Kangoo.plSzukamy produktów wśród ponad 10 mln ofert sklepów internetowych

?Wyjaśniać Hioba to jakby chcieć utrzymać w rękach węgorza albo małą murenę - im bardziej się ją ściska, tym szybciej wymyka się z rąk" - słowa św. Hieronima z przedmowy do tłumaczenia tego arcydzieła literatury biblijnej bardzo dokładnie wyrażają wahania i kompleksy kogoś, kto chce ułożyć choćby najprostszy komentarz do tego jakże wybitnego wytworu ludzkiego geniuszu, który dla wierzącego jest mocnym i wstrząsającym przesłaniem od Boga.Gianfranco Ravasi jest jednym z najlepszych specjalistów od ksiąg mądrościowych Pisma Świętego. Po ogólnym wprowadzeniu do Księgi Hioba w pierwszej części tego dzieła, w drugiej autor przedstawia znakomitą egzegezę tekstu biblijnego.

Doświadczasz kryzysu, cierpienia, zranienia? Czujesz się znękany, zdruzgotany, opuszczony? Opanowało Cię przygnębienie, a może nawet stoisz na krawędzi rozpaczy? Ta książka ma dla Ciebie dobrą nowinę: Właśnie w takich sytuacjach Bóg jest najbliżej Ciebie i możesz szczególnie doświadczyć Jego mocy i opieki. Ksiądz Michał, odwołując się do przykładów ze swojej posługi, pokazuje, że to właśnie kryzys i cierpienie mogą nam pomóc zrozumieć, że naprawdę jesteśmy dziećmi Bożymi, a nasz Ojciec w Niebie kocha nas bezgranicznie. Bóg nigdy nas nie opuszcza, nie zostawia nas samych nawet w najtrudniejszych doświadczeniach życia. Co więcej posyła nam na pomoc całe Niebo: aniołów, świętych i Matkę Bożą. Musimy tylko mu zaufać i uwierzyć, że Jego moc może uczynić cuda w naszym życiu. ?Bóg w doświadczeniu kryzysu pragnie nas uzdrawiać, uwalniać i obdarowywać. Bóg zawsze chce dokonywać uzdrowienia. Kiedy jesteśmy jak Hiob, gdy patrzymy nieustannie na Boga i ten kryzys, trud, cierpienie chcemy przejść z Panem Bogiem, to Bóg pragnie wtedy dokonywać wielkich znaków i przede wszystkim chce nas uzdrawiać. Bóg chce docierać do naszego serca, chce uzdrawiać pamięć o grzechach, chce uzdrawiać rany, które nam grzech zadał, ale Bóg chce też fizycznie uzdrawiać nasze ciało i umysł. Bóg pragnie dzisiaj darzyć nas łaską uzdrowienia?.Ks. Michał Olszewski SCJ jest cenionym rekolekcjonistą, związanym z Odnową w Duchu Świętym, egzorcystą diecezji kieleckiej, redaktorem naczelnym portalu ewangelizacyjnego profeto.pl, autorem książek Żyć w Duchu Świętym, Egzorcyzm. Posługa miłości i Bóg daje charyzmaty. Prowadzi popularnego bloga z komentarzami liturgicznymi na każdy dzień (slowopana.com).

Ks. Pyttlik doskonale zdaje sobie sprawę z tego, jak bolesna dla cierpiącego człowieka może być nieczułość racjonalnej teologii. Omawiając "grzechy" przyjaciół Hioba, Autor - trochę w stylu poezji Jana Twardowskiego - wrzuca kamyczek do ogródka teologów. Ten fragment jego rozprawy powinien stać się lekturą obowiązkową dla wszystkich stykających się na co dzień z ludzkim cierpieniem.

"Hiob dla odważnych" to publikacja skierowana szczególnie do czytelników poszukujących otuchy w Słowie Bożym.

Młodzieńczy dramat poetycki Karola Wojtyły, napisanych w 1940 r.To historia biblijnego Hioba z całą swoją dramaturgią, ale z drugiej strony opowieść o człowieku, który pozostaje wierny Bogu mimo spadających nań nieszczęść. Poznaje wyzwalający sens Jego krzyża, Jego ofiary. To symbol cierpiącej Polski, ale i cierpiącej ludzkości. Nagrodą jest zmartwychwstanie ukazane przez wizję krzyża i Chrystusa Zmartwychwstałego.

Księga Hioba wciąż pozostaje przedmiotem badań wielu egzegetów. W swoim komentarzu Gianfranco Ravasi, wybitny biblista, przedstawia wiele analiz, których autorzy podkreślali zarówno oryginalność tekstu, jak i złożoną historię jego powstania. Pokazuje też, jaki wpływ miała tradycja hiobowa na literaturę i sztukę.

Roth umarł proroczo w 1939 roku. Jeszcze wszyscy żyli ? za chwilę to się miało zmienić. W ostatnim roku życia pisze obfitującą w pogodne rozwiązania Legendę o świętym pijaku. Tak umie rozklepać swą pozornie realistyczną prozę, że te pełne słodyczy epizody nikomu nie przeszkadzają. Przeciwnie. Roth, jak często bywa u ludzi o sentymentalnym usposobieniu, lubi dobre zakończenia. Księga Hioba kończy się dobrze, ?I żył jeszcze Ijob potem sto czterdzieści lat i oglądał dzieci swoje, i dzieci dzieci swych, aż do czwartego pokolenia. I umarł Ijob stary i syt dni?. Roth, ma się rozumieć, przebija to zakończenie. Jego Hiob (udręczony końcowymi cudami) żyje nadal. I nie dziwota. Nieskazitelne opowieści mają zapewniony żywot wieczny.Jerzy Pilch

Niniejsza książka to poszerzone wydanie wcześniejszej pracy Hiob - obrońca własnej prawości (Wydawnictwo WAM 2002). Autor dodał w niej refleksję nad dwoma fundamentalnymi kwestiami: pogodzenia sprawiedliwości Boga z Jego miłosierdziem i wytrwania w wierze, mimo że wydaje się to bezsensowne. Książka przypomina o stałej konieczności zwracania się do Boga w przekonaniu, że On pragnie dla nas dobra i szczęścia. Swoją postawą Hiob uczy bezinteresownej pobożności, rozmowy z Bogiem i poszukiwania rozwiązań tragicznych oraz bolesnych dylematów ludzkiej egzystencji.

Sztuka poetycka ? dziś ?Żaden tekst poetycki nie przemówi bez gotowości czytelnika do tego, by zmienić się całkowicie w słuch.?- (H.G. Gadamer)- zatem żaden tekst poetycki nie może zostać oceniony przez kogoś, ?kto [podczas lektury] nie zamienił się całkowicie w słuch?. Zdanie niezrozumiałe współcześnie, kiedy nikt nikogo nie czyta i wszyscy czytają wszystkich.Czytać poezję to znaczy rekonstruować rzeczywistość, która była obecna podczas kształtowania się jednej frazy, wersu, dwóch słów, słowa pojedynczego, ponieważ już za tym ostatnim kryje się świat złożony i skomplikowany, świat doświadczony wówczas, kiedy piszący b y ł u w a ż n y.Poezja jest anty-narracją, swoistym spiętrzeniem tego, co ujmuje się narracyjnie, a co rozkodować może (ma taką szansę) jedynie s k u p i o n y do granic możliwości umysł. Jeśli Simone Weil mówi ?że kultura jest kształceniem uwagi?, można dopowiedzieć, że poezja stanowi centrum kultury.Praca redaktorów czasopism i jurorów konkursów poetyckich, czytających setki tzw. wierszy i oceniających je na podstawie chwilowego wybrzmienia i intelektualnej normy (porządku dyskursu), uchwytywanych w ciągu paru ? parunastu minut jest krzyczącym nieporozumieniem i dobijaniem sztuki lirycznej; ona nie jest brydżową, ani erystyczną sprawnością, co nie znaczy również, że może być rozegzaltowaną, podszywającą się pod wzniosłe nastroje mową; musi mieć świadomość swojej formy; świadomość perspektywy swojej formy z ostatnich przynajmniej wieków.Sytuacja sztuki lirycznej jest dzisiaj ? być może ? tak trudna, jak nie była nigdy do tej pory. Kultura najbardziej dostępna ? jej ciężar i siła ? są odśrodkowe, rozpraszające. Nauki literaturoznawcze i umiejętności krytyki również poezji nie sprzyjają, ponieważ (poza wieloma innymi) poezji nie czyta się (nie można czytać) pokoleniowo; poezji nie czyta się również poprzez tzw. szkoły czy grupy poetyckie; poezji nie czyta się w gazetach (obok różnej maści felietonów); poezji nie widzi się poprzez liczbę tomików, poezji nie pisze się ani w salonach, ani w stadach; poezji nie pisze się przede wszystkim w stanie ustawicznego ścigania się z kalejdoskopowym nadmiarem słów (bo nic nie znaczących) w obecnej kulturze. Jeśli zatem jest ich (tych słów) ? najpierw trochę ? a potem o wiele za dużo, poezja zostaje (jeśli użyć taniej metafory) utopiona. Mimo wszystko zbyt proste byłoby powtarzanie diagnoz ? Tadeusza Różewicza i kilku innych ? jej końca. Wiadomo jedynie, że sztuka liryczna stoi na jakimś progu; pytanie tylko czy ten próg jest jej progiem czy progiem kultury? (ze Wstępu)

Roth umarł proroczo w 1939 roku. Jeszcze wszyscy żyli ? za chwilę to się miało zmienić. W ostatnim roku życia pisze obfitującą w pogodne rozwiązania Legendę o świętym pijaku. Tak umie rozklepać swą pozornie realistyczną prozę, że te pełne słodyczy epizody nikomu nie przeszkadzają. Przeciwnie. Roth, jak często bywa u ludzi o sentymentalnym usposobieniu, lubi dobre zakończenia. Księga Hioba kończy się dobrze, ?I żył jeszcze Ijob potem sto czterdzieści lat i oglądał dzieci swoje, i dzieci dzieci swych, aż do czwartego pokolenia. I umarł Ijob stary i syt dni?. Roth, ma się rozumieć, przebija to zakończenie. Jego Hiob (udręczony końcowymi cudami) żyje nadal. I nie dziwota. Nieskazitelne opowieści mają zapewniony żywot wieczny.Jerzy Pilch