[Libra]
Kategoria: ReligiaWysyłka: od ręki
Tradycje łacińskiej metropolii lwowskiej sięgają XIV wieku
i czasów panowania Kazimierza Wielkiego (13331370), który
kontynuując dzieło jednoczenia ziem Królestwa Polskiego,
zapoczątkowane
Pełen opis produktu 'Metropolia Lwowska obrządku łacińskiego' »
Tradycje łacińskiej metropolii lwowskiej sięgają XIV wieku i czasów
panowania Kazimierza Wielkiego (13331370), który kontynuując dzieło
jednoczenia ziem Królestwa Polskiego, zapoczątkowane przez swego
ojca Władysława Łokietka, przyłączył z pomocą Węgier, Ruś Halicką
do Korony w 1349 roku. Jednocześnie zwrócił się do papieża Urbana V
o ustanowienie na tym terenie prowincji kościelnej. Na przestrzeni
wieków granice metropolii lwowskiej ulegały częstym zmianom. Te
zmiany determinowane były nie tylko sytuacją polityczną Królestwa
Polskiego a od unii lubelskiej z 1569 roku Rzeczypospolitej Obojga
Narodów skutkującą fluktuacją granic państwowych, ale także
lokalnymi uwarunkowaniami społecznymi czy wyznaniowymi. Biskupi
metropolii lwowskiej poprzez umacnianie diecezjalnych i
parafialnych struktur Kościoła katolickiego, wnosili wkład zarówno
w rozwój życia religijnego, jak i kultury polskiej. Przykładem był
Grzegorz z Sanoka (14071477), wybitny przedstawiciel humanizmu i
arcybiskup lwowski.
Dla biskupów metropolii lwowskiej, lata zaboru austriackiego nie
należały do łatwych. Uwarunkowania polityczne, społeczne,
narodowościowe i wyznaniowe, nie zawsze sprzyjały misji Kościoła
łacińskiego, pomimo że w monarchii habsburskiej religia
rzymskokatolicka była wyznaniem państwowym. Na fundamencie
uzyskanej w 1867 roku autonomii, szybko dojrzewały kwestie
narodowościowo-wyznaniowe, a także społeczne, prowadzące do
emancypacji stanu chłopskiego i robotniczego drogą polityczną.
Uderzały one w większym lub mniejszym stopniu w struktury Kościoła.
Konflikty polsko-ukraińskie koncentrowały się nie tylko na
płaszczyźnie walki o rząd dusz, lecz także walki z polskością,
której strzegł Kościół łaciński. Natomiast źródłem konfliktów
społecznych nie była religia katolicka, ale powszechna bieda i brak
perspektyw na lepsze życie.
W tej sytuacji, z chwilą nastania XX wieku w trzech diecezjach
metropolii lwowskiej objęli rządy biskupi Józef Bilczewski, Józef
Sebastian Pelczar, Leon Wałęga, którzy poprzez program odrodzenia
religijnego i katolicyzmu społecznego nie tylko skutecznie
rozwinęli życie religijne, ale także narodowe. To oni wraz z
biskupami pomocniczymi Władysławem Bandurskim we Lwowie, Karolem
Fischerem w Przemyślu, do których w 1918 roku dołączył Bolesław
Twardowski (następca arcybiskupa Bilczewskiego na stolicy
metropolitarnej), przygotowali swoje diecezje pod względem
religijnym i patriotycznym do II Niepodległości. Ich biografie, to
nie tylko osobiste drogi życia, lecz drogi Kościoła i
Polski.
Bogato ilustrowaną książkę otwiera wstęp arcybiskupa Adama Szala, a
zamyka niezwykle ciekawy rozdział dotyczący losów metropolii
lwowskiej, jej kapłanów i kościołów w pojałtańskiej rzeczywistości
aż do czasów współczesnych.