali
je głęboką czcią.
Historia
Okres rodu
Samuraje jako grupa społeczna pojawili się na przełomie VII i VIII
wieku n.e. Przyczyn genezy można się dopatrywać w zmianach w
systemie politycznym ówczesnej Japonii. Od czasu powstania w 702
roku kodeksu uznającego władzę cesarza nad krajem i oddającego mu
ziemie (należące wówczas do poszczególnych rodów) pod władanie
rozpoczął się okres tworzenia struktur feudalnych o nazwie shōen,
zarządzanych przez gubernatorów. Z czasem władza cesarska przestała
mieć na nie jakikolwiek wpływ. Wtedy też zaczęły powstawać oddziały
zbrojne podporządkowane właścicielom, mające w razie potrzeby
służyć obronie majątków.Okres rodów Minamoto i Taira
Od XII wieku, kiedy w ówczesnej stolicy Japonii, Kioto, rozpoczął
się okres niepokojów, ściągnięto tam do ich stłumienia samurajów.
Wtedy też dwa potężne rody Minamoto (faworyzowane przez ród
Fujiwara) i Taira (których wspierał ród cesarski) rozpoczęły między
sobą walkę. Po długich i krwawych wojnach, zakończonych zwycięstwem
rodu Minamoto w bitwie morskiej w Zatoce Dannoura (dzisiejsza
Cieśnina Shimonoseki) władza cesarska straciła znaczenie.Okres rodu
Minamoto
W 1192 roku cesarz przyznał Minamoto Yoritomo tytuł seii taishoguna
– od tej daty, aż do roku 1868 realną władzę w Japonii sprawował
szogunat. Samuraje zaczęli nabierać coraz większego znaczenia, w
okresie tym byli to przede wszystkim wojownicy służący u boku
cesarza i najwyższych dostojników.Okres Kamakura
Od XII do XIV wieku samurajem zaczyna określać się każdego
wojownika wysokiej rangi walczącego konno.Okres Edo
W okresie od XVII do XIX wieku samurajem określany jest także wasal
szoguna lub feudalny władca daimyō. Pod koniec tego okresu wielu
zubożałych panów feudalnych zmuszonych było zwalniać wojowników ze
służby – stawali się oni wtedy rōninami. Szacuje się, że u kresu
epoki Edo, kiedy Japonia liczyła 27 milionów mieszkańców, było ich
około 400 tysięcy.
Przewrót samurajów w 1868 roku
W 1868 (początek epoki Meiji) roku młodzi samuraje obalili
szogunat, zlikwidowali struktury feudalne, rozpoczęli wprowadzanie
reform i tworzenie nowoczesnego państwa. Niedługo później zakazano
samurajom publicznego noszenia mieczy i de facto zlikwidowano ich
jako grupę społeczną. Przywrócono władzę cesarza i utworzono nową
armię najemną, która krwawo i skutecznie tłumiła wszelkie bunty
dawnych samurajów.Ostatni samuraj?
Mimo zlikwidowania warstwy samurajów ich etos pozostał żywy w
świadomości społecznej, a ludzie wykształceni, bądź pełniący ważne
funkcje w państwie stosowali się do zasad bushidō. Do 1945 roku
kadra oficerska kultywowała reguły drogi wojownika, a samurajskie
miecze stanowiły obowiązkowy element wyposażenia mundurów galowych.
Za ostatniego samuraja uważa się pisarza Mishimę Yukio, daleko
spokrewnionego z rodem Tokugawa.Szkoły walki
Istniało bardzo wiele szkół walki. Wprawny samuraj potrafił zabić
przeciwnika już za pierwszym ciosem, ponoć nawet jednym cięciem
przeciąć go na pół, wzdłuż od czubka głowy. Owe śmiercionośne
umiejętności wynikały ze sposobu walki, który polegał przede
wszystkim na rozpoznaniu szkoły w jakiej kształcił się oponent, a
co za tym idzie używanej przezeń techniki, dzięki czemu samuraj
mógł błyskawicznie zastosować opracowaną metodę kontrataku. Ze
względu na charakter tej walki, nastawionej na zadanie śmierci
niemal jednym ruchem miecza, bywało, że kończyła się ona zgonem dla
obu stron.Samuraj kształcony był nie tylko w posługiwaniu się
mieczem, ale także łukiem, jak również calą gamą innej broni jak
np. włócznia zwana Yari, broń drzewcowa o nazwie Naginata czy
wachlarz bojowy Tessen. Technika walki łukiem zwana Kyuujutsu była
wysoce duchową techniką, nierzadko używaną do medytacji.WyglądGrupa
samurajów (XIX wiek)
Charakterystyczna dla samurajów była ich fryzura – włosy upięte na
czubku głowy i wygolone z przodu, nad czołem. Nosili także
specjalny strój, spodnie hakama, których długość odpowiadała ich
pozycji w hierarchii wojowników, kamizelki kamishimo, na których
widniał kamon (herb klanu/rodziny) i wiele innych dodatków, które
wspólnie tworzyły kimono samuraja.EtosPodstawowe prawa zawarte były
w kanonie bushidō, wykładającym podstawowe zasady drogi wojownika.
Istniały również inne dzieła opisujące zasady jakimi powinien się
kierować samuraj. Były to między innymi utwory Go Rin No Sho
(Księga pięciu kręgów) oraz Hagakure (Ukryte w listowiu).Główną
zasadą była wierność swemu panu i bezwzględne mu podporządkowanie –
co dotyczyło zarówno wojownika, jak i jego rodziny. W walce samuraj
nie mógł odczuwać lęku przed śmiercią (podobnie jak podczas
popełniania seppuku), nie mógł kapitulować w walce, bowiem byłoby
to rozwiązanie niehonorowe.Samuraje stanowili również elitę
kulturalną. Wiedza ich była wszechstronna i bardzo rozwinięta. Od
dziecka kształceni byli w kierunku poznania bushidō, uczono ich
między innymi czytania, pisania, sztuki kaligrafii, literatury,
muzyki, retoryki, taktyki, prawa, medycyny i matematyki. Wykładano
im także poezję japońską i chińską – między innymi dlatego, by
samuraj przed popełnieniem rytualnego samobójstwa mógł napisać
pożegnalny wiersz (haiku).Rōnin
Po śmierci swego pana samuraj stawał się rōninem i miał w obowiązku
pomścić go, a później popełnić samobójstwo. Mógł się nim stać
również w przypadku zwolnienia ze służby (spowodowanego na przykład
zubożeniem pana), wtedy stawał się wolnym człowiekiem i mógł
pracować jako najemnik. Samobójstwo samuraja nosiło nazwę seppuku,
samuraj robił to, gdy poniósł porażkę.Broń
Miecz
Miecz był najważniejszym elementem w kulturze samurajów, stanowił
niejako duszę wojownika. Swój pierwszy miecz otrzymywali już
pięcioletni chłopcy. W wieku 15 lat, gdy stawali się samurajami,
otrzymywali miecze daitō i wakizashiZwiązanych z nim było wiele,
niekiedy bardzo złożonych rytuałów, począwszy już od procesu jego
wykuwania. Płatnerz wykonujący swój fach musiał poddawać się
uprzednio ceremonii oczyszczenia, zaś pomiędzy niektórymi momentami
wykuwania przywdziewał odświętne szaty. Aby odpędzić złe moce
kuźnię ozdabiały religijne motywy zaczerpnięte z religii shintō.
Obrządek dotyczył nawet używanej przy hartowaniu miecza gliny, wody
i ognia.Zadaniem płatnerza było przede wszystkim wytworzenie głowni
miecza o jak najtwardszym ostrzu (aby uniknąć wyszczerbienia),
będącego jednocześnie możliwie najbardziej elastycznym (by miecz
nie uległ pęknięciu). Było to bardzo trudne zadanie, osiągane przez
wielokrotne przekuwanie żelaza, hartowanie metalu oraz inne
techniki wypracowywane przez wieki i pilnie strzeżone przez
mistrzów tego fachu. Niekiedy wytworzenie broni zajmowało
rzemieślnikowi długie lata, czasem nawet większość życia.Nie dziwi
zatem jak cenione były pośród samurajów ich miecze. Był to
największy skarb ich majątku, dziedziczony częstokroć przez całe
pokolenia, otaczany czcią i kultem.Jedna z zasad dotycząca miecza
mówiła, że jeśli już zostanie on wyjęty z pochwy, musi być umoczony
w ludzkiej krwi, dlatego też, jeśli broń zechciała obejrzeć osoba
dostojna, której nie można było odmówić, samuraj przed schowaniem
miecza dokonywał samookaleczenia.Sztylet
Tanto był bronią, która zastępowała wakizashi w Daisho, jak ta broń
służyła głownie do odprawienia rytuału seppuku.Łuk
Rzadziej używany przez samurajów niż miecz miał jednak też duże
znaczenie. Sztuka strzelania z łuku nazywa się kyuujutsu (jap. 弓術,
kyuujutsu?). Zrobiony z drewna lub bambusa najdłuższy łuk nazywamo
yumi. W okresie shinto organizowano Yabusame, ceremonie strzelania
z łuku na koniu.Kij
W feudalnej Japonii samuraje walczyli też bronią obuchową, nie
tylko białą, np kijem Bō czy Jō.Włócznia
W XV wieku popularna stała się broń drzewcowa Yari oraz Naginata
częściej używana na polach bitew niż do obrony"2.
Fajny prezent dla szefa. 1-Katana [online]. Wikipedia : wolna
encyklopedia, 2009-10-4 17:51Z [dostęp: 2009-10-11 10:42Z].
Dostępny w
Internecie: http://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Katana&oldid=187078022-
Samuraj [online]. Wikipedia : wolna encyklopedia, 2009-10-9 19:52Z
[dostęp: 2009-10-11 09:19Z]. Dostępny w
Internecie: http://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Samuraj&oldid=18771321