Kangoo.plSzukamy produktów wśród ponad 10 mln ofert sklepów internetowych

Długo oczekiwany nowy tom poezji Ryszarda Krynickiego.Pierwszy od ośmiu lat tom z nowymi utworami Ryszarda Krynickiego zawiera niepublikowane, powstające na przestrzeni kilkunastu lat haiku, jak również wiersze będące świadectwem dochodzenia do tej formy wypowiedzi poetyckiej, oraz przekłady japońskich mistrzów. Wydanie zostało przygotowane z wielką starannością edytorską, z zastosowaniem szlachetnego papieru i subtelnych faktur.

,,haiku? niby-haiku?? Małgorzaty Tafil-Klawe to zbiór podzielonych tematycznie utworów, w których autorka starała się zrealizować poetykę tytułowego haiku. Jest to japoński gatunek poetycki, którego twórcą był samuraj z Edo, Basho Matsuo, żyjący w latach 1644-1694. Istotą haiku jest przede wszystkim minimalizm i subtelność, a co za tym idzie ? enigmatyczność. Tutaj autor ma prawo być niedosłowny, a czytelnik może sprawdzić dzięki temu swoją poetycką intuicję. Tomik ,,haiku? niby-haiku?? ma intrygujący tytuł. Jak wyjaśnia sama autorka sam tytuł wyraża wątpliwości, czy utwory w nim zawarte można zaliczyć do haiku czy niby-haiku? Na pewno są w nich ujęte chwilowe odczucia, myśli nienazwane, ale czasami podmiot liryczny określa się bardzo wyraźnie, pomija elementy świata przyrody i jest to działanie zamierzone. Zatem może jednak jest to niby-haiku? Zwarta forma haiku fascynuje przede wszystkim szacunkiem dla słów i ich wagi, poszukiwaniem precyzji wyrażania myśli?. Haiku Małgorzaty Tafil-Klawe jest podzielone na trzy części tematyczne, kolejno: człowiek, natura oraz adresaci. Poetka w niezwykły sposób wprowadza czytelnika w te najważniejsze sfery naszej ludzkiej rzeczywistości i pozwala odkryć je na nowo każdemu z nas. Bo czytanie haiku to nie jest zwykła lektura ? tu odbiorca jest również współtwórcą dzieła. To od niego zależy jak zinterpretuje utwór, który przez swoją lapidarność może być interpretowany na wiele różnych sposobów. Warto więc sięgnąć po tomik ,,haiku? niby-haiku?? zarówno po to, by poznać specyfikę tego gatunku, ale także po to by sprawdzić się w roli aktywnego odbiorcy dzieła.

To już drugi tom autora przynoszący zbiór tekstów oryginalnych napisanych w konwencji haiku.Haiku powstało w Japonii - okres wielkiego rozkwitu przypada na drugą połowę XVII wieku. Jest to najkrótsza forma poetycka w literaturze światowej. Utwór nie przekracza 17 sylab, ułożonych zwykle w trzech wersach, nie zawsze według wzorca 5-7-5 sylab.

Tekst w konwencji haiku jest pewnym szkicem sytuacji w świecie zjawisk. Sytuacja delikatnie wskazuje poza siebie,czemu nie towarzyszy jednak bliższy opis. A pytania, jak wiadomo, nie zawsze służą uzyskiwaniu odpowiedzi. Mogą na przykład wskazywać kierunek myślenia.  Autor utworu lirycznego, jakim jest haiku, nie musi (a nawet nie powinien) opisywać swoich emocji, wyobrażeń czy poglądów. Wystarczy, że jego tekst umożliwi innym odnalezienie się w nieznanych im dotychczas horyzontach, zwróci uwagę na coś, na co patrzyli nie widząc, nie zuważając rzeczy i spraw niezwykłych.

Haiku to żart, spostrzeżenie, refleksja.Haiku to świat w soczewce.Haiku to świat, który trwa kilkanaście sekund.Darek Brzóska-Brzóskiewicz jest poetą uprawiającym haiku od lat, można powiedzieć - z benedyktyńską konsekwencją. Pisze o ludzkich obyczajach, historii, przyrodzie i polityce. Potrafi w kilku słowach opowiedzieć o kosmosie kurnika, o pustyni i puszczy. Trafnie, z finezją i na dodatek dowcipnie. Haiku Brzóski to lektura fascynująca i z całą pewnością warta chwili skupienia.Stanisław Soyka

Haiku jest ważną formą poezji. Przedmiotem haiku – małych wierszy - jest często natura. Istnieje wiele odmian haiku, niektóre formy mają stałą liczbę sylab, inne nie. Niektóre zapisywane są w odmianach dłuższych i krótszych linii, inne są po prostu ograniczone ogólną liczbą sylab. Obecnie ten rzadki gatunek literacki szturmem zdobywa rzesze nowych czytelników. Autorka, podobnie jak wieku poetów europejskich, tworzących haiku w innych niż japoński językach, nie zawsze stosuje się do japońskiego metrum, zachowując jednak ducha tej sztuki. Stosuje w haiku estetyczny minimalizm, operuje paradoksem, nie pozwala na konkretną interpretację, a jednak pozostawia w odbiorcy ulotne, refleksyjne odczucia. Na czym polega magia słów w haiku? Jak sobie poradziła z tym poetka Maria Bury? Odpowiedź znajdziecie Państwo zagłębiając się w lekturze tego pięknego tomiku

Maria Bury, autorka tomiku pt: HAIKU. Przewodnik po duszy zaklęty w wersy mierzy się z niezwykle trudnym zadaniem. Haiku, nazywane też hokku, haikai - to japońska forma poetycka tworzona głównie w okresie Edo (1603-1868). Haiku jest związane z filozofią zen, która w sztuce zakłada operowanie paradoksem, subtelność, estetyczny minimalizm i wyzbycie się własnego ja. Najlepsze haiku często świadomie nie pozwalają na jakąkolwiek konkretną interpretację, a jednak pozostawiają w odbiorcy ulotne, refleksyjne odczucie, które chciał przekazać poeta. Klasyczne haiku składa się z 17 sylab podzielonych na trzy części znaczeniowe po 5, 7 i 5 sylab. Oryginalne haiku pisane po japońsku składa się z jednej ciągłej linijki, a podział na trzy wersy stosuje się tylko w transliteracji tekstu japońskiego oraz w utworach w językach innych niż japoński. Autorka, podobnie jak i inni poeci, tworzący haiku w innych niż japoński językach, nie zawsze stosuje się do japońskiego metrum, zachowując jednak ducha tej sztuki. We współczesnej Japonii oraz krajach anglosaskich haiku jest nadal chętnie uprawianą formą poezji. W Polsce to rzadki gatunek literacki. Jak sobie poradziła z nim poetka Maria Bury? Zapraszam do lektury.

Księżyc słowem uśpiony, to trzeci z kolei tomik poetycki autorki Marii Bury, która powoli staje się czołową poetką tego typu literatury w Polsce. Jej proste,oszczędne w formie, ale głęboko filozoficzne, składające się klasycznie wiersze ujmują codzienność w ramy delikatnego i wrażliwego słowa. Bo słowa,ich ciężar jest dla autorki najważniejsze.

We wszystkim można znaleźć coś istotnego: dobrego lub złego, pięknego albo w inny sposób znaczącego. I To autor nazywa Aniołem.Krótkie, wymowne, z pozoru tylko proste wypowiedzi czerpiące z tradycji wyrafinowanej poezji haiku przekonują, że trzeba refleksyjnie myśleć i mówić o rzeczach dużych i małych, o uczuciach i pragnieniach, o radości i smutku, lęku i nadziei. Bo wszystko może być ważne w każdym życiu. Autor Jacek Brolik z wykształcenia i zawodu jest prawnikiem, z zamiłowania poetą, a także poszukującym wartości historykiem kultury i religioznawcą. Pisanie trzeciego już zbioru poezji "Haiku o aniołach" sprawiło mu wiele radości z trudnej pracy nad słowami i ujętymi w nich przemyśleniami.I jak Wam się to podoba?

Tom zebranych tekstów Haiku autorstwa Jadwigi Stańczakowej, który oprócz przypomnienia wydanych w latach 90., w niewielkim wówczas nakładzie, tomów Japońska wiśnia (1992) i Odwieczne drzewo (1995) zawiera niepublikowany, pochodzący z archiwum autorki, ostatni tom zapisów Kalejdoskop. Haiku europejskie.Publikacji towarzysz zestaw wybranych tekstów, które zapisanych alfabetem Braille?a.

Haiku to żart, spostrzeżenie, refleksja.Haiku to świat w soczewce.Haiku to świat, który trwa kilkanaście sekund.Darek Brzóska-Brzóskiewicz jest poetą uprawiającym haiku od lat, można powiedzieć - z benedyktyńską konsekwencją. Pisze o ludzkich obyczajach, historii, przyrodzie i polityce. Potrafi w kilku słowach opowiedzieć o kosmosie kurnika, o pustyni i puszczy. Trafnie, z finezją i na dodatek dowcipnie. Haiku Brzóski to lektura fascynująca i z całą pewnością warta chwili skupienia.Stanisław Soyka

W konwencji HAIKU jest zbiorem tekstów oryginalnych napisanych w tej właśnie konwencji. Haiku powstało w Japonii ? okres wielkiego rozkwitu przypada na drugą połowę XVII wieku. Jest to najkrótsza forma poetycka w literaturze światowej. Utwór nie przekracza 17 sylab, ułożonych zwykle w trzech wersach, nie zawsze według wzorca 5-7-5 sylab. Obecnie oryginalne utwory w tej konwencji można spotkać w wielu językach - głównie japońskim i angielskim. Teksty w językach innych niż japoński nawiązują często do sposobu widzenia świata w duchu kultury japońskiej, co nie zmienia faktu, że haiku ma dzisiaj walor uniwersalny. W haiku ogromną rolę odgrywa relacja przyroda - człowiek, jak również konkretność przywoływanych obrazów. Język ma być prosty i ?przezroczysty" - nie zatrzymywać uwagi na sobie, odsyłać ?poza" siebie, ułatwiać ?dotknięcie" fragmentu czegoś, co można nazwać rzeczywistością. Haiku bywa czasami mini-dramatem, czymś paradoksalnym, niezwykłą refleksją, nowym spojrzeniem - strukturą otwartą poddającą się wielu interpretacjom. Autor prezentowanych tekstów starał się w nich między innymi naszkicować coś, co można określić jako nieoczywistość świata. W zauważeniu czegoś takiego może nam, Europejczykom, pomóc pośrednie odniesienie się do kultury orientalnej, a konkretnie japońskiej. Jako przykład może tu posłużyć użycie takich terminów (i pojęć) jak pustka czy nicość, które mogą znaczyć wiele więcej niż to, do czego jesteśmy przyzwyczajeni. I nie chodzi tu o definicje, a tylko o uświadomienie sobie nieoczywistości tego, co nas otacza na co dzień. Można to też określić jako inne, poszerzone spojrzenie.

Wiersze Jacka Brolika to przekraczanie lęku, poczucia bezpieczeństwa; taka postawa otwiera możliwości twórcze, albowiem bezpieczeństwo w sztuce oznacza koniec sztuki, a tym samym koniec twórczości. Szukanie poetyckiego znaku, symbolu ? to poszukiwanie ekwiwalentu na swoją tożsamość; strofy wartościowego wiersza to przekaz wewnętrznych treści przeżyć poety. Słowa powiązane z emocją, wysublimowany, szlachetny ton wiersza ? nasycone są nostalgią, niepokojem, trwogą przemijania, zachwytem nad światem. Andrzej Gomułowicz

Haiku - to japońska forma poetycka tworzona głównie w okresie Edo. Jest związane z filozofią zen, któraw sztuce zakłada operowanie paradoksem, subtelność, estetyczny minimalizm i wyzbycie się własnego ja.

Wiersze ? ?W rytmie haiku? Marii Wilczek to drobne liryki, w najgłębszym sensie bliskie kontemplacyjno-refleksyjnym haiku japońskim, wiodą czytelnika w takie regiony przeżywania świata, w których to, co istnieje, i to, co się zdarza, staje się zarazem znakiem czegoś więcej, pozwala przekraczać krąg czysto zmysłowego odbioru rzeczywistości. Treściowo trzyma się autorka zazwyczaj związku z przyrodą, wnika w jej piękno, odnotowuje to, co mało zauważalne, a jej refleksje dotyczą świata ludzkich wartości i przeżyć wewnętrznych. W pierwszej części tomiku zachowany jest starojapoński podział na pory roku, zdaniem autorów haiku mający istotny wpływ na odbiór rzeczywistości; druga niewielka część, to haiku z La Salette.?Para-haiku? Marii Wilczek wzruszają, dają do myślenia, niejednokrotnie uderzają oryginalnością obserwacji, ujęcia, wydobytego piękna, paradoksu, odkrytej analogii, zadawanych pytań. Wiążą naturę z kulturą ? i to kulturą żywą, z całą paletą ludzkich uczuć: radości, smutku, bólu, współczucia, zachwytu, ale i kłębowiskiem niepokojów, niepewności, pytań bez odpowiedzi; z całą przestrzenią wartości, postrzeganych zarówno w perspektywie sacrum, jak i profanum: prawdą, pięknem, miłością, dobrem, siłą ducha, cierpliwością, ale i złem, okrucieństwem, egoizmem, cierpieniem.Janina Puzynina (fragment Wstępu)Maria Wilczek ? Prezes Fundacji im. ks. Janusza St. Pasierba, spadkobierczyni Jego praw autorskich. Ponadto: przez 16 lat ? Prezes Polskiego Związku Kobiet Katolickich (obecnie prezes Honorowy). Członek zarządu Towarzystwa Uniwersyteckiego Fides et Ratio (TUFR). Redaktor naczelny miesięcznika dla kobiet ? ?List do Pani?. Autorka kilku książek na temat wychowania dziecka przez sztukę. Z wykształcenia ? architekt i dziennikarka. Matka dwojga dzieci i babcia trojga wnucząt.

Każdy wiersz haiku jest obrazkiem ? szkicem, który notuje aktualny stan jakiegoś wycinka świata w sposób najpełniejszy, ponieważ oddaje jego barwę, muzykę, nawet zapach i całą otaczającą go atmosferę, działającą na uczucia poety i czytelnika. Podobnie jak w obrazach zeń [tzw. zenga], gdzie poszczególne cząsteczki wszechświata: drzewo albo kwiat czy nawet tylko liść, istnieją samotnie w białej i pustej przestrzeni, opisując ten świat w sposób najkrótszy i najbardziej wyczerpujący. Porównanie z malarstwem zen nie jest tutaj przypadkowe, albowiem oba przejawy sztuki stworzone zostały przez tę samą myśl: chęć świadomego przeżycia momentu teraźniejszego. Fragment Wstępu

Książka jest pierwszą monografią poezji polskiej dającej się różnorako wiązać z japońskimi miniaturami haiku. Autorka poddaje analizie lirykę ostatnich z górą stu lat (od Młodej Polski po czasy najnowsze), omawia intersemiotyczne uwikłania haiku, dotyka również problematyki translatologicznej. W pracy opisywane są zarówno utwory ortodoksyjnie wierne założeniom japońskich 17-zgłoskowców, jak i wiersze różnorako oscylujące wokół prototypu gatunku oraz miniatury ukrywające pod modnym dalekowschodnim szyldem stare europejskie formy literackie. Monografia wpisuje się w nurt badań komparatystyki kulturowej; pokazuje panoramę zjawisk artystycznych szeroko definiowanego modernizmu: polskiego i, w bardziej punktowych odsłonach, zachodnioeuropejskiego i amerykańskiego.

Tylko poeta, filozof i uczony może pochylać się z taką delikatnością i pokorą nad każdym, najmniejszym SłowemPodnosić je z wielkim szacunkiem wobec kształtu i dźwięku i treści, a jednocześnie z czułością. Rodzi się ona z głębin wrażliwości. Widzę Słowa Elżbiety jak szkiełka - każde przepuszcza światło. A czułość, jest spoiwem, dzięki któremu powstają witraże.Więc każda strofa haiku staje się witrażem - przepiuszcza światło krajobrazu duszy.Może przez nagłą nieobrecność na nowo można zobaczyć świat? Przetrzeć oczy. Oko wewnętrzne Elżbiety widzi więcej.Angnieszka Żuławska-Umeda