Kangoo.plSzukamy produktów wśród ponad 10 mln ofert sklepów internetowych

Najbardziej osobista książka Érica-Emmanuela Schmitta, autora Oskara i pani Róży Moja matka nie chciała, żebym tylko żył, chciała, żebym był szczęśliwy. Mam wobec niej obowiązek szczęścia. Schmitt, mierząc się ze śmiercią najukochańszej matki, po raz pierwszy wpuszcza nas tak głęboko do swojego świata i dzieli się najbardziej intymnymi uczuciami oraz doświadczeniami. I tak jak wcześniej Oskar - bohater uwielbianej przez czytelników powieści - pisał listy do Pana Boga, by przygotować się na nadejście nieuchronnego, tak teraz sam autor mierzy się z utratą najbliższej osoby, przelewając swoje myśli na karty książki. Dziennik utraconej miłości to poruszające świadectwo podróży w głąb siebie, a zarazem uniwersalna opowieść o czułej relacji matki i syna - relacji pełnej miłości, która nie kończy się, nawet gdy tej najbliższej osoby już nie ma.

Idealna lektura dla czytelników Będzie bolało oraz Pamiętnika początkującego psychiatry Jak wielkie czuje się wzruszenie, gdy podczas porodu z komplikacjami tchnie się życie w płuca nowo narodzonego cielaka? Jak to jest patrzeć na kota, który mimo że nie miał szans na przeżycie, budzi się w ramionach swojego właściciela? Jak smakuje zwycięstwo, gdy po kilku godzinach odchodzi się od stołu operacyjnego, a pacjent zaczyna merdać ogonem? CZY WIESZ, W CZYJE RĘCE ODDAJESZ ŻYCIE SWOJEGO PUPILA? Gdy zabierasz do domu swojego czworonożnego przyjaciela, drzwi gabinetu zamykają się za tobą z łoskotem. Wybawca twojego zwierzaka ma wreszcie chwilę, by odpocząć po dniu wypełnionym emocjami. To czas, w którym musi ochłonąć po tym, jak informował pogrążonych w bólu właścicieli, że ich psi przyjaciel musi zostać uśpiony. Czy myśli o chwilach, gdy mierzył się z narowistym koniem? Czy wspomina, jak przeprowadzał precyzyjną operację na małej myszce? Czy bywa sfrustrowany, zagubiony? I jaką cenę płaci za swoją pasję? Pełna brytyjskiego humoru opowieść o desperackich działaniach, które podejmujemy z miłości do zwierząt. Gareth Steel od prawie dwudziestu lat jest weterynarzem. Pracował w wielu miejscach w Wielkiej Brytanii. Pomagał zwierzakom zarówno domowym, jak i gospodarskim w dużych miastach i na małych wsiach. Podczas swojej praktyki widział wszystko - od morderczych łabędzi, przez urojone ciąże myszy, do koni z krwotokami wewnętrznymi. Ta książka to efekt jego doświadczeń. Jeśli chodzi o pieniądze, nasze zwierzęta są warte tyle, ile znaczą dla nas. Ich wartość jest niematerialna. Chodzi o radość, jaką mamy z ich towarzystwa; miłość, jaką okazują nam i naszym dzieciom; pocieszenie, które dają, gdy nikt inny nas nie rozumie; nadzieję, którą otrzymujemy, gdy przebrną przez niemożliwe, przetrwają nieprawdopodobne lub zniosą to, co pozornie jest nie do zniesienia - Gareth Steel (fragment książki)

Nowa książka autora bestsellerowej TranssyberyjskiejDalekie podróże mają to do siebie, że przywozi się z nich zupełnie co innego niż to, po co się pojechało. Piotr Milewski dotarł do Japonii w roku Królika. Akurat zaczęła się pora deszczowa i nad Wyspami na półtora miesiąca zawisła szara zasłona z chmur. W powietrzu unosił się gorzki zapach gnijących wodorostów. Japończycy uznają ten okres za piątą porę roku o nazwie tsuyu, co znaczy – śliwkowy deszcz. Bogowie są wtedy bliżej, ale czy sprzyjają wędrowcom?Wybrał najbardziej wymagający rodzaj podróżowania. Japonię poznawał samotnie, bez planu, pieniędzy, jeżdżąc autostopem i śpiąc pod gołym niebem. Próbował uchwycić ducha archipelagu i zrozumieć mieszkających tam ludzi, którzy - mimo że gościnni i serdeczni – pozostali dla niego zagadką. Dzienniki japońskie to nie tylko zapis zdarzeń czy spotkań, ale i opowieść o podróżowaniu jako takim: o jego filozofii i sensie, a także piętnie, jakie odciska na świadomości wędrowca....

Jan Błoński: charyzmatyczny profesor, wybitny znawca literatury, ale również prowokator i człowiek przekorny. Badacz twórczości Gombrowicza, Witkacego i Schulza. Postać wybitna i niezwykle ważna dla polskiej humanistyki XX wieku. Dzienniki i wywiady odkrywają przed nami jego zupełnie nieznane oblicze. ?Hej, do dzieła, Błoński! Okaż się pilnym, jeśli nie inteligentnym, albowiem to już ostatnia chwila dla ciebie? - tak rozpoczyna swój dziennik w 1962 roku. Uwagi dotyczące życia kulturalnego w kraju i na emigracji czy komentarze do lektur przeplatają się w nim z plotkami z epoki. Pikantne opowieści, historie pierwszych randek, interpretacja erotycznego snu zdradzają całą przewrotność Błońskiego. Z kolei wywiady dla ?Przekroju? to popis dziennikarstwa w lekkim tonie i w oparach absurdu. Rozmówcami Błońskiego są same literackie gwiazdy, między innymi: Nałkowska, Dąbrowska, Tuwim, Iwaszkiewicz, a także Skrzynecki oraz... Ionesco. Trzecia część książki zawiera wywiady z Błońskim o teatrze, ulubionych lekturach. W tych wywiadach rozmówca nieraz prowokuje i zaskakuje świeżością spojrzenia. Szczery ton zapisków, okraszony specyficznym humorem Błońskiego, składa się na intrygujący i przekorny portret wybitnego krytyka polskiej literatury.

Pierwsze wybryki bohaterki Seksu w wielkim mieście Carrie Bradshaw, najsłynniejsza dziewczyna w Nowym Jorku. Jej styl i słabość do najdziwniejszych butów vintage zawsze wzbudzały kontrowersje. Jej poczucie humoru i cięty dowcip wyróżniały ją z tłumu.Zanim została słynną autorką felietonów, pisała dzienniki. Bo od zawsze miała błyskotliwe przemyślenia na temat kobiet, mężczyzn i związków. Z naciskiem na związki, ponieważ w ostatniej klasie liceum Carrie poznała pierwszą miłość swojego życia, Sebastiana Kydda. I cały jej świat wywrócił się do góry nogami. Niewierny chłopak, problemy z przyjaciółmi, szalona siostra i pierwsze wywrotowe teksty - stąd wzięła się Carrie, którą wszyscy znamy.

Trzydzieści lat po wydaniu „Wynaleźć samotność”, w której tak znakomicie opisał swoją młodość i relacje z ojcem, autor przedstawia nam kolejne niekonwencjonalne wspomnienia. W nich z kolei zawarł poruszającą opowieść o życiu i umieraniu swojej matki.Auster rozpoczął pisanie „Dziennika zimowego” na miesiąc przed swoimi 64. urodzinami. Co ciekawe, tekst jest pisany w drugiej osobie, jakby autor samemu sobie opowiadał swoje życie. Właściwie głównym bohaterem dziennika jest ciało – zmieniające się, doznające urazów, bólu, przyjemności, rozkoszy i najprostszych zmysłowych odczuć – chłodu, ciepła słońca, przyjemności leżenia w gorącej kąpieli.„Dziennik zimowy” to także opowieść o miejscach i ludziach, których spotkał w swoim życiu. O miłościach, romansach, przyjaźniach i nieuchronnie zbliżającej się starości.Wielbiciele twórczości Austera znajdą tu wszystkie zalety jego pisarstwa: klarowny i błyskotliwy styl, dbałość o detale, wrażliwość, fascynacje sztuką i wreszcie umiejętność trzymania czytelnika w napięciu do ostatnich stron....

Pontyfikat Jana XXIII, czyli Angelo Giuseppe Roncallego (1881-1963), chociaż trwał zaledwie pięć lat, odmienił oblicze Kościoła. Trudno przecenić znaczenie zwołanego przezeń II Soboru Watykańskiego, ogłoszenia encyklik społecznych (Mater et Magistra i Pacem in terris), a także zmiany sposobu traktowania przez Kościół wyznawców innych religii chrześcijańskich, Żydów i niewierzących. Sam Papież zjednywał sobie ludzi skromnością, poczuciem humoru, dystansem do samego siebie.Dziennik duszy to opublikowany po jego śmierci tom notatek i rozmyślań, zapisywanych od roku 1895, gdy Autor miał zaledwie 14 lat, a przerwanych w roku 1962 - na kilka miesięcy przed śmiercią. Zdaniem ks. Lorisa Capovilli, sekretarza Jana XXIII: ?Nie znamy innego zbioru tego typu, który - poprzez nieprzerwany ciąg zapisków duchowych - odzwierciedlałby całokształt życia kapłana, a potem papieża, i ukazywał to, co on sam zazdrośnie ukrywał, mianowicie jego modlitwę i jego duszę?.Książka stanowi doskonałe przygotowanie do kanonizacji Jana XXIII i zarazem daje nam rzadką okazję obcowania z prawdziwą perłą ? niezwykłym świadectwem życia duchowego.

Co może zrobić człowiek, który wszystko stracił? Alan postanowił wybrać się na wędrówkę, bez szczególnego planu i celu. Nie wiedział, co go czeka i dokąd dojdzie. Nie spodziewał się, że po drodze spotka ludzi, którzy odmienią go na zawsze i staną się dla niego nauczycielami życia. ?Kręte ścieżki? to opowieść, która dowodzi, że aby być prawdziwie wolnym, należy wybaczyć. Tego nauczył Alana Leszek ? Polak, który okazał nieznajomemu wędrowcowi serce i przyjął go pod swój dach. Jego historia stała się dla Alana drogowskazem ? czy podobny wpływ będą miały na niego panie ze Stowarzyszenia Czerwonych Kapeluszy? Czy uda im się wzbudzić w nim radość życia i czy ich wskazówki okażą się pomocne w obliczu nowej, przykrej dla Alana wiadomości?

Pontyfikat Jana XXIII, czyli Angelo Giuseppe Roncallego (1881-1963), chociaż trwał zaledwie pięć lat, odmienił oblicze Kościoła. Trudno przecenić znaczenie zwołanego przezeń II Soboru Watykańskiego, ogłoszenia encyklik społecznych (Mater et Magistra ...

Ze wszystkiego na świecie, co może zatkać rury, najgorszy jest przerośnięty ssak rodem z Arktyki.Dobry hydraulik potrafi wydobyć z rur na przykład łyżkę, kłąb kłaków czy kostkę mydła, ale tym razem to nie zatkana kanalizacja, tylko najszybsza zjeżdżalnia wodna na świecie, a zatyka ją niedźwiedź polarny.Wielki zad polarnego niedźwiedzia działa jak wielki czop. Woda nie może dalej płynąć, tylko cofa się rurą w górę.I tam jestem właśnie ja.Uwięziony pod wodą.I niezbyt z tego powodu szczęśliwy....

Dziennik Anne Frank to jedna z najważniejszych książek XX wieku.?Wbrew wszystkiemu sądzę, że ludzie w głębi serca są naprawdę dobrzy. Nie potrafię budować swego życia w oparciu o chaos, cierpienie i śmierć. Obserwuję, jak świat powoli staje się dziki, czuję nadciągającą burzę. Czuję cierpienie milionów. Mimo to, gdy spojrzę na niebo, podświadomie czuję, że te okrucieństwa się skończą i na ziemię powrócą spokój i ukojenie?.Anne Frank - trzynastoletnia żydowska dziewczynka, ukrywająca się z rodzicami i znajomymi w czasie II wojny światowej w centrum Amsterdamu, prowadziła dziennik. Jej zapiski - mające formę listów do nieistniejącej przyjaciółki Kitty - przekazują nam obraz ponad dwóch lat wypełnionego strachem życia w zamknięciu. Ostatni wpis powstał 1 sierpnia 1944 roku - na trzy dni przed aresztowaniem i przewiezieniem do obozu koncentracyjnego wszystkich mieszkańców kryjówki.Dziennik Anne Frank jest poruszającym świadectwem, które od lat przemawia do nowych pokoleń czytelników na całym świecie.

Najważniejsze wydarzenie literackie 2012 roku!Nikt nie mógł przeczytać Tajnego dziennika wcześniej. Cała twórczość Białoszewskiego to osobliwy pamiętnik. To dzieło - ze względu na stopień szczerości i samoobnażenia - mogło zostać wydane dopiero kilkadziesiąt lat po śmierci poety. W swojej ?domowej epopei? Białoszewski przygląda się ludziom, znanym i nieznanym. Przygląda się również sobie, odsłania bujne życie towarzyskie, artystyczne, prywatne, erotyczne. Grzesznik, który ?grzech? swój wybrał i przełamał tabu. Optymista, któremu życie nie oszczędziło męczarni, choroby i samotności.?Miron opowiada o przygodzie swojego życia trochę jak przybysz, który został ?wstawiony w ten świat?. Jawa, sen i wspomnienia - wszystko to, przywołane z niesamowitą wyrazistością, splątane w jeden węzeł tworzy rodzaj wielowątkowej powieści o sobie samym. Ten dziennik dzieje się przed nami.Mając piętnaście, szesnaście lat po raz pierwszy zdał sobie sprawę ze swojego homoseksualizmu. Pisze w dzienniku o tym, jak rozpoznawał samego siebie. Gdyby mieszkał w Paryżu czy Nowym Jorku, nikt by nie pytał, z kim śpi, o której wstaje i jak się ubiera. On tymczasem żył w peerelowskiej Warszawie.?Tadeusz Sobolewski

Ze wszystkiego na świecie, co może zatkać rury, najgorszy jest przerośnięty ssak rodem z Arktyki.Dobry hydraulik potrafi wydobyć z rur na przykład łyżkę, kłąb kłaków czy kostkę mydła, ale tym razem to nie zatkana kanalizacja, tylko najszybsza zjeżdżalnia wodna na świecie, a zatyka ją niedźwiedź polarny.Wielki zad polarnego niedźwiedzia działa jak wielki czop. Woda nie może dalej płynąć, tylko cofa się rurą w górę.I tam jestem właśnie ja.Uwięziony pod wodą.I niezbyt z tego powodu szczęśliwy.

John Thavis od trzydziestu lat przygląda się mechanizmom działania Watykanu i kurii rzymskiej. W swojej dziennikarskiej karierze odbył niezliczoną ilość nieformalnych rozmów i zakulisowych spotkań z prominentnymi przedstawicielami Stolicy Apostolskiej. Wiedzę czerpie z samego źródła. W „Dzienniku watykańskim” odsłania przed czytelnikami prawdę o centralnej instytucji Kościoła katolickiego. Udowadnia, że rzeczywistość niewiele ma wspólnego z medialnymi doniesieniami, choć bywa równie sensacyjna.

Nowa książka autora bestsellerowej TranssyberyjskiejDalekie podróże mają to do siebie, że przywozi się z nich zupełnie co innego niż to, po co się pojechało. Piotr Milewski dotarł do Japonii w roku Królika. Akurat zaczęła się pora deszczowa i nad Wyspami na półtora miesiąca zawisła szara zasłona z chmur. W powietrzu unosił się gorzki zapach gnijących wodorostów. Japończycy uznają ten okres za piątą porę roku o nazwie tsuyu, co znaczy ? śliwkowy deszcz. Bogowie są wtedy bliżej, ale czy sprzyjają wędrowcom?Wybrał najbardziej wymagający rodzaj podróżowania. Japonię poznawał samotnie, bez planu, pieniędzy, jeżdżąc autostopem i śpiąc pod gołym niebem. Próbował uchwycić ducha archipelagu i zrozumieć mieszkających tam ludzi, którzy - mimo że gościnni i serdeczni ? pozostali dla niego zagadką. Dzienniki japońskie to nie tylko zapis zdarzeń czy spotkań, ale i opowieść o podróżowaniu jako takim: o jego filozofii i sensie, a także piętnie, jakie odciska na świadomości wędrowca.

Dziennik Tischnera jest zjawiskiem wyjątkowym. Rzadko mamy okazję poznać wybitnego myśliciela w momencie rodzenia się jego zainteresowań i fascynacji. W chwili, gdy dopiero kształtuje się jego powołanie. Józef Tischner ? późniejszy kapłan, filozof i autorytet ? prowadzi dziennik jako uczeń szkoły podstawowej i licealista. Obdarzony poczuciem humoru i literackim talentem opisuje pierwsze miłości i religijne rozterki, kreśli w nim sugestywne portrety nauczycieli i kolegów. Opisuje niepowtarzalny klimat gór, miejsc z którymi był związany od najmłodszych lat.Obrazuje ówczesną rzeczywistość: walkę nowych władz z Kościołem i dylematy młodych ludzi, rozdartych między chęcią zdobywania wiedzy a kompromisami, jakie się z tym wiążą.W swoim dzienniku kilkunastoletni Józek stworzył barwny portret pokolenia, które dorastało w latach powojennych, a zarazem przejmującą opowieść o młodości, dojrzewaniu, buncie i szukaniu dróg do odpowiedzi na ważne pytania.

II wojna światowa. Zwykłe mieszkanie w centrum Amsterdamu nagle staje się schronieniem, więzieniem i całym światem dla żydowskiej nastolatki Anne, jej rodziny i znajomych. Przez ponad dwa lata, w ciągłym strachu przed wykryciem, próbują oni normalnie żyć, łagodzić codzienne konflikty, doceniać małe radości. Największą tajemnicą Anne jest zmyślona przyjaciółka Kitty, której opowiada o wszystkim, co dzieje się w kryjówce: przerażeniu, plotkach, kłótniach, pierwszej miłości. Sekretne listy do Kitty układają się w przejmujący dziennik dziecka, obdarzonego niezwykłym zmysłem obserwacji i dojrzałością. Ostatni zapisek powstał 1 sierpnia 1944 roku – na trzy dni przed aresztowaniem i wywiezieniem do obozu koncentracyjnego wszystkich mieszkańców kryjówki.

Cześć! Jestem Julka. W sumie to lubię robić sporo rzeczy: fotografować, czytać, śpiewać, grać na gitarze, szyć... Ale najbardziej lubię pisać, więc postanowiłam, że zacznę regularnie prowadzić coś w rodzaju dziennika. Mam nadzieję, że nie zapomnę o tym jutro, bo moja pamięć nie należy do najwybitniejszych. Poznajcie też moich przyjaciół: Emę, która potrafi godzinami gadać o morświnach, Zosię, która potrafi godzinami gadać o rugby, i Julka, który potrafi godzinami gadać... Po prostu gadać. UWAGA! Podobieństwo do realnych osób WCALE nie jest przypadkowe. Julka, w internecie Quick, prowadzi popularny kanał na youtube. Lubi gadać do kamery i zarażać pozytywną energią ludzi dookoła! Wokół jej kanału powstała fantastyczna społeczność widzów - Kciuqów. To z myślą o nich powstała ta książka!

Trzydzieści lat po wydaniu ?Wynaleźć samotność?, w której tak znakomicie opisał swoją młodość i relacje z ojcem, autor przedstawia nam kolejne niekonwencjonalne wspomnienia. W nich z kolei zawarł poruszającą opowieść o życiu i umieraniu swojej matki.Auster rozpoczął pisanie ?Dziennika zimowego? na miesiąc przed swoimi 64. urodzinami. Co ciekawe, tekst jest pisany w drugiej osobie, jakby autor samemu sobie opowiadał swoje życie. Właściwie głównym bohaterem dziennika jest ciało ? zmieniające się, doznające urazów, bólu, przyjemności, rozkoszy i najprostszych zmysłowych odczuć ? chłodu, ciepła słońca, przyjemności leżenia w gorącej kąpieli.?Dziennik zimowy? to także opowieść o miejscach i ludziach, których spotkał w swoim życiu. O miłościach, romansach, przyjaźniach i nieuchronnie zbliżającej się starości.Wielbiciele twórczości Austera znajdą tu wszystkie zalety jego pisarstwa: klarowny i błyskotliwy styl, dbałość o detale, wrażliwość, fascynacje sztuką i wreszcie umiejętność trzymania czytelnika w napięciu do ostatnich stron.