Kangoo.plSzukamy produktów wśród ponad 10 mln ofert sklepów internetowych

Przedsłowie Zasmucić jest łatwiej niż rozbawić. Smutkowi patronują intensywne emocje negatywne. Potrafi zmącić każdą radość, rzadko daje się wyprzeć swoim przeciwieństwem. Neutralizuje go upływ czasu. Wcześniej może jedynie rozpłynąć się w uśmiechu przez łzy. Komizm jak tu wykazano jest zjawiskiem psycholingwistycznym, zachodzi na styku recepcji rozumowej i emocji, wyzwolonej spontanicznym odwołaniem do życiowego doświadczenia. Przygnębienie, smutek, rozpacz mają czytelne przyczyny: dotkliwa przykrość, zawód, bezsilność wobec bolesnego biegu wydarzeń. Smutek prowadzi do refleksji lub z niej wynika. Gęstnieje wspomnieniem, nieśpiesznie poddaje się nadziei, raczej oscyluje między rezygnacją i buntem. Wesołość natomiast jest symptomem afirmacji, jest dynamiczna, zwykle wyczerpuje się w reakcji na bodziec, który ją wyzwolił. Jej mentalnym efektem nie jest głęboka refleksja, lecz raczej prosta, niekiedy trywialna konstatacja. Wesołość to nie zwyczajna odwrotność smutku czy rozpaczy, będącej jego maksymalnym przejawem. To spontanicznie wyzwolona pogoda ducha, a śmiech to coś więcej niż trywialny chichot czy wizualnym lub werbalnym bodźcem wzbudzone rozedrganie przepony. I nie to samo, co błogostan nastrój niezmąconego zadowolenia. Wesołość spontaniczna, w reakcji na zaobserwowane zdarzenie lub na treść tekstowego przekazu, tym różni się od pogodnego nastroju, że ma charakter zwarty, spełnia się na krótszym dystansie czasowym, w jednym continuum, co najwyżej moje następować niejako kaskadowo, z wielokrotną puentą. Jej pokrewną formą jest wesołość zamierzona, sprowokowana, która może zawrzeć się równie dobrze w autonomicznym epizodzie co jako zintegrowany fragment większej całości. Takim działaniem ku rozbawieniu jest żart. Choć stanowi wdzięczny temat dla psychologów, o czym świadczą obszerne monografie, a także badaczom zjawisk literackich dawał pole do interpretacyjnych spekulacji, to nieczęsto zajmował językoznawców.(...)

Podniszczona okładka. Wnętrze książki - stan bardzo dobry minus.

Integrowanie kompetencji lingwistycznych w glottodydaktyce na przykładzie nauczania języka polskiego jako obcego/drugiego to praca poświęcona zintegrowanemu podejściu do nauczania części systemu językowego, które przyczynia się nie tylko do podniesienia efektywności procesu dydaktycznego, lecz także sprawia, że staje się on bardziej przyjazny i użyteczny dla samych uczących się. Dzięki sprzężonemu nauczaniu podsystemów języka są oni bowiem w stanie szybciej dostrzegać relacje między tym, co słyszą/mówią, a tym, co widzą/piszą, i w rezultacie pełniej rozwijać kompetencję lingwistyczną, bez której osiągnięcie biegłości językowej nie jest możliwe. W książce ukazanych zostało wiele sposobów łączenia technik rozwijających poszczególne umiejętności językowe, zaś proponowane w niej rozwiązania dydaktyczne pokazują, jak w naturalny sposób włączać ćwiczenia językowe, mające sensu stricto charakter przedkomunikacyjny, w tok zajęć rozwijających sprawności językowe. Autorki Proponowane w poradniku ćwiczenia są urozmaicone i ciekawe, a komentarz do nich zachęca czytelnika do refleksji na temat uczenia się i nauczania języka poprzez integrację kompetencji lingwistycznych. Jest to jedna z nielicznych prac podkreślających (jakże ważną!) rolę percepcji słuchowej w glottodydaktyce. Książka ta w istotny sposób wzbogaci polską literaturę dydaktyczną oraz będzie ogromną pomocą dla wszystkich uczących języka polskiego jako obcego, drugiego czy odziedziczonego, gdyż znajdą w niej nie tylko różnorodne ćwiczenia, lecz także plany konkretnych lekcji, możliwe do wykorzystania w wielu kontekstach dydaktycznych. Z recenzji dr Liliany Madelskiej Integrowanie kompetencji lingwistycznych w glottodydaktyce na przykładzie nauczania języka polskiego jako obcego/drugiego to pozycja nowatorska. Przydatność takiej publikacji w biblioteczce każdego lektora i każdej instytucji zajmującej się nauczaniem języka polskiego jako obcego jest nieoceniona. Podręcznik ten łączy bowiem teoretyczny wywód metodyczny z przykładami konkretnych ćwiczeń i zestawów scenariuszy lekcji. Brak pomocy dydaktycznej tego rodzaju był od dawna odczuwany szczególnie przez początkujących nauczycieli języka polskiego jako nierodzimego. Z recenzji prof. dr hab. Jolanty Tambor

Książka prezentuje proces kształtowania się teoretycznych i metodologicznych podstaw lingwistycznego nurtu badań genologicznych.Składa się z dwóch części: część 1 ? wprowadzająca, zawiera rys historyczny oraz rozważania nad kluczowymi dla dyscypliny pojęciami ? gatunek, dyskurs, tekst; część 2 ? stanowi antologia tekstów źródłowych, dokumentujących dynamiczny rozwój tej gałęzi językoznawstwa. Publikacja porządkuje wiedzę, wskazuje główne kierunki badań nad tekstem oraz informuje o nowych obszarach zainteresowania genologii.

KSIĘGA JUBILEUSZOWA Z OKAZJI 70-LECIA URODZIN PROFESORA EDWARDA ŁUCZYŃSKIEGO[?] artykuły i rozprawy przeznaczone do Jubileuszowej Księgi Profesora Edwarda Łuczyńskiego reprezentują [?] bardzo wysoki poziom naukowy. [?] Zarówno teoretyczne, jak i praktyczne (empiryczne, terapeutyczne) teksty potwierdzają wyjątkową klasę i znakomitą europejską renomę Gdańskiego Ośrodka Logopedycznego. Wręczenie Księgi [?] będzie zapewne istotnym punktem Uroczystości Jubileuszowej [?] nawiązującej do siedemdziesięciolecia urodzin Profesora [?] ? teoretyka i popularyzatora kultury języka polskiego oraz zagadnień związanych z diagnozą i terapią logopedyczną w europejskim i unijnym wydaniu.Z recenzji prof. dra hab. Jana Ożdżyńskiego

Francuska teoria zwana analizą dyskursu pojawiła się jako nowa propozycja kompleksowego ujęcia rzeczywistości zamkniętej w tekście. Po retoryce oraz badaniach filologicznych i hermeneutycznych, to właśnie analiza dyskursu powróciła do tekstu, stanowiąc reakcję na kierunki współczesnego językoznawstwa ograniczające do zdania przedmiot dociekań. (...) Samo pojęcie dyskursu należy do bardzo ekspansywnych. Zapewne będziemy w najbliższych latach świadkami kariery tego modnego terminu.

Opis - Francuska teoria zwana analizą dyskursu pojawiła się jako nowa propozycja kompleksowego ujęcia rzeczywistości zamkniętej w tekście. Po retoryce oraz badaniach filologicznych i hermeneutycznych, to właśnie analiza dyskursu powróciła do tekstu, stanowiąc reakcję na kierunki współczesnego językoznawstwa ograniczające do zdania przedmiot dociekań. (...) Samo pojęcie dyskursu należy do bardzo ekspansywnych. Zapewne będziemy w najbliższych latach świadkami kariery tego modnego terminu. Nazwa - Francuska lingwistyczna teoria dyskursu Historia tendencje perspektywy Autor - Halina Grzmil-Tylutki Oprawa - Miękka Wydawca - Universitas Kod ISBN - 9788324213245 Kod EAN - 9788324213245 Wydanie - 1 Rok wydania - 2011 Język - polski Format - 15.0x23.5cm Ilość stron - 368 Podatek VAT - 5% Premiera - 2011-01-05

Język i metoda. Tom1: Język rosyjski w badaniach lingwistycznych XXI wieku. Язык и метод. Русский язык в научных исследованиях XXI века 1 Książka "Язык и метод. Русский язык в научных исследованиях XXI века I" pod red. D. Szumskiej to pierwszy tom wydany w ramach serii pod tym samym tytułem. Stanowi on zbiór ponad trzydziestu artykułów w większości nawiązujących do tekstów, jakie ich autorzy - reprezentanci znanych polskich i zagranicznych naukowych ośrodków rusycystycznych wygłosili na I Międzynarodowej Konferencji Naukowej «Язык и метод. Русский язык а лингвистических исследованиях ХХI века», zorganizowanej w Krakowie w dniach 5-6 maja 2011 r. przez Zakład Językoznawstwa Rosyjskiego Instytutu Filologii Wschodniosłowiańskiej UJ, a której gośćmi honorowymi byli tak znamienici lingwiści jak Jurij Derenikovicz Apresjan /Юрий Дереникович Апресян/ i Igor Aleksandrovicz Mielczuk /Игорь Александрович Мельчук/. Wszystkie opublikowane artykuły stosownie do zamysłu serii, której idea - jak podkreśla na wstępie jej redaktor - nawiązuje do Popperowskiego modelu rozwoju nauki, są poświęcone krytycznemu omówieniu problemów metodologicznych współczesnego językoznawstwa ze szczególnym uwzględnieniem efektów konfrontacji teorii z praktyką na gruncie zarówno synchronicznych, jak i diachronicznych badań nad językiem rosyjskim. Содержание От редактора Эльвира Николаевна Акимова, Древнерусский текст в лингвистических исследованиях ХX–XXI вв. Николай Федорович Алефиренко, Когнитивная лексикология русского языка: pro et contra Károly Bibok, Лексико-конструкционный подход к русским глаголам локативной альтернации Игорь Владимирович Чекулай, Ольга Николаевна Прохорова, Принципы функционально-деятельностного подхода при изучении оценочных структур Татьяна Викторовна Дубровская, Методы исследования языка правовой сферы: речежанровая модель Gabriela Dudek, Метод дискурс-анализа в российской политической лингвистике Михаил Яковлевич Дымарский, Язык без метода или метод без языка? (проблема типологии синтаксических связей в современной русистике) Adam Fałowski, Словарь-дневник Ричарда Джемса 1618–1619 гг. в свете новых диалектных и исторических данных Ирина Анатольевна Герасименко, Применение контекстологического метода при анализе семантики единиц с колоративным содержанием Aleksander Kiklewicz, Парадигмы языкознания как типы профилирования знаков Лилия Фаатовна Килина, О применении лингвотекстологического метода при проведении комплексного исследования языковых фактов русских летописей Katarzyna Kondzioła-Pich, Утешение как речевой акт. Лексико-семантические аспекты имплицитного утешения в польском и русском языках Izabela Kozera, Методологические вопросы исследования плеонастических словосочетаний в современном русском языке Максим Анисимович Кронгауз, Изменения в русском языке и новые технологии Katalin Kugler, Разногласия между социолингвистическими субкодами и лексикографическими пометами Ирина Анатольевна Куприева, Некоторые аспекты метода лингвокогнитивного моделирования в анализе функциональных особенностей глагольных лексем со значением внимания (на материале современного русского и английского языков) Виктория Владимировна Макарова, «Эта страна», или концепт «Россия» в современном российском политическом дискурсе Игорь Александрович Мельчук, Phraseology in the Language, in the Dictionary, and in the Computer Светлана Александровна Никифорова, Древнерусские композитытермины христианства: взаимообусловленность семантики и структуры Борис Юстинович Норман, Значение падежа и лексические пределы его действия (с особым вниманием к предложно-падежным формам) Зоя Леонидовна Новоженова, Метод поля в описании русского глагольного предложения Krzysztof Ozga, Методы описания истинности суждения в современном языкознании – критические замечания Елена Эдуардовна Пчелинцева, Аспектуальность и глагольная номинализация в русском языке: генеративный, формальный, функцио нальный взгляд... Марина Васильевна Пименова, К вопросу о методах изучения исторической семантики слова Елена Александровна Потехина, Cемантика и прагматика религиозного текста (на материале рукописи «Чин исповеданию» из собрания бывшего старообрядческого монастыря в Войнове) Renata Rodak, Коммуникативизм – попытка методологического компромисса Joanna Rybarczyk-Dyjewska, Язык как магическое средство: редундантные языковые средства в русских заговорах Зинаида Какбаевна Сабитова, Новые лингвистические направления XX–XXI вв. Dorota Szumska, Импликатура: последнее искушение лингвиста СВЕДЕНИЯ ОБ АВТОРАХ

Integrowanie kompetencji lingwistycznych w glottodydaktyce na przykładzie nauczania języka polskiego jako obcego/drugiego to praca poświęcona zintegrowanemu podejściu do nauczania części systemu językowego, które przyczynia się nie tylko do podniesienia efektywności procesu dydaktycznego, lecz także sprawia, że staje się on bardziej przyjazny i użyteczny dla samych uczących się.Dzięki sprzężonemu nauczaniu podsystemów języka są oni bowiem w stanie szybciej dostrzegać relacje między tym, co słyszą/mówią, a tym, co widzą/piszą, i w rezultacie pełniej rozwijać kompetencję lingwistyczną, bez której osiągnięcie biegłości językowej nie jest możliwe.W książce ukazanych zostało wiele sposobów łączenia technik rozwijających poszczególne umiejętności językowe, zaś proponowane w niej rozwiązania dydaktyczne pokazują, jak w naturalny sposób włączać ćwiczenia językowe, mające sensu stricto charakter przedkomunikacyjny, w tok zajęć rozwijających sprawności językowe.Proponowane w poradniku ćwiczenia są urozmaicone i ciekawe, a komentarz do nich zachęca czytelnika do refleksji na temat uczenia się i nauczania języka poprzez integrację kompetencji lingwistycznych. Jest to jedna z nielicznych prac podkreślających (jakże ważną!) rolę percepcji słuchowej w glottodydaktyce. Książka ta w istotny sposób wzbogaci polską literaturę dydaktyczną oraz będzie ogromną pomocą dla wszystkich uczących języka polskiego jako obcego, drugiego czy odziedziczonego, gdyż znajdą w niej nie tylko różnorodne ćwiczenia, lecz także plany konkretnych lekcji, możliwe do wykorzystania w wielu kontekstach dydaktycznych.Z recenzji dr Liliany MadelskiejIntegrowanie kompetencji lingwistycznych w glottodydaktyce na przykładzie nauczania języka polskiego jako obcego/drugiego to pozycja nowatorska. Przydatność takiej publikacji w biblioteczce każdego lektora i każdej instytucji zajmującej się nauczaniem języka polskiego jako obcego jest nieoceniona. Podręcznik ten łączy bowiem teoretyczny wywód metodyczny z przykładami konkretnych ćwiczeń i zestawów scenariuszy lekcji. Brak pomocy dydaktycznej tego rodzaju był od dawna odczuwany szczególnie przez początkujących nauczycieli języka polskiego jako nierodzimego.Z recenzji prof. dr hab. Jolanty Tambor

Tematem przewodnim publikacji jest teoria i praktyka lingwistyczna, ze szczególnym uwzględnieniem teorii i praktyki szeroko pojętych badań nad językami specjalistycznymi. Złożoność tych badań odzwierciedla różnorodność prezentowanych perspektyw badawczych. W tomie przedstawione zostały wyniki badań polskich i zagranicznych uczonych, m.in. z zakresu lingwistyki kontrastywnej, lingwistyki korpusowej, leksykologii, terminologii, translatoryki, glottodydaktyki, a także z pogranicza teorii języka i teorii literatury. Księga poświęcona jest działalności naukowej Prof. Jerzego Lukszyna, wysokiej klasy rusycysty i slawisty - znakomitego językoznawcy.

Jest to pierwsze w Polsce opracowanie monograficzne poświęcone telewizyjnej transmisji sportowej w ujęciu genologicznym. Autorka wykorzystała narzędzia lingwistyczne, ale odwołała się także do analiz komunikacyjnych, medialnych, socjologicznych i antropologicznych. Publikacja zawiera wieloaspektową charakterystykę telewizyjnej transmisji sportowej. Przedstawia najważniejsze wyznaczniki strukturalne, poznawcze, pragmatyczne i stylistyczne tego gatunku. Na materiale ponad stu transmisji z meczów piłki nożnej z lat 2007-2015 różnego szczebla rozgrywek (m.in. mecze reprezentacji, mistrzostwa świata, liga mistrzów, ligi krajowe) pokazano funkcjonowanie tekstu stowarzyszonego z obrazem, który powinien dominować nad warstwą werbalną, jednak coraz częściej tak się nie dzieje. Bogato ilustrowana przykładami praca może stać się pomocą tak dla genologów i medioznawców zajmujących się gatunkami w mediach, jak i dla adeptów dziennikarstwa, zwłaszcza sportowego.

Jest to pierwsze w Polsce opracowanie monograficzne poświęcone telewizyjnej transmisji sportowej w ujęciu genologicznym. Autorka wykorzystała narzędzia lingwistyczne, ale odwołała się także do analiz komunikacyjnych, medialnych, socjologicznych i antropologicznych. Publikacja zawiera wieloaspektową charakterystykę telewizyjnej transmisji sportowej. Przedstawia najważniejsze wyznaczniki strukturalne, poznawcze, pragmatyczne i stylistyczne tego gatunku. Na materiale ponad stu transmisji z meczów piłki nożnej z lat 2007-2015 różnego szczebla rozgrywek (m.in. mecze reprezentacji, mistrzostwa świata, liga mistrzów, ligi krajowe) pokazano funkcjonowanie tekstu stowarzyszonego z obrazem, który powinien dominować nad warstwą werbalną, jednak coraz częściej tak się nie dzieje. Bogato ilustrowana przykładami praca może stać się pomocą tak dla genologów i medioznawców zajmujących się gatunkami w mediach, jak i dla adeptów dziennikarstwa, zwłaszcza sportowego.

?najlepsze znane mi wprowadzenie do antropologii lingwistycznej, które znajdzie szerokie zastosowanie w dydaktyce akademickiejDr hab. Grzegorz Godlewski, prof. UW, Uniwersytet Warszawski Antropologia lingwistyczna jest bez wątpienia jedną z najciekawszych propozycji wydawniczych ostatnich lat w swojej dziedzinie, publikacja, którą należy jak najszybciej wprowadzić do polskiego obiegu naukowego.Dr hab. Marcin Brocki, Uniwersytet Jagielloński Autorka wyraźnie ma talent do trafnego omawiania skomplikowanych zagadnień w sposób, który jest zrozumiały dla jej zamierzonych odbiorców. Oprócz tej godnej pochwały umiejętności ma też cudowny talent do barwnego streszczania badań etnograficznych zarówno precyzyjnie, jak i interesująco (?) Książka jest ?nowoczesna? w najlepszym znaczeniu tego słowa. Omawia lub wspomina główne tematy i motywy najbardziej pasjonujących obecnie prac w dziedzinie antropologii lingwistycznej.Douglas Glick, Binghamton University Antropologia lingwistyczna. Wprowadzenie jest jasnym i przystępnym kompendium najważniejszych problemów teoretycznych współczesnego użycia języka podejmowanych przez antropologię lingwistyczną i stanowi dla studentów przyjazny wstęp do wiedzy o języku funkcjonującym w rzeczywistych kontekstach społecznych na całym świecie. Łącząc klasyczne badania nad językiem w kontekstach społecznych ze współczesną wiedzą i najnowszymi tendencjami, Ahearn daje nam całościową syntezę badań w antropologii lingwistycznej i rozważa perspektywy badań w tej dziedzinie.W książce język jest omawiany w nierozerwalnym związku z kulturą i życiem społecznym, a teoria, łącząca się z przykładami współczesnego zastosowania języka, służy badaniu sposobu, w jaki język tworzy, podtrzymuje, kwestionuje i przekształca hierarchie społeczne. Wśród tematów poszczególnych rozdziałów znajdują się: płeć kulturowa, rasa i etniczność, przyswajanie języka i socjalizacja, wykonanie, praktyki piśmienne oraz wielojęzyczność i globalizacja. Ahearn przedstawia fascynujący obszar antropologii lingwistycznej, a zarazem podkreśla wartość etnograficznie ugruntowanego podejścia do badań języka.Laura M. Ahearn jest profesorem antropologii amerykańskiego uniwersytetu Rutgers i autorką książki Invitations to Love: Literacy, Love Letters, and Social Change in Nepal (2001).

To pierwszy tom wydany w ramach serii pod tym samym tytułem. Stanowi on zbiór ponad trzydziestu artykułów w większości nawiązujących do tekstów, jakie ich autorzy ? reprezentanci znanych polskich i zagranicznych naukowych ośrodków rusycystycznych wygłosili na I Międzynarodowej Konferencji Naukowej, zorganizowanej w Krakowie w dniach 5-6 maja 2011 r.przez Zakład Językoznawstwa Rosyjskiego Instytutu Filologii Wschodniosłowiańskiej UJ, a której gośćmi honorowymi byli tak znamienici lingwiści jak Jurij Derenikovicz Apresjan i Igor Aleksandrovicz Mielczuk.Wszystkie opublikowane artykuły stosownie do zamysłu serii, której idea ? jak podkreśla na wstępie jej redaktor - nawiązuje do Popperowskiego modelu rozwoju nauki, są poświęcone krytycznemu omówieniu problemów metodologicznych współczesnego językoznawstwa ze szczególnym uwzględnieniem efektów konfrontacji teorii z praktyką na gruncie zarówno synchronicznych, jak i diachronicznych badań nad językiem rosyjskim.

Jest to praca poświęcona zintegrowanemu podejściu do nauczania części systemu językowego, które przyczynia się nie tylko do podniesienia efektywności procesu dydaktycznego, lecz także sprawia, że staje się on bardziej przyjazny i użyteczny dla samych uczących się. Dzięki sprzężonemu nauczaniu podsystemów języka są oni bowiem w stanie szybciej dostrzegać relacje między tym, co słyszą/mówią, a tym, co widzą/piszą, i w rezultacie pełniej rozwijać kompetencję lingwistyczną, bez której osiągnięcie biegłości językowej nie jest możliwe.W książce ukazanych zostało wiele sposobów łączenia technik rozwijających poszczególne umiejętności językowe, zaś proponowane w niej rozwiązania dydaktyczne pokazują, jak w naturalny sposób włączyć ćwiczenia językowe, mające sensu stricto charakter przedkomunikacyjny, w tok zajęć rozwijających sprawności językowe.

Praca dostarcza istotnych spostrzeżeń badaczom języka, językoznawcom, psychologom i pedagogom na temat rozumienia znaczeń wyrazów oraz sposobu widzenia i wartościowania wybranych zjawisk rzeczywistości przez dzieci w końcowej fazie wieku przedszkolnego. Zaznajamia również z nieuwzględnianymi dotąd w polskich badaniach zasadami i prawidłowościami organizującymi językowy świat dzieci. Upatruję w tym szczególny walor pracy. Publikacja jest ważna także ze względów metodologicznych - potwierdza przydatność teorii kognitywizmu w badaniach nad językiem dzieci (systemem pojęciowo-semantycznym). Chociaż praca nie ma charakteru dydaktycznego, to zamieszczone w niej rozważania, opisy dziecięcych eksplikacji oraz mechanizmów odkrywania językowego obrazu świata mogą być przydatne dla praktyki wychowania językowego w przedszkolu. Stanowią bowiem teoretyczną podstawę, wsparta badaniami empirycznymi, do zaprogramowania działań i ćwiczeń (m. in. "rozjaśniających" sensy słów) oraz do opracowania materiałów edukacyjnych. Z recenzji prof. dr hab. Heleny Synowiec

Książka ta jest próbą zbudowania takiej interpretacji wczesnego pisarstwa Ryszarda Krynickiego i Stanisława Barańczaka, która byłaby w stanie jednocześnie zdać relację z pewnego momentu historycznego oraz wyznaczyć istotną linię przemian polskiej poezji współczesnej. Stanowi ona także próbę (wstępnego) wypracowania koncepcji późnego modernizmu jako poręcznego konceptu historycznoliterackiego. Wreszcie ? stara się przetestować pewien język interpretacji modernistycznej poezji, którego punktów inicjalnych szukać by można w (paradoksalnym) uścisku amerykańskiej dekonstrukcji i rosyjskiego formalizmu. Moment lingwistyczny jest jednak ? niezależnie od mniej lub bardziej doraźnych celów mu towarzyszących ? nade wszystko relacją z pewnego ?rodzinnego romansu?. Drogi wiodące od tekstu do tekstu, ścieżki ? z czasem mocno już zarośnięte i słabo czytelne ? prowadzące od wiersza do wiersza stanowią dla mnie w tej książce podstawową przestrzeń interpretacyjnego (zarazem) trudu i przyjemności. (ze Wstępu)

PrzedsłowieZasmucić jest łatwiej niż rozbawić. Smutkowi patronują intensywne emocje negatywne. Potrafi zmącić każdą radość, rzadko daje się wyprzeć swoim przeciwieństwem. Neutralizuje go upływ czasu. Wcześniej może jedynie rozpłynąć się w ?uśmiechu przez łzy?. Komizm ? jak tu wykazano? jest zjawiskiem psycholingwistycznym, zachodzi na styku recepcji rozumowej i emocji, wyzwolonej spontanicznym odwołaniem do życiowego doświadczenia. Przygnębienie, smutek, rozpacz mają czytelne przyczyny: dotkliwa przykrość, zawód, bezsilność wobec bolesnego biegu wydarzeń. Smutek prowadzi do refleksji lub z niej wynika. Gęstnieje wspomnieniem, nieśpiesznie poddaje się nadziei, raczej oscyluje między rezygnacją i buntem. Wesołość natomiast jest symptomem afirmacji, jest dynamiczna, zwykle wyczerpuje się w reakcji na bodziec, który ją wyzwolił. Jej mentalnym efektem nie jest głęboka refleksja, lecz raczej prosta, niekiedy trywialna konstatacja. Wesołość to nie zwyczajna odwrotność smutku czy rozpaczy, będącej jego maksymalnym przejawem. To spontanicznie wyzwolona pogoda ducha, a śmiech to coś więcej niż trywialny chichot czy wizualnym lub werbalnym bodźcem wzbudzone ?rozedrganie przepony?. I nie to samo, co błogostan ? nastrój niezmąconego zadowolenia. Wesołość spontaniczna, w reakcji na zaobserwowane zdarzenie lub na treść tekstowego przekazu, tym różni się od pogodnego nastroju, że ma charakter zwarty, spełnia się na krótszym dystansie czasowym, w jednym continuum, co najwyżej moje następować niejako kaskadowo, z wielokrotną puentą. Jej pokrewną formą jest wesołość zamierzona, sprowokowana, która może zawrzeć się równie dobrze w autonomicznym epizodzie co jako zintegrowany fragment większej całości. Takim działaniem ku rozbawieniu jest żart. Choć stanowi wdzięczny temat dla psychologów, o czym świadczą obszerne monografie, a także badaczom zjawisk literackich dawał pole do interpretacyjnych spekulacji, to nieczęsto zajmował językoznawców. Za godne naukowych rozważań uchodziły z reguły sprawy poważne, wzniosłe lub co najmniej rzeczowe. Nie brakowało opinii trywializujących problem komizmu lub przypisujących mu mało szlachetne pobudki. Funkcję prześmiewczą przyjmowano zbyt ochoczo za cechę konstytutywną komizmu. Tym bardziej że najszerzej rozpowszechnione i komentowane przejawy werbalnego stymulowania wesołości to wypowiedzi/teksty rubaszne, przaśne, nierzadko obsceniczne. Płytkie pojmowanie zjawiska sprawiało, że uchodziła uwadze jego różnorodność, przejawiająca się nie tylko w substancji fabularnej i znacznej liczbie motywów, lecz równie? w stylu narracji, zróżnicowaniu wymogów kontekstowych i sytuacji komunikacyjnej. Komizm sytuacyjny jest niezależny od sposobu podania, jeśli tylko nie przestaje być ofertą skojarzeń i umożliwia rekonstrukcję jego tkanki fabularnej. Natomiast tzw. żarty słowne odwołują się prymarnie do masy werbalnej, de facto do struktury powierzchniowej wypowiedzi.Żart wyrażony słowami, może być efektem spostrzegawczości użytkownika języka, ujawnieniem filuterności, zakorzenionych w jego systemie. Wówczas sama struktura języka staje się obiektem intelektualnej penetracji zależności między kontekstem i ekstensją znaku językowego.To żart językowy...

Tytuł Efektywność terapii dyslalii. Logopedyczno-lingwistyczna analiza wyników badań Autor Danuta Pluta-Wojciechowska Język polski Wydawnictwo Uniwersytet Śląski ISBN 978-83-226-3630-5 Rok

Tytuł Lingwistyczna teoria mowy Podtytuł Preliminaria Autor Andrzej Bogusławski Wydawnictwo Wydawnictwa Uniwersytetu Warszawskiego ISBN 978-83-235-4316-9 Rok wydania 2021 Warszawa Wydanie 1 Liczba