[Płatnerze]
Kategoria: Kategorie > Opancerzenie > Zbroje
kolczug. Ze względu na krój, kolczugi można podzielić na
trzy podstawowe typy: krój rzymski - najpopularniejszy krój
kolczugi, mający postać tuniki, podtrzymywanej pasem
przenoszącym...
Pełen opis produktu 'REPLIKA NITOWANEJ KOLCZUGI (CM05)' »
Producent: PŁATNERZE
(CM05) Materiał: stal klatka: 138
cmdługość: 92 cmrękaw (MIERZONY OD GÓRY): 51 cm
WAGA: 13,5 kg KOLCZUGA WYKONYWANA CAŁKOWICIE
RĘCZNIE "Kolczuga, pancerz kolczy, zbroja kolcza – rodzaj
zbroi wykonanej z gęstej plecionki z drobnych kółek (najczęściej
stalowych).
Kolczuga ma zazwyczaj postać koszulki z kółek z rękawami, czasem z
kapturem, często długa, osłaniająca uda, a nawet kolana. Zbudowana
jest z kilkunastu tysięcy małych kółek stalowych zazwyczaj o
średnicy 5-15 mm, choć znajdowano nawet kółka o średnicy do 50 mm,
które są splatane w taki sposób, aby łączyć się z kilkoma
sąsiednimi. Kółka tworzono z drutu, nawijanego na pręt odpowiedniej
średnicy, zaś końce rozpłaszczano i nitowano lub spawano. W różnych
epokach stosowano nieco zmodyfikowane sposoby wyrobu kolczug.
Ze względu na krój, kolczugi można podzielić na trzy podstawowe
typy:
krój rzymski - najpopularniejszy krój kolczugi, mający postać
tuniki, podtrzymywanej pasem przenoszącym ciężar z barków na
biodra. Większość (jeśli nie wszystkie) kolczug europejskich z
okresu średniowiecza opartych było na kroju rzymskim.
krój celtycki - z charakterystyczną "kurtynką" na ramionach.
Kolczug takich używały, we wczesnym średniowieczu, ludy pochodzenia
celtyckiego, a także niektóre plemiona germańskie.
krój grecki - mający postać koszulki kolczej, spinanej z na
ramionach i po bokach mosiężnymi klamrami. Krój używany głównie
przez wojowników bizantyjskich.
Kolczugi używano już w starożytności, gdzie prócz wspomnianych
Celtów wykorzystywali ją także Rzymianie (tzw. lorica hamata) oraz
Persowie. W średniowieczu stanowiła jeden z podstawowych typów
zbroi, w Polsce pojawiła się już w IX wieku. Używali jej Pancerni z
drużyny książęcej Mieszka I.
Średniowieczna kolczuga europejska występowała w wielu odmianach,
zaś jej krój znacznie zmieniał się na przestrzeni dziejów.
IX-XI wiek: forma tuniki sięgającej poza kolana, rękawy do łokci,
kaptur i nogawice; występują trzy rozcięcia - z przodu i tyłu
ułatwiające dosiadanie konia oraz z lewej strony umożliwiające
dobywanie miecza
XI wiek: kolczuga ulega wydłużeniu, poły sięgają do połowy łydki,
stosunkowo długie rozcięcie z przodu i z tyłu ułatwia dosiadanie
konia
XII wiek: zaczęto stosować kolczugi o długich rękawach z rękawicami
na końcu. Ochronę nóg zaczynają stanowić nogawice kolcze.
XIII wiek, 2 poł.: kaptury z kolczugi stanowią oddzielny element
kolczugi mocowany za pomocą rzemienia na lewym policzku
2 poł. XIV wieku: stosunkowo szybkie wypieranie kolczugi przez
zbroję płytową, dającą znacznie lepszą ochronę ciała rycerza
XVII wiek: w Polsce kolczuga wraca do łask, w dużej mierze dzięki
wpływom wschodnim, znajduje zastosowanie wśród chorągwi jazdy
pancernej (do XVIII wieku); forma uległa niewielkim zmianom, rękawy
zostały skrócone (do łokci), pozostało wycięcie z tyłu i z przodu
umożliwiające dosiadanie konia, czasem część tylna była krótsza od
przedniej.
współcześnie – plecionka kolcza używana jest jako element ubiorów
ochronnych, np. w rzeźniach, jako rękawice ochronne do pracy przy
piłach taśmowych oraz jako ochrona dla nurków przed rekinami.
Istnieją również kamizelki kuloodporne wzmacniane kolczugą dla
lepszej ochrony przed ciosami nożem[1].
Mimo znacznego postępu technologicznego idea wykorzystania kolczugi
jako elementu ochronnego powróciła w XX wieku. W 1920 roku w
Polsce, w ramach 5 Pułku Ułanów sformowano pluton ułanów
pancernych. Dwudziestu ułanów wyposażono w kolczugi oraz hełmy typu
francuskiego wz. 1915 Adrian.
Masa pełnej kolczugi nitowanej, ze zintegrowanym kapturem i
rękawicami, rzadko przekraczała 13 kilogramów"1.1-Kolczuga
[online]. Wikipedia : wolna encyklopedia, 2013-03-12 20:42Z
[dostęp: 2014-03-24 19:57Z]. Dostępny w Internecie:
//pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Kolczuga&oldid=35105477