Kangoo.plSzukamy produktów wśród ponad 10 mln ofert sklepów internetowych

W tomie zebrano 19 wybranych artykułów poświęconych książkom i tekstom polskim od XIII do XVIII w., wcześniej już publikowanych. Czytelnik może tu znaleźć studia o mało znanych lub nieznanych zabytkach piśmiennictwa staropolskiego, m.in.: o XIII-wiecznych polskich nazwach roślin w rękopisie monachijskim, nieznanym przekazie Bogurodzicy i kolęd z XVI w., średniowiecznych i wczesnorenesansowych propozycjach ortograficznych, nieznanych paremicznych glosach Andrzeja Glabera z Kobylina (1. połowa XVI w.), o kilku odnalezionych cennych drukach polskich z XVI w., nieznanym kancjonale braci czeskich i odnalezionym najstarszym drukowanym polskim kancjonale katolickim. Książka zawiera też edycję nieznanego staropolskiego dramatu pasyjnego, uwagi o kilku pieśniach średniowiecznych i dwóch nieobyczajnych wierszach z końca XVIII wieku oraz studium o tekście ?Ewangelii Nikodema? zapisanym w tzw. kodeksie Wawrzyńca z Łaska (1544 r.).

Familia Dei jest zbiorem studiów historyczno-kulturowych i literackich poświęconych wizerunkowi duchowieństwa ewangelickiego (luterańskiego) w Niemczech od czasów Reformacji po współczesność. Analiza wybranych świadectw autobiograficznych teologów, pastorów oraz diakonis wprowadza Czytelnika w świat kultury niemieckiego protestantyzmu, widziany także z perspektywy stosunków polsko-niemieckich. Wybrane teksty niemieckiej literatury pięknej pozwalają zgłębić problemy omówione w badaniach nad dokumentami autobiograficznymi duchowieństwa ewangelickiego.

Projekt badawczy pt. Kategoria swój-obcy / swoje-cudze, realizowany jest w ramach międzynarodowej sieci badawczej, obejmującej naukowców z krajów Europy Środkowej i Półwyspu Bałkańskiego.Zakłada on przygotowanie kolejnych konferencji, poświęconych róznorodnym aspektom badań nad kategorią "swój-obcy": antropologicznemu, komunikacyjnemu i zagadnieniom teoretyczno-metodologicznym.

Podręcznik zawiera fundamentalną wiedzę z zakresu historii literatury dawnej (od starożytności do oświecenia). Mimo niewielkich rozmiarów gromadzi w pigułce najistotniejsze informacje o poszczególnych epokach, prezentuje fragmenty tekstów literackich i ich interpretacje, zawiera pakiety ćwiczeń wraz z komentarzami oraz stawia sproblematyzowane pytania, nakłaniające do samodzielnego myślenia. Umożliwia uzupełnienie ewentualnych braków wiedzy oraz opanowanie minimum niezbędnego do zaliczenia przedmiotów uniwersyteckich powiązanych z historią literatury staropolskiej i oświeceniowej. Przystępny, popularnonaukowy tok wywodu ułatwia lekturę i pozwala stopniowo wdrożyć czytelników do samodzielnej pracy badawczej.

Trzecia część publikacji prezentującej materiały z międzynarodowej konferencji naukowej. Prace z zakresu literatur i narodowych kultur Słowian tematycznie skupiają się wokół dwóch zagadnień: "Sacrum/sanctum i profanum w literaturach Słowian" oraz "Literatura - etnos - etos".

Praca stanowi kontynuację książki ?Zabójstwa dziecka w literaturze i kulturze europejskiej?. Składa się z wybranych referatów wygłoszonych podczas sesji naukowej pt. ?Zabójstwo dziecka w literaturze i kulturze europejskiej II? zorganizowanej przez Instytut Historii UAM, Instytut Filologii Polskiej UAM oraz Akademię Artes Liberales. Dzieciobójstwo jest tu przedstawione jako zjawisko pojawiające od początków dziejów cywilizacji ludzkiej, a kolejne artykuły prezentują je w sposób wieloaspektowy, pokazują jako zjawisko znane dzięki badaniom archeologicznym, analizom historycznym wydarzeń dawnych (np. na terenie Niemiec i Rzeczypospolitej w XVI?XVII wieku), interpretacji tekstów prawniczych (np. prawa rzymskiego) i tekstów kultury (Biblia, mitologia) oraz analizie tekstów literackich i dziennikarskich. Wielość poruszanych w tekście problemów tworzy panoramę zjawiska obecnego w różnych dyskursach i w różny sposób w kulturze europejskiej: mającego charakter rytuału, sankcjonowanego prawem okrutnego zwyczaju, chwytliwego literackiego tematu czy pożywki dla mediów. Monografia jest pierwszą próbą omówienia na gruncie polskiej problematyki od dawna obecnej w humanistyce anglosaskiej.

J. Hillis Miller (ur. 1928) jest jednym z najłatwiej rozpoznawalnych krytyków amerykańskich, współtwórcą tzw. ?szkoły z Yale?, autorem ponad 20 książek. ?O literaturze? to pierwsza w całości przełożona na język polski pozycja tego autora. Wydana po raz pierwszy w 2002 roku, może być traktowana jako summa jego doświadczeń i przemyśleń lekturowych adresowanych jednocześnie do szerszej publiczności. Miller w postaci sześciu przystępnych rozdziałów odpowiada na fundamentalne pytania, m.in.: o to czym jest literatura, po co i jak ją czytać. Dla studentów filologii, kulturoznawstwa i wszystkich osób zainteresowanych literaturą.?Niewielka, lecz ambitna książka J. Hillisa Millera jest zarówno interwencją na czasie w debaty o współczesnej wartości literatury (właśnie z tego powodu, że bacznie przygląda się czasowi lektury), jak i zaangażowanym wkładem w korpus tekstów poświęconych podtrzymaniu, skrytej w samym sercu literackiej tradycji Zachodu, zasadniczej tajemnicy, świeckiej magii?.Brian Dillon, Times Literary Supplement?Książkę czyta się niczym doskonały wykład. Miller jest ujmujący. Miller dobrze się bawi. Posiada autorytet osoby, która potrafi żonglować tym, co inni ledwo dźwigają (?) O literaturze jest nie tylko fascynujące, ale i zabawne?.The Common Review

Przedmiotem książki jest refleksja nad miejscem, jakie ?literatury mniejsze? Europy romańskiej zajmują w zmieniającej się rzeczywistości współczesnego świata, nad najnowszymi tendencjami ich rozwoju oraz wyzwaniami, jakie przychodzi im podejmować. Książka podzielona jest na kilka obszarów tematycznych. W części pierwszej zebrano artykuły dotyczące miejsca, transformacji i migracji ?literatur mniejszych? w przestrzeni międzykulturowej. Następujące po niej teksty pokazują, jak ważnym elementem konstrukcji tożsamości indywidualnej i zbiorowej są odwołania do mitu. Prace prezentowane w kolejnym rozdziale omawiają sposoby, na jakie literatury mniejsze wykorzystują powinowactwa i różnice między historią a mitem.

Opracowanie jest pierwszą w języku polskim tak szeroką prezentacją poloników w literaturze francuskiej. Gromadzi 156 tekstów lub fragmentów tekstów, jakie poświęcili Polsce i Polakom pisarze francuscy w okresie od XIV wieku po rok 1918; każdy z nich opatrzony został notą wprowadzającą oraz niezbędnymi komentarzami i wyjaśnieniami. W odróżnieniu od licznych opracowań historycznych na temat stosunków polsko-francuskich, niniejsza antologia krytyczna proponuje perspektywę literacką: utwór poetycki, powieść, sztuka teatralna, pamiętnik, list czy relacja z podróży najlepiej odsłaniają opinie i stereotypy, jakie w ciągu stuleci rodziły się, funkcjonowały i często wciąż jeszcze funkcjonują we Francji na temat Polski i Polaków. Czasami leżą wręcz u ich źródeł. Składają się zarazem na żywą i barwną ilustrację związków historycznych.Bogaty wybór nieznanych dotychczas w ogromnej większości czytelnikowi polskiemu literackich dokumentów w starannym przekładzie, przejrzysty, chronologiczny układ materiału i dokładne referencje bibliograficzne ? czynią z pracy ważny instrument dla czytelnika czy badacza pragnącego śledzić obraz Polski w życiu intelektualnym, literackim i artystycznym Francji.

Starzejący się wiek XX, paradoksalnie, zbiega się z kolejną nawracającą falą ?retoryki młodości?, czego wyrazem w literaturze włoskiej jest m.in. fenomen ?młodych pisarzy?, usankcjonowany ostatecznie na Targach Książki we Frankfurcie w roku 1985. Zjawisko to, będące po części produktem strategii marketingowych przemysłu wydawniczego, wpisuje się w ważną cezurę w historii literatury włoskiej, wynikającą z wymiany pokoleniowej, jaka ma wówczas miejsce, oraz z głębszych zmian natury czysto literackiej, związanych także z nowym postmodernistycznym paradygmatem. ?Młodzi pisarze? końca XX wieku ? wbrew upraszczającym założeniom tej formuły ? okazują się być jednak dość pojemnym i wieloznacznym pojęciem, mieszczącym w sobie niejednorodne tendencje stylistyczne i tematyczne. Niniejsza pozycja stawia sobie za cel systematyczny opis ? na ile pozwala nań niewielki dystans czasowy ? oraz przybliżenie polskiemu czytelnikowi zjawiska i literatury ?młodych pisarzy?, stanowiącej znaczący fragment najnowszej historii literatury włoskiej.

Książka jest pierwszą monografią dzieciobójstwa w literaturze polskiej. Składa się z wybranych prac, które były wygłoszone podczas sesji naukowej pt. ?Zabójstwo dziecka w literaturze i kulturze europejskiej? zorganizowanej przez Instytut Historii UAM, Instytut Filologii Polskiej UAM oraz Akademie Artes Liberales. Dzieciobójstwo jest w niej przedstawione jako zjawisko pojawiające od początków dziejów cywilizacji ludzkiej. Wchodzące w skład książki prace prezentują je w sposób wieloaspektowy, pokazują jako zjawisko znane dzięki badaniom archeologicznym, analizom historycznym wydarzeń dawnych (np. na ternie Niemiec i Rzeczypospolitej w XVI-XVII wieku), interpretacji tekstów prawniczych (np. prawa rzymskiego) i tekstów kultury (Biblia, mitologia) oraz analizie tekstów literackich i dziennikarskich. Wielość poruszanych w tekście problemów tworzy panoramę zjawiska obecnego w różnych dyskursach i w różny sposób w kulturze europejskiej: mającego charakter rytuału, sankcjonowanego prawem okrutnego zwyczaju, chwytliwego literackiego tematu, pożywki dla mediów. Monografia jest pierwszą próbą omówienia na gruncie polskiej problematyki od dawna obecnej w humanistyce anglosaskiej.

Rozprawa podejmuje temat ważny i żywo dyskutowany w literaturze naukowej...Kierując się głównymi nurtami dyskusji naukowych, przede wszystkim na obszarze języka niemieckiego, autorka bardzo sprawnie i z wielka erudycją nakreśliła pojęciowe ramy swych badań. Rozprawa przynosi nowa wiedzę w zakresie swoich badań.

W ostatnich latach daje się zaobserwować narastające zainteresowanie baśnią i możliwościami, jakie niesie, tak ze strony twórców literatury pięknej, teatru i filmu, jak i badaczy. Współczesna kultura masowa czerpie z niej pełnymi garściami. Widoczne jest to zarówno w jej bardziej ambitnych produktach, jak niektóre filmy i seriale TV, jak też w reklamach. Autorzy zamieszczonych w tomie tekstów, reprezentujący różne dyscypliny nauk humanistycznych, poszukują odpowiedzi na pytanie o to, co sprawia, że siła przyciągania baśni nie słabnie? W jaki sposób można tłumaczyć jej obecny renesans? Zróżnicowane odpowiedzi łączy przekonanie, że baśń jest formą niezwykle pojemną, pozwalającą wyrazić różnorodne treści, jest bowiem rodzajem opowieści archetypicznej, z której wywodzą się wszystkie inne. Przybliża ona świat człowieka, jego kondycji, wyborów moralnych, poszukiwania wartości i porządku w niepewnym świecie.

Monografia poświęcona literaturze staroserbskiej, będąca próbą przedstawienia hagiograficznej sceny śmierci w dwu podstawowych i charakterystycznych dla średniowiecza typach, tj. śmierci zrytualizowanej i męczeńskiej. Szeroka perspektywa ogólnokulturowa pracy pomaga zrozumieć mechanizmy z pogranicza religii, filozofii, mentalności itp., które człowieka wieków średnich popychały do uczynienia ze śmierci problemu nadrzędnego.

Praca stanowi pionierskie w polskim literaturoznawstwie slawistycznym opracowanie artystycznego motywu obecnego w pokrewnym nam słowiańskim piśmiennictwie, nie będąc zarazem przedsięwzięciem czysto filologicznym. Autor podejmuje trudne zadanie wyróżnienia sensów kluczowych dla duchowej formacji homo mediterraneus, a teksty chorwackie (zwłaszcza pisarzy pochodzących z Dalmacji) ilustrują szczególnie dobitnie cechy jej zbiorowej świadomości, wywoływane przez figurę literacką wiatru i opisywane także w perspektywie etnosemantyki kulturowej.

Podręcznik jest adresowany przede wszystkim do studentów kierunków pedagogicznych, kształcących nauczycieli wychowania przedszkolnego i nauczania wczesnoszkolnego. Adresatami są więc osoby, których wykształcenie polonistyczne nie wykracza poza zakres języka polskiego w szkołach średnich. Głównym celem jest pokazanie istotnych cech twórczości przeznaczonej dla młodego odbiorcy i usytuowanie ich na szerszym tle wybranych zagadnień z zakresu teorii i historii literatury. Podręcznik składa się z trzech części: teoretycznej, poświęconej ogólnej charakterystyce piśmiennictwa dla dzieci oraz wierszom i baśni, od których rozpoczyna się edukacja literacka najmłodszych odbiorców. Podręcznik zawiera również przykładowe, pogłębione omówienia niektórych tekstów w celu przypomnienia podstawowych umiejętności analitycznych, które powinny być znane studentom ze szkoły średniej. Inne przywoływane utwory egzemplifikują jedynie omawiane zjawiska, są przykładami ogólniejszych tendencji i gatunków w tej odmianie piśmiennictwa. Podręcznik zamykają: usystematyzowany wykaz najważniejszych pozycji bibliograficznych, a także dwa indeksy: autorów oraz pojęć i terminów teoretycznych.

Monografia jest próbą komparatystycznego studium nad funkcjonowaniem cenzury literackiej w NRD i PRL w latach 1945-1970. Autor odwołuje się do istniejącej literatury przedmiotu i przedstawia wyniki własnych analiz, przeprowadzonych na podstawie obszernych kwerend archiwalnych w archiwach niemieckich i polskich. Wskazuje na różnice w polityce kulturalnej przewodnich partii, ich wzajemną nieufność i krytyczne oceny, które nie pozostały bez wpływu na rozwój życia kulturalnego w każdym z państw i realizowaną przez nie wymianę literacką. Dość daleko idące odrębności istniały także w strukturze urzędów cenzury oraz organizacji samego procesu cenzurowania. Obrazują to liczne przypadki przedstawiające cenzurowanie literatury polskiej w NRD i literatury niemieckojęzycznej w PRL.

Nowe odczytania najwybitniejszych dzieł literackiej kultury Hiszpanii autorstwa znakomitych iberystów. W dziesięciu esejach zamieszczonych w książce polscy i hiszpańscy badacze literatury przedstawiają własne, oryginalne interpretacje wybranych dzieł hiszpańskiego kanonu. Studia te rysują szeroką, wieloaspektową panoramę dziejów literatury, od średniowiecza po drugą połowę XX wieku. Wsród omawianych arcydzieł znalazły się między innymi: Celestyna, Łazik z Tormesu, Don Kichot, Życie jest snem, Książę niezłomny, Regentka, Mgła, Światła cyganerii, Dom Bernardy Alba i Prawda o sprawie Savolty.Zaproponowane analizy ukazują kulturową swoistość, a zarazem uniwersalność poszczególnych tekstów ? ich przynależność do literatury światowej oraz szerokie artystyczne promieniowanie: w teatrze, malarstwie i intertekstualnych odniesieniach. Ważnym elementem podjętych badań jest problematyka recepcji, uwzględniająca polskie konteksty interpretacyjne i przekładowe.

W monumentalnym studium analizującym rok 1968 Jan Pauer konstatuje: ?Praska Wiosna nie zmieniła świata, ale zmieniła spojrzenie na świat?. Zmieniła także czeską literaturę, która po dziś dzień pozostaje pod wpływem doświadczeń przełomu lat sześćdziesiątych i siedemdziesiątych, a literacki kapitał Praskiej Wiosny dopełnia traumatyczne doświadczenie inwazji i walki o zachowanie niezależnej kultury w czasie ?normalizacji?. Dyskusja na temat znaczenia Praskiej Wiosny i okresu ?normalizacji? w czeskiej historii trwa. Z historycznego i politycznego punktu widzenia wciąż nie ma jednoznacznej oceny minionych wydarzeń i z pewnością trudno będzie do niej kiedykolwiek doprowadzić. Rok 1968 stał się w świadomości Czechów jedną z dat ?granicznych?, cezur dzielących dwie odrębne rzeczywistości, bez względu na fakt, że po obu stronach tej granicy dominowała ideologia socjalistyczna. Częste interpretowanie tej daty w kontekście winy za historyczne porażki stało się smutną tradycją współczesnej czeskiej publicystyki. Sierpień 1968 pozostaje dla wielu Czechów wydarzeniem symbolicznym, potwierdzeniem istnienia ?czeskiego losu? (w ujęciu Kunderowskim), kolejnym problemem do rozstrzygnięcia w międzypokoleniowym sporze o sens czeskich dziejów, czy wreszcie świadectwem (dyskusyjnym), że czeska historia jest historią porażek.Teksty literackie potwierdzają pewne schematy myślenia o roku 1968, jego przyczynach i następstwach. Ukazują także rok 1968 jako polityczny, społeczny, historyczny i kulturalny fenomen, sygnalizują, w jakim stopniu wpływał na posierpniową literaturę, jakie ?demony przeszłości? budził i jak kształtował wyobrażenię o przyszłości narodu, któremu ?zakazano wszystkiego prócz oddychania? (Pavel Kohout). W tym znaczeniu beletrystyka, poezja, literatura wspomnieniowa i publicystyka pomagają interpretować wydarzenia Praskiej Wiosny, inwazji i ?normalizacji?, łącząc różne perspektywy, odnosząc się do narodowych i indywidualnych doświadczeń historyczno-kulturowych.

Jak pisał przed stu pięćdziesięcioma laty Charles Baudelaire, ?Przyjemność oglądania teraźniejszości nie zależy tylko od piękna, które ją stroi, ale również od jej cechy zasadniczej ? że jest teraźniejszością?. Przyjemność zatem, ale i pożyteczność przechadzania się po zmieniającej się literaturze ostatniego ćwierćwiecza, a więc czasów nam najbliższych i nas kształtujących, zależy właśnie od tej ?cechy zasadniczej?: bycia teraźniejszością. Coraz szybsze tempo współczesnego życia i liczne jego metamorfozy (choć wrażenie takiego samego przyśpieszenia mieli zapewne nasi poprzednicy) wymagają utrwalenia, przemyślenia i opowiedzenia ? zarówno przez pisarzy, jak i ich komentatorów. Autorzy tej książki dokonują właśnie takich całościowych lub punktowych, spektakularnych lub pozornie marginalnych oglądów status quo polskiej literatury, przechadzają się po rzeczywistości literackiej, chcąc uchwycić jej specyfikę i (nie) przemijalność, nie tyle ?piękno?, ile różnorodność i różnowartościowość form ekspresji doświadczenia współczesnego człowieka. Jeżeli bowiem, jak chciał autor ?Malarza życia nowoczesnego?, każda epoka ma swoją postawę, spojrzenie i gest, to również nasza późna nowoczesność czy płynna ponowoczesność ów charakterystyczny rys ujawnia, zwłaszcza jeśli poddać ją obserwacji nieśpiesznej i wielostronnej, bo wieloautorskiej i wielotematycznej.