Kangoo.plSzukamy produktów wśród ponad 10 mln ofert sklepów internetowych

Sztuka poetycka – dziś „Żaden tekst poetycki nie przemówi bez gotowości czytelnika do tego, by zmienić się całkowicie w słuch.”- (H.G. Gadamer)- zatem żaden tekst poetycki nie może zostać oceniony przez kogoś, „kto [podczas lektury] nie zamienił się całkowicie w słuch”. Zdanie niezrozumiałe współcześnie, kiedy nikt nikogo nie czyta i wszyscy czytają wszystkich.Czytać poezję to znaczy rekonstruować rzeczywistość, która była obecna podczas kształtowania się jednej frazy, wersu, dwóch słów, słowa pojedynczego, ponieważ już za tym ostatnim kryje się świat złożony i skomplikowany, świat doświadczony wówczas, kiedy piszący b y ł u w a ż n y.Poezja jest anty-narracją, swoistym spiętrzeniem tego, co ujmuje się narracyjnie, a co rozkodować może (ma taką szansę) jedynie s k u p i o n y do granic możliwości umysł. Jeśli Simone Weil mówi „że kultura jest kształceniem uwagi”, można dopowiedzieć, że poezja stanowi centrum kultury.Praca redaktorów czasopism i jurorów konkursów poetyckich, czytających setki tzw. wierszy i oceniających je na podstawie chwilowego wybrzmienia i intelektualnej normy (porządku dyskursu), uchwytywanych w ciągu paru – parunastu minut jest krzyczącym nieporozumieniem i dobijaniem sztuki lirycznej; ona nie jest brydżową, ani erystyczną sprawnością, co nie znaczy również, że może być rozegzaltowaną, podszywającą się pod wzniosłe nastroje mową; musi mieć świadomość swojej formy; świadomość perspektywy swojej formy z ostatnich przynajmniej wieków.Sytuacja sztuki lirycznej jest dzisiaj – być może – tak trudna, jak nie była nigdy do tej pory. Kultura najbardziej dostępna – jej ciężar i siła – są odśrodkowe, rozpraszające. Nauki literaturoznawcze i umiejętności krytyki również poezji nie sprzyjają, ponieważ (poza wieloma innymi) poezji nie czyta się (nie można czytać) pokoleniowo; poezji nie czyta się również poprzez tzw. szkoły czy grupy poetyckie; poezji nie czyta się w gazetach (obok różnej maści felietonów); poezji nie widzi się poprzez liczbę tomików, poezji nie pisze się ani w salonach, ani w stadach; poezji nie pisze się przede wszystkim w stanie ustawicznego ścigania się z kalejdoskopowym nadmiarem słów (bo nic nie znaczących) w obecnej kulturze. Jeśli zatem jest ich (tych słów) – najpierw trochę – a potem o wiele za dużo, poezja zostaje (jeśli użyć taniej metafory) utopiona. Mimo wszystko zbyt proste byłoby powtarzanie diagnoz – Tadeusza Różewicza i kilku innych – jej końca. Wiadomo jedynie, że sztuka liryczna stoi na jakimś progu; pytanie tylko czy ten próg jest jej progiem czy progiem kultury… (ze Wstępu)...