Kangoo.plSzukamy produktów wśród ponad 10 mln ofert sklepów internetowych

Ta prowokująca książka przedstawia sylwetki najbardziej znanych intelektualistów, moralistów, pisarzy aspirujących do roli nauczycieli ludzkości. Autor próbuje rozstrzygnąć, czy mieli do takiego pouczania prawo, tropi, jak daleko sięgał ich szacunek dla prawdy, jaki był ich stosunek do pieniądza, jak traktowali swoje żony i dzieci, czy byli wierni w przyjaźni oraz czy zasady głoszone publicznie stosowali w życiu prywatnym. Śmiało i błyskotliwie ukazuje portrety m.in. Rousseau, Shelleya, Marksa, Ibsena, Tołstoja, Hemingwaya, Russella, Brechta, Sartre‘‘a.

Intelektualiści mądrzy i niemądrzy to napisany w sposób prosty i interesujący, głęboki traktat pokazujący, że nie trzeba być mędrcem i nie wystarczy mieć racje, by zostać autorytetem moralnym, cytowanym, rozchwytywanym i pokazywanym w mediach, jako drogowskaz wiedzy i cnoty.Powiem więcej, Sowell dowodzi konkretnie, na przykładach z historii współczesnegoświata, jak wielu pseudointelektualistów, tzw. autorytetów moralnych, przekupnych guru i chucpiarskich idoli tłumów myli się, błądzi i bezczelnie oszukuje. Pokazuje też, jak przerażające konsekwencje ma to zjawisko nanas, maluczkich, którzy zapatrzeni na Mistrzów,zachowujemy się jak te owieczki, którewilki prowadzą na rzeź.Będzieciezdziwieni rozmiarami zjawiska, a tym bardziej,zakresem jego występowania. Okazuje się, że tych ibisów czczonych mamy nie tylko u siebie w kraju, na łamach nieomylnych gazet i programów telewizyjnych, ale że opanowali oni także umysły Francuzów, Włochów, Niemców, Anglików,a przede wszystkim Amerykanów.Na ponad 460 stron odbywa się wiwisekcja zjawiska chucpy, bezczelności i ignorancji, uzurpatorów prawdy i wiedzy ztowarzystwa wzajemnej adoracji intelektualistów. Czyta się jak dobrą powieść. Zapraszamy do lektury! to będzie absolutnie bestseller!Jan M. Fijor

`Lewis Namier, znakomity historyki brytyjski, urodził się w 1888 roku w Galicji jako Ludwik Bernstein vel Niemirowski. Jego rodzina - pochodzenia żydowskiego - była całkowicie zlaicyzowana i spolonizowana. (...) Ziemie polskie opuścił Namier ostatecznie w 1906 roku i zamieszkał w Wielkiej Brytanii. Był w tej decyzji - według Isaiaha Berlina - gest niezgody na status Polaka drugiej kategorii, który mieli Namierowi przygotowywać reprezentanci polskich formacji nacjonalistycznych i antysemickich. Dlatego wybierając Wielką Brytanię, wybrał również tożsamość żydowską i zaangażowanie w syjonizm. Brytyjczykiem pozostał na całe życie: jako żołnierz, jako dyplomata, jako ekspert rządu brytyjskiego, jako uczony. Roman Dmowski nie znosił Namiera, uważając go za przedstawiciela międzynarodowej mafii żydowskiej, który przypominał o potencjale antysemickim, tkwiącym w projektach polskiego nacjonalizmu. Obwiniał go o wrogość do odradzającej się Polski. Wydaje się wszakże, że Namier był nie tyle wrogiem polskości, co endeckości w jej brutalnym wcieleniu. Był bowiem Namier liberałem mentalnym - za co go lubił i szanował Antoni Słonimski - wnoszącym w brytyjski dyskurs kompetencję i przenikliwość, wrażliwość i sarkazm człowieka z Europy Środkowowschodniej. Z tej perspektywy spoglądał Namier na rewolucję 1848 roku. Nie dziwi przeto, że sprawy Europy Środkowowschodniej zajmują w tych esejach miejsce tak bardzo znaczące. (...) Wiosna Ludów fascynowała go i niepokoiła. Z pozoru zmieniała ona oblicze świata, budziła tak wielkie nadzieje. A potem rodziła już tylko wielkie rozczarowania. (...) W tym spektaklu rewolucyjnym widział nie tylko masy, klasy i procesy dziejowe, ale także żywych ludzi, ich pasje, emocje i frustracje. (...) Namier opowiada precyzyjnie o paradoksach aspiracji narodowych. (...) o naturze i roli polskiej emigracji, rewolucjonizującej uparcie Europę. Równie ciekawy jest opis kwestii wyzwolenia chłopów i `rabacji galicyjskiej`. Konflikty klasowe przeplatały się z konfliktami narodowymi, co zapowiadało złowrogą przyszłość. (...) Ta świetna książka pozwala spojrzeć na dzieje, europejskie i polskie, okiem cudzym, bystrym i wolnym od mistyfikacji, uczy ona myślenia bez złudzeń o historii i polityce, uczy też spojrzenia na świat z brytyjskim dystansem i żydowskim pesymizmem. To jest lektura szczególnie cenna dla tych, którzy - jak autor tych słów - uporczywie nie chcą wyrzec się wiary i złudzenia, że można świat uczynić lepszym.` Adam Michnik

Sięgając po ten esej Czytelnik może poznać tajniki wdrażania pewnych koncepcji przez ludzi określonych przez Hayeka mianem ,,zawodowych sprzedawców idei". Typowy współczesny intelektualista czy też ,,autorytet moralny" nie musi posiadać specjalnej wiedzy o niczym szczególnym, również w temacie o którym dyskutuje, albo wypowiada się z pozycji ex cathedra, nie musi być nawet specjalnie inteligentny, aby pełnić swoją rolę jako pośrednika w szerzeniu idei. Do jego miana kwalifikuje go szeroka gama tematów, o których może w każdym momencie mówić albo pisać oraz pozycja albo zwyczaje, dzięki którym zaznajamia się z nowymi ideami wcześniej niż ci, do których sam się zwraca. Owi ,,zawodowi sprzedawcy idei" są jedną z głównych przyczyn dla których wielu ludzi, zdawałoby się na pierwszy rzut oka rozsądnych, słysząc opinie intelektualistów, wyłącza automatycznie własny rozum przyjmując poglądy i opinie zasłyszane, za własne.W świetle najnowszej historii okazuje się dość dziwne, że świadomość tego, iż władza decyzyjna spoczywa w rękach zawodowych sprzedawców używanych idei nie jest jeszcze powszechna. Rozwój polityczny świata Zachodu w ciągu ostatnich kilku stuleci dostarcza tutaj najlepszego przykładu. Socjalizm nigdy i nigdzie nie był na początku ruchem klasy robotników. W żadnym przypadku nie jest on pomocnym ani koniecznym dla interesów tej klasy, nie jest też oczywistym lekarstwem na oczywiste zło. Jest konstrukcją teoretyków, wywodzącą się z pewnych kierunków abstrakcyjnej myśli, przez długi czas znaną tylko intelektualistom, a nakłonienie klas pracujących do przyjęcia go za swój program wymagało ze strony tych intelektualistów długich wysiłków.Fragment eseju