Kangoo.plSzukamy produktów wśród ponad 10 mln ofert sklepów internetowych

Historyczny napierśnik, kirys sułtana tureckiego XVI w. - replika 1:1 Napierśnik Niemcy XVI w. - replika 1:1   Napierśnik z obojczykiem wykonany z blachy stalowej. Ornamenty inkrustowane złoconą miedzianą blachą. Kompletny kirys wykonany został na zamówienie jako prezent dla Sułtana tureckiego. Oryginał znajduje się w muzeum w Wiedniu. Waga około 5 kg. Ta mistrzowsko wykonana REPLIKA będzie ozdobą każdego wnętrza nadając mu prawdziwie historycznego charakteru. UWAGA - PRODUKT JEST WYKONYWANY NA SPECJALNE ZAMÓWIENIE W NAJLEPSZYM POLSKIM ZAKŁADZIE PŁATNERSKIM.  TERMIN REALIZACJI WYNOSI Ok 90 DNI OD MOMENTU OTRZYMANIA WPŁATY.

Historyczne perskie uzbrojenie ochronne replika 1:1   Perskie uzbrojenie ochronne replika 1:1 W skład kompletu wchodzi:  - Kaftan kolczy. Ogniwa z drutu płaskiego, nitowane, - Hełm. Kuty z blachy stalowej. Ornamenty inkrustowane złoconą blachą miedzianą. Ozdobiony turkusami i koralami.  - Karwasze. Kute z blachy stalowej. Trawione i inkrustowane złoconą blachą miedzianą. Ozdobione naturalnymi turkusami i koralami. Waga kompletu ok. 13kg. Model kolekcjonerski wyglądający jak obiekt muzealny. Ta mistrzowsko wykonana REPLIKA będzie ozdobą każdego wnętrza nadając mu prawdziwie historycznego charakteru. UWAGA - PRODUKT JEST WYKONYWANY NA SPECJALNE ZAMÓWIENIE W NAJLEPSZYM POLSKIM ZAKŁADZIE PŁATNERSKIM.  TERMIN REALIZACJI WYNOSI Ok 90 DNI OD MOMENTU OTRZYMANIA WPŁATY.

Historyczna zbroja turniejowa z XV w.   Zbroja XV wiek , Model kuty ręcznie ze stali, Zdobienia mosiężne, czerniona, kolcza, plus bigwanty (osłona nóg) Waga: ok 20kgStojak i pawie pióra w komplecie Model kolekcjonerski wyglądający jak obiekt muzealny. Ta mistrzowsko wykonana REPLIKA będzie ozdobą każdego wnętrza nadając mu prawdziwie historycznego charakteru. UWAGA - PRODUKT JEST WYKONYWANY NA SPECJALNE ZAMÓWIENIE W NAJLEPSZYM POLSKIM ZAKŁADZIE PŁATNERSKIM.  TERMIN REALIZACJI WYNOSI Ok 90 DNI OD MOMENTU OTRZYMANIA WPŁATY.

Historyczna zbroja kirasjera z XVI w.   Kirasjer XVI w. Kuta całkowicie ręcznie Zbroja stalowa trawiona i złocona Szmelcowana na niebiesko.Wysokość ok 180 cm ze stojakiem, Waga ok 20 kgStojak w komplecie Model kolekcjonerski wyglądający jak obiekt muzealny. Ta mistrzowsko wykonana REPLIKA będzie ozdobą każdego wnętrza nadając mu prawdziwie historycznego charakteru. UWAGA - PRODUKT JEST WYKONYWANY NA SPECJALNE ZAMÓWIENIE W NAJLEPSZYM POLSKIM ZAKŁADZIE PŁATNERSKIM.  TERMIN REALIZACJI WYNOSI Ok 90 DNI OD MOMENTU OTRZYMANIA WPŁATY.

SZATA MNICHA Z KAPTUREM BIAŁA STROJE HISTORYCZNE WS100298 Producent:  PŁATNERZE (WS100298)MATERIAŁ: GRUBA  I WYTRZYMAŁA BAWEŁNAROZMIAR UNIWERSALNY (CZYŚCIĆ NA SUCHO)

WSPANIAŁA BOGATO GRAWEROWANA ZBROJA RYCERSKA WYOBRAŹ SOBIE JAK TA PIĘKNA ZBROJA UDEKORUJE TWOJE WNĘTRZE.WYOBRAŹ SOBIE PEŁNE PODZIWU I ZAZDROŚCI MINY TWOICH ZNAJOMYCH.WYOBRAŹ SOBIE JAKĄ RADOŚĆ MOŻESZ SPRAWIĆ TAKIM PREZENTEM OBDAROWANEJ OSOBIE.UWAGA - PRODUKT JEST WYKONYWANY NA SPECJALNE ZAMÓWIENIE W ZAKŁADZIE PŁATNERSKIM W TOLEDO (MIASTO TOLEDO OD CZASÓW ŚREDNIOWIECZNYCH JEST ZNANYM OŚRODKIEM PŁATNERSKIM W EUROPIE, STAL TOLEDAŃSKA CENIONA JEST ZA BARDZO WYSOKĄ JAKOŚĆ). ZAKUP TEGO UNIKATOWEGO MODELU WYMAGA WPŁACENIA ZALICZKI W WYSOKOŚCI 50% WARTOŚCI. PO OTRZYMANIU WPŁATY PRZYSTĘPUJEMY DO REALIZACJI ZAMÓWIENIA.  TERMIN REALIZACJI WYNOSI 60 DNI OD MOMENTU OTRZYMANIA ZALICZKI. KOSZTY DOSTAWY USTALANE SĄ INDYWIDUALNIEProducent: ZAKŁAD PŁATNERSKI Z TOLEDO (902) Materiał: wysokowęglowa stal toledańskapodstawa z drewna polakierowanego WYSOKOŚĆ 190cm waga 44 kgTa wyjątkowa pełnowymiarowa replika jest wzorowana na XVI wiecznej zbroi rycerskiej. Zbroja została wykonana z wysokowęglowej stali toledańskiej (polerowanej i grawerowanej). Poszczególne elementy są rozłączane. Całość zamontowana jest na drewnianej podstawie i prezentuje się bardzo okazale. Replika miecza jest elementem zestawu. Zbroja jest wytwarzana całkowicie ręcznie przez najwyższej klasy płatnerzy z Toledo.„Zbroja – część pasywnego uzbrojenia ochronnego wojowników, stosowana od starożytności do ok. XVII wieku. W Polsce przetrwały aż do wieku XVIII jako zbroje husarskie i kolczugi pancernych.Elementy zbroi pojawiały się później, jednak były to odosobnione przypadki. Na XVIII oraz XIX-wiecznych polach bitew walczyli ciężkozbrojni jeźdźcy, kirasjerzy, na wyposażeniu których były kirysy oraz skórzane bądź żelazne hełmy – tzw. kaski. Podczas I wojny światowej uprzywilejowani oficerowie zaopatrzeni byli w tzw. pancerze okopowe, które miały za zadanie osłaniać dowódców przed m.in. pociskami szrapnelowymi. Pod koniec XX wieku wrócono do idei wykorzystywania pancerzy w uzbrojeniu żołnierzy w postaci płyt ceramicznych lub tytanowych uzupełniających kamizelki kuloodporne. Termin \\\"zbroja\\\" jest nieprecyzyjny, ponieważ niektórzy bronioznawcy (np. Andrzej Nowakowski w Uzbrojenie średniowieczne w Polsce) wprowadzają podział na dwa odrębne typy uzbrojenia ochronnego: pancerza jako ochrony elastycznej, oraz zbroi wykonanej ze sztywnych elementów. Ów podział jest dość płynny, zaś w obiegowym znaczeniu oba pojęcia są tożsame.1” 1-Zbroja [online]. Wikipedia : wolna encyklopedia, 2009-05-9 04:49Z [dostęp: 2009-05-17 10:02Z]. Dostępny w Internecie: http://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Zbroja&oldid=16983350

PEŁNOWYMIAROWA GRAWEROWANA ZBROJA RYCERSKA Z XVI w WYOBRAŹ SOBIE JAK TA PIĘKNA ZBROJA UDEKORUJE TWOJE WNĘTRZE.WYOBRAŹ SOBIE PEŁNE PODZIWU I ZAZDROŚCI MINY TWOICH ZNAJOMYCH.WYOBRAŹ SOBIE JAKĄ RADOŚĆ MOŻESZ SPRAWIĆ TAKIM PREZENTEM OBDAROWANEJ OSOBIE.UWAGA - PRODUKT JEST WYKONYWANY NA SPECJALNE ZAMÓWIENIE W ZAKŁADZIE PŁATNERSKIM W TOLEDO (MIASTO TOLEDO OD CZASÓW ŚREDNIOWIECZNYCH JEST ZNANYM OŚRODKIEM PŁATNERSKIM W EUROPIE, STAL TOLEDAŃSKA CENIONA JEST ZA BARDZO WYSOKĄ JAKOŚĆ). ZAKUP TEGO UNIKATOWEGO MODELU WYMAGA WPŁACENIA ZALICZKI W WYSOKOŚCI 50% WARTOŚCI. PO OTRZYMANIU WPŁATY PRZYSTĘPUJEMY DO REALIZACJI ZAMÓWIENIA.  TERMIN REALIZACJI WYNOSI 60 DNI OD MOMENTU OTRZYMANIA ZALICZKI. KOSZTY DOSTAWY USTALANE SĄ INDYWIDUALNIEProducent: ZAKŁAD PŁATNERSKI Z TOLEDO (904) Materiał: wysokowęglowa stal toledańskapodstawa z drewna polakierowanego WYSOKOŚĆ 190cm waga 44 kgTa wyjątkowa pełnowymiarowa replika jest wzorowana na XVI wiecznej zbroi rycerskiej. Zbroja została wykonana z wysokowęglowej stali toledańskiej (polerowanej i grawerowanej). Poszczególne elementy są rozłączane. Całość zamontowana jest na drewnianej podstawie i prezentuje się bardzo okazale. Replika miecza jest elementem zestawu. Zbroja jest wytwarzana całkowicie ręcznie przez najwyższej klasy płatnerzy z Toledo.„Zbroja – część pasywnego uzbrojenia ochronnego wojowników, stosowana od starożytności do ok. XVII wieku. W Polsce przetrwały aż do wieku XVIII jako zbroje husarskie i kolczugi pancernych.Elementy zbroi pojawiały się później, jednak były to odosobnione przypadki. Na XVIII oraz XIX-wiecznych polach bitew walczyli ciężkozbrojni jeźdźcy, kirasjerzy, na wyposażeniu których były kirysy oraz skórzane bądź żelazne hełmy – tzw. kaski. Podczas I wojny światowej uprzywilejowani oficerowie zaopatrzeni byli w tzw. pancerze okopowe, które miały za zadanie osłaniać dowódców przed m.in. pociskami szrapnelowymi. Pod koniec XX wieku wrócono do idei wykorzystywania pancerzy w uzbrojeniu żołnierzy w postaci płyt ceramicznych lub tytanowych uzupełniających kamizelki kuloodporne. Termin \\\\\\\"zbroja\\\\\\\" jest nieprecyzyjny, ponieważ niektórzy bronioznawcy (np. Andrzej Nowakowski w Uzbrojenie średniowieczne w Polsce) wprowadzają podział na dwa odrębne typy uzbrojenia ochronnego: pancerza jako ochrony elastycznej, oraz zbroi wykonanej ze sztywnych elementów. Ów podział jest dość płynny, zaś w obiegowym znaczeniu oba pojęcia są tożsame.1” 1-Zbroja [online]. Wikipedia : wolna encyklopedia, 2009-05-9 04:49Z [dostęp: 2009-05-17 10:02Z]. Dostępny w Internecie: http://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Zbroja&oldid=16983350

Model dekoracyjnyMateriał miecza Ostrze: stal nierdzewna Toledo Rękojeść: metal i drewnoPochwa: skóra naturalna Ozdoby na pochwie: metalowe Długość z pochwą: 80 cmDługość miecza: 78cmDługość ostrza: 60 cmDługość rączki: 18,5 cmSzerokość ostrza: 5,5 cmGrubość ostrza: 5 mmWaga z pochwą: 2,46 kgWaga miecza bez pochwy: 1,6 kg

WYOBRAŹ SOBIE JAK TA PIĘKNA REPLIKA UDEKORUJE TWOJE WNĘTRZE.WYOBRAŹ SOBIE PEŁNE PODZIWU I ZAZDROŚCI MINY TWOICH ZNAJOMYCH.WYOBRAŹ SOBIE JAKĄ RADOŚĆ MOŻESZ SPRAWIĆ TAKIM PREZENTEM OBDAROWANEJ OSOBIE. Prezentowany model jest wierną repliką bazującą na wzorach historycznych.   Materiał: MOSIĄDZ WYSOKOŚĆ: 17cm SZEROKOŚĆ: 13cmWAGA: 0,1 KGKod R4Cena nie dotyczy prezentowanych na zdjęciach szabel. PONIŻEJ KILKA INTERESUJĄCYCH FAKTÓW HISTORYCZNYCH: "Ryngraf (z niem. ringkragen, blacha napierśna, staropol. szkaplerz) – rodzaj medalionu, zwykle w kształcie tarczy z rysunkiem o tematyce religijnej, czasem heraldycznej później z godłem państwowym. Wywodzi się od obojczyka, części zbroi noszonej przez rycerzy pod szyją, często ozdabianej motywami religijnymi, zwłaszcza maryjnymi. Od XVI w. stopniowo zmniejszany i stosowany samodzielnie, bez reszty zbroi, w XVII w. przyjął obecną formę ozdoby patriotyczno-religijnej, zatracając znaczenie ochronne. Ryngrafy noszone były szczególnie często przez żołnierzy ugrupowań podkreślających swój patriotyzm i przywiązanie do religii katolickiej - m.in. przez konfederatów barskich, powstańców 1846 r., żołnierzy NSZ i WiN. Dziś wieszany na ścianie jako patriotyczna dekoracja. Zminiaturyzowane ryngrafy z wizerunkiem najczęściej Matki Boskiej Ostrobramskiej, wykonane ze szlachetnego metalu stanowią zwyczajowy podarunek z okazji chrztu"1. 1-Ryngraf [online]. Wikipedia : wolna encyklopedia, 2011-12-24 05:54Z [dostęp: 2012-02-10 09:39Z]. Dostępny w Internecie: //pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Ryngraf&oldid=29152620

WYOBRAŹ SOBIE JAK TA PIĘKNA REPLIKA UDEKORUJE TWOJE WNĘTRZE.WYOBRAŹ SOBIE PEŁNE PODZIWU I ZAZDROŚCI MINY TWOICH ZNAJOMYCH.WYOBRAŹ SOBIE JAKĄ RADOŚĆ MOŻESZ SPRAWIĆ TAKIM PREZENTEM OBDAROWANEJ OSOBIE. Prezentowany model jest wierną repliką bazującą na wzorach historycznych.   Materiał: MOSIĄDZ (R1)WYSOKOŚĆ: 17cm SZEROKOŚĆ: 13cmWAGA: 0,1 KG  PONIŻEJ KILKA INTERESUJĄCYCH FAKTÓW HISTORYCZNYCH: "Ryngraf (z niem. ringkragen, blacha napierśna, staropol. szkaplerz) – rodzaj medalionu, zwykle w kształcie tarczy z rysunkiem o tematyce religijnej, czasem heraldycznej później z godłem państwowym. Wywodzi się od obojczyka, części zbroi noszonej przez rycerzy pod szyją, często ozdabianej motywami religijnymi, zwłaszcza maryjnymi. Od XVI w. stopniowo zmniejszany i stosowany samodzielnie, bez reszty zbroi, w XVII w. przyjął obecną formę ozdoby patriotyczno-religijnej, zatracając znaczenie ochronne. Ryngrafy noszone były szczególnie często przez żołnierzy ugrupowań podkreślających swój patriotyzm i przywiązanie do religii katolickiej - m.in. przez konfederatów barskich, powstańców 1846 r., żołnierzy NSZ i WiN. Dziś wieszany na ścianie jako patriotyczna dekoracja. Zminiaturyzowane ryngrafy z wizerunkiem najczęściej Matki Boskiej Ostrobramskiej, wykonane ze szlachetnego metalu stanowią zwyczajowy podarunek z okazji chrztu"1. 1-Ryngraf [online]. Wikipedia : wolna encyklopedia, 2011-12-24 05:54Z [dostęp: 2012-02-10 09:39Z]. Dostępny w Internecie: //pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Ryngraf&oldid=29152620

  Producent:  PŁATNERZE (WS300448)  Materiał: stal pokryta brązemMocowania ze skóry naturalnejRozmiar uniwersalny „Legion albo legia (łac. legio) – podstawowa i największa jednostka taktyczna armii rzymskiej złożona przede wszystkim z ciężkozbrojnej piechoty. Odpowiednik współczesnej dywizji. W pierwszych trzech wiekach imperium armia rzymska liczyła od 25 do 34 legionów. W wyprawach legionów uczestniczyli również kamieniarze, cieśle, inżynierowie i inni rzemieślnicy. Nazwa Nazwa oznacza dosłownie "pobór". W początkowych okresach istnienia państwa rzymskiego oznaczało to całość wojska, czyli wszystkich mężczyzn powołanych pod broń. Przez wiele stuleci w legionach mogli służyć wyłącznie obywatele rzymscy.Organizacja Legion w okresie wczesnej republiki dzielił się na:30 manipułów (batalionów) po 2 centurie60 centurii (kompanii) po stu żołnierzya po reformie Mariusza na:10 kohort (pułków) po 3 manipuły (ok. 480 żołnierzy) z tym, że pierwsza kohorta miała zazwyczaj ok. 1100 żołnierzy (podwójny stan)30 manipułów (batalionów) po ok. 160 żołnierzy60 centurii (kompanii) – w zależności od okresu od 50 do 100 żołnierzy (zazwyczaj ok. 80), każda z kohort liczyła po 6 centurii, wyjątkiem była pierwsza kohorta w której centurii było 5 jednak o podwójnym stanie liczbowym.W skład legionu wchodziły też centurie jazdy dzielące się na szwadrony (łac. alae) i drużyny (łac. decuriae), oddziały lekkozbrojnych piechurów, oddziały zwiadowcze, inżynieryjne, aprowizacyjne itd. Z powodu tego urozmaicenia legion był samodzielną jednostką operacyjną o dużej wszechstronności działania. Dzięki temu, oraz ścisłej dyscyplinie, armia rzymska była przez setki lat najskuteczniejszą armią świata starożytnego.Teoretyczny stan osobowy legionu wynosił 5000-6000 żołnierzy, w praktyce jednak rzadko przekraczał 4000. Liczebność całej armii w okresie rozkwitu cesarstwa (II wiek n.e.) wahała się w granicach 40 legionów. W schyłkowym okresie cesarstwa rzymskiego legiony liczyły mniej więcej po tysiąc żołnierzy. W czasach panowania cesarza Augusta armia rzymska składała się z 25 legionów; w czasach panowania Aleksandra Sewera 32 legionów; w trakcie wojny Oktawiana z Markiem Antoniuszem każda strona wystawiła po 40 legionów.Legionem dowodził zarządzający prowincją legat (łac. legatus) lub legat specjalny, który miał rangę współczesnego generała. Podlegał mu sztab złożony z oficerów-praktykantów zwanych trybunami wojskowymi (łac. tribunus militum) oraz dowódców kohort, manipułów i centurii jako oficerów wykonawczych.Legioniści walczyli najczęściej w trzech szeregach: hastati, principes i triarii.Uzbrojenie legionisty  Uzbrojenie legionisty przez wieki ulegało zmianom. Legionista z początków republiki różnił się znacznie od swojego kolegi np. z II wieku n.e. Jednakże zmiany dotyczyły głównie jakości poszczególnych elementów, jak również stylu uzbrojenia. Zawsze podstawowymi elementami uzbrojenia pozostawały:hełm (galea)tarcza (scutum) – najpierw owalna, później prostokątnapancerz – zbroja łuskowa lub kolczuga, później zbroja segmentowa (lorica segmentata)ciężka włócznia (hasta) lub oszczepy (pilum)krótki, obosieczny miecz (gladius)Legiony rzymskie wyposażone były w machiny oblężnicze i katapulty. Dobre drogi budowane przez Rzymian, ułatwiały przemieszczanie wojsk.Historia Początkowo obywatele trzech gmin rzymskich tworzyli jeden legion liczący 3000 piechoty i 300 jazdy, który w bitwie szykowany był w falangę. Jeźdźcy walczyli pieszo, a koni używano tylko w marszu.Na początku IV wieku p.n.e. liczebność legionu wzrosła do 4500 żołnierzy – 3300 żołnierzy piechoty liniowej, 900 welitów oraz 300 jeźdźców, którzy walczyli już konno. Na czele legionu stał legat. W połowie IV wieku p.n.e. piechota liniowa podzielona została na jednostki taktyczne zwane manipułami, wciąż walczące w szyku zwartym jako tzw. falanga manipularna.  Rozmieszczenie rzymskich legionów w roku 80.Rozwój taktyki rzymskiej armii doprowadził pod koniec IV wieku p.n.e. do powstania legionu manipularnego, w którym piechota liniowa stosowała zamiast dotychczasowej falangi rozczłonkowany szyk manipularny. Piechota liniowa składała się z 30 manipułów z podziałem na trzy kategorie po 10 manipułów każda. Poszczególne kategorie różniły się uzbrojeniem – najmłodsi (hastati) tworzyli pierwszy rzut szyku, starsi (principes) – drugi rzut, a najstarsi, najbardziej doświadczeni weterani (triarii) – trzeci rzut. W skład manipułu hastati i principes wchodziły 2 centurie po 60 żołnierzy, natomiast manipuł triarii składał się z 2 centurii po 30 żołnierzy. Zatem piechota liniowa legionu, licząca teraz 3000 żołnierzy, składała się z 1200 hastati, 1200 principes i 600 triarii. Liczba welitów w legionie wzrosła do 1200 żołnierzy, natomiast jazda wciąż liczyła 300 koni. Całość legionu manipularnego liczyła 4500 żołnierzy.Bitwę rozpoczynali welici, którzy zasypywali nieprzyjaciela oszczepami (iacula), a następnie wycofywali się. Po nich wybiegały do przodu dwa pierwsze rzuty piechoty liniowej, które rzucały oszczepami (pilum), po czym ruszały do walki wręcz na miecze. Ostatnie do walki wkraczały manipuły triarii, którzy nie mieli broni miotającej, za to uzbrojeni byli w długie włócznie (hasta). W trakcie bitwy poszczególne rzuty legionu, którego manipuły uszykowane były w szachownicę, wchodziły do walki według uprzednio wyćwiczonego harmonogramu.Ponieważ dowodzenie niewielkimi i licznymi manipułami było bardzo skomplikowane, co utrudniało przeprowadzenie manewru, już pod koniec drugiej wojny punickiej u schyłku III wieku p.n.e. Scypion Afrykański Starszy podzielił piechotę na większe jednostki taktyczne, zwane kohortami, składające się z 3 manipułów – po jednym z każdego rzutu. Dzięki tej reformie zdolność manewrowa legionu znacznie wzrosła. Dalsze reformy przeprowadzone pod koniec II wieku p.n.e. przez Mariusza doprowadziły do powstania legionu kohortalnego, w którym piechota liniowa podzielona została na jednolicie uzbrojone kohorty. Podział na hastati, principes i triarii został ostatecznie zlikwidowany, a manipuły pozostały jedynie jednostkami organizacyjnymi.Początkowo Mariusz zwiększył liczebność legionu do 6000 żołnierzy (10 kohort), jednak wkrótce liczebność legionu zostala zmniejszona do 4000 żołnierzy. Legion po reformie Mariusza składał się z ciężkozbrojnej piechoty, lekkozbrojnej piechoty oraz jazdy, która była przydzielana w razie potrzeby (tzw. auxilia).W pierwszych wiekach Cesarstwa legiony stanowiły trzon armii rzymskiej. Wciąż składało się na nie 10 kohort, czyli 30 manipułów po 2 centurie, a do tego miały 120 jeźdźców. Z biegiem czasu do legionu przydzielono również artylerię.Za czasów Galiena odebrano legionom jazdę, którą przywrócono za panowania Dioklecjana. Stan etatowy legionów wynosił wtedy 6100 piechoty i 726 jazdy, jednak rzeczywista liczebność legionu była prawdopodobnie niższa. Reformy Konstantyna Wielkiego doprowadziły do bardzo dużego spadku liczebności legionów, w których odtąd było tylko 1000 żołnierzy. Rozmiary przypominające dawne legiony posiadały teraz inne jednostki liczące etatowo 5500 piechoty i 2000 jazdy.Liczba legionów w czasach Republiki rosła w miarę wzrostu terytorialnego państwa. W okresie bitwy pod Akcjum (31 p.n.e.) Rzym dysponował 75 legionami. Za cesarza Augusta w okresie pokojowych stosunków z sąsiadami armia rzymska liczyła tylko 25 legionów. W ciągu następnych 200 lat ilość legionów stopniowo wzrastała osiągając liczbę 34, a za panowania Dioklecjana Cesarstwo miało 68 legionów. Po reformach Konstantyna Wielkiego przeprowadzonych na początku IV wieku co najmniej 174 oddziały nosiły nazwę legionu. W okresie tym legiony dzielono na polowe (palatini, comitatenses) i pograniczne (ripariensis).Legiony poza Rzymem  Ten artykuł od 2011-01 wymaga uzupełnienia źródeł podanych informacji.Informacje nieweryfikowalne mogą zostać zakwestionowane i usunięte.Aby uczynić artykuł weryfikowalnym, należy podać przypisy do materiałów opublikowanych w wiarygodnych źródłach.Niektóre państwa po zetknięciu się z Rzymem stworzyły jednostki o uzbrojeniu i organizacji przypominających legiony. Przykładem są tutaj Numidia, Armenia czy Państwo Seleucydów. Jednak w przeciwieństwie do Rzymian, takie oddziały pełniły przeważnie rolę drugoplanową. Inną różnicą między legionami rzymskimi a nie-rzymskimi jest wyszkolenie - legionom zagranicznym brakowało surowej dyscypliny oraz doskonałego wyszkolenia, z którego słynęli Rzymianie”1. 1-Legion [online]. Wikipedia : wolna encyklopedia, 2011-07-20 21:05Z [dostęp: 2011-08-27 11:54Z]. Dostępny w Internecie: http://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Legion&oldid=27331757

Historyczna replika - Kirys husarski z obojczykiem Polska XVII w Kirys husarski z obojczykiem Polska XVII w. - replika 1:1 Kirys kuty z blachy stalowej trzyfolgowy. Elementy ozdobne repusowane i trybowane w blasze mosiężnej. Waga około 7 kg. Folgi cięte przecinakiem z wybijanym motywem na folgach,  otwory wycinane przecinakiem, grubości 3mm, Całość postarzana dla uzyskania wyglądu oryginału z epoki. Model kolekcjonerski wyglądający jak obiekt muzealny. Ta mistrzowsko wykonana REPLIKA będzie ozdobą każdego wnętrza nadając mu prawdziwie historycznego charakteru. UWAGA - PRODUKT JEST WYKONYWANY NA SPECJALNE ZAMÓWIENIE W NAJLEPSZYM POLSKIM ZAKŁADZIE PŁATNERSKIM.  TERMIN REALIZACJI WYNOSI Ok 90 DNI OD MOMENTU OTRZYMANIA WPŁATY.

Historyczna replika1:1 włoskiej tarczy z XVI w.  Replika 1:1 włoskiej tarczy z XVI w. Tarcza kuta z blachy stalowej, od wewnętrznej strony wyłożona aksamitem. Ornamenty trawione i złocone. Ornament w centralnej części repusowany i złocony z blachy mosiężnej. Średnica 550 mm. Waga około 1 kg. Model kolekcjonerski wyglądający jak obiekt muzealny. Ta mistrzowsko wykonana REPLIKA będzie ozdobą każdego wnętrza nadając mu prawdziwie historycznego charakteru. UWAGA - PRODUKT JEST WYKONYWANY NA SPECJALNE ZAMÓWIENIE W NAJLEPSZYM POLSKIM ZAKŁADZIE PŁATNERSKIM.  TERMIN REALIZACJI WYNOSI Ok 90 DNI OD MOMENTU OTRZYMANIA WPŁATY.

Historyczna replika -Tarcza replika 1:1 ok. XVI w.  Tarcza (replika) 1:1 ok. XVI w. Tarcza kuta z blachy stalowej ozdobiona warkoczem. Ornamenty trawione. Rozetki wykonane z blachy mosiężnej. Średnica 400 mm. Waga około 0,7 kg. Model kolekcjonerski wyglądający jak obiekt muzealny. Ta mistrzowsko wykonana REPLIKA będzie ozdobą każdego wnętrza nadając mu prawdziwie historycznego charakteru. UWAGA - PRODUKT JEST WYKONYWANY NA SPECJALNE ZAMÓWIENIE W NAJLEPSZYM POLSKIM ZAKŁADZIE PŁATNERSKIM.  TERMIN REALIZACJI WYNOSI Ok 90 DNI OD MOMENTU OTRZYMANIA WPŁATY.

WYOBRAŹ SOBIE JAK TA PIĘKNA REPLIKA UDEKORUJE TWOJE WNĘTRZE.WYOBRAŹ SOBIE PEŁNE PODZIWU I ZAZDROŚCI MINY TWOICH ZNAJOMYCH.WYOBRAŹ SOBIE JAKĄ RADOŚĆ MOŻESZ SPRAWIĆ TAKIM PREZENTEM OBDAROWANEJ OSOBIE.UWAGA - PRODUKT JEST WYKONYWANY NA SPECJALNE ZAMÓWIENIE W HISZPAŃSKIM ZAKŁADZIE PŁATNERSKIM (TEN WYJĄTKOWY PRODUKT JEST WYTWORZONY CAŁKOWICIE RĘCZNIE Z WYSOKOWĘGLOWEJ STALI TOLEDAŃSKIEJ, KTÓRA CENIONA JEST ZA BARDZO DOBRĄ JAKOŚĆ).(212)Prezentowany model jest wierną repliką oryginału. Miecz nie jest naostrzony ani przystosowany do ostrzenia. Ostrze wykonane jest ze stali toledańskiej pokrytej chromem. Producent: HISZPAŃSKI ZAKŁAD PŁATNERSKI Materiał:głownia wysokowęglowa stal toledańska, rękojeść wykonana z brązu oraz z drewnaDŁUGOŚĆ: 78cm WAGA: 1,5 kg" Gladius (łac., plur. gladii – miecz) jest to krótki miecz rzymski. Jego żelazna głownia była obosieczna z ością przez środek i ostro zarysowanym szczytem. Rękojeść natomiast posiadała kulistą głowicę z drewna lub z rogu, której trzon był karbowany albo ujęty w obłe pierścienie, z mało wydatnym pudełkowatym jelcem.Gladius był noszony przez lewe ramię po prawej stronie w pochwie okutej metalem zwanej vagina. Pas służący do noszenia miecza zwano balteus.Broń ta stanowiła wyposażenie legionistów rzymskich od III w. p.n.e. do III w. n.e. Została ona przyswojona od ludów hiszpańskich. W miarę rozwoju techniki i sztuki wojennej uległ on zmianom konstrukcyjnym. Najstarsze znane nam modele ("Wzór Mainz" nazwany tak od miejsca znalezienia) miał długość od 400 mm do 550 mm i szerokość od 48 mm do 74 mm. Przeznaczony był przede wszystkim to kłucia i stąd też posiadał charakterystyczny, długi sztych. Późniejszym typem jest "Wzór Pompejański" mierzący od 42 cm do 50 cm długości i od 4,2 cm do 4,5 cm szerokości (jednakowej na całej długości ostrza). Przeznaczony był zarówno do kłucia jak i cięcia. Wszystkie znalezione gladiusy charakteryzują się doskonałym wyważeniem. Także antyczni byli pod ogromnym wrażeniem ich możliwości - król Macedonii, Filip V rzekomo był przerażony, gdy ujrzał ludzi zabitych tym typem miecza.Gladius był popularnym mieczem podczas walk gladiatorów"1.1-Gladius [online]. Wikipedia : wolna encyklopedia, 2009-06-10 14:02Z [dostęp: 2009-08-26 19:01Z]. Dostępny w Internecie: http://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Gladius&oldid=17365485

HISTORYCZNY MIECZ TEMPLARIUSZYWYOBRAŹ SOBIE JAK TA PIĘKNA REPLIKA UDEKORUJE TWOJE WNĘTRZE.WYOBRAŹ SOBIE PEŁNE PODZIWU I ZAZDROŚCI MINY TWOICH ZNAJOMYCH.WYOBRAŹ SOBIE JAKĄ RADOŚĆ MOŻESZ SPRAWIĆ TAKIM PREZENTEM OBDAROWANEJ OSOBIE.UWAGA - PRODUKT JEST WYKONYWANY NA SPECJALNE ZAMÓWIENIE W HISZPAŃSKIM ZAKŁADZIE PŁATNERSKIM (TEN WYJĄTKOWY PRODUKT JEST WYTWORZONY CAŁKOWICIE RĘCZNIE Z WYSOKOWĘGLOWEJ STALI TOLEDAŃSKIEJ, KTÓRA CENIONA JEST ZA BARDZO DOBRĄ JAKOŚĆ).(289)Miecz nie jest naostrzony ani przystosowany do ostrzenia. Ostrze wykonane jest ze stali toledańskiej pokrytej chromem. Producent: HISZPAŃSKI ZAKŁAD PŁATNERSKI Materiał:głownia wysokowęglowa stal toledańska,DŁUGOŚĆ: 110cm WAGA: 1,7 kgPONIŻEJ KILKA INTERESUJĄCYCH FAKTÓW HISTORYCZNYCH: "Zakon Ubogich Rycerzy Świątyni, czyli templariuszy powstał w 1118 roku (lub, jak sądzi część historyków, w 1119 lub dopiero w 1120 roku), kiedy Hugo de Payens, rycerz z Szampanii i jego towarzysze: Godfryd de Saint-Omer, Godfryd d'Eygorande, Nicolas de Neuvic, Jean d'Ussel, Jean de Meymac i Pierre d'Orlean złożyli przed Gormondem de Picquigny, patriarchą Jerozolimy śluby ubóstwa, czystości, posłuszeństwa i walki za wiarę według reguły cysterskiej (św. Bernarda z Clairvaux). Rycerze-zakonnicy zobowiązali się bronić pielgrzymów i chronić szlaki pielgrzymkowe. Od króla Jerozolimy, Baldwina II, otrzymali stojący na wzgórzu świątynnym, przebudowany na kościół, meczet Al-Aksa i wznoszący się w pobliżu pałac, który stał się ich kwaterą. Po 10 latach istnienia w 1128 na synodzie w Troyes któremu przewodzili kardynał legat Mateusz d'Albano i Bernard z Clairvaux, templariusze faktycznie konstytuowali się jako zakon: otrzymali Regułę Zakonną [ich sentencją stało się zdanie Memento Finis (łac. "pamiętaj o końcu")]. Reguła łacińska składała się z siedemdziesięciu dwóch artykułów, które omawiały obowiązki religijne i wojskowe braci, porządek dnia zakonnego, doczesnych własności braci, hierarchii zakonu i posłuszeństwa. W 1147 roku w czasie pontyfikatu Eugeniusza III, który uczestniczył w kapitule generalnej w Paryżu, papież nadał templariuszom godło czerwonego, ośmiokątnego krzyża, symbolu męczeństwa, które noszono na białym habicie. W tym samym czasie regułę łacińską przetłumaczono na język francuski, wprowadzając zmiany reguł, jak np. rezygnacja z zasady nowicjatu.Nazwa zakonu pochodzi od łacińskiego słowa templum – świątynia, od ich siedziby w pobliżu dawnej świątyni Salomona w Jerozolimie. Pieczęć zakonu przedstawiała dwóch rycerzy dosiadających jednego wierzchowca, i symbolizowała pokorę i ubóstwo.Struktura zakonu Na czele Zakonu stał wielki mistrz, którego, większością głosów, wybierało kolegium złożone z trzynastu elektorów: ośmiu rycerzy, czterech serwientów i jednego kapelana. Wielkim mistrzem mógł zostać wyłącznie brat po ślubach zakonnych.W sprawach ważnych mistrz podejmował decyzje radząc się kapituły, w której skład wchodzili: seneszal, marszałek, szatny, komandor Królestwa Jerozolimskiego, Komandor Grodu Jeruzalem, komandor Akki, komandor Trypolisu i komandor Antiochii. Zastępcą wielkiego mistrza był seneszal, odpowiedzialny za zaopatrzenie i gospodarkę zakonu. Nad jego namiotem w obozie powiewała baussant - srebrzysto-biała chorągiew zakonu. Na czele hierarchii wojskowej stał marszałek, który dowodził hufcami w czasie wojny i był odpowiedzialny za dyscyplinę zakonników. Podczas bitwy marszałek osobiście dzierżył sztandar, najważniejszy znak dla walczących rycerzy.Komandor Królestwa Jerozolimskiego był skarbnikiem zakonu. Komandor Grodu Jeruzalem odpowiadał za bezpieczeństwo szlaków pielgrzymkowych prowadzących nad Jordan. Komandor Jeruzalem i jego dziesięciu rycerzy miało przywilej strzec relikwii Świętego Krzyża, który stracono w czasie bitwy pod Hattin. Komandorzy, przy pomocy własnych marszałków i szatnych - sukienników, zarządzali swoimi prowincjami zakonnymi. Podlegali im kasztelani i komandorzy poszczególnych domów zakonnych.W Europie templariusze posiadali 13 prowincji: Francja, Anglia ze Szkocją i Irlandią, Flandria, Poitou, Akwitania, Owernia, Prowansja, Sycylia, Apulia, Portugalia, Katalonia, Aragonia i Węgry. Na czele każdej stał mistrz. Najważniejszymi prowincjami, które posiadały status równy prowincjom wschodnim, były prowincje hiszpańskie, w których również walczono z niewiernymi. Pozostałe europejskie prowincje, baliwaty i komandorie pełniły funkcje gospodarcze i finansowe. Każdy klasztor miał swoją kapitułę zwykłą, zbierającą się raz w tygodniu, i kapitułę generalną, która służyła jako instancja odwoławcza.Członkowie Zakonu dzielili się na cztery grupy: braci-rycerzy (fratres milities), braci służebnych - serwientów (fratres servientes armigerii), kapelanów (fratres capellani), oraz służby i rzemieślników (servients famuli et officii). W zakonie mogli również służyć rycerze na określony czas, po którym wracali do życia świeckiego, oraz fratres conjugati - bracia żonaci. Rycerze odbywający czasową służbę w zakonie i bracia żonaci nie mogli nosić białych habitów, lecz, podobnie jak serwienci, brązowe lub czarne. Wicemarszałek, chorąży, brat kucharz klasztoru, kowal klasztoru, komandor portu w Akce rekrutowali się spośród braci służebnych. Historia W dniu 19 marca 1128 roku templariusze otrzymali pierwsze nadanie z rąk Teresy, królowej Portugalii, która oddała im zamek w Soure nad Mondego strzegący południowej granicy królestwa przed Maurami. Także w tym roku Hugo de Payens założył prowincję angielską ze Starą Świątynią w Holborn jako ośrodkiem, a Gotfryd z Saint-Omer, syn kasztelana z Saint-Omer uzyskał darowizny na rzecz zakonu od Wilhelma Clitona, hr. Flandrii. W kolejnych latach templariusze pozyskali kolejnych hojnych sponsorów i współbraci. 14 lipca 1130 r. ślub zakonny złożył Rajmund Berengar III, hrabia Barcelony i Prowansji, ofiarowując templariuszom zamek Granena na granicy marchii saraceńskiej, zaś Alfons, król Portugalii obdarzył templariuszy nadaniem puszczy Cera pozostającej w rękach Saracenów; po wyzwoleniu regionu rycerze założyli Coimbrę, Ega i Rodin, które podlegały papieżowi bez pośrednictwa biskupów, a w 1131 podczas oblężenia Burgos Alfons I, król Aragonii pozostawił w testamencie templariuszom 1/3 swego królestwa. Jednak po jego śmierci w 1134 roku poddani unieważnili testament dzielący królestwo pomiędzy zakony rycerskie i przekazali królestwo don Ramirowi, bratu Alfonsa, biskupowi Burgos; w walkach o sukcesję, które wybuchły po unieważnieniu testamentu templariusze nie wzięli udziału. Kolejne nadania uzyskali w 1132 uzyskując zamek Barbara od Armengola, hr. Urgel, a w 1134 twierdzę saraceńską Calatrava zdobytą przez Alfonsa, kr. Kastylii i Aragonii od arcybiskupa Toledo, zaś w kwietniu tego roku hrabia Barcelony Rajmund Berengar IV przyrzekł templariuszom pomoc w obronie Graneny. 24 maja 1136 umarł Hugo de Payens, pierwszy mistrz templariuszy, jego następcą został wybrany Robert de Craon z Andegawenii, który uzyskał od papieży szereg bulli potwierdzających przywileje dla zakonu i stanowiących podstawę ich działalności. 23 marca 1138 r. papież Innocenty II wydał bullę Omne Datum Optimum będącą podstawą przywilejów templariuszy: wprowadził do zakonu braci kapelanów, wyłączył templariuszy spod władzy kościelnej (poza papieską) i powierzył mistrzowi oraz kapitule pełną odpowiedzialność za władzę w Zakonie, wyłączył spod opłaty dziesięcin, upoważnił do budowy kaplic i kościołów wyłączonych spod jurysdykcji biskupów. Bulla Milites Templi z 1144 r. nadała templariuszom prawo do kwestowania raz do roku w każdym kościele, nawet w okolicach obłożonych interdyktem; w tymże roku templariusze przyjęli do swego grona będącego w agonii i obłożonego klątwą Gotfryda z Mandeville, hr. Essex, co umożliwiło jego pochowanie w ziemi poświęconej i stanowiło wyraz ich szczególnego przywileju. W 1145 r. kolejna bulla Militia Dei powiadomiła biskupów o prawie templariuszy do budowy kaplic, a w 1147 papież Eugeniusz III nadał templariuszom godło czerwonego krzyża na białych habitach (miał być symbolem permanentnej krucjaty zakonu przeciw niewiernym) podczas obrad kapituły generalnej zakonu w Paryżu. Wszystkie te przywileje uszczuplające dochody duchowieństwa i wyłączające templariuszy spod jurysdykcji biskupiej spowodowały narastanie niechęci kleru do zakonu. Nowe bractwo wypełniło lukę w wewnętrznej organizacji kolonialnego państwa Franków. Początkowo spełniało tylko rolę policji, patrolując drogi i zwalczając opór ludności miejscowej – muzułmańskiej i chrześcijańskiej. Odciążało w ten sposób szczupłe siły wojskowe królestwa od zajmowania się sprawami bezpieczeństwa wewnętrznego w okupowanym kraju. Dlatego szybko zyskało uznanie, popularność i cieszyło się poparciem króla i możnych. Również duchowieństwo przyjęło z zadowoleniem powstanie rycerskiego bractwa.Gdy w 1291 roku upadło Królestwo Jerozolimskie, pozbawieni siedziby templariusze przenieśli się na Cypr (1291), a następnie do Francji.Król francuski Filip IV Piękny który miał wielkie długi u templariuszy postanowił uwolnić się od nich. 13 października 1307 (13 w piątek) uwięził członków zakonu we Francji, zarzucając im herezję, świętokradztwo, czary, rozpustę i spiskowanie z Saracenami. Po długotrwałym procesie, trwającym do czerwca 1311 roku, sobór w Vienne zdecydował o kasacie zakonu templariuszy. Jego majątki we Francji zostały skonfiskowane, wielu templariuszy poniosło śmierć na stosie, w tym wielki mistrz Jakub de Molay i 54 innych dostojników zakonnych. Nie wszędzie jednak likwidacja zakonu przebiegła bez problemu. Zbrojny opór stawili templariusze aragońscy i cypryjscy. Templariusze niemieccy zaś stawili się władzom świeckim w pełnym rynsztunku bojowym, dzięki czemu uniknęli aresztowania.Liczebność zakonu w różnych okresach była różna, jednak tuż przed upadkiem zakon liczył ok. 4500 ludzi, z czego 1000 to najwyżej postawieni w hierarchii bracia-rycerze, pozostali to bracia służebni, rzemieślnicy i kapelani-duchowni. Z tej liczby 2000 przebywało we Francji, a 2500 poza nią.Ulegając naciskom króla Francji papież Klemens V zawiesił, (ale nie skasował) zakon w 1312, ostatecznie jednak uniewinnił go z zarzutów o herezję. Po zawieszeniu zakonu templariuszy dobra jego zostały przez papieża przekazane joannitom, jednak nie wszystkie udało im się przejąć, część przejęli bowiem lokalni władcy. Templariuszom w Portugalii pozwolono natomiast na utworzenie nowego zakonu - Zakonu Rycerzy Chrystusa - który przejął posiadłości templariuszy. Stworzenie tego zakonu było możliwe dzięki wyjątkowym stosunkom templariuszy w tym kraju z jego władcami, gdyż już wcześniej zakonnicy składali tam przysięgę na wierność królowi, co ich uzależniało od władzy królewskiej, ale dzięki temu cieszyli się licznymi przywilejami i protekcją panujących. Podobnej zależności nie było w innych krajach, gdzie zakon funkcjonował. W Aragonii majątek zakonu został przekazany nowo utworzonemu Zakonowi Rycerzy z Montesy.Po zawieszeniu zakonu templariuszy, kontynuatorzy ich tradycji mieli ponoć w czasach nowożytnych utworzyć masonerię. Nie ma na to jednak przekonujących dowodów, choć część lóż masońskich przyjęła nazwę Rycerzy Świątyni, a więc "templariuszy". Ponadto, niektóre loże masońskie posługują się flagami templariuszy, a podczas niektórych spotkań masoni przebierają się za templariuszy. Wojsko Początkowo templariusze byli tylko strażnikami szlaków pielgrzymkowych, by następnie wraz ze swoim liczebnym wzrostem stać się jedną z ważniejszych stron militarnych w Outremer. Ten fakt był min. przyczyną opracowania nowej Reguły w języku francuskim, która szczegółowo omawiała również militarne aspekty życia zakonnego. Z bronią w ręku musieli służyć wszyscy bracia i serwienci. Każdy rycerz-zakonnik mógł posiadać trzy wierzchowce, a czwartego dosiadał jego giermek. Zbroja rycerza składała się z hełmu, kolczugi oraz żelaznych nogawic. Templariusz uzbrojony był w miecz, tarczę, kopię, młot turecki i puginał. Serwianci najczęściej walczyli pieszo, chociaż mogli posiadać jednego konia, i byli uzbrojeni trochę gorzej. Podstawową jednostką taktyczną był hufiec, składający się z rycerzy i ich giermków. U boku templariuszy służyli turkopole - lekka jazda syryjska. Oddziałami templariuszy w czasie marszu, postoju i w boju dowodził marszałek. Reguła zakonna wymagała bezwzględnego podporządkowania się rozkazom marszałka, a każde naruszenie reguły było karane, najsurowiej tchórzostwo i przejście na stronę wroga. Nikt nie mógł opuścić pola walki, jeżeli widoczny był czarno-biały sztandar trzymany przez marszałka, którego chroniło dziesięciu rycerzy.Militarny charakter działalności templariuszy kazał im wznosić na Wschodzie obronne fortece, również na terenie miast, które powierzono im w obronę. Templariusze stanowili garnizon twierdz, zamków i warowni: Gazy, Tortosy, Safad, Safity - Chastel-Blanc, Sydonu, Arsour, Atlit, Natron, Bagras, Askalon, Toron, Beaufort, Ajn Musa, Chastellet, Chastel Rouge, Ahamant, Destroit, La Fève, Maldoim, Merla, Casal des Plaines, La Colée, Darbasak, La Roche de Roussel"1.1-http://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Templariusze&oldid=15452916

NIEMIECKI KORDZIK, NÓŻ HJ II W.Ś. WS420018 DO FILMU I REKONSTRUKCJI HISTORYCZNEJ Replika Głownia jednostronnie grawerowana -napis: Blut und Ehre (Krew i Honor). Druga strona gładka z sygnaturą producenta. Pochwa stalowa z żabką ze skóry naturalnej. Ostrze: stal wysokowęglowa 1060 polerowana wymaga konserwacji Pochwa: stalowa Rękojeść - stal okładzina z tworzywaDługość z pochwą: ok 24,8 cm Długość bez pochwy: ok 24,4 cm Długość głowni: ok 13,9 cm Szerokość ostrza przy rękojeści: ok 2,5 cm Grubość ostrza przy rękojeści: ok 5 mm Waga z pochwą: 0,33 kg Waga bez pochwy: 0,25 kg Oferowany przedmiot jest przeznaczony do celów kolekcjonerskich, rekonstrukcyjnych, filmowych i edukacyjnych.  Oferta nie propaguje idei nazistowskich, faszystowskich, komunistycznych i totalitarnych ani jakichkolwiek innych, jakimikolwiek by nie były. Przedmiot oferty nie wyraża również naszych poglądów i przekonań. Przedmiot z tej oferty ma  charakter historyczny, kolekcjonerski, edukacyjny i może być wykorzystywany do produkcji filmowych bądź teatralnych, wszelkiego rodzaju oficjalnych inscenizacji organizowanych przez zorganizowane grupy rekonstruktorów historycznych i batalistycznych.

Rzymski hełm kawalerzysty z II wieku n.e. Wspaniały hełm rzymskiego kawalerzysty datowany na II stulecie naszej ery. Ornamentyką nawiązuje do tradycji wschodnich; perskich i scytyjskich.Dane techniczne:Obwód wewnętrzny: 63 cm Średnica: 21 cm x 20 cm Wysokość całkowita: 26 cm Waga: 1,2 kgWspaniały hełm mosiężny, posiada ruchome osłony policzkowe. Bogato dekorowana na całej powierzchni. Na czole wizerunek Minerwy, górna część pokryta dookolnymi żłobieniami w postaci łukowato wygiętych kresek. Płytki policzkowe zdobione wizerunkiem mężczyzny.(AGI6375/N.09) Producent: HISZPAŃSKI ZAKŁAD PŁATNERSKI

Hełm woźnicy rydwanu Unikatowy mosiężny hełm, replika wykonanego z orichalcum hełmu woźnicy rydwanu ze Starożytnego Rzymu.Dane techniczne:Obwód wewnętrzny: 71 cm Średnica: 25 cm x 20 cm Wysokość całkowita: 37 cm Waga: 1,7 kgReplika ta została wykonana z mosiądzu. Powierzchnia hełmu osnuta jest wypustkami. Charakterystyczna długa kita z czarnego włosia. (AGI6087.09) Producent: HISZPAŃSKI ZAKŁAD PŁATNERSKI

HISTORYCZNY NÓŻ ZE STALI DAMASCEŃSKIEJ Mały nóż historyczny wykonany z niezwykle wytrzymałej stali damasceńskiej. Replika noża będącego na wyposażeniu United States Marshals Service w XIX wieku.Dane techniczne:Długość ostrza: 27,9 cmOstrze wykonane ze współczesnej, amerykańskiej stali damasceńskiej. Rękojeść drewniana, spojona trzema stalowymi nitami.W zestawie skórzana pochwa. Producent:  PŁATNERZE (WS403152)