Kangoo.plSzukamy produktów wśród ponad 10 mln ofert sklepów internetowych

Koszmar, który dusi grozą nawet zimne, bezlitosne serce Ławrienitja Berii. Ulicami udręczonego głodem, oblężonego Leningradu przemyka wcielona Śmierć. Coś więcej niż oszaleli z rozpaczy kanibale, żerujący na trupach poległych towarzyszy. Coś, co nawet w ludziach, którzy przetrwali stalinowskie czystki oraz furię dywizji Wehrmachtu, czy Waffen SS powoduje skrajne przerażenie. Kiedy ryczą działa budzą się demony.Istoty, których istnienie nie mieści się w bolszewickiej ideologii. Tam gdzie nie wystarcza rozkaz Stalina, furia Berii i bestialstwo katów z NKWD - tam wkraczają do akcji drużyny GRU - wojennoj razwiedki.

Opracowanie Bartłomieja Garczyka posiada dużą wartość naukową. Poza podstawowymi problemami polityką narodowościową i związaną z nią polityką religijną przedstawioną na przykładzie miasta które zarówno dla jego twórcy Piotra I jak i Włodzimierza Lenina miało być wzorowe przynosi wiele wiadomości z innych dziedzin zwłaszcza z historii i kultury. Sporo w nim także szczegółów dotyczących obiektów instytucji i elit poszczególnych diaspor. Dla czytelnika polskiego szczególnie cenne są fragmenty związane z Polakami i diasporą polską zarówno w okresie dawniejszym jak i międzywojniu. Wielu z prześladowanych leningradzkich Polaków po likwidacji organizacji polskich trafiło do Lewaszowa który stał się miejscem ich kaźni porównywanym do Katynia.Z recenzji prof. dr hab. Artura Kijasa

Blokada Leningradu jest jednym z najważniejszych i najtragiczniejszych ogniw łańcucha zdarzeń prowadzących do unicestwienia kultury materialnej Rosji przedrewolucyjnej. Giną ludzie, a wraz z nimi idee, pamiątki, kolekcje i zbiory. Na szczęście, wśród zgliszcz i popiołów, udaje się ocalić, zabezpieczyć nie tyl­ko ślady przeszłości, ale liczne i różnorodne reprezentacje blokady, jakie po niej pozostały. Paradoksalnie jednak, aby udało się je ocalić, muszą one po wojnie zniknąć. To dla­tego, w oczekiwaniu na lepsze czasy, leżą przez dziesiątki lat zapomniane, nieuporządkowane, często niekompletne, w rodzinnych lub państwowych archiwach. Proces ich wy­dobywania na światło dzienne wciąż trwa, choć rozpoczął się przecież kilkadziesiąt lat temu, jeszcze za czasów ZSRR.Z Wprowadzenia

?Leningrad? to kolejna pozycja z serii ?Wielkie Bitwy? Wydawnictwa Buchmann. Książka poświęcona jest głównie działaniom wojskowym ? operacjom militarnym, które tworzą zasadniczy kontekst dla wszystkich innych zdarzeń w Leningradzie. Publikacja zawiera liczne zdjęcia i mapy, a także dodatek, który przedstawia siły radzieckie i niemieckie jakie toczyły walki pod Leningradem.Żaden epizod długiej i okropnej Wielkiej Wojny Ojczyźnianej Związku Radzieckiego nie przewyższa tytanicznych walk o Leningrad. Oblężenie miasta jakie odbyło się w latach 1941 ? 1944, to prawie 900 dni grozy, dramatyzmu, poświęcenia i ludzkich cierpień. Niektóre z najbardziej rozpaczliwych i najbogatszych w wydarzenia okresów trzyletnich walk zostały okryte milczeniem ze względu na niejednoznaczną wymowę polityczną czy wojskową, próżność albo chęć zachowania interesów bezpieczeństwa państwowego.Autor podejmuje próbę zapoczątkowania, niewątpliwie długiego procesu wydobywania na światło dzienne tego, co rzeczywiście działo się w Leningradzie podczas prawie 900 dni nieporównywalnych z niczym zdarzeń.

Książka U bram Leningradu stanowi osobistą relację Williama Lubbecka, alias Wilhelma Lübbecke, żołnierza 13 kompanii 154 pułku piechoty, należącego do niemieckiej 58 Dywizji Piechoty. W jej szeregach autor walczył najpierw we Francji w roku 1940, potem zaś aż do końca wojny na froncie wschodnim, w Rosji.Autor rozpoczyna od opisania swego dzieciństwa spędzonego w niewielkiej wiosce w północnych Niemczech, w okolicach Lüneburga. Przedstawia, jak życie w tradycyjnej społeczności na skutek wydarzeń politycznych w Niemczech zmienia się nieodwracalnie.

Szlak Leningrad?Berlin w odważnej, pozbawionej autocenzury relacji żołnierza Armii Czerwonej.Opowieść Nikołaja Nikulina, wcielonego do wojska w 1941, który jako jeden z nielicznych sowieckich żołnierzy przeszedł cały szlak bojowy. Został odznaczony za bohaterstwo, jednak jego wspomnienia odzierają frontowe przeżycia z heroizmu, burząc mit wielkiej wojny ojczyźnianej. Nikulin otwarcie przyznaje się do potwornego strachu, opisuje głód, śmierć i okrucieństwo czerwonoarmistów. Demaskuje głupotę i cynizm dowodzących, a także bezwzględność sowieckiej machiny wojennej.Publikacja tej relacji możliwa była dopiero po rozpadzie Związku Radzieckiego, jej wcześniejsze upublicznienie groziłoby Autorowi łagrem.Pułkownik wie, że atak nie ma sensu, że jedynie padną kolejne trupy. [?] Jednak pułkownik wykonuje rozkaz i pędzi ludzi do ataku. Jeśli ma sumienie, sam idzie w bój i ginie. [?] Jest im znana tylko jedna taktyka ? napierać masą ciał. Ktoś w końcu zabije Niemca.Książka przygotowana przez Ośrodek Karta we współpracy z Domem Wydawniczym PWN.

Rok 1941. Trwa inwazja niemieckiej armii na Rosję. Nazistom udaje się dotrzeć aż pod Leningrad, tu jednak napotykają na niezwykły opór. Rosjanie są zdecydowani bronić miasta do końca. Trwająca cztery miesiące ofensywa nie odnosi skutku. Hitler zaczyna zdawać sobie sprawę, że siłą niczego nie zdziała i decyduje się na długotrwałą blokadę miasta. Przez trzy lata oblężenia z głodu zginęło trzy miliony mieszkańców Leningradu - ale miasto nigdy się nie poddało. Na tle tych dramatycznych wydarzeń poznajemy losy młodej angielskiej dziennikarki Kate Davis (Mira Sorvino), która nie zdążyła ewakuować się na czas. Pomocną dłoń wyciąga do niej młoda rosyjska policjantka-idealistka Nina. Kobiety razem usiłują przetrwać koszmar oblężenia. W tym czasie do ukochanego Kate, Phillipa Parkera (Gabriel Byrne) dociera wiadomości o śmierci dziewczyny. Zrozpaczony mężczyzna nie godzi się z tą wieścią i rozpoczyna poszukiwania Kate. FILM UŻYWANY, STAN: IDEALNY

To książka poświęcona pełnemu zagadek wydarzeniu II wojny światowej - blokadzie Leningradu rozpoczętej w 1941 roku. To również jeden z pierwszych przebojowych głosów w bezkompromisowej dyskusji, pozbawionej zahamowań politycznych i ograniczeń cenzury, na temat winnych tragedii ZSRR w pierwszych latach II wojny światowej. Dlaczego, posiadając tak silną armię i przytłaczającą przewagę nad Niemcami zarówno w liczbie żołnierzy, jak i w uzbrojeniu, ZSRR dopuścił do tego, co się stało? Jakie są przyczyny największej katastrofy wojennej w historii Rosji? Na stronach tej książki znajdziemy odpowiedzi na te i wiele innych pytań.Władimir Bieszanow nie koncentruje się na warunkach życia w zablokowanym Leningradzie, ale szczegółowo analizuje przebieg działań bojowych na bliskich i dalszych przedpolach Leningradu, na froncie radziecko-niemieckim, a zwłaszcza omawia mechanizmy totalitarnej władzy po obu stronach, okrucieństwa wojny,ale także bezwzględność dowódców, ukazuje nieznane dotąd fakty.

Książka, która ma szansę wpisać się do kanonu dzieł historycznych dotyczących współczesnej historiiEuropy Wschodniej. Anna Reid opisuje potworne wydarzenia rozgrywające się w oblężonym przezNiemców Leningradzie, często oddając głos mieszkańcom ? ludziom, którzy musieli przetrwać ponaddwa lata (od jesieni 1941 do stycznia 1944) w prawdziwym piekle, cierpiąc choroby i głód.Autorka postrzega sytuację w oblężonym Leningradzie jako wielkie zjawisko społeczne, bada i opisujeekstremalne, często niedopuszczalne w normalnych warunkach, zachowania, do których ta sytuacjazmusza. "Blokada" jest również istotnym głosem w dyskusji nad obrazem oblężenia Leningradu. Tym,który przez lata utrwalała radziecka propaganda i tym, który historyk winien jest ludziom.O autorzeAnna Reid ? dziennikarka, historyk, autorka bardzo dobrze przyjętych książek: "Borderland: A JourneyThrough the History of Ukraine", "The Shaman's Coat: A Native History of Siberia"

Wspomnienia strzelca wyborowego, starszego sierżanta Armii Czerwonej Josifa Josifowicza Piljuszyna ukazały się po raz pierwszy w 1958 roku pod tytułem U stien Leningrada (?Pod murami Leningradu?), a w 2004 roku moskiewskie wydawnictwo Eksmo opublikowało czwarte już wydanie pod zmienionym tytułem Snajpier Wielikoj Otieczestwienoj (?Snajper Wielkiej Ojczyźnianej?). Jest to wyraźne świadectwo popularności i tematyki i samej książki.Wspomnienia dotyczą głównie okresu wojennego ? od końca lipca 1941 do początku 1944 roku. Odniesień do wcześniejszego etapu życia jest bardzo niewiele, dowiadujemy się jedynie, że urodził się na Białorusi i od dawna mieszkał i pracował w Leningradzie. Nie wspomina nic o wcześniejszej służbie wojskowej ani o tym, gdzie nauczył się strzelać tak, by zostać zakwalifikowanym jako strzelec wyborowy. [?]Piljuszyn opisuje wydarzenia z punktu widzenia zwykłego frontowca, z niejako ?żabiej perspektywy?. Są to działania na pierwszej linii, w bezpośrednim kontakcie bojowym, natomiast cele i zamiary oraz rezultaty działań wyższego szczebla są z reguły przedstawiane tak, jak przekazywało żołnierzom dowództwo (w tym także bilans strat przeciwnika). Stąd też i frustracja, kiedy po udanym starciu otrzymują rozkaz odwrotu, czy nieuzasadniona euforia w przypadku sukcesów osiąganych niewspółmiernie wysoką ceną. W niektórych przypadkach pomyłki popełniane przez Piljuszyna (przekonanie, że wszyscy Niemcy wyposażeni są w pistolety maszynowe, wiadomości o niemieckich desantach spadochronowych, oddziałach szturmowych wyposażonych w pancerze, żołnierzach przykutych za karę do karabinów maszynowych) wynikają z powszechnie funkcjonujących legend żołnierskich i trudno się dziwić, że autor chwilami widział to, czego nie było. Z kolei przekonanie o ogromnej przewadze materiałowej wroga (lotnictwa, broni pancernej) wynika z faktu, że Niemcy bardzo sprawnie manewrowali siłami (wcale znowu nie tak przeważającymi), dominując w decydujących punktach.Wspomnienia Piljuszyna stanowią ciekawą, miejscami wzruszającą i dramatyczną lekturę, należy jednak pamiętać, że były spisywane w określonym, dość specyficznym czasie, przy udziale redaktora dbającego o ?ideologiczną czystość? dzieła.? fragmenty wstępu do polskiego wydania pióra Sławomira Kędzierskiego

Jak za pomocą zoomu kamery filmowej [Moynahan] przybliża czytelnikom oblężonych cywilów, oddziały żołnierzy zamarzające na obrzeżach miasta i wysiłki Szostakiewicza, by osadzić wojenne doświadczenia w muzyce tworzonej we względnym bezpieczeństwie ewakuacji [?] Leningrad: oblężenie i symfonia Moynahana przywraca do życia miasto, które nie zgodziło się umrzeć. ?The New York Times Books Review?Niezwykłe okoliczności powstania VII Symfonii, jednego z najsłynniejszych dzieł Szostakowicza, tworzonego w oblężonym i umierającym z głodu Leningradzie 1942 roku. Opowieść o utworze, który stał się symbolem nieugiętego miasta i propagandową wizytówką stalinowskiego reżimu. To także historia genialnego kompozytora, żyjącego w strachu zarówno przed wrogimi wojskami, jak i funkcjonariuszami własnej ojczyzny.Moynahan sugestywnie i plastycznie obrazuje dramat oblężonego miasta i ludzi, mistrzowsko łącząc losy pojedynczych postaci z doskonale nakreślonym tłem historycznym.

Koszmar, który dusi grozą nawet zimne, bezlitosne serce Ławrienitja Berii.Ulicami udręczonego głodem, oblężonego Leningradu przemyka wcielona Śmierć. Coś więcej niż oszaleli z rozpaczy kanibale, żerujący na trupach poległych towarzyszy. Coś, co nawet w ludziach, którzy przetrwali stalinowskie czystki oraz furię dywizji Wehrmachtu, czy Waffen SS powoduje skrajne przerażenie.Istoty, których istnienie nie mieści się w bolszewickiej ideologii. Tam gdzie nie wystarcza rozkaz Stalina, furia Berii i bestialstwo katów z NKWD - tam wkraczają do akcji drużyny GRU - wojennoj razwiedki.

Bitwa o Leningrad stanowi jedno z najważniejszych wydarzeń w dziejach II wojny światowej.To trzymilionowe miasto, drugie pod względem znaczenia w Rosji Radzieckiej, broniło się przez 900 dni. Jego obrona miała wpływ na ogólny wynik wojny. Dokonała się za straszliwą cenę życia miliona mieszkańców i ogromnego zniszczenia miasta. Leningrad stanowił jeden z głównych celów uderzeń wojsk niemieckich na ZSRR. Ten cel został wyznaczony 5 grudnia 1940 roku, gdy gen. płk Franz Halder, szef sztabu Naczelnego Dowództwa Wojsk Lądowych, na naradzie wyższych dowódców niemieckich sił zbrojnych, wskazał na konieczność uderzenia niemieckich zgrupowań, jeszcze przed rozpoczęciem natarcia na Moskwę, na ustawione na skrzydłach wojska radzieckie, a więc na Kijów i Leningrad.Leningrad był dużym ośrodkiem przemysłowym i kulturalnym, ważnym portem i bazą wojenną na Bałtyku, "pomostem" do państw skandynawskich, bardzo ważnym węzłem komunikacyjnym, łączącym środkową Rosję z Północą. Gdyby Niemcy opanowali Leningrad, radziecki potencjał gospodarczy poniósłby ogromny uszczerbek. Ponadto zostałyby przecięte linie komunikacyjne, łączące Moskwę z Murmańskiem i Archangielskiem - ważnymi portami morskimi, a państwo radzieckie zostałoby odepchnięte od Bałtyku. Dlatego dowództwo hitlerowskie tak uparcie dążyło do zdobycia tego miasta.