Kangoo.plSzukamy produktów wśród ponad 10 mln ofert sklepów internetowych

Zebrane tu szkice łączy perspektywa dialektyki teologicznej. Pojęcie to nieprzypadkowo stanowi lustrzane odbicie ?dialektyki oświecenia?. Obie odmiany dialektyki wskazują na historyczny, przypadkowy i skończony charakter języka i myślenia, odsyłając do tego, co poza-dialektyczne: chcą raczej ratować różnicę niż ją integrować. Obie są zatem tragiczne, choć w odwróconym, nowoczesnym sensie. O ile antyczny tragizm polegał na starciu tego, co świadome i rozumne (charakter), z tym, co nieświadome i pozaludzkie (losem), nowoczesny, odwrócony tragizm odkrywa, że sam rozum jest zamaskowaną pozaludzką siłą; losem, który rzuca wyzwanie temu, co ludzkie. O ile jednak dialektyka oświecenia Adorna i Horkheimera stanowi skrajnie protestanckie skrzydło europejskiej dialektyki teologicznej (to znaczy stanowi próbę wyciągnięcia radykalnych konsekwencji z wielkopiątkowej nowiny: ?Bóg umarł!?), o tyle zebrane w Masce i oku eseje ciążą ku biegunowi przeciwnemu, którego patronami okazują się Schelling, Lukács, Schmitt, a zwłaszcza Brzozowski. Jest to biegun katolicki, to znaczy odrzucający zakaz obrazów, niebojący się metafor, symboli i mitów, widzący świat jako igrzysko boskich sił ? choć dostrzegający zarazem problematyczność i niebezpieczeństwa takiej perspektywy.

Książka Richarda Rorty?ego, w Stanach Zjednoczonych wydana po raz pierwszy w 1989 roku, a w Polsce ? w połowie lat dziewięćdziesiątych, nadal wzbudza żywe emocje, i to nie tylko wśród filozofów. Rorty analizuje wyzwania, z którymi mierzy się dzisiejszy człowiek. Zastanawia się, czy nie mamy do czynienia z kresem religii i metafizyki w ich tradycyjnym rozumieniu. Przygląda się domenom liberała i ironisty, bada, kim są XX-wieczni liberałowie. Śledzi także wymogi, jakie stawia przed nami współczesna moralność. Centralnym punktem swoich rozważań czyni kategorię ?przygodności?, odnoszącą się do takich zagadnień, jak społeczeństwo, jaźń czy język. Przede wszystkim jednak snuje fascynującą opowieść o świecie, w którym żyjemy ? o pamięci historycznej, tradycji oraz ścieraniu się koncepcji postmodernistycznych i liberalnych.W książce tej staram się pokazać, co się dzieje, gdy zaprzestajemy poszukiwań teorii jednoczącej to, co publiczne, i to, co prywatne, a zadowalamy się traktowaniem wymogów autokreacji i ludzkiej solidarności jako równie zasadnych, aczkolwiek na zawsze niewspółmiernych. Szkicuję w niej postać, którą nazywam ?liberalną ironistką?.fragmentNie znam nikogo wśród współczesnych filozofów, kto jak Rorty całe dziesięciolecia zaskakiwał i trzymał w napięciu nowymi perspektywami, pomysłami i sformułowaniami [?]. Ta wspaniała kreatywność tłumaczy się romantycznym duchem poety, który nie skrywał się już dłużej za naukowym filozofem. Tłumaczy się też niezrównaną retoryczną biegłością i nieskazitelną prozą pisarza, który nie przestawał szokować swoich czytelników niezwyczajnymi strategiami prezentacji, nieoczekiwanymi dychotomiami i nowymi słownikami.Jürgen HabermasRorty należał do tych filozofów, którzy nie wahali się krytykować uświęconych filozoficzną tradycją przekonań, a czynił to w sposób ciekawy i rzetelny. Adresatem jego książek są nie tylko adepci filozofii, ale także ci wszyscy, którym miłe jest myślenie, którzy zainteresowani są literaturą, polityką czy nowymi zjawiskami w kulturze.Polityka

Rozważania na temat funkcjonowania symbolu, ironii i groteski w edukacji polonistycznej wymagają wskazania terytoriów, po których będzie się poruszać prowadzący badania. Terytoria te nakładają się na siebie, tworzą wzajemne relacje, podobne do systemu koncentrycznych okręgów. Pierwsza przestrzeń to współczesność, w której funkcjonuje młody człowiek. Drugie terytorium to polska szkoła w trakcie reform systemu oświaty.

Książka stanowi wprowadzenie do twórczości Richarda Rorty'ego, a także próbę osadzenia jej na szerszym tle filozofii współczesnej, ze szczególnym uwzględnieniem filozofii postmodernistycznej. Obecne są w niej szersze analizy stanu kultury współczesnej, a także relacje z istotnych koncepcji obecnych we współczesnej humanistyce (m.in. Szkoły Edynburskiej, Paula Feyerabenda, Michela Foucaulta, Jeana Baudrillarda, Jürgena Habermasa), bez których nie można zrozumieć ewolucji współczesnej humanistyki i specjalnej roli, jaką odegrała w niej filozofia Richarda Rorty'ego.

Tematem rozprawy jest ironia jako postawa poznawcza i etyczna, wyrażająca się poprzez dystans do języka. Wydaje się, że etyka wyklucza ironię, ustanawia prawo, a w prawie nie ma miejsca na ironię. Bez ironii jednak nie byłoby możliwe wcielenie etyki w życie.