Kangoo.plSzukamy produktów wśród ponad 10 mln ofert sklepów internetowych

Przez wieki pojęcie sztuki nie budziło szczególnych wątpliwości i na pytanie Sokratesa: ?czym jest sztuka?? odpowiadano w sposób naturalny, na przykład: ?jest naśladowaniem?. Artyści współcześni, naruszający dotychczasowy status sztuki i zastanawiający się na jej uzasadnieniem, Sokratejskiemu pytaniu nadali postać: ?dlaczego coś jest dziełem sztuki??. Współczesne dzieło jednoczy sferę potoczności i artystyczności, wykracza w teorii poza sferę estetyczną i docieka jej warunków konstytuujących. Od tego czasu nic nie jest oczywiste: ani artysta, ani dzieło, ani sztuka. Nieuzbrojone oko czasu historycznego zawiodło w czasie posthistorycznym, gdy znikły wszelkie podziały i granice ? teraz musi zostać ?uzbrojone? w teorię. Pomaga ona w rozstrzygnięciu wielu istotnych pytań, jakie pojawiły się w XX wieku, na przykład: ?czy załamało się rozróżnienie między sztuką a rzeczywistością??, ?czy świat składa się z utajonych dzieł sztuki oczekujących przemienienia??, ?czy Warhol jest kimś w rodzaju Midasa, który wszystko, czego dotknie, przemienia w złoto czystej sztuki??. Dlatego współczesny świat sztuki potrzebuje filozofów, a Danto jest pierwszym z nich. Jest także kimś więcej ? jest prorokiem sztuki współczesnej. Arthur Coleman Danto ? filozof, estetyk, krytyk sztuki związany z Uniwersytetem Columbia. Prezydent American Philosophical Association w 1983 roku oraz American Society of Aesthetics w latach 1989?1991; redaktor Journal of Philosophy. Wybitny krytyk sztuki awangardowej (The Nation), łączący filozoficzną wnikliwość z głęboką wiedzą i wyczuciem sztuk pięknych. Autor cenionych prac z filozofii historii, filozofii działania, filozofii poznania. Jednak największe uznanie zyskał rozprawami o sztuce współczesnej, takimi jak: The Transfiguration of the Commonplace (1981); The Philosophical Disenfranchisment of Art (1986); Beyond the Brillo Box: Visual Arts in Post-Historical Perspective (1992); Embodied Meanings: Critical Essays and Aesthetic Meditations (1994); After the End of Art: Contemporary Art and the Pale of History, Princeton (1997); The Abuse of Beauty (2003).

Sztuka masowa zapewnia ogromnej liczbie ludzi pierwszy kontakt z doświadczeniem estetycznym. Można by więc oczekiwać, że stanie się ważnym przedmiotem rozważań filozofów sztuki, zarówno współcześnie, jak i przez cały wiek XX. Tak się jednak nie stało. Filozofowie sztuki zazwyczaj albo ją ignorują, albo też, jeśli już zwracają na nią uwagę, to po to, aby ją zdyskredytować, wyjaśnić, dlaczego nie jest prawdziwą sztuką lub dlaczego jest sztuką złą. Żyjemy w epoce sztuki masowej i większość z nas, jak sądzę, zgodziłaby się, że bywa ona dobra lub zła, a mimo to brakuje nam teorii, które mogłyby ją scharakteryzować. Ta sytuacja wymaga zmiany. Książka niniejsza ma być krokiem w tym kierunku. Jej celem jest również rozwinięcie, a może raczej zapoczątkowanie refleksji filozoficznej nad sztuką masową, prowadzonej z perspektywy estetyki analitycznej.

W Filozofii sztuki (1865) Hippolyte Taine bada w sposób całościowy historię sztuki europejskiej na przestrzeni wieków. Filozofia sztuki nie jest jednak pracą wpisującą się w obszar krytyki sztuki, ale szeroko pojętej estetyki, a więc służyć ma rozpoznaniu, zrozumieniu i odkryciu zasad wartościowania Piękna. Zastosowana w tym celu metoda krytyczna i historyczna zakłada, że doskonałe, czyli mimetyczne dzieło sztuki nie jest wynikiem zbiegu przypadkowych okoliczności, czy nagłym przebłyskiem geniuszu, ale efektem ściśle określonych warunków. Analiza tych warunków, która prowadzić ma do zrozumienia dzieł sztuki i dostarczyć narzędzi ich hierarchizacji, jest głównym tematem tej pracy.

Punktem wyjścia dla Morawskiego jest przyjęcie roli, jaką sztuka odgrywa w życiu jednostki i zbiorowości ludzkiej. Z jednej strony uważa się, że jest ona tworem społecznym, z drugiej, że jest wyrazem określonych potrzeb człowieka jako zjawiska przyrodniczego. W ten sposób Morawski nawiązuje do arystotelesowskiej idei katharsis w jej obszarze biologicznych mechanizmów czy do Jeana Baptiste?a Dubosa, ?Refléxions critiques sur la poésie, la peinture et la musique? (1719). Współcześnie ten punkt widzenia przyjmowany był między innymi przez I. A. Richardsa i H. Reada.

Prezentowany tom zawiera trzy rozprawy ze wczesnego okresu twórczości Schellinga.Filozofia sztuki to wykłady uniwersyteckie autora z lat 1802-1805, wydane pośmiertnie z rękopisów przez syna Schellinga.