Kangoo.plSzukamy produktów wśród ponad 10 mln ofert sklepów internetowych

Zbiór pokonferencyjny przedstawiający życie i twórczość Stanisława Brzozowskiego rozpatrywane w systemie różnych odniesień. Teksty badaczy polskiej literatury i kultury prezentują Brzozowskiego w relacjach z myślą innych polskich autorów: Korczaka, Towiańskiego, Miłosza, Mickiewicza, Świętochowskiego, Abramowskiego i wielu innych....

To uczucie było miłością ich życia. Poznali się u progu dorosłości, gotowi na miłość, ale zbyt niedojrzali aby przyjąć jej wyzwania. Nigdy później nie zaznali pełni szczęścia. Losy Marii i Mariusza w kilku odsłonach na przełomie dekady ich życia. Czasy studenckie, wielkie nadzieje i rozczarowania, dorosłości jej wyzwania, miłość i seks. Miłosne konstelacje to misternie skonstruowana historia przeplatających się olśnień i rozczarowań: miłością, małżeństwem, macierzyństwem, życiem w jego wszystkich konstelacjach. Maria w swoim doskonale zaplanowanym życiu ma wszystko o czym marzyła: wspaniałą pracę, męża, piękny dom. Do pełni szczęścia brakuje jej tylko dziecka. Niestety kolejne próby In vitro nie dają rezultatu. Za radą lekarza Maria próbuje znaleźć ograniczenia, które ją blokują, „wybaczyć sobie i wybaczyć jemu”. Wraca do beztroskich studenckich lat, kiedy przeżyła miłość swego życia ale i wielką tragedię, którą próbowała wymazać z pamięci… Mariusz jako młody chłopak kochał Marię ale nie przeszkadzało mu to w „erotycznych przyjaźniach” z innymi kobietami. Przejdzie długą drogę zanim zrozumie, czym naprawdę jest męskość, jakich poświęceń wymaga prawdziwa miłość i jak puste jest życie pozbawione głębokiej więzi z drugim człowiekiem. To przejmujący obraz dekady życia ludzi, którzy wchodzili w dorosłość u progu nowego tysiąclecia. Zajęci spełnianiem zawodowych ambicji, marzeń o komfortowym życiu nie potrafią docenić wagi uczucia które ich połączyło i w końcu je tracą. Dopiero po latach zrozumieją, jak wielki wpływ miało tamto rozstanie na ich życie. Czy los da im drugą szansę, a miłość pokaże swe dojrzałe oblicze? Miłość nie umiera, czasem tylko zapada w sen.Czytają: Maria Seweryn, Marcin Popczyński....

Tradycją nauk społecznych stało się zadawanie pytań o specyfikę drogi odrębnej nowoczesności, i w zależności od upodobań teoretyka, który owe pytania stawia, akcent zostaje położony to na racjonalność, to na funkcyjne zróżnicowanie, to znowu na inne kwestie. Niniejsza rozprawa wpisuje się w tę tradycję i podejmuje temat, który jej autor uważa za do tej pory zaniedbywany, mianowicie związek pomiędzy zaufaniem a przemocą. Praca ta zgłębia przy tym przede wszystkim trzy kwestie. Po pierwsze: jak ukształtowała się specyfika nowoczesności (tzn. w jaki sposób powstała owa europejsko-transatlantycka formacja kulturowa zrodzona z kryzysu XVI i XVII wieku), która, jak się wydaje, odróżnia się od wszystkich innych formacji tego typu, mianowicie pod względem szczególnej potrzeby legitymizacji stosowanej przemocy. Po drugie: jak udaje się jej, na drodze ku możliwie pozbawionej przemocy przyszłości, połączyć ową potrzebę legitymizacji, sposób, w jaki postrzega samą siebie, z faktyczną skłonnością do stosowania przemocy. Po trzecie: dlaczego ekscesy XX wieku, mimo iż znacząco wpłynęły na sposób, w jaki nowoczesność postrzega samą siebie, nie odwiodły jej – jak na razie – od swobodnego kroczenia obraną przez siebie drogą odrębną....

Po ponad dwudziestu latach od tych pierwszych, lekceważących ćwiczeń i gier słownych oddaję Czytelnikowi wybór czterdziestu czterech wierszy, które powstały w ciągu kilkunastu ostatnich lat, od chwili pierwszego poetyckiego aktu zawierzenia. [...] Moja wizja poezji jest już dziś nieco staroświecka i niemodna. Jest wyrazem męskiej odwagi, a słowo wypowiedziane stanowi wykładnię stanów psychicznych, postawy życiowej. Nie przykładam zbyt wielkiej wagi do wirtuozerii, nie szlifuję języka jak najszlachetniejszych diamentów.Struktura słów, choć powinna być wartością nadrzędną i suwerenną, delektowaniem się estetyką, w moich wierszach nią nie jest. Nie poleruję języka, nie staram się nawet szukać frazeologicznych precjozów udoskonalających sztukę. [...] ważniejsze od „jak” jest dla mnie „co”. Słowo poetyckie jest tylko symbolem -„przenośnikiem”. Nawet najpiękniej wypowiedziane powinno pozostać za zasłona tego, co w słowie brzmi, co kryje się w jego treści i znaczeniu (przesłaniu). Patrzę na świat i emocje słowami prawdziwymi, czystymi, swoją metafizyczną wrażliwość przezywania samotnie z dala, w ciszy zupełnej....