Kangoo.plSzukamy produktów wśród ponad 10 mln ofert sklepów internetowych

Wielki Post dla chrześcijan jest czasem zadumy, refleksji nad własnym życiem, próbą poukładania systemów własnych wartości. Skłania do zatrzymania się w biegu i zastanowienia się, co w życiu jest najważniejsze. Pomocą w tych działaniach jest liturgia kościelna, bardzo rozbudowana, obfitująca w mnóstwo symboli. Nieczęsto mamy możliwość głębszej refleksji nad tekstami i działaniami liturgicznymi. Wprowadzeni przez rodziców w sens wiary, często zatrzymujemy się na pewnym poziomie, nie rozumiejąc ogromnej głębi teologicznej wypływającej z liturgii wielkopostnej.Niniejsza książka to podzielona na dziewięć rozdziałów opowieść o najważniejszych świętach chrześcijańskich, wzbogacona o zbiór pieśni pasyjnych i wielkanocnych. Przybliża zwyczaje i obrzędy postne zarówno liturgiczne, jak i świeckie:I Środa PopielcowaII Wielki PostIII Niedziela PalmowaIV Droga KrzyżowaV Wielki TydzieńVI Wigilia PaschalnaVII Niedziela Zmartwychwstania PańskiegoVIII Całun TuryńskiIX Słowniczek pojęćKażdy z rozdziałów opatrzony jest wstępem – opisem specyfiki wydarzenia. Podstawy eklezjalne przedstawia wyciąg z „Listu okólnego o przygotowaniu i obchodzeniu świąt paschalnych” Kongregacji Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów. Zwyczaje pozaliturgiczne, opisane piękną staropolszczyzną, zaciągnięte zostały z dzieł Jędrzeja Kitowicza. W atmosferę Tajemnicy Paschalnej wprowadza najpiękniejszy w Biblii opis Męki Pańskiej zaczerpnięty z Ewangelii św. Jana. Inspiracją do medytacji nad cierpieniem Chrystusa są pełne teksty nabożeństw wielkopostnych: Gorzkich Żali i Drogi Krzyżowej – z głębokim teologicznym rozważaniem Sługi Bożego kard. Stefana Wyszyńskiego....

Czarne historie – Głupia śmierć to najbardziej spektakularne wydanie w całej serii. Ich szczególną cechą jest to, że wszystkie te groteskowe, makabryczne i wręcz niewiarygodne opowieści, które są przedstawione na kartach, wydarzyły się naprawdę. Opisane wydarzenia brzmią absurdalniei wydają się nieprawdopodobne, wyglądały jednak dokładnie tak, jak je opisano.Autorzy tej wyjątkowej edycji – Corrina Harder i Jens Schumacher jako eksperci w dziedzinie ekscytującej rozrywki, podczas zbierania i opisywania tragicznych historii, ujawnili ciemną stronę swojej osobowości. Ten specyficzny zestaw kryminalnych zagadek ma konkretne przesłanie – niektóre przypadki śmierci mogą posłużyć innym jako sygnał ostrzegawczy!50 czarnych jak kruk opowieści,pełnych absurdalnych przypadków śmierci.Zawartość: 50 kart instrukcja Liczba graczy: 2 - 15Wiek graczy: 14 +Czas rozgrywki: 45 min....

Czy Mikołaj Regis to cudem ocalały car, który z pomocą mieszkańców Wierszalina przywróci dawny ład, a potem z wdzięczności obdarzy ich łaskami? Czy wiejski prorok Ilja to nowy Chrystus, który przez powtórną śmierć i zmartwychwstanie zwycięży zło i ustanowi równość i sprawiedliwość? A może to dzięki Stalinowi zniknie stary, podły świat, a nadejdzie raj, w którym zaświeci czerwona gwiazda?Trzy dramaty Tadeusza Słobodzianka opierają się na autentycznych wydarzeniach ze wschodniej Białostocczyzny lat trzydziestych ubiegłego wieku, ale ich przesłanie jest dziś aktualne bardziej niż kiedykolwiek. Trylogia wierszalińska opowiada o poszukiwaniu sensu i porządku w zmieniającej się rzeczywistości, ale też o fanatyzmie religijnym i uprzedzeniach narodowościowych. Mówi o marzeniach o lepszym świecie, lecz także o ciemnocie i psychologii tłumu. O świętości i zakłamaniu. O prostocie i zacofaniu. O wierze i o manipulacji. Opowiada o życiu.Te sztuki zostały już napisane. Czekają. Pozostają wyzwaniem dla polskiego teatru. A Tadeusz Słobodzianek, konsekwentny białostocki prowincjusz (choć z krakowskim i warszawskim backgroundem), zawsze jeszcze może porzucić teatr i zostać prezesem Związku Sybiraków. W końcu urodził się w roku 1955 w Jenisiejsku. A to też coś znaczy.Władysław Zawistowski, TeatrW tekstach Słobodzianka uwiodło mnie, jeśli mam być szczery, rzadkie połączenie spontaniczności i przemyślności: jest to, zdaje się, facet, który cholernie lubi to, co robi i zna właściwe chwyty. Cieszy go opowiadanie historii (…).Krzysztof Wolicki, Notatnik TeatralnyTadeusz Słobodzianek niemal już jako osesek (jeśli kiedykolwiek był oseskiem) czuł dramaturgiczne sekrety i moce kryjące się w wierszalińskich historiach. I od wczesnej młodości z zadziwiającą, a nawet może niekiedy zatrważającą konsekwencją szykował się do tego tematu.Jerzy Pilch, Gazeta WyborczaU Słobodzianka co chwila miesza się, jak to się ładnie określa – 'sacrum i profanum'. Ale Słobodzianek nie jest bluźniercą. Swoich widzów szokuje, ale tylko po to, by mocniej przejęli się życiem biednych bohaterów sztuki i może odnaleźli w ich losie coś własnego – własny niepokój, może bunt.Wojciech Majcherek, Teatr...