Kangoo.plSzukamy produktów wśród ponad 10 mln ofert sklepów internetowych

Niniejsze dzieło, które wyda się niejednemu czytelnikowi trudnym, jest bardzo długie, ale za to jest kompletne. Na początku traktuje tylko o Europie i części dawnej Azji, przy czym pomija, nawet w Europie, pewne kraje, co do których autor czuje się słabo zorientowany. Następne zostawia na boku tak istotną część tematu, jak wojna oblężnicza, odgrywająca tak dużą rolę w wiekach, które poddajemy przeglądowi. Autor uznał bowiem, że ta część sztuki wojennej powinna stać się przedmiotem jednego albo więcej dzieł specjalistycznych, wymagających kombinacji wiedzy z zakresu działań oblężniczych oraz archeologii, co akurat wykracza poza jego kompetencje i siły. Pośród innych luk zasygnalizujmy jeszcze te, które dotyczą aprowizacji i wyżywienia wojsk. Są to rzeczy, które z pewnością interesowały głowy państw i armii we wszystkich epokach. Dla całościowego ich opisu trzeba by oprzeć się na mnóstwie studiów szczegółowych, których wciąż jest mało. Podobnie jest z problemem reorganizacji, tak samo ogromnym w tym czasie, jak i w innych epokach. Z analogicznego powodu nie mówiliśmy, o ile nie było to ściśle konieczne, o uzbrojeniu. Autor niniejszego opracowania nie tyle zresztą kierował się kompletnością, wymóg nie do zaakceptowania nawet dla bardziej od niego kompetentnych, co sugestywnością. Jego celem jest przyciągnięcie uwagi publiczności do pierwszorzędnych problemów, które pociąga za sobą ten wielki temat. Chciałby, żeby nawet niedoskonałości jego dzieła skłoniły badaczy, którzy są w temacie lub nie, do podjęcia tych rozdziałów i ich uzupełnienia. Szybko zdadzą sobie sprawę, że z jakiej by strony nie przychodzili ze swoich staraniami, muszą studiować nie tylko organizację wojska i sztukę wojenną tych czasów, ale także ich status polityczny, ekonomiczny i socjalny. Będą więc tworzyć w pełnym tego słowa znaczeniu historię powszechną.

Niniejsze dzieło, które wyda się niejednemu czytelnikowi trudnym, jest bardzo długie, ale za to jest kompletne. Na początku traktuje tylko o Europie i części dawnej Azji, przy czym pomija, nawet w Europie, pewne kraje, co do których autor czuje się słabo zorientowany. Następne zostawia na boku tak istotną część tematu, jak wojna oblężnicza, odgrywająca tak dużą rolę w wiekach, które poddajemy przeglądowi. Autor uznał bowiem, że ta część sztuki wojennej powinna stać się przedmiotem jednego albo więcej dzieł specjalistycznych, wymagających kombinacji wiedzy z zakresu działań oblężniczych oraz archeologii, co akurat wykracza poza jego kompetencje i siły. Pośród innych luk zasygnalizujmy jeszcze te, które dotyczą aprowizacji i wyżywienia wojsk. Są to rzeczy, które z pewnością interesowały głowy państw i armii we wszystkich epokach. Dla całościowego ich opisu trzeba by oprzeć się na mnóstwie studiów szczegółowych, których wciąż jest mało. Podobnie jest z problemem reorganizacji, tak samo ogromnym w tym czasie, jak i w innych epokach. Z analogicznego powodu nie mówiliśmy, o ile nie było to ściśle konieczne, o uzbrojeniu.

Na niniejszą książkę składają się zasadniczo wykłady o wojnach morskich, które odbywałem w 1934/5 r. na Kursie Specjalizującym dla wykładowców historii wojskowej w szko­łach wojskowych, zorganizowanym przez Wojskowe Biuro Historyczne Generalnego inspektoratu Sił Zbrojnych. Wy­kłady te składają się na treść książki, przeznaczonej przede wszystkim jako podręcznik dla czytelnika, który chce i ma zapoznać się z zagadnieniem morskim pod względem woj­skowym. W moich wykładach chodziło o podkreślenie trzech rzeczy: po pierwsze, znaczenia morza, jako arterii komuni­kacyjnej, po drugie, wykorzystania tego morza pod osłoną ma­rynarki wojennej i po trzecie, zilustrowania szeregiem sy­stematycznych przykładów, w jaki sposób odbywało się sto­sowanie marynarki wojennej, aby wykorzystać morze w dzie­dzinie komunikacyjnej podczas wojny. Przykłady stosowania marynarki wojennej ułożyłem w porządku chronologicznym, idąc przy tym drogą następującą: zacząłem od czasów starożytnych (marynarka wiosłowa), przeszedłem przez śred­niowiecze (marynarka wiosłowa i żaglowa), następnie na­szkicowałem czasy nowożytne (marynarka żaglowa) i za­kończyłem na czasach najnowszych, do doby obecnej włącz­nie (marynarka parowa). Po daniu w ten sposób obrazu wojen morskich, zacząwszy od głębokiej starożytności (wojny grecko-perskie) i skończywszy na bieżącym stuleciu (Wielka Wojna Światowa), przeszedłem do opisu zmagań na Bał­tyku, które posłużyły za punkt wyjściowy do naszych zapa­sów morskich w XVI-XVII w. Mając czas bardzo ograni­czony, musiałem całą rzecz traktować, o ile możności, najzwięźlej. Dlatego też nie mogłem poruszyć w dziejach staro­żytnych wojny peloponeskiej, w średniowieczu wspomniałem jedynie o kampaniach wenecko-tureckich, a w czasach nowo­żytnych streściłem przebieg pierwszej wojny angielsko-holenderskiej, pozostawiłem na uboczu wojny angielsko-francuskie za Ludwika XV i musiałem pominąć, ograniczając się jedynie do wzmianki, kampanię angielską na Małych Antylach w czasie wojny o niepodległość Stanów Zjednoczonych. Te same względy braku miejsca i czasu zmusiły mnie do pominięcia w wieku XIX kampanii krymskiej, wyprawy chińskiej adm. Courbet’a i wojny hiszpańsko-amerykańskiej. Uważałem jednak i uwa­żam, że nawet tak schematyczny, a skrócony kurs da nie­zbędne wiadomości o wojnach morskich nie tylko oficerowi wojsk lądowych, lecz przeciętnemu czytelnikowi, który inte­resuje się zagadnieniem morskim w całej jego pełni. Do­dać przy tym muszę, że nasza, tak świetnie rozwijająca się fachowa i popularyzatorska literatura wojskowa w zakre­sie wojen morskich ma dotychczas zupełną lukę, którą stara się w drobnej mierze zapełnić niniejsza praca....

Na niniejszą książkę składają się zasadniczo wykłady o wojnach morskich, które odbywałem w 1934/5 r. na Kursie Specjalizującym dla wykładowców historii wojskowej w szko­łach wojskowych, zorganizowanym przez Wojskowe Biuro Historyczne Generalnego inspektoratu Sił Zbrojnych. Wy­kłady te składają się na treść książki, przeznaczonej przede wszystkim jako podręcznik dla czytelnika, który chce i ma zapoznać się z zagadnieniem morskim pod względem woj­skowym. W moich wykładach chodziło o podkreślenie trzech rzeczy: po pierwsze, znaczenia morza, jako arterii komuni­kacyjnej, po drugie, wykorzystania tego morza pod osłoną ma­rynarki wojennej i po trzecie, zilustrowania szeregiem sy­stematycznych przykładów, w jaki sposób odbywało się sto­sowanie marynarki wojennej, aby wykorzystać morze w dzie­dzinie komunikacyjnej podczas wojny. Przykłady stosowania marynarki wojennej ułożyłem w porządku chronologicznym, idąc przy tym drogą następującą: zacząłem od czasów starożytnych (marynarka wiosłowa), przeszedłem przez śred­niowiecze (marynarka wiosłowa i żaglowa), następnie na­szkicowałem czasy nowożytne (marynarka żaglowa) i za­kończyłem na czasach najnowszych, do doby obecnej włącz­nie (marynarka parowa). Po daniu w ten sposób obrazu wojen morskich, zacząwszy od głębokiej starożytności (wojny grecko-perskie) i skończywszy na bieżącym stuleciu (Wielka Wojna Światowa), przeszedłem do opisu zmagań na Bał­tyku, które posłużyły za punkt wyjściowy do naszych zapa­sów morskich w XVI-XVII w. Mając czas bardzo ograni­czony, musiałem całą rzecz traktować, o ile możności, najzwięźlej. Dlatego też nie mogłem poruszyć w dziejach staro­żytnych wojny peloponeskiej, w średniowieczu wspomniałem jedynie o kampaniach wenecko-tureckich, a w czasach nowo­żytnych streściłem przebieg pierwszej wojny angielsko-holenderskiej, pozostawiłem na uboczu wojny angielsko-francuskie za Ludwika XV i musiałem pominąć, ograniczając się jedynie do wzmianki, kampanię angielską na Małych Antylach w czasie wojny o niepodległość Stanów Zjednoczonych. Te same względy braku miejsca i czasu zmusiły mnie do pominięcia w wieku XIX kampanii krymskiej, wyprawy chińskiej adm. Courbet?a i wojny hiszpańsko-amerykańskiej. Uważałem jednak i uwa­żam, że nawet tak schematyczny, a skrócony kurs da nie­zbędne wiadomości o wojnach morskich nie tylko oficerowi wojsk lądowych, lecz przeciętnemu czytelnikowi, który inte­resuje się zagadnieniem morskim w całej jego pełni. Do­dać przy tym muszę, że nasza, tak świetnie rozwijająca się fachowa i popularyzatorska literatura wojskowa w zakre­sie wojen morskich ma dotychczas zupełną lukę, którą stara się w drobnej mierze zapełnić niniejsza praca.

Idea niniejszej książki została zainspirowana przez klasyczne już "Wypisy źródłowe do historii polskiej sztuki wojennej", opracowane przez Zdzisława Spieralskiego i Jana Wimmera. Od kilku lat hobbystycznie zajmuję się badaniem wojskowości europejskiej w XVII wieku, ze szczególnym naciskiem na historię konfliktów Rzeczpospolitej i Szwecji w pierwszej połowie wieku. Udało mi się w tym czasie zgromadzić sporo interesujących materiałów źródłowych, stąd też pomysł opublikowania i podzielenia się nimi z szerszym gronem odbiorców. Zdaję sobie sprawę, że specyficzna forma tej pracy może nie każdemu przypaść do gustu, większą część niniejszego tomu stanowią bowiem wypisy źródłowe: przede wszystkim komputy, spisy jednostek czy zeznania jeńców. Jest to jednak szansa odwiedzenia archiwów, nie tylko zresztą polskich, bez konieczności ruszania się z wygodnego fotela we własnym pokoju?ze Wstępu

Idea niniejszej książki została zainspirowana przez klasyczne już "Wypisy źródłowe do historii polskiej sztuki wojennej", opracowane przez Zdzisława Spieralskiego i Jana Wimmera. Od kilku lat hobbystycznie zajmuję się badaniem wojskowości europejskiej w XVII wieku, ze szczególnym naciskiem na historię konfliktów Rzeczpospolitej i Szwecji w pierwszej połowie wieku. Udało mi się w tym czasie zgromadzić sporo interesujących materiałów źródłowych, stąd też pomysł opublikowania i podzielenia się nimi z szerszym gronem odbiorców. Zdaję sobie sprawę, że specyficzna forma tej pracy może nie każdemu przypaść do gustu, większą część niniejszego tomu stanowią bowiem wypisy źródłowe: przede wszystkim komputy, spisy jednostek czy zeznania jeńców. Jest to jednak szansa odwiedzenia archiwów, nie tylko zresztą polskich, bez konieczności ruszania się z wygodnego fotela we własnym pokoju…ze Wstępu...