Kangoo.plSzukamy produktów wśród ponad 10 mln ofert sklepów internetowych

0.8100Autorzy ze Szwajcarii, Niemiec i Polski odpowiadają m.in. na następujące pytania:o Jak wyglądała polska odmiana nacjonalizmu? o Jakie formy twórczości artystycznej konstytuują autentycznie nacjonalistyczną estetykę?o Czy współcześni dostrzegali jej totalitarny potencjał? o Jak układały się wzajemne stosunki między nacjonalizmem a katolicyzmem?o Co wzajemnie pociągało, a co odstręczało od siebie polską prawicę, włoskich faszystów i niemieckich narodowych socjalistów?Tożsamość narodowa kryje w sobie wartości i pułapki. Kiedy moja tożsamość staje się obiektem agresji zewnętrznej, czuję, że atakowana jest moja wolność i godność. Kiedy mój język ojczysty jest dyskryminowany, tradycja mego narodu jest cenzurowana, prawo do szacunku dla mojej przeszłości narodowej jest poddawane represji - wtedy odczuwam, że moje człowieczeństwo jest poniewierane. Obronę swego społeczeństwa nie pozwalam nazywać nacjonalizmem.Nacjonalizmem jest wrogość czy pogardliwe lekceważenie dla tożsamości narodowej bliźniego - cudzoziemca. I nacjonalizmem jest przekonanie, że tylko mój - etniczno-religijny - pogląd na kształt duchowy mego narodu jest właściwy, bowiem tylko ja posiadłem prawdę ostateczną o sekretach narodowej duszy. Dlatego nacjonalizm odrzuca pluralizm, a odmienności postrzega jako narodową zdradę czy apostazję. W imię tego schematu usuwano z kultury polskiej Gombrowicza, Miłosza i Szymborską.Nacjonalizm nie lubi różnorodności - lubi jednolitość: ,,Jeden naród, jedno państwo, jeden wódz". Dlatego często nacjonalizm prowadzi do katastrof; dlatego trzeba nacjonalizm obserwować z uwagą. Zawarte w tym tomie studia nad nacjonalistycznym dyskursem w Polsce międzywojennej zasługują na staranną i pilną lekturę.Adam Michnik

Tom Dyskursy sztuki. Dyskursy o sztuce zbiera głosy reprezentantów dyscyplin humanistycznych, sztuk pięknych oraz praktyków działających w instytucjach kultury. Artykuły są wyrazem rozmaitych podejść i rezultatem przyjęcia rozmaitych metodologii od deskrypcji, przez krytyczną interpretację, po analizę fenomenologiczną jak również mają różny charakter od rozważań pojęciowo-teoretycznych, po studia przypadków co doskonale odpowiada mozaikowemu charakterowi tytułowego zagadnienia. Autorzy analizują możliwość, sensowność, zakres oraz sposoby teoretyzowania na temat sztuki na gruncie rozmaitych dyscyplin humanistycznych, a także w praktykach galeryjnych czy muzealnych. Przedmiotem analiz są koncepcje teoretyczne formułowane przez wiodących współczesnych filozofów światowych, ontologia sztuki, jej mechanizmy i funkcje we współczesnym społeczeństwie. Równie wiele uwagi autorzy poświęcają zagadnieniu dyskursów sztuki, tzn. sposobom, w jakie sztuki współcześnie wytwarzają znaczenia i jak są interpretowane. Mowa zatem o nowych mediach, bio arcie, dizajnie, street arcie, fotografii, teatrze. Analizowane są strategie artystyczne i estetyczne dyskursy określonych artystów. Wszystkie teksty stanowią godne uwagi lektury, poruszające istotne problemy w sposób twórczy i świadczący o tym, że ich autorzy z jednej strony znają aktualny stan debat na świecie, z drugiej zaś są w stanie uczestniczyć w globalnym obiegu wiedzy, przyczyniając się do jej pomnożenia (również przez prezentowanie zjawisk rodzimych).

Tytuł Gabinet luster. O kształtowaniu samowiedzy Polaków w dyskursie publicznym Podtytuł O kształtowaniu samowiedzy Polaków w dyskursie publicznym Autorzy Anna Giza, Piotr Bekas, Marcin Darmas, Agata Dembek, Katarzyna Drogowska,

Tytuł Dyskurs wojny jako dyskurs pomocy Autor Marcin Poletyło Wydawnictwo Scholar ISBN 978-83-66849-38-9 Rok wydania 2022 Liczba stron 343 Format pdf

Tytuł Programy animowane dla dzieci w historii Telewizji Polskiej. Znak, styl, dyskurs Podtytuł Znak, styl, dyskurs Autor Natalia Moćko Język polski Wydawnictwo Aspra ISBN 978-83-7545-875-6 Rok

Najnowsza myśl psychologiczna nie daje się ująć w proste schematy. Brakowi wielkich szkół psychologicznych [] towarzyszy przenikanie się rozbieżnych tendencji i podejść już nie tylko psychologicznych, ale i filozoficznych, socjologicznych, antropologicznych czy kulturoznawczych i politycznych. [] Dobrym przykładem wielości sposobów podejścia i przenikania się problemów są badania uprawiane pod zbiorczą nazwą cognitive science. [] Psychologia, która obecnie weszła w okres pluralizmu teoretyczno-metodologicznego [], [s]tworzyła [] własną formację dyskursywną, wyróżniającą się regularnością w obrębie problematyki, doboru tematów, sposobów wypowiadania i badania. Fakt ten odnotowany został w XX wieku, w którym prowadzono na wielką, dotąd niespotykaną skalę, wielostronne i intensywne badania nad człowiekiem. Twórcy najbardziej znaczących nurtów filozoficznych, humanistycznych, a i psychologicznych, poczytywali za swój obowiązek wypracowanie własnego stanowiska dotyczącego człowieka. Dlatego ważne wydaje się podkreślenie, że niniejsza książka traktuje o specyficznej perspektywie psychologii, uwzględniającej aspekt filozoficzno-humanistyczny, dotyczący człowieka i jego środowiska, przy założeniu, że każda nauka powoduje zmiany w pokrewnych naukach i sama ulega wpływom w związku z zachodzącymi zmianami. [] Toczony między poszczególnymi dyscyplinami dyskurs wskazuje na wpływ, jaki miały one na różne humanistyczne dziedziny nauki, [] na ich doniosłość dla problematyki psychologicznej. Ale wszystkie one zajmują się człowiekiem, który jako istota ludzka jest czymś innym niż przedmioty fizyki czy chemii wie, że jest badany, może rozumieć, co się o nim mówi, a także wziąć pod uwagę odkrycia uczonych z różnych dziedzin i działać w określony sposób.

Fragmenty, odniosły po ukazaniu się w 1977 roku niezwykły sukces rynkowy. Niezwykły i zaskakujący, bo to zakorzenione i w semiologii, i w literaturze dzieło profesora Collge de France Rolanda Barthes'a (19151980) stanowi niejakie wyzwanie wobec intelektu czytelnika. Zarazem jednak urzeknie go świeżością mówienia o sprawach miłości istotnych dla każdego. Książka ma strukturę słownika pojęć miłosnych (afirmacja, asceza, czułość, katastrofa), z których każde stanowi pretekst do minieseju. Patronem jest Goethe między innymi z tego powodu, że autor Cierpień młodego Wertera, wokół których krąży myśl Fragmentów, napisał swoją powieść, aby zaradzić osobistemu kryzysowi. Również u podłoża książki Barthes'a leży głęboko skrywany dramat osobisty. Być może to przydaje jej autentyczności, a dla podmiotów miłosnych jest źródłem inspiracji i cytatów. Fragmenty wystawiano też na scenie zarówno we Francji, jak i w Polsce. Przede wszystkim jednak książka stanowi pomnik zmagania się naszej mowy z doświadczeniem miłości i odwrotnie. Dyskurs miłosny komponuje się mozolnie z fragmentów oświetlających doznania, by się rychło rozłożyć, rozpaść przy pierwszym nieopatrznym ruchu języka. Nie pozwala na budowę spójnej opowieści ani rozprawy, co unaocznia nam zarazem kruchą naturę wszelkiego ludzkiego dyskursu.

W książce próbuję uchwycić tropy i ślady, którymi może podążać myśl pedagogiczna poszukująca w teorii i metodologii naukowej punktów oparcia dla krytycznej waloryzacji różnych wersji rzeczywistości edukacyjnej i "prawd" o niej. Jedną z możliwych dróg, jaka ze względu na moje biograficzne usytuowanie (jako pedagożki i badaczki dyskursów) rysuje się w sposób najbardziej wyraźny, jest ukierunkowanie na rozwijanie badawczej wrażliwości dyskursowej. W książce tej proponuję, by tych momentów dyskursywnego uwrażliwiania szukać i by pielęgnować je w praktyce problematyzacji, rozumianej - zgodnie z ideą Foucaultowską - zarówno jako przedmiot zainteresowań badawczych, jak i sposób postępowania naukowego oraz metoda analizy.

Badanie rozmowy ma w polskim językoznawstwie dobrą tradycję. Niniejsza monografia jest uzupełnieniem badań prowadzonych nad dyskursem szkolnym. Autorka przeanalizowała niespenetrowane dotychczas obszary komunikacji między nauczycielem a rodzicami ucznia, które określiła nowym pojęciem - poszerzony dyskurs szkolny. Materiał badawczy to oryginalny korpus tekstów, w skład którego wchodzą rejestracje rozmów prowadzonych podczas zebrań z rodzicami w olsztyńskich szkołach oraz kopie korespondencji z e-dziennika prowadzonej między nauczycielami a rodzicami uczniów. To rzadki i trudno dostępny materiał badawczy, dlatego udostępniono go w postaci aneksu na dołączonej do książki płycie CD. Praca umożliwia lepsze zrozumienie istotnych zachowań socjokomunikacyjnych, takich jak wyrażanie emocji i negocjowanie postaw, może być także doskonałym punktem wyjścia do dalszego rozwijania teorii, a nawet poprawy efektywności komunikacji. Spis treści: Wstęp 1. Dyskurs jako kategoria badawcza 1.1. Dyskurs edukacyjny 1.2. Rozmowa jako przedmiot badań 1.3. Poszerzony dyskurs szkolny 1.4. Wywiadówka – wprowadzenie do zagadnienia 2. Teoria komunikacji w perspektywie różnych dyscyplin naukowych 2.1. Kulturowe uwarunkowania procesu komunikacji 2.2. Komunikacja w socjolingwistyce 2.3. Językoznawcze opisy komunikacji 2.4. Wybrane psychologiczne teorie mechanizmów komunikacji 3. Metodologia badań 3.1. Teoria i metoda badań 3.2. Materiał badawczy 3.3. Cel badań 4. Rozmowy w sieci, czyli e – wywiadówka 4.1. Język Internetu – uwagi ogólne 4.2. Kompozycja i tematyka badanych listów elektronicznych 4.3. SFAD e – mail wybranych z dziennika elektronicznego 5. Rozmowa prowadzona podczas wywiadówki 5.1. Kilka uwag o polszczyźnie poszczególnego dyskursu szkolnego 5.2. SFAD rozmowy nauczyciela z rodzicami ucznia 6. Negocjowanie postaw. OCENA 6.1. Afekt 6.2. Osąd 6.3. Aprecjacja 6.4. Wzmocnienie 6.5. Relacja 7. Wybrane aspekty badań nad komunikacją interpersonalną 7.1. Płaszczyzny akceptowalności 7.2. Relewancja 7.3. Redundancja 7.4. Prawda dialogu Zakończenie Bibliografia

Paweł Ciołkiewicz w książce analizuje debatę publiczną w polskich mediach w latach 2000-2006 na temat wypędzeń - planów budowy Centrum przeciwko Wypędzeniom - odwołując się do perspektywy socjologicznej analizy dyskursu publicznego i umieszczając analizowane zagadnienie w sferze problematyki pamięci zbiorowej. Spór dotyczący wypędzeń jest istotny dla autora jako odzwierciedlenie procesów zastępowania historii przez pamięć zbiorową. Zdaniem autora z tej perspektywy przebieg sporu, w którym głównym wątkiem jest kontrowersja wokół traktowania źródeł historycznych i interpretowania przeszłości na podstawie nowych kryteriów, można potraktować jako jeden z przejawów uprawomocniania się nowego podejścia do przeszłości wynikającego z kwestionowania pozytywistycznego modelu historii. Ponadto, przebieg tego sporu ma znaczący wpływ na kształtowanie zarówno polskiej jak i niemieckiej pamięci zbiorowej (przeciwstawianej w książce świadomości historycznej). Walka o kształt pamięci zbiorowej jest ściśle związana z walką o tożsamość zbiorową oraz chęcią uzyskania odpowiedniego wsparcia dla procesów legitymizowania władzy. Początek gwałtownej debaty w Polsce związany był z inicjatywą Eriki Steinbach, przewodniczącej Związku Wypędzonych, przedstawioną w Bundestagu w czerwcu 2000 roku. Równoległym wątkiem sporu stała się kwestia roszczeń majątkowych: ze strony niemieckiej roszczenia dotyczyły majątków pozostawionych przez przesiedleńców, w odpowiedzi ze strony polskiej pojawił się postulat domagania się reparacji wojennych za szkody, jakie Polska poniosła w wojnie. Przyjęcie przez rząd niemiecki we wrześniu 2008 roku ustawy powołującej fundację Ucieczka, Wypędzenie, Pojednanie, której zadaniem stało się utworzenie muzeum, zakończyło pewien etap sporu.

W moich badaniach nad literaturą i kulturą śląskiego (i niemieckiego) baroku szczególną uwagę poświęcam dyskursom antropologicznym epoki, współkształtującym światy codzienności, a także ich literackiemu przedstawianiu. [] Literatura baroku pokazuje wyraźnie, jak antropologia strachu współokreślała ludzkie życie oraz historię relacji płci w owym czasie. Pod pojęciem antropologii strachu rozumiem obraz człowieka i koncepcje płci, jakie rozwinęły się w epoce zdominowanej wojną trzydziestoletnią tudzież towarzyszącymi jej egzystencjalnymi doświadczeniami i przeżyciami. [] Ramę moich rozważań w niniejszym studium stanowią z jednej strony dyskurs płci, w którym werbalizuje się strach przed kobietą oraz z drugiej dyskurs autorstwa, w którym eksponuje się wyraźnie strach kobiet przed pisaniem. W tak oznaczonym polu badawczym znalazły się dyskurs starości i ciała, śmierci i miłości. Aktualne interdyscyplinarne badania nad wczesną nowożytnością jasno pokazały konieczność re-wizji wielu dotychczasowych ustaleń, interpretacji i stanowisk wobec dyskursów epoki. Najważniejszym dezyderatem badawczym jest przy tym pluralistyczne spojrzenie na zjawiska i procesy zachodzące we wszystkich obszarach kultury tej epoki, aby w napięciu i kontrowersji pomiędzy autorytatywnością i pluralizmem dotychczasowych pozycji ukazać jej dynamikę. Szczególnie interesujące są dla mnie w tym kontekście tzw. przestrzenie nieuwagi, zatem obszary traktowane dotąd jako historycznie irrelewantne dla kultury. Pozwalają one bowiem poznać i opisać procesy uznawane za normatywnie i autorytarnie regulowane, a które w perspektywie pluralistycznej jawią się jako otwarte i kontrowersyjne. ze Wstępu Prof. dr hab. Mirosława Czarnecka germanistka, literaturoznawczyni, kierownik Zakładu Literatury Niemiec, Austrii i Szwajcarii XIX i XX w. w Instytucie Filologii Germańskiej Uniwersytetu Wrocławskiego. Jest autorką 5 monografii, 2 antologii, 16 monografii zbiorowych i ok. 200 artykułów naukowych. Wypromowała 13 doktorów. Zagraniczne profesury gościnne na uniwersytetach w Dreźnie, Moguncji, Graz, Arras i Bolonii. Najważniejsze obszary badawcze: literatura i kultura śląskiego i niemieckiego baroku, dawna i współczesna literatura kobiet w Niemczech w kontekście europejskim, niemiecki modernizm, twórczość Carla i Gerharta Hauptmannów, kultura i literatura kobiet w Republice Weimarskiej.

Pisarstwo Kazimierza Brandysa stanowi interesujący przykład twórczej biografii autora, który przez ponad półwiecze, ulegając koniunkturalnym wyborom, równocześnie kształtował swoją pisarską indywidualność. Trudna, pełna wstydliwych momentów biografia, z której wyrastają jego kolejne powieści, stawia przed badaczami i czytelnikami szereg trudnych pytań o prawdziwość wyborów, znaczenie literatury w opisie doświadczenia, wreszcie biograficzną prawdę podmiotu. Zapomniana dziś proza pisarza odczytana została w nowoczesnych kontekstach, ale także poprzez to, co nieoczywiste: pęknięcia, szczeliny, afektywne drobiazgi, które pojawiają się w intelektualnym, starannie wyreżyserowanym prozatorskim portrecie pisarza, a także przez organizującą rozważania, zaproponowaną przez samego Brandysa kategorię autopowieści. Dzięki temu jego teksty nabierają nowych znaczeń, aktualizując pytania o rolę literatury w budowaniu podmiotowej tożsamości i doświadczenia. Moc wielkiej i ważnej literatury polega na tym, że nigdy nie bywa ona miałka, a umieszczana w nowych kontekstach wyłania sensy nieoczywiste i prowokuje do formułowania kolejnych pytań i wypróbowywania nieoczekiwanych odpowiedzi. Tej właściwości dowodzi rozwijający się ostatnio trend odświeżania pisarzy dwudziestowiecznych, czytania ich poprzez pryzmat pojęcia nowoczesności, która wprawdzie była dla nich otoczeniem naturalnym, jednak de facto nierozpoznanym.

Tematem książki jest metaforyczność dyskursu genderowego (krytyki genderowej, gejowskiej, lesbijskiej, queerowej i studiów (o) męskości) w polskim literaturoznawstwie po 1989 roku. Wychodząc z założenia, iż nurty te stanowią odrębne pola w krajowych studiach literackich, autorka stawia tezę, że przenośnie w istotny sposób współtworzą specyfikę omawianych perspektyw badawczych. Rozważania Katarzyny Lisowskiej zmierzają w dwóch kierunkach - charakteryzują specyfikę dyskursu genderowego w literaturoznawstwie (z naciskiem na krajowe studia) i przedstawiają wybrane, przydatne w pracy, wątki z wielowiekowej tradycji badań nad metaforą i metaforycznością (drugi termin, użyty także w tytule książki, znacznie lepiej ujmuje heterogeniczność omawianych zjawisk). Te dwie ścieżki refleksji łączą się w trzecim rozdziale książki, w którym znalazła się analiza zabiegów stosowanych w polskiej krytyce genderowej, lesbijskiej, gejowskiej, queerowej oraz w studiach (o) męskości. Lisowska kreśli prowizoryczną mapę złożoną z jedenastu grup wyrażeń skupionych wokół takich pól metaforycznych jak teatralność, cisza, ruch, metafora szafy/toalety. Autorka analizuje teksty (literaturoznawcze) o tekstach (literackich), starając się uchwycić specyfikę badanego dyskursu. Nawiązując do rozważań Katarzyny Majbrody dotyczących krytyki feministycznej, stara się zwrócić uwagę na wspólnotowy - budowany między innymi przez metaforyczność - charakter przedstawianych ujęć. Z kolei wbrew buntowniczej naturze omawianych perspektyw, ale w duchu (staroświeckiego?) strukturalizmu Lisowska dąży do uporządkowania analizowanej materii (oczywiście - tym razem w zgodzie z badaną problematyką - jedynie tymczasowego i roboczego), mając nadzieję, że jej propozycje mogą się stać punktem wyjścia szerszej dyskusji na temat właściwości dyskursu genderowego w polskim literaturoznawstwie.

Opracowanie stanowi przegląd rosyjskiej i polskiej frazeologii, będącej odzwierciedleniem specyficznego doświadczenia językowego obu narodów w ramach historyczno-społecznych przemian ostatnich trzydziestu lat. Zamysłem autorów było wyselekcjonowanie, skonfrontowanie i opisanie aktywnie używanych frazeologizmów, którymi posługują się Rosjanie i Polacy, mówiąc o zjawiskach społeczno-politycznych. Autorzy prezentują jednostki frazeologiczne, spośród których na pierwszy plan wysuwają się te najnowsze, choć już utrwalone w obu językach. To właśnie one pojawiając się w reakcji na aktualne wydarzenia pozwalają bardziej obrazowo i precyzyjnie mówić o otaczającej rzeczywistości (na przykład / tłuste koty; / szklany sufit; / mapa drogowa; / alternatywna rzeczywistość; / masa krytyczna).

Opis - Niniejsza praca jest próbą opisania kierunku zwanego poststrukturalizmem ze szczególnym uwzględnieniem teorii podmiotu, która wyłania się z pism Jacquesa Lacana, Michela Foucaulta i Jacquesa Derridy. Podkreślam historyczne pierwszeństwo wciąż zbyt mało znanego w Polsce Lacana i wzajemne relacje między wymienionymi myslicielami. Jednym z problemów jest dla mnie wielce problematyczna koncepcja podmiotu (autora, człowieka), który wbrew wczesnym zapewnieniom francuskich myślicieli o jego "śmierci" na rzecz tekstu, pisma i dyskursu, przeżył i nadal działa. To właśnie etyczne działanie, główna cecha podmiotu, a nie wiedza istoty myślącej, Cogito, sprawiają, że teoria zaproponowana przez poststrukturalistów jest inna od powszechnie znanych, niemniej dość spójna i konsekwentna. Zbiór poststrukturalistycznych koncepcji dotyczących podmiotu trudno jednak sprawnie przekuć na system języka, bowiem opierają się one na założeniu, że istnieje różnica pomiędzy aktem (czynem) a treścią wypowiedzi, którą umożliwia nasze "zamieszkanie" w języku. Zatem, jakkolwiek by tej teorii nie sformułować, zawsze jest ona nie do końca adekwatna wobec żywej, mówiącej istoty, którą określamy podmiotem wypowiedzi. Problem polega na tym, że podmiot wypowiedzi czyli ja myślące, które objawia się w treści wypowiedzi; oddzielony jest przepaścią od podmiotu wypowiedzenia czyli ja działającego - piszącego, mówiącego, interpretującego, zachowującego się etycznie. Myślący podmiot nie jest podmiotem poststrukturalizmu, jest nim podmiot wypowiedzenia dokonujący aktów, za które ponosi odpowiedzialność. Mówiąc prościej, to, co podmiot mówi, nie nadąża za tym, że podmiot mówi. A to, że mówi jest zawsze uwikłane w etykę podmiotu. Nazwa - Podmiot i dyskurs w świetle myśli wybranych przedstawicieli poststrukturalizmu francuskiego Autor - Bogna Choińska Oprawa - Miękka Wydawca - Universitas Kod ISBN - 9788324223695 Kod EAN - 9788324223695 Rok wydania - 2014 Język - polski Format - 15.0x23.5cm Ilość stron - 356 Podatek VAT - 5% Premiera - 2014-07-31

Zasadniczym celem monografii jest przedstawienie autorskiej koncepcji różnorodnego paradygmatu strategii w kontekście wyróżnionych poziomów rzeczywistości (komunikacja - dyskurs - gatunek - tekst). a także częściowo pokazanie w partiach deskryptywnych (rekonstrukcyjno-deskryptywnych), jak w określonym fragmencie rzeczywistości (na przykładzie przestrzeni publicznej: sądowej - przesłuchania sadowe i medialnej - wywiady radiowe) mogą funkcjonować konkretyzacje odnośnych strategii. Opracowanie łączy podejście interdyscyplinarne, zgodnie z wyznawaną tezą, że dyskurs naukowy nie ma granic, zwłaszcza w wymiarze poznawczym, oraz spaja dwa ujęcia: optymalizacyjne (modelowe, idealizacyjne) i deskryptywne (rekonstrukcyjno-deskryptywne)....

Niniejsza praca jest próbą opisania kierunku zwanego poststrukturalizmem ze szczególnym uwzględnieniem teorii podmiotu, która wyłania się z pism Jacquesa Lacana, Michela Foucaulta i Jacquesa Derridy. Podkreślam historyczne pierwszeństwo wciąż zbyt mało znanego w Polsce Lacana i wzajemne relacje między wymienionymi myslicielami. Jednym z problemów jest dla mnie wielce problematyczna koncepcja podmiotu (autora, człowieka), który wbrew wczesnym zapewnieniom francuskich myślicieli o jego „śmierci” na rzecz tekstu, pisma i dyskursu, przeżył i nadal działa. To właśnie etyczne działanie, główna cecha podmiotu, a nie wiedza istoty myślącej, Cogito, sprawiają, że teoria zaproponowana przez poststrukturalistów jest inna od powszechnie znanych, niemniej dość spójna i konsekwentna. Zbiór poststrukturalistycznych koncepcji dotyczących podmiotu trudno jednak sprawnie przekuć na system języka, bowiem opierają się one na założeniu, że istnieje różnica pomiędzy aktem (czynem) a treścią wypowiedzi, którą umożliwia nasze „zamieszkanie” w języku. Zatem, jakkolwiek by tej teorii nie sformułować, zawsze jest ona nie do końca adekwatna wobec żywej, mówiącej istoty, którą określamy podmiotem wypowiedzi. Problem polega na tym, że podmiot wypowiedzi czyli ja myślące, które objawia się w treści wypowiedzi; oddzielony jest przepaścią od podmiotu wypowiedzenia czyli ja działającego – piszącego, mówiącego, interpretującego, zachowującego się etycznie. Myślący podmiot nie jest podmiotem poststrukturalizmu, jest nim podmiot wypowiedzenia dokonujący aktów, za które ponosi odpowiedzialność. Mówiąc prościej, to, co podmiot mówi, nie nadąża za tym, że podmiot mówi. A to, że mówi jest zawsze uwikłane w etykę podmiotu....

Opis - Monografia prezentuje analizę procesów konstruowania tożsamości narodowej w dyskursie edukacyjnym na przykładzie podręczników szkolnych. Posługując się teorią postkolonialną oraz teorią dyskursu Ernesto Laclau, autorka rekonstruuje dyskursy zaangażowane w proces retorycznego konstruowania tożsamości narodowej oraz stawia pytanie o inkluzję w edukacji obywatelskiej. Podstawą rozważań jest analiza treści podręczników prowadzona w perspektywie badań nad mediami edukacyjnymi (educational media studies) oraz pedagogiki krytycznej. Praca łączy pedagogiczne badania nad dyskursem z podejściem lingwistycznym. Analiza retorycznych procesów konstruowania tożsamości wzbogacona jest zatem o analizę metafor pojęciowych dotyczących kategorii narodu w ujęciu Georga Lakoffa i Marka Johnsona. Analiza dyskursu prowadzona jest na podstawie metody Jamesa Paula Gee. Istotnym elementem książki są teoretyczne rozważania na temat możliwości uzgodnienia procesów konstruowania tożsamości w postkolonializmie oraz teorii dyskursu Ernesto Laclau. Nazwa - Kategoria narodu w dyskursie edukacyjnym. Analiza procesów konstruowania tożsamości w podręcznikach Oryginalny tytuł - Kategoria narodu w dyskursie edukacyjnym. Analiza procesów konstruowania tożsamości w podręcznikach Autor - Monika Popow Oprawa - Miękka Wydawca - Wydawnictwo Naukowe UAM Kod ISBN - 9788323229797 Kod EAN - 9788323229797 Rok wydania - 2015 Język - polski Format - 16.9x23.8 Ilość stron - 210 Podatek VAT - 5%