Kangoo.plSzukamy produktów wśród ponad 10 mln ofert sklepów internetowych

Reprint wydania z 1922 r.: HARCERSTWO NA MARTWYM TROPIE Przywrócić PamięćCzem jest pismo dla organizacji, dla ruchu młodzieży, tego nie trzeba dowodzić. Jest ono wiernem odbiciem życia organizacji, utrwalonym na zawsze obrazem tego co czuła, co myślała i czem żyła organizacja w danym czasie. Jest wyrazem jej dążeń i przeżyć, krystalizacją myśli przewodniej i sztandarem wiodącym ją naprzód. Jest sercem, które zbiera zewsząd krew, aby obdarzoną tlenem, pchnąć z nową siłą po całym organizmie. Takiem sercem ruchu harcerskiego był niegdyś „Skaut“ lwowski. Nie dawał on schematów organizacyjnych, niewiele zawierał metodyki, ale szedł z niego duch harcerski w śmiałym pędzie — ku przyszłości. Był w nim głos „Złotego Rogu“. — Stamtąd przyszła do nas „Święta Miłości Kochanej Ojczyzny“ i „Wszystko co nasze Ojczyźnie oddamy“. On mówił nam, do czego rwą się młode serca harcerskie, o czem marzą młode głowy, jakich słów czekają młode dusze. Pomimo lokalnego charakteru, pomimo szczupłych stosunkowo środków przenikało to pismo przez kordony do całego kraju. W Warszawie, Wilnie, Poznaniu brano je w ręce z żywą radością, a skompletowany przypadkowo rocznik był przedmiotem ogólnej zazdrości.

Seria wydawnicza „Przywrócić Pamięć” ma przybliżyć współczesnemu społeczeństwu publikacje założycieli ruchu skautowego, twórców rozwoju idei i metodyki harcerskiej z lat 1911–1939. Reprint wydania z 1925 r.: HARCERSTWO POLSKIE Harcerstwo w Polsce rozpoczęło piętnasty rok swego istnienia. Mimo tylu lat pracy, mimo pozyskania przychylnych opinij najwybitniejszych wychowawców, mężów stanu i wodzów, mimo nawet znacznej popularności, nie jest jeszcze Harcerstwo dzisiaj tem, na co zasługuje: jako „jeden z największych wynalazków wychowawczych“ wielką narodową instytucją, popieraną wydatnie przez całe społeczeństwo, rozporządzającą odpowiednimi funduszami materjalnemi i środkami organizacyjnemi. Polska na taką instytucję musi się zdobyć. Wartość najbliższych pokoleń obywateli zdecyduje o mocy, a zatem i o istnieniu Rzeczypospolitej. Ta wartość zależy przedewszystkiem od wychowania. Harcerstwo jest genialnym systemem wychowawczym. Udział Harcerstwa w wojnie, Zlot Narodowy, rozpoczęta akcja budowy Domu Harcerskiego — Związkowej Stanicy Harcerskiej w Warszawie poruszyły opinję publiczną ku zainteresowaniu się żywszem Harcerstwem. Album Harcerski ma być przyczynkiem do informowania społeczeństwa o Harcerstwie, zarazem pamiątką I-go Zlotu. Szczupłe środki zmusiły nas do ograniczenia jego rozmiarów.

Długi okres wojny dał nam w swych rezultatach olbrzymie zmęczenie, stępienie uczuć i myśli, przygnębienie, z którego nic — zda się — ocknąć nas przez długi czas nie zdoła. Objawia się ono we wszystkich dziedzinach życia. Poczynając od ruchów socjalnych, które, zdało się, że doprowadzą do kolosalnych kataklizmów w całym świecie, a które utknęły naraz niedociągnięte i zapewne na to dociągnięcie, na postawienie kropki nad i, czekać będą stulecie, aż do nowego huraganu dziejowego, skończywszy na sztuce, która ma jeno dreszcze przeczucia, bole przedporodowe nowego jakiegoś misterjum, i któż wie, jak długo na pojawienie się gigantów nowego ducha czekać będzie musiała, — wszędy znużenie, osłabienie, niechęć, nawet nuda. Nie dziwimy się, gdy ten potężny prąd opadniętych rąk przebiega wartko społeczeństwa starsze; ale — i w tem tkwi cała groza tego zjawiska — młodzież, nerw życiodajny wszystkich nowych poczynań, chorąży nowych haseł, zarażona jest tym samym starczym uwiądem, marazmem ducha. To już nie pesymizm, nie Weltschmerz, nie dekadentyzm — boć tam kryły się wulkany uczuć, oceany myśli — ale jałowa pustynia, bezbarwne zgoła szkiełka, pustka lub odarty ze skóry „koń na wzgórzu“... Dzisiejsza młodzież, a więc mówię nie o kimś poza nami stojącym, ale o nas samych — zgasiła w swych oczach błyski piorunne, grające w nich niegdyś; zwolniła i zmięszała rytm marsza młodych serc, przepomniała śpiewu, radości, wesela, ale przepomniała nawet i smutku, żalu, tęsknoty, porywów w nieznane dale.

Seria wydawnicza „Przywrócić Pamięć” ma przybliżyć współczesnemu społeczeństwu publikacje założycieli ruchu skautowego, twórców rozwoju idei i metodyki harcerskiej z lat 1911–1939. Reprint wydania, [1928]. "HARCERSTWO W OBOZACH". Obozowanie i większe wycieczki lądem i wodą, te wysokiej wartości środki wychowawcze, a zarazem świetne sporty, nazbyt mało jeszcze Polska zna i uprawia. Zwłaszcza obozowanie, zagranicą „camping“ w Czechach „taborowani“, poza Harcerstwem nie ma bodaj u nas zwolenników, a Harcerstwo nie widzi w społeczeństwie dostatecznego ocenienia i zrozumienia tej roli, jaką spełniło, będąc pionierem obozowania w Polsce i umożliwiając tysiącom młodzieży spędzanie co roku już dziś całych dziesiątków tysięcy „harcerzodni“ w obozach. Z małych początków obozowania rozwinął się ten ruch szeroko, o czem świadczą liczby i pogłębił się, o czem świadczy poziom obozów, stwierdzony przez wizytacje i sprawozdania. Ten rozwój był przedewszystkiem wynikiem dużej i ofiarnej pracy starszyzny harcerskiej. Na początku jego stoją obozy w Skolem, stamtąd poszła inicjatywa i pierwsze próby. Dorobek ideowy i metodyczny pierwszych kursów — obozów skautowych, przechował się przez czas wojny, a podjęty przez Związek Harcerstwa, wzrasta z roku na rok dzięki obozom chorągwi i związkowym. Niektóre zwłaszcza chorągwie wykazują wskutek ciągłości i pracy stałe ulepszanie swych obozów.

Seria wydawnicza „Przywrócić Pamięć” ma przybliżyć współczesnemu społeczeństwu publikacje założycieli ruchu skautowego, twórców rozwoju idei i metodyki harcerskiej z lat 1911–1939. Reprint wydania z 1924 r.: O DROGĘ HARCERSTWA Od lat paru patrząc zblizka na pracę harcerską widzę, że przeżywa ona w chwili obecnej dość ostry kryzys. Znam jego przyczynę. Każda organizacja przechodzi różne fazy swego rozwoju — słabnie, to znowu wzmacnia się — rozwija. W chwili obecnej jednak kryzys w Harcerstwie ma głębsze podłoże, jest prawie powszechny i chociaż w przejawach swoich postępuje powoli i nie gwałtownie, ma jednakże oznaki niepokojące. Wynikł on z racji wyczerpania się Harcerstwa, z niemożności podołania trudnościom. — Harcerstwo przeciwstawić Życiu dziś może tylko Ideologję, a traci swą wartość jako System i Organizacja. Sądzę, że Harcerstwu oddam usługę, objektywnie przedstawiając stan jego — co skłoni je może do wejścia na drogę zdobywania dla siebie godności i praw należnych, oraz skieruje wysiłki do stworzenia większej siły organizacyjnej; Społeczeństwu oddam też usługę, dając mu poznać stan Harcerstwa i pobudzając go do szczerej pomocy Harcerstwu pozostającemu pod Jego opieką. W przedstawieniu materjału pozwalam sobie być swobodnym i niezależnym, wiedząc, że w stosunkach „oficjalnych” Harcerstwa ze Społeczeństwem tego właśnie jest trochę mało. K. G.

Barwna, oparta na materiałach archiwalnych, opowieść o jednej z najważniejszych polskich instytucji wychowawczych XX wieku. Andrzej Friszke przedstawia Związek Harcerstwa Polskiego jako organizację wychowującą zaangażowanych społecznie obywateli.Książka ukazuje ewolucję relacji Związku Harcerstwa Polskiego z władzami PRL. Początek opowieści wyznacza zjazd łódzki z grudnia 1956 roku, czyli odbudowa ZHP na zasadzie kompromisu między dawnymi działaczami harcerskimi i grupą, która zaangażowała się lub dorastała w ZMP. Cezurą zamykającą opowieść jest koniec roku 1963, kiedy w wyniku decyzji najwyższych władz PZPR autonomia ZHP zostaje złamana, a związek poddany ścisłej politycznej kontroli.

Książka jest pierwszą monografią harcerstwa łódzkiego. Autor opisuje narodziny i rozwój ruchu harcerskiego w latach 1910-1939 w Łodzi i jej najbliższych okolicach. Wątkiem dominującym jest działalność wychowawcza organizacji. Należy jednak pamiętać, że dokonywała się ona w określonej rzeczywistości społecznej i była reakcją na jej wyzwania. Autor dążył do ukazania specyfiki ruchu harcerskiego na tle ówczesnej rzeczywistości. W pracy poruszone zostały zagadnienia życia wewnętrznego organizacji, a także udział harcerstwa w najważniejszych wydarzeniach politycznych (w tym szczególnie w walce o odzyskanie niepodległości), jak również w życiu społecznym.

Seria wydawnicza „Przywrócić Pamięć” ma przybliżyć współczesnemu społeczeństwu publikacje założycieli ruchu skautowego, twórców rozwoju idei i metodyki harcerskiej z lat 1911–1939. Reprint wydania z 1922 r.: HARCERSTWO - PRACA ZBIOROWA Szerokie sfery naszego społeczeństwa, nawet inteligencja, a nawet wychowawcy i nauczyciele zawodowi słysząc nazwy „harce“, „harcerstwo“, „związek harcerstwa“ albo zupełnie nie zdają sobie sprawy z tego, co te nazwy mają oznaczać, albo też mają o harcerstwie tylko bardzo niejasne pojęcie. Co gorsza, bardzo wielu pracowników harcerskich nie wie dokładnie co to jest harcerstwo — stąd nieraz namiętne i długie dyskusje np. na temat, że harcerstwo to nie organizacja, ale ruch i t. p. Na pytanie powyżej postawione: co to jest Harcerstwo, otrzymujemy zwykle trzy odpowiedzi: Harcerstwo to 1) system wychowania, 2) ruch wychowawczy młodzieży, 3) organiza­cja wychowawcza. Niejasności i nieporozumienia, stąd właśnie pochodzą, że kiedy jedni mówią o harcerstwie jako o organizacji — inni odpowiadają im mając na myśli harcerstwo — ruch wychowawczy lub harcerstwo — system. System wychowawczy harcerski — to zbiór metod i środków zaproponowanych przez jenerała Baden-Powella na podstawie doświadczeń jego własnych i doświadczeń szeregu wychowawców, wychowawców raczej z zamiłowania i intuicji — niż z zawodu i nauki pedagogiki.

Seria wydawnicza „Przywrócić Pamięć” ma przybliżyć współczesnemu społeczeństwu publikacje założycieli ruchu skautowego, twórców rozwoju idei i metodyki harcerskiej z lat 1911–1939. Reprinty: Kilka myśli o zadaniach harcerstwa według wydania z 1919 roku W Polsce będzie lepiej! według wydania z 1924 roku Fragment książki: Budowanie narodu, jest budowaniem ducha, siła nasza twórcza w cywilizacji i moc państwa znajdują się w prostym stosunku do tego, co zrobimy ze swoim duchem. Zygmunt Wasilewski. Żyjemy dziś pod hasłem demokratyzacji, powiedziałbym skrajnej demokratyzacji. Dąży się do władzy ludu, gdzieniegdzie nawet do dyktatury ludu czy dyktatury proletarjatu. Niestety jednak bardzo często ci, którzy hasła te głoszą nie rozumieją ich dość głęboko — a czasem nie chcą rozumieć. Do władzy rzeczywistej, trwałej nie dojdzie lud powierzchownym przewrotem, chwilowem wzięciem góry nad władcami dotychczasowymi — tego dowiodła aż nazbyt wyraźnie rewolucja rosyjska, której wynik dzisiejszy: — dyktatura paru jednostek.

Seria wydawnicza „Przywrócić Pamięć” ma przybliżyć współczesnemu społeczeństwu publikacje założycieli ruchu skautowego, twórców rozwoju idei i metodyki harcerskiej z lat 1911–1939. Reprint wydania z 1920r. Związek Harcerstwa Polskiego powstał w ciągu roku 1919 przez połączenie się dzielnicowych organizacyj harcerskich, z których najdawniej powstała organizacja małopolska (rok 1911). Przed wojną już uznawano harcerstwo polskie za organizację jednolitą, mimo podziału kordonami zaborczemi, za jej władzę moralną uważano Naczelną Komendę Skautową we Lwowie. Z chwilą odzyskania niepodległości rozpoczęła się bardzo ożywiona praca nad stworzeniem nietylko ideowo, ale i organizacyjnie jednolitego związku, która wiosną 1920 roku doprowadziła do zalegalizowania statutu Z. H. P. jednego dla całej Rzeczypospolitej. Związek obecnie łączy nietylko całość harcerstwa na ziemiach polskich, ale i drużyny na obczyźnie, a pozostaje w kontakcie z organizacją Dziatwy Polskiej (skautingu) przy Związku Sokolim w Ameryce. Z. H. P. liczy około 30.000 młodzieży męskiej i żeńskiej w przeszło 700 drużynach (rok 1920). Fragment książki

Reprint wydania z 1928 r.: Podstawy Harcerstwa PODSTAWY HARCERSTWA Zazieleniło się na Ziemi Polskiej, zabarwiło wszystkiemi kolorami tęczy, gdy z gromkiem „Czuwaj“ na ustach rozbiegła się młódź harcerska po lasach i polach, po szczytach Tatrowych i brzegach Morza Polskiego, po rubieżach Rzeczypospolitej wszędzie wnosząc jakiś powiew czegoś tak bardzo odmiennego od dzisiejszych szamotań i targań życiowych, jakiś rozmach, junactwo, jędrność i duszę roześmianą. Harcerstwo — Skauting — Związek Harcerstwa Polskiego (Z. H. P.) — kto o tem nie słyszał w Polsce, zwłaszcza od „Orląt Lwowskich“, r. 1920, od „Straży nad Wisłą“, od ks. Skorupki i jego chłopców? Musi być wielka siła wewnętrzna tej fali młodości, skoro przez tak krótki czas swego istnienia (od r. 1910), będąc ze wszech stron uciśnioną, zabitą, skrępowaną, pociągnęła jednak tylu za sobą i takie znane powszechnie, owoce ofiar i poświęceń, bohaterstwa i cichej, codziennej pracy przyniosła. Siła tej fali — to jej podłoże ideowe, proste, a głębokie i jej dostrojenie się doskonałe do wszelkich poruszeń i potrzeb zdrowej i dobrej natury ludzkiej...

Pasjonująca autobiografia jednego z najznakomitszych wychowawców harcerskich okresu powojennego. Andrzej Janowski „Soda” – jeden z twórców słynnej warszawskiej 1 WDH „Czarna Jedynka”, ojciec duchowy jedynackiej Gromady Włóczęgów, w której w 1976 zrodziła się idea Komitetu Obrony Robotników; na przełomie lat pięćdziesiątych i sześćdziesiątych jeden z autorów i komendant Akcji Warnia i Mazury – jedynej sensownej wielkiej akcji powojennego harcerstwa; wybitny pedagog, autor wielu prac naukowych; w stanie wojennym działacz i szef Zespołu Oświaty Niezależnej, autor wielu podziemnych publikacji, w tym kilku poświęconych harcerstwu i Aleksandrowi Kamińskiemu, autor najlepszej książki o A. Kamińskim Być dzielnym i umieć się różnić; wiceminister edukacji narodowej w pierwszym rządzie III RP. Książka A. Janowskiego opowiada o ciekawych ludziach, niezwykłych czynach i uczy, jak w czasach bardzo różnych, a zawsze trudnych, można i trzeba w harcerstwie robić rzeczy potrzebne.?

Seria wydawnicza „Przywrócić Pamięć” ma przybliżyć współczesnemu społeczeństwu publikacje założycieli ruchu skautowego, twórców rozwoju idei i metodyki harcerskiej z lat 1911–1939. Reprint wydania z 1939 r.: HARCERSTWO - ZARYS PODSTAW IDEOWYCH I ORGANIZACJI Ideał harcerza — żołnierza chrześcijańskiego i harcerki — kobiety dzielnej w najszerszym tego słowa znaczeniu, dobrze się mieści w poniżej nakreślonych wskazówkach i regulaminach. Nie wracamy wyłącznie do dawnej tradycji. Idziemy naprzód. Wyciągamy konsekwencje, gotujemy się do pracy i walki — dla Polski! Harcerstwo, jako ruch ideowy młodzieży, zdążający do przebudowy życia Narodu, łączy się ściśle z dziejami Polski w ostatnim ćwierćwieczu. Mimo pozorów, Harcerstwo nie jest czymś oderwanym od całokształtu kultury narodowej. Wyrosło bowiem z duszy polskiej w chwili niezmiernie ważnej, a wyrosło dlatego, że było i jest Polsce potrzebne. W pierwszym dziesiątku lat dwudziestego wieku Naród polski, jako całość, instynktownie zrozumiał w swych gronach kierowniczych, że nadchodzi chwila, która go postawi znowu jako samodzielny, ważny czynnik życia politycznego Europy. Że chwila odzyskania niepodległości jest bliska. W oczekiwaniu tej chwili mobilizował Naród niejako podświadomie wszystkie swoje siły fizyczne i duchowe. Umacniał organizację polityczną, rozwijał niesłychanie bogatą działalność kulturalną i gospodarczą, tworzył kadry przyszłej armii, budował oświatę. Leżało jeszcze przed Narodem jedno pole działania — pole reformy obyczajów, przebudowy charakteru narodowego. Nadchodzące czasy twarde i krwawe, wymagały już nie miękkiego typu intelektualisty, ale mocnego typu żołnierza, sprawnego fizycznie, zdolnego umysłowo, umiejącego słuchać i dowodzić. Nie posiadając ciągłej tradycji wojskowej, trzeba się było cofnąć wstecz. Jedni opierali się na żywych wspomnieniach powstańczych, inni cofnęli się jeszcze dalej — do czasów potęgi dawnej Rzeczypospolitej. Ci odnaleźli typ żołnierza chrześcijańskiego — harcerza. Odkrycie było opatrznościowe. Połączyło w jednym ideale twarde cnoty żołnierskie z oddaniem się w służbę Dobru. Równoważyło niejako surowość typu żołnierskiego z chrześcijańskim oddaniem się każdemu potrzebującemu. Co więcej, wszystkie niebezpieczeństwa moralne i pokusy żołnierskiego życia odsuwało przez młodzieńczy, prosty, konsekwentny idealizm i bezkompromisową moralność, która gardziła użyciem, a podobała sobie w panowaniu nad popędami. Zbieg okoliczności sprawił, że form dla ruchu powstającego, dostarczył powstały w tym czasie angielski ruch skautowy... więcej w książce!

Seria wydawnicza „Przywrócić Pamięć” ma przybliżyć współczesnemu społeczeństwu publikacje założycieli ruchu skautowego, twórców rozwoju idei i metodyki harcerskiej z lat 1911–1939. Reprint wydania z 1926 r.: PRZYSPOSOBIENIE WOJSKOWE W HARCERSTWIE W 1925 roku hm. Adolf Heidrich otrzymał urlop na czas pełnienia służby wojskowej, który wykorzystał do przygotowania rozwiązań pozwalających na prowadzenie przysposobienia wojskowego w harcerstwie zgodnie z harcerską metodyką. Po powrocie z wojska z ramienia Głównej Kwatery Męskiej odpowiadał za sprawy wychowawcze i wyszkolenia harcerskiego podczas centralnego obozu przysposobienia wojskowego w Terle w dniach 10 lipca–20 sierpnia 1926 roku. Przeszkolono wówczas 250 uczestników. Heidrich pisał w raporcie poobozowym: „Od szeregu lat pragnęliśmy, ażeby taki obóz doszedł do skutku”. A we wnios­kach stwierdzał: „Kierownictwo obozu pw powinno być wyłącznie harcerskie. Wskazane jest, ażeby instruktorami byli oficerowie – byli harcerze lub przyjaciele harcerstwa znający harcerski system wychowawczy albo też harcerze oficerowie i podoficerowie rezerwy”*.). Podsumowaniem aktywności Heidricha było określenie i uporządkowanie zasad współpracy z wojskiem i szkolenia harcerzy i instruktorów w ramach przysposobienia wojskowego, które przypominamy w formie reprintu autorskiej broszury, poprzedzonego jego artykułem opublikowanym w miesięczniku „Harcmistrz”.

Najwyższą, decydującą wartością myśli i czynów ludzkich jest czystość i głębokość idej przewodnich. Z czystej krynicy wypłynąć może wartki, burzliwy, często nawet szkodliwy prąd - ale nigdy mętny, ni wrogi. Na tem polegał przedewszystkiem wzniosły idealizm „przedwojennej“ młodzieży. Po wojnie w rozgwarze małostkowych spraw w mieliznę zmienił się głęboki nurt życia młodz. akademickiej, tak, że ogólna bezideowość i bezprogramowość ogarnęła szeroki ogół, nie wyłączając starszych harcerzy. Z czasem sytuacja zmieniać się poczęła, choć nie wszystkich objęła w orbitę swych wpływów. Obecnie nadchodzi nowy okres młodego pokolenia, sygnalizowany wzrostem prasy akademickiej. Zagadnienia starszo-harcerskie w roku ostatnim tak dostatecznie już dojrzały, że słusznie należy obecnie przystąpić do wysunięcia i ostatecznego skrystalizowania odpowiednich tez i wniosków decydujących na przyszłość o drogach Starszego Harcerstwa. Reprint wydania z 1927 roku.

Seria wydawnicza „Przywrócić Pamięć” ma przybliżyć współczesnemu społeczeństwu publikacje założycieli ruchu skautowego, twórców rozwoju idei i metodyki harcerskiej z lat 1911–1939. Pomimo, że Harcerstwo weszło w drugie dziesięciolecie swej pracy, olbrzymia część społeczeństwa naszego nie uświadamia sobie potrzeb, celów i dążeń Harcerstwa. Obojętność na sprawy najżywotniejsze dla życia społecznego, bierność, przyglądanie się zboku, odsuwanie się w ciasny kąt swego zaścianka od areny życia — to zdaje się, że nie dodatnie strony naszego społeczeństwa. Nam nie wolno być obojętnymi, nie wolno zamykać oczu na to, co się dzieje wokoło nas, nie wolno zapominać o wszystkiem, a myśleć tylko o sobie i o ciasnem bliskiem sobie ludzi kole. Społeczeństwo musi rozszerzać swe widnokręgi na sprawy społeczne — wyjrzeć potrzebuje na drogi któremi podąża Harcerstwo, zainteresować się niem — popierać je tak, jak popiera społeczeństwo angielskie swój skauting.

Zagadnienie „starszego harcerstwa“) wysunięto u nas przed trzema laty. Zakrojono je na szeroki i silny ruch, pierwotnie nawet poza właściwym ruchem harcerskim (patrz „Ustawa Związku Starszych Harcerzy“, wydana przez Główną Kwaterę Z.?H.?P.), rokując sobie po nim wielkie nadzieje i spodziewając się, że zasadniczo wpłynie na dalszy rozwój harcerstwa. Zbytecznem dodawać, że stworzenie nowego typu „starszego harcerza“ było potrzebnem i koniecznem ze względu na mnogie rzesze wychowanków drużyn harcerskich, którzy z rozmaitych względów w pracy harcerskiej, jako wychowawcy, instruktorowie, dalej brać udziału nie mogli, czy nie chcieli.

Seria wydawnicza „Przywrócić Pamięć” ma przybliżyć współczesnemu społeczeństwu publikacje założycieli ruchu skautowego, twórców rozwoju idei i metodyki harcerskiej z lat 1911–1939. W Listopadzie 1918 roku, w chwili przełomowej, każdemu harcerzowi nasuwa się pytanie, co dalej być powinno z harcerstwem? Życie wykazało, że drużyny mimo ciężkich chwil wojny bolszewickiej, jak zwłaszcza w lipcu 1920, istnieją i rozwijają się w dalszym ciągu, następuje zespolenie organizacji harcerskich całej Polski; stopniowo tworzą się nowe formy organizacyjne przyszłej pracy. Robota organizacyjno-formalnego ustalenia się harcerstwa w znacznej mierze dokonywa się. I gdy na wszelkich zjazdach dyskusje w tym względzie ścichają, lub uderzają na szczególiki, na plan pierwszy wysuwa się sprawa podstawowa — kierunek i treść pracy. Czy harcerstwo spełniło swe zadanie z chwilą przejścia do niepodległości? Mawiano dość często, że choćby go nie wykonało, to dalej po ustaleniu niepodległego bytu może nastąpić już tylko ruina idei i sypanie się w gruzy całości harcerstwa. A jednak młodzież garnie się do organizacji i ta zyskuje na znaczeniu. Nie można działać bez programu i organizacja harcerska nie może się rozwijać bez wytycznych na przyszłość. Harcerstwo, jak zresztą szereg prądów społecznych dzisiaj, stoi wobec potrzeby twórczej, drogę wskazującej myśli.

Seria wydawnicza „Przywrócić Pamięć” ma przybliżyć współczesnemu społeczeństwu publikacje założycieli ruchu skautowego, twórców rozwoju idei i metodyki harcerskiej z lat 1911–1939. Reprint z 1928-1929. "Wstępuję do harcerstwa (Felietony harcerskie z tygodnika „Iskry” z lat 1928–1929)". „Iskry” 1928, R. 6, nr 18, 14 kwietnia, s. 295. Prawdziwe imię. Jak to się wszystko zmienia na świecie! Spójrz na podpis pod tym artykułem. Widzisz? Nie ma „10“-ki. Zjawiło się nowe indywiduum — „Bambaju“, by też wam opowiadać o tem, co dostrzeże „na tropie harcerskim“. A z tem „Bambaju“ było tak: Mój zastęp Psów (byłem wtedy zastępowym) starał się pełznąć jaknajciszej. Wiatr szumiał po lesie, zagłuszając niepotrzebny szmer i trzask gałązek, wieczorny zmrok otulał dobroczynną ciemnością ledwo poruszające się sylwetki. I zresztą — nikczemne, tchórzliwe Wrony zachowywały się jak niemądre żółtodzioby; hałas, śmiechy, żarciki głośnemi krzykami wyrywały się z dwóch wronich namiotów, a jedynej warcie znakomicie udawało się naśladować swój zwierzęcy pierwowzór — gawrona.Gdyśmy byli już zaledwie o parę kroków od Wron, szczeknąłem bojowem szczeknięciem; w jednej chwili wojenne wycie mych Psów zagłuszyło rozpaczliwe wrzaski nieroztropnych Wron. Obóz wroga został zdobyty! Wtedy, w triumfie zwycięstwa, rozstawiłem szeroko nogi, wzniosłem zaciśnięte pięści wysoko w górę, a z piersi, dumą rozpieranej, uderzył w drzewa trzykrotny zwycięski hymn. „Bambaju!.. Bambaju!.. Bambaju!..“ I odtąd zostałem „Bambaju“. Niezrozumiałe, tajemnicze „bambaju“ stało się mojem imieniem harcerskiem. Bracie drogi, siostro kochana! Chcę ci coś powiedzieć — i boję się. Boję się, żeby nie wynikła stąd jaka herezja harcerska. Powiem wreszcie — ale pamiętaj: ani mru-mru drużynowemu i drużynowej! Oto jeśli już masz trzeci stopień — to jeszcze niczego nie masz; jeśli masz drugi stopień — to posiadasz niewiele. Dopiero gdy zdobędziesz imię harcerskie, swój własny totem indyjski, wtedy dopiero będziesz w prawie przechadzać się wśród braci harcerskiej jak paw. Ale imię harcerskie, puszczańskie, zdobyć niełatwo, oj, niełatwo. Mnie się jakoś wyjątkowo udało je okupić jednem zwycięstwem. Od ciebie twoi współtowarzysze będą więcej wymagali, będą żądali jakichś wyjątkowych zasług i czynów bohaterskich. Imię trzeba będzie wywalczyć i wypracować. W czasie minionych wakacyj byłem w obozie, w którym na dwudziestu czterech harcerzy zaledwie dwóch dostąpiło tego zaszczytu, że zostało przyjętych do „kręgu synów puszczy“, t. j. otrzymało imiona harcerskie.

„Wybór źródeł do dziejów ZHR”, Tom I, Utworzenie i rozwój Związku Harcerstwa Rzeczypospolitej 1989-1999, Tom II, Rozwój Związku Harcerstwa Rzeczypospolitej 2001-2016, Tom III, Statuty oraz komentarze, dokumenty, dotyczące Prawa i Przyrzeczenia Harcerskiego 1989-2016, jest kontynuacją serii wydawniczej wydanej nakładem Oficyny Wydawniczej „Impuls”, dotyczących dziejów organizacji harcerskich od chwili powstania stowarzyszeń do czasów współczesnych: - z 2014 r. trzytomowego „Wyboru źródeł do dziejów ZHP”. Tom I Utworzenie ogólnopolskiego Związku Harcerstwa Polskiego i czas próby ruchu harcerskiego (1918-1944), Tom II Walka, sowietyzacja, odwilż, kryzys i upadek (1944-1988), Tom III Odrodzenie, lata demokracji (1989-2014) - z 2016 r. „Dziedzictwo, którego nie można odrzucić. Próba interpretacji wybranych źródeł z lat 1918–2015 do dziejów Związku Harcerstwa Polskiego”. -z 2017 r. „Wybór źródeł do dziejów ruchu harcerskiego w Polsce Ruch harcerski w latach 1980–1989”. Opublikowanie tych źródeł ma na celu udostępnienie szerszemu gronu czytelników materiałów dostępnych jak dotąd nielicznym. Chcę w ten sposób ułatwić zainteresowanym studia nad dziejami ruchu harcerskiego przez samodzielną lekturę i własną interpretację zgromadzonych dokumentów. Umieściłam tu źródła odnalezione podczas kwerend przeprowadzonych w latach 2014–2016 w zasobach Archiwum Akt Nowych w Warszawie (AAN), Archiwum ZHR w Warszawie przy ulicy Litewskiej, na stronach internetowych ZHR, we wcześniejszych publikacjach zawierających źródła oraz zasobach kolekcjonerów. Na serię „Wybór źródeł do dziejów Związku Harcerstwa Rzeczypospolitej” składają się trzy tomy: – tom I, Utworzenie i rozwój Związku Harcerstwa Rzeczypospolitej (1989–1999); – tom II, Rozwój Związku Harcerstwa Rzeczypospolitej (2001–2016); – tom III, Statuty, komentarze i inne dokumenty dotyczące Przyrzeczenia i Prawa Harcerskiego (1989–2016). Ze względu na obszerność i dużą liczbę materiałów do dziejów ZHR zrezygnowałam z zamieszczenia ich wszystkich i skoncentrowałam się tylko na wybranych, dlatego każdy tom zawiera dokumenty sklasyfikowane według następujących kategorii: – w tomie pierwszym i drugim zamieszczono dokumentację Zjazdów ZHR, pozjazdowe decyzje władz ZHR (ze względu na ogrom materiałów źródłowych zamieściłam tu tylko źródła odnoszące się do ideologii ZHR, współpracy z innymi organizacjami, stosunków z instytucjami państwowymi; pominęłam np. zagadnienia finansów stowarzyszenia, odznak, wydawnictw, tzw. działalności dotyczącej „Wschodu”; uchwały, wnioski i stanowiska dotyczące Statutu, Przyrzeczenia i Prawa Harcerskiego umieściłam w tomie ich dotyczącym) oraz inne dokumenty, takie jak listy, informacje, komunikaty, uchwały, apele; – do tomu trzeciego weszły statuty ZHR, komentarze i inne dokumenty dotyczące Przyrzeczenia i Prawa Harcerskiego.