Kangoo.plSzukamy produktów wśród ponad 10 mln ofert sklepów internetowych

Dziennik Tadeusza Dziechciowskiego w wyjątkowym stopniu zasługuje na publikację. Po pierwsze, zawiera on ogromną ilość informacji dotyczących wszelkich aspektów życia internowanych - warunków codziennego bytowania, walki o polepszenie tych warunków i zliberalizowanie regulaminu, akcji protestacyjnych organizowanych w obozach, sposobu spędzania wolnego czasu, wykładów i akcji samokształceniowych, praktyk religijnych, kontaktów ze światem zewnętrznym. Po drugie, wnosi bardzo wiele faktów do obrazu stosunków międzyludzkich panujących w ośrodkach internowania.Fragment recenzji prof. dr. hab. Wojciecha Polaka...

Niedziela, 13 grudnia, 1981 rok. Telewizja oraz radio nadają przemówienie gen. Jaruzelskiego, który informuje obywateli o wprowadzeniu w Polsce stanu wojennego. W nocy z soboty na niedzielę profesor Władysław Bartoszewski oraz wielu innych wybitnych intelektualistów zostaje zatrzymanych i przewiezionych do więzienia w Białołęce. Po kilku dniach trafiają do ośrodka internowania w Jaworzu koło Drawska. Dziennik z internowania to precyzyjna relacja profesora z czterech miesięcy internowania, podczas których wszystko skrupulatnie i na bieżąco notował. Książka jest tym bardziej obrazowa, że zawiera m.in. reprinty kartek z oryginalnego dziennika, zaproszeń na spotkania P.E.N. Clubu, kartek pocztowych oraz daru od współinternowanych – 116-stronicowej „Księgi Pamiątkowej w 60. rocznicę urodzin i 40 lat pracy pisarskiej Władysława Bartoszewskiego”. „Od pierwszej chwili internowania zdawałem sobie sprawę, że jest potrzeba, a może nawet konieczność dokumentowania przebiegu wydarzeń. W pierwszych godzinach nie było to jednak możliwe. Trafiliśmy do więzienia w Białołęce w nocy z 12 na 13 grudnia 1981 roku. (...) Ale już 15 grudnia znaleźliśmy z grupą kolegów z Białołęki w ośrodku internowania w Jaworzu koło Drawska. A tam złapałem pierwszy lepszy zeszyt, i od razu, mając jeszcze wszystko w świeżej pamięci, zacząłem odtwarzać to, co się wydarzyło w ostatnich dniach. (...) Dziennik ten w czasie mego pobytu w Jaworzu nie był kontrolowany przez nikogo niepowołanego (a przynajmniej nic o tym nie wiem). W miarę przedłużania się internowania pojawił sie jednak problem, jak te notatki, które już miały wiele stron, uchronić przed ewentualną konfiskatą, zniszczeniem, przepadkiem”. Od Autora„Władysław Bartoszewski został na początku obrany starostą internowanych w Jaworzu, o czym przesądził najdłuższy więzienny staż, a także zapewne cechy charakteru – energia, równowaga ducha, niekonfliktowość i bezstronność, silne poczucie sprawiedliwości. Jako starosta przedkładał prośby i żadania komendantowi obozu oraz dzielił napływające do internowanych dary – odzież, żywność”. „Dziennik i księga jubileuszowa, które oddajemy do rąk czytelnika, są jakby fotografią tamtej epoki. Zostały w nich, jak zdjęcia w kadrze, zatrzymane zdarzenia, słowa, nastroje i nadzieje tamtego czasu. Stanowią wycinek rzeczywistości owych dramatycznych miesięcy i świadectwo, które nie powinno być zapomniane”.Z przedmowy Andrzeja Friszke...

Dziennik internowanego Jana Mura to świadectwo więźniów, którzy na podstawie własnych doświadczeń i przeżyć swoich kolegów opisali rok spędzony w niewoli i sposób, w jaki władze pacyfikowały solidarnościowy zryw roku 1980. Pod pseudonimem Jan Mur ukryli się dwaj internowani w stanie wojennym opozycjoniści: Adam Kinaszewski i Andrzej Drzycimski. Ich relację z więzienia jako pierwszy docenił Jerzy Giedroyc, dzięki któremu ukazała się ona już w 1985 roku nakładem Instytutu Literackiego w Paryżu. Obecne wydanie zostało wzbogacone o liczne zdjęcia zrobione potajemnie przez internowanych, dokumenty, więzienne grypsy, fotografie więziennych pamiątek. Książkę uzupełniają także aneksy, w których zawarto biogramy głównych bohaterów tamtych wydarzeń, a także dodatkowe relacje dotyczące Strzebielinka, w tym strażników i funkcjonariuszy Służby Bezpieczeństwa. Do książki dołączono płytę CD z nagraniami autentycznych pieśni obozowych.Potrzeba zapisywania codziennych doświadczeń obozowych była instynktowna. Nie tyle dla historii, ile dla siebie, może najbliższych, którzy na początku nie wiedzieli, co się z nami dzieje. I tak przed cały rok dzienne zapiski różnymi nieoficjalnymi drogami docierały do adresatów. Pisało się na używanych wówczas cieniutkich bibułkach do skrętów papierosowych. Łatwo było je schować i przekazać na widzeniu z najbliższymi, wciskając je w szampony, mydła, słoiki, margaryny, mielonki…Andrzej Drzycimski...