Kangoo.plSzukamy produktów wśród ponad 10 mln ofert sklepów internetowych

Mistyczny charakter i siła muzyki zawsze intrygowały filozofów i artystów. Muzya, która uwalnia od wpływu złych duchów i wprowadza człowieka w uzdrawiające światło, pojawia się w micie o Orfeuszu. Jego gra na lirze była w stanie oswoić nawet mieszkańców krain podziemia. Podobna moc przypisywana była tym naśladowcom Chrystusa, którzy żyli w pierwszych dekadach chrześcijaństwa, a których można by nazwać muzykami. Legendy wielu kultur pochodzące z różnych epok opowiadają o władzy drzemiącej w muzyce i potędze jej oddziaływania.Historia muzyki chrześcijańskiej przedstawia jej dzieje od chorału gregoriańskiego do czarnego gospelu. Jest ilustrowanym przewodnikiem po największych tradycjach muzycznych. Pokazuje miejsce muzyki w doświadczeniach religijnych, w sposobach przeżywania wspólnej modlitwy. Omawia jej wymiar ekstatyczny, symboliczny i retoryczny. Daje pełniejsze zrozumienie dla bogactwa wyobraźni, z jaką ludzie reagowali na wezwanie Boga i odpowiadali Mu. W rezultacie, poprzez zaakceptowanie różnorodności muzyki chrześcijańskiej, książka przyczynia się do szerzenia wzajemnego szacunku i tolerancji. Ta różnorodność uwielbiania Boga, na przestrzeni wieków, na wszystkich kontynentach świata, jest dla chrześcijan powodem dumy i satysfakcji.Niezbędna wszystkim tym, którzy dążą do lepszego i głębszego zrozumienia swojego chrześcijańskiego dziedzictwa, a także do spojrzenia z sympatią na chrześcijan z innych kultur oraz ich sposobu wielbienia Boga....

Podręcznik autorstwa jednego z najwybitniejszych przedstawicieli muzykologii XX wieku na świecie ma charakter syntezy, należy do kanonu literatury muzykologicznej i stanowi pewną apologię tradycji studiów nad muzyką klasyczną. Jest też jednym z nielicznych we współczesnej literaturze opracowań z zakresu metodologii historii muzyki, zawiera refleksje nad założeniami metodologicznymi historii muzyki, zwłaszcza zachodnioeuropejskiej, i jest ważnym znakiem tożsamości muzykologii uniwersyteckiej na naszym kontynencie. Jedną z głównych tez autora jest powiązanie historii muzyki z dziełem muzycznym jako jej naczelną kategorią, zaś historia muzyki jawi się przez pryzmat ciągłego estetycznego oddziaływania utworów w kolejnych epokach. Książka Dahlhausa ukazująca różnorodne aspekty historii muzyki, na czele z jej odniesieniami do kultury i estetyki, łączy walory poznawcze i dydaktyczne, stanowi więc cenny podręcznik dla studentów muzykologii, a także pokrewnych dziedzin humanistyki, jak historia sztuki czy literaturoznawstwo. Jej przekład znacznie wzbogaci niewielki zasób polskich źródeł z zakresu współczesnej, zorientowanej kulturowo metodologii historii muzyki oraz przyniesie wielki pożytek dla środowiska naukowego i pracy dydaktycznej.

Kategoria: numizmatyka / monety nbp  Awers: U dołu, z prawej strony, wizerunek orła ustalony dla godła Rzeczypospolitej Polskiej. PoniĹźej, z lewej strony orła, napis: 10/ZŁ. Centralnie, stylizowany wizerunek zarysu sylwetki artysty grającego na fortepianie.  Rewers: Centralnie, stylizowany wizerunek artysty grającego na fortepianie. PoniĹźej rąk artysty stylizowane nuty. W tle wizerunki instrumentów muzycznych: trąbki, saksofonu i górnej części kontrabasu oraz wizerunek szpuli filmowej. Z lewej strony prostopadle napis: KOMEDA/KRZYSZTOF. Z prawej strony prostopadle umieszczony w przeciwnym kierunku napis: HISTORIA/POLSKIEJ MUZYKI/ROZRYWKOWEJ.  Krzysztof Komeda urodził się jako Krzysztof Trzciński w 1931 roku w Poznaniu. Pierwsze lekcje gry na fortepianie pobierał juĹź w dzieciństwie. W wieku ośmiu lat został przyjęty do poznańskiego konserwatorium, lecz jego edukację przerwała wojna. Choć w czasie wojny wciąż zgłębiał teorię gry, to miał jednak świadomość straconego czasu. Niemniej w trakcie wojny nieustannie zgłębiał teorie gry na fortepianie. Po maturze postanowił zostać lekarzem. Jednak jeszcze w szkole średniej interesował się muzyką rozrywkową i taneczną.  W szkole średniej w Ostrowie Wielkopolskim spotkał Witolda Kujawskiego, który był juĹź znanym basistą. On wprowadził Komedę w świat jazzu i zabrał go Krakowa.  Był to romantyczny okres polskiego jazzu, nazywany "okresem katakumb". W legendarnym, krakowskim mieszkaniu Witolda odbywały się jam-sessions z udziałem takich muzyków, jak Matuszkiewicz, Borowiec, Walasek i innych. Przyjaźń ze znakomitymi muzykami i fascynacja jazzem wzmocniły związek Komedy z muzyką, oddalając go od jego wyuczonego zawodu lekarza.  Komeda współpracował najpierw z zespołem „Melomani”, pionierską, krakowsko-łódzką grupą jazzową. Jej filarami byli Matuszkiewicz, Trzaskowski i Kujawski. PóĹşniej grał z róĹźnymi poznańskimi grupami rozrywkowymi, w tym z grupą Jerzego Grzewińskiego. Razem z Grzewińskim Komeda pojawił się na I Festiwalu Jazzowym w Sopocie. Zespół Grzewińskiego skierował się jednak w stronę nurtu zwanego dixieland, podczas gdy Komedę interesowała juĹź wtedy muzyka nowoczesna. Dzięki tej pasji powstał właśnie „Komeda Sextet". Zespół ten był pierwszą polską grupą jazzową grającą muzykę nowoczesną, a jego nowatorskie wykonania utorowały drogę dla jazzu w Polsce. „Sextet" grał jazz nawiązujący do tradycji europejskich, będący syntezą muzyki The Modern Jazz Quartet i The Gerry Mulligan Quartet.  W latach 1956 - 1962 „Sextet” brał udział w kolejnych krajowych festiwalach, na które przygotowywał bardzo ambitne programy. Był to takĹźe okres największych sukcesów międzynarodowych - w Moskwie, Grenoble i ParyĹźu. Komeda rozpoczął takĹźe przygodę z muzyka filmową, tworząc ścieĹźkę dĹşwiękową do „NoĹźa w wodzie” Polańskiego, „Niewinnych czarodziejów” Wajdy, „Do widzenia do jutra” Morgensterna i in.  Ukoronowaniem tego wspaniałego okresu w twórczości Komedy były „Etiudy baletowe” wykonane na Jazz Jamboree w roku 1962. Mimo chłodnego przyjęcia ‘Etiud” przez krytykę, otworzyły one przed Komedą drogę do kariery w Europie.  Wiosną 1960 roku rozpoczęło się pasmo skandynawskich sukcesów Komedy. Artysta koncertował w sztokholmskiej „Gyllene Cirkeln" i kopenhaskim „Jazzhus Montmartre”. Firma fonograficzna „Metronome" wydała album z jego muzyką, a Hennig Carlsen, słynny duński reĹźyser zamówił u niego muzykę do swoich filmów: „Hvad med os", „Kattorna" i „Sult". Po tych sukcesach nastąpiły kolejne, m.in. na festiwalach jazzowych w Pradze, Bled i Koenigsbergu. W maju 1967 roku „Komeda Quartet" w składzie: Tomasz Stańko, Roman Dyląg, Rune Carlsson i Zbigniew Namysłowski nagrał kolejny album dla zagranicznej wytwórni – była to płyta „Lirik und Jazz" dla zachodnioniemieckiej „Electroli".  Na fali sukcesów Krzysztof Komeda wyjechał do USA w styczniu 1968 roku, aby pracować nad muzyką do filmów, w tym do klasycznego „Dziecka Rosemary" Polańskiego i „The Riot" Kulika.  W grudniu tego samego roku, w Los Angeles, Krzysztof Komeda uległ tragicznemu wypadkowi. OtóĹź pewnej nocy wracał do domu z Markiem Hłaską, pisarzem i scenarzystą. W trakcie przyjacielskich przepychanek Komeda, popchnięty przez kolegę, spadł ze skarpy i powaĹźnie zranił się w głowę. Lekarze stwierdzili krwiaka mózgu.  Na prośbę Ĺźony artysty, Zofii, przewieziono go do szpitala w Warszawie, gdzie zmarł 23 kwietnia 1969 roku. Został pochowany na Powązkach.  P.S. W czasie, gdy Krzysztof Komeda leĹźał w szpitalu Marek Hłasko miał powiedzieć jego Ĺźonie: „Jeśli Krzysio umrze, to i ja pójdę”. Marek Hłasko zmarł, w niewyjaśnionych okolicznościach 14 czerwca tego samego roku.

Podręcznik do historii muzyki zgodny z podstawą programową, przygotowujący do egzaminu końcowego z historii muzyki i do nowej matury.

10 zł Grzegorz Ciechowski kwadrat - Historia Polskiej Muzyki RozrywkowejGrzegorz Ciechowski urodził się 29 sierpnia 1957 roku w Tczewie. Kształcił się kolejno w I Liceum Ogólnokształcącym im. Marii Skłodowskiej-Curie w Trzewie, a następnie na Wydziale Filologicznym Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu. W okresie studiów poznał swoją przyszłą Ĺźonę, Jolantę Muchlińską. W 1979 roku dołączył do zespołu muzycznego Res Publica, którego liderem był Jan Castor. Od 1980 roku skład występował pod zmienioną nazwą – Republika. Pierwsze występy sceniczne Republiki przypadły na 1981 rok. Wśród pierwszych utworów Republiki, które odniosły wielki sukces sceniczny wymienić naleĹźy: „Kombinat”, „Gadające głowy”, „Sexy Doll”, „Układ sił”, „Biała flaga” i in. W 1983 roku ukazała się pierwsza płyta, zatytułowana „Nowe sytuacje”. Autorem wszystkich utworów zaprezentowanych na krążku był Grzegorz Ciechowski. Kolejny rok przyniósł nowy album pt. „Nieustanne tango” z przebojami „Obcy astronom”, „Zróbmy to (teraz)”, „Poranna wiadomość”. Następne lata upłynęły pod szyldem kolejnych tras koncertowych oraz nagrywania nowych utworów. W 1986 roku zespół Republika rozpadł się, a Grzegorz Ciechowski zadebiutował kilka miesięcy póĹşniej jako „Obywatel G.C.”. Owocem nowego projektu muzycznego była wydana w 1988 roku płyta zatytułowana „Tak! Tak!”, a na niej znalazły się takie przeboje jak: „Nie pytaj o Polskę” oraz „Tak… tak… to ja”.  W sierpniu 1988 roku Ciechowski wystąpił na festiwalu w Sopocie. W 1990 roku zespół Republika został reaktywowany, a niespełna rok póĹşniej ukazała się nowa płyta z utworem „Lawa”. Grzegorz Ciechowski oprócz realizowania własnej kariery muzycznej i artystycznej wspierał młodych twórców, takich jak Kayah, Kasia Kowalska, Justyna Steczkowska, Marcin Rozynek, Katarzyna Goniec i in. Przedostatnia płyta zespołu Republika ukazała się w 1998 roku, a nagrania do ostatniej przerwała śmierć lidera zespołu. Grzegorz Ciechowski zmarł 22 grudnia 2001 roku w Warszawie. Został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach. 

Kategoria: numizmatyka / monety nbp  Awers: u dołu, z prawej strony, wizerunek orła ustalony dla godła Rzeczypospolitej Polskiej. W środku, stylizowany wizerunek okładki albumu „Astigmatic”, przedstawiającej wizerunek Krzysztofa Komedy z profilu, z wkomponowanymi literami A i B. U góry okładki napisy: Polish/jazz oraz ASTIGMATIC/Komeda. U dołu napis: KRZYSZTOF KOMEDA.  Rewers: stylizowane wizerunki zarysów postaci grających na instrumentach: fortepianie, kontrabasie, perkusji, saksofonie i trąbce. Po lewej stronie prostopadle napis: HISTORIA POLSKIEJ. U góry napis: MUZYKI ROZRYWKOWEJ.  Krzysztof Komeda urodził się jako Krzysztof Trzciński w 1931 roku w Poznaniu. Pierwsze lekcje gry na fortepianie pobierał juĹź w dzieciństwie. W wieku ośmiu lat został przyjęty do poznańskiego konserwatorium, lecz jego edukację przerwała wojna. Choć w czasie wojny wciąż zgłębiał teorię gry, to miał jednak świadomość straconego czasu. Niemniej w trakcie wojny nieustannie zgłębiał teorie gry na fortepianie. Po maturze postanowił zostać lekarzem. Jednak jeszcze w szkole średniej interesował się muzyką rozrywkową i taneczną.  W szkole średniej w Ostrowie Wielkopolskim spotkał Witolda Kujawskiego, który był juĹź znanym basistą. On wprowadził Komedę w świat jazzu i zabrał go Krakowa.  Był to romantyczny okres polskiego jazzu, nazywany "okresem katakumb". W legendarnym, krakowskim mieszkaniu Witolda odbywały się jam-sessions z udziałem takich muzyków, jak Matuszkiewicz, Borowiec, Walasek i innych. Przyjaźń ze znakomitymi muzykami i fascynacja jazzem wzmocniły związek Komedy z muzyką, oddalając go od jego wyuczonego zawodu lekarza.  Komeda współpracował najpierw z zespołem „Melomani”, pionierską, krakowsko-łódzką grupą jazzową. Jej filarami byli Matuszkiewicz, Trzaskowski i Kujawski. PóĹşniej grał z róĹźnymi poznańskimi grupami rozrywkowymi, w tym z grupą Jerzego Grzewińskiego. Razem z Grzewińskim Komeda pojawił się na I Festiwalu Jazzowym w Sopocie. Zespół Grzewińskiego skierował się jednak w stronę nurtu zwanego dixieland, podczas gdy Komedę interesowała juĹź wtedy muzyka nowoczesna. Dzięki tej pasji powstał właśnie „Komeda Sextet". Zespół ten był pierwszą polską grupą jazzową grającą muzykę nowoczesną, a jego nowatorskie wykonania utorowały drogę dla jazzu w Polsce. „Sextet" grał jazz nawiązujący do tradycji europejskich, będący syntezą muzyki The Modern Jazz Quartet i The Gerry Mulligan Quartet.  W latach 1956 - 1962 „Sextet” brał udział w kolejnych krajowych festiwalach, na które przygotowywał bardzo ambitne programy. Był to takĹźe okres największych sukcesów międzynarodowych - w Moskwie, Grenoble i ParyĹźu. Komeda rozpoczął takĹźe przygodę z muzyka filmową, tworząc ścieĹźkę dĹşwiękową do „NoĹźa w wodzie” Polańskiego, „Niewinnych czarodziejów” Wajdy, „Do widzenia do jutra” Morgensterna i in.  Ukoronowaniem tego wspaniałego okresu w twórczości Komedy były „Etiudy baletowe” wykonane na Jazz Jamboree w roku 1962. Mimo chłodnego przyjęcia ‘Etiud” przez krytykę, otworzyły one przed Komedą drogę do kariery w Europie.  Wiosną 1960 roku rozpoczęło się pasmo skandynawskich sukcesów Komedy. Artysta koncertował w sztokholmskiej „Gyllene Cirkeln" i kopenhaskim „Jazzhus Montmartre”. Firma fonograficzna „Metronome" wydała album z jego muzyką, a Hennig Carlsen, słynny duński reĹźyser zamówił u niego muzykę do swoich filmów: „Hvad med os", „Kattorna" i „Sult". Po tych sukcesach nastąpiły kolejne, m.in. na festiwalach jazzowych w Pradze, Bled i Koenigsbergu. W maju 1967 roku „Komeda Quartet" w składzie: Tomasz Stańko, Roman Dyląg, Rune Carlsson i Zbigniew Namysłowski nagrał kolejny album dla zagranicznej wytwórni – była to płyta „Lirik und Jazz" dla zachodnioniemieckiej „Electroli".  Na fali sukcesów Krzysztof Komeda wyjechał do USA w styczniu 1968 roku, aby pracować nad muzyką do filmów, w tym do klasycznego „Dziecka Rosemary" Polańskiego i „The Riot" Kulika.  W grudniu tego samego roku, w Los Angeles, Krzysztof Komeda uległ tragicznemu wypadkowi. OtóĹź pewnej nocy wracał do domu z Markiem Hłaską, pisarzem i scenarzystą. W trakcie przyjacielskich przepychanek Komeda, popchnięty przez kolegę, spadł ze skarpy i powaĹźnie zranił się w głowę. Lekarze stwierdzili krwiaka mózgu.  Na prośbę Ĺźony artysty, Zofii, przewieziono go do szpitala w Warszawie, gdzie zmarł 23 kwietnia 1969 roku. Został pochowany na Powązkach.  P.S. W czasie, gdy Krzysztof Komeda leĹźał w szpitalu Marek Hłasko miał powiedzieć jego Ĺźonie: „Jeśli Krzysio umrze, to i ja pójdę”. Marek Hłasko zmarł, w niewyjaśnionych okolicznościach 14 czerwca tego samego roku.

10 zł Grzegorz Ciechowski koło - Historia Polskiej Muzyki RozrywkowejGrzegorz Ciechowski urodził się 29 sierpnia 1957 roku w Tczewie. Kształcił się kolejno w I Liceum Ogólnokształcącym im. Marii Skłodowskiej-Curie w Trzewie, a następnie na Wydziale Filologicznym Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu. W okresie studiów poznał swoją przyszłą Ĺźonę, Jolantę Muchlińską. W 1979 roku dołączył do zespołu muzycznego Res Publica, którego liderem był Jan Castor. Od 1980 roku skład występował pod zmienioną nazwą – Republika. Pierwsze występy sceniczne Republiki przypadły na 1981 rok. Wśród pierwszych utworów Republiki, które odniosły wielki sukces sceniczny wymienić naleĹźy: „Kombinat”, „Gadające głowy”, „Sexy Doll”, „Układ sił”, „Biała flaga” i in. W 1983 roku ukazała się pierwsza płyta, zatytułowana „Nowe sytuacje”. Autorem wszystkich utworów zaprezentowanych na krążku był Grzegorz Ciechowski. Kolejny rok przyniósł nowy album pt. „Nieustanne tango” z przebojami „Obcy astronom”, „Zróbmy to (teraz)”, „Poranna wiadomość”. Następne lata upłynęły pod szyldem kolejnych tras koncertowych oraz nagrywania nowych utworów. W 1986 roku zespół Republika rozpadł się, a Grzegorz Ciechowski zadebiutował kilka miesięcy póĹşniej jako „Obywatel G.C.”. Owocem nowego projektu muzycznego była wydana w 1988 roku płyta zatytułowana „Tak! Tak!”, a na niej znalazły się takie przeboje jak: „Nie pytaj o Polskę” oraz „Tak… tak… to ja”.  W sierpniu 1988 roku Ciechowski wystąpił na festiwalu w Sopocie. W 1990 roku zespół Republika został reaktywowany, a niespełna rok póĹşniej ukazała się nowa płyta z utworem „Lawa”. Grzegorz Ciechowski oprócz realizowania własnej kariery muzycznej i artystycznej wspierał młodych twórców, takich jak Kayah, Kasia Kowalska, Justyna Steczkowska, Marcin Rozynek, Katarzyna Goniec i in. Przedostatnia płyta zespołu Republika ukazała się w 1998 roku, a nagrania do ostatniej przerwała śmierć lidera zespołu. Grzegorz Ciechowski zmarł 22 grudnia 2001 roku w Warszawie. Został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach. 

Podręcznik do historii muzyki zgodny z podstawą programową, przygotowujący do egzaminu końcowego z historii muzyki i do nowej matury....

Miłośnicy i badacze muzycznego średniowiecza długo czekali na gruntowne i całościowe opracowanie poświęcone muzyce chrześcijańskiego Wschodu. Przekład książki Egona Wellesza uzupełnia istotną lukę w dostępnej po polsku literaturze na ten temat. Erudycja, dociekliwość i odkrywcza pasja autora zrodziły dzieło, które do dziś stanowi jedno z największych osiągnięć w dziedzinie badań nad religijną twórczością Bizancjum. Mamy oto w ręku klucz do lektury tajemnego pisma dawnych wschodnich hymnów, przewodnik, którego autor nie ogranicza się do interpretacji zapisów neumatycznych, ale wnikliwie śledzi retoryczne powiązania muzyki i tekstu. Prowadząc czytelnika przez meandry twórczości hymnografów, sięga do jej antycznych korzeni, wskazując tym samym na ciągłość muzyczno-literackiej tradycji zapoczątkowanej w starożytnej Grecji.

Książka przedstawia poglądy na muzykę i panoramę warunków, w jakich przyszło działać jej twórcom w XX wieku. Naświetla sytuacje, w których padały hasła całkowitego zerwania z przeszłością ? i podporządkowania sztuki propagandzie. Objaśnia rewolucjonizujący wpływ mediów na życie muzyczne, genezę rocka i fascynacji muzyką dawną. Uzmysławia, jak różnie można pojmować ?czym jest muzyka? w zależności od tego, czy jest się Polakiem, Francuzem, Niemcem czy Kalifornijczykiem. Po trzeciej części ?Historii muzyki?, przedstawiającej techniki kompozytorskie, ten tom dopełnia panoramę muzyki XX wieku o jej kontekst estetyczny i społeczno-polityczny.

Publikacja popularno-naukowa. Istniejące w języku polskim publikacje o historii muzyki to niemal wyłącznie podręczniki szkolne przedstawiające muzykę jako zjawisko autonomiczne, w oderwaniu od wydarzeń historycznych i kontekstu kulturowego. Eseje składające się na „Spacerem po historii muzyki” są ambitną próbą ukazania muzyki jako składowej części kultury europejskiej na przestrzeni wieków.Publikacja jest adresowana do uczniów, studentów i wykładowców szkół muzycznych oraz do osób studiujących i wykładających historię i socjologię sztuki, teatrologię, reżyserię filmową i teatralną a także do czytelników amatorsko interesujących się muzyką....

Podręcznik przeznaczony jest dla uczniów szkół muzycznych II stopnia i liceów muzycznych. Atrakcyjne walory narracyjne podręcznika podkreśla bogata ikonografia, liczne przykłady nutowe i mapy oraz ciekawy i oryginalny zestaw pomysłów dydaktycznych, służących sprawdzaniu stopnia opanowania materiału i rozwijaniu zainteresowań uczniów. Podręcznik uczy syntetycznego myślenia a także interdyscyplinarnego, logicznego kojarzenia faktów. Książka wciąga, intryguje, pobudza do szerszego zainteresowania przedmiotem.Numer dopuszczenia: 2/2005.

Mistyczny charakter i siła muzyki zawsze intrygowały filozofów i artystów. Muzya, która uwalnia od wpływu złych duchów i wprowadza człowieka w uzdrawiające światło, pojawia się w micie o Orfeuszu. Jego gra na lirze była w stanie oswoić nawet mieszkańców krain podziemia. Podobna moc przypisywana była tym naśladowcom Chrystusa, którzy żyli w pierwszych dekadach chrześcijaństwa, a których można by nazwać muzykami. Legendy wielu kultur pochodzące z różnych epok opowiadają o władzy drzemiącej w muzyce i potędze jej oddziaływania.Historia muzyki chrześcijańskiej przedstawia jej dzieje od chorału gregoriańskiego do czarnego gospelu. Jest ilustrowanym przewodnikiem po największych tradycjach muzycznych. Pokazuje miejsce muzyki w doświadczeniach religijnych, w sposobach przeżywania wspólnej modlitwy. Omawia jej wymiar ekstatyczny, symboliczny i retoryczny. Daje pełniejsze zrozumienie dla bogactwa wyobraźni, z jaką ludzie reagowali na wezwanie Boga i odpowiadali Mu. W rezultacie, poprzez zaakceptowanie różnorodności muzyki chrześcijańskiej, książka przyczynia się do szerzenia wzajemnego szacunku i tolerancji. Ta różnorodność uwielbiania Boga, na przestrzeni wieków, na wszystkich kontynentach świata, jest dla chrześcijan powodem dumy i satysfakcji.Niezbędna wszystkim tym, którzy dążą do lepszego i głębszego zrozumienia swojego chrześcijańskiego dziedzictwa, a także do spojrzenia z sympatią na chrześcijan z innych kultur oraz ich sposobu wielbienia Boga.

Podręcznik autorstwa jednego z najwybitniejszych przedstawicieli muzykologii XX wieku na świecie ma charakter syntezy, należy do kanonu literatury muzykologicznej i stanowi pewną apologię tradycji studiów nad muzyką klasyczną. Jest też jednym z nielicznych we współczesnej literaturze opracowań z zakresu metodologii historii muzyki, zawiera refleksje nad założeniami metodologicznymi historii muzyki, zwłaszcza zachodnioeuropejskiej, i jest ważnym znakiem tożsamości muzykologii uniwersyteckiej na naszym kontynencie. Jedną z głównych tez autora jest powiązanie historii muzyki z dziełem muzycznym jako jej naczelną kategorią, zaś historia muzyki jawi się przez pryzmat ciągłego estetycznego oddziaływania utworów w kolejnych epokach. Książka Dahlhausa ukazująca różnorodne aspekty historii muzyki, na czele z jej odniesieniami do kultury i estetyki, łączy walory poznawcze i dydaktyczne, stanowi więc cenny podręcznik dla studentów muzykologii, a także pokrewnych dziedzin humanistyki, jak historia sztuki czy literaturoznawstwo. Jej przekład znacznie wzbogaci niewielki zasób polskich źródeł z zakresu współczesnej, zorientowanej kulturowo metodologii historii muzyki oraz przyniesie wielki pożytek dla środowiska naukowego i pracy dydaktycznej....