Kangoo.plSzukamy produktów wśród ponad 10 mln ofert sklepów internetowych

"Dwory i pałace Polski północno-wschodniej" Katarzyny i Jerzego Samusików, to świetny przewodnik dla tych wszystkich, którzy interesują się kulturą, historią, architekturą i śladami wielkiej przeszłości, jaka była udziałem tego skrawka Polski.Autorzy w znakomitym eseju opisują ponad sto ocalałych z wojennych pożóg dworów i pałaców i losy ich właścicieli – możnych rodów magnackich i szlacheckich (Branickich, Ossolińskich, Starzeńskich czy Lutosławskich), a także losy takich rodzin jak Józefa Piłsudskiego czy... Wojciecha Jaruzelskiego.Opisane tu zostały dwory i pałace znane (m.in. pałac Branickich w Białymstoku, Buchholtzów w Supraślu, Starzeńskich w Ciechanowcu, Ossolińskich w Rudce) i mniej znane (m.in. pałac Tolsdorffów w Białej Oleckiej, dwór Wołłowiczów w Pawłowiczach, Rembielińskich w Jedwabnem, Karola Brzostowskiego w Cisowie), ich bogate, pełne ciekawostek historie, tworzące barwną panoramę świata, który odszedł dawno w zapomnienie. Świata kresowego ducha, szlacheckiej gościnności, gorącego patriotyzmu, powstańczych czynów...Bogata warstwa fotograficzna, przejrzysty układ i podział sprawiają, że książka Katarzyny i Jerzego Samusików jest nie tylko znakomitym historycznym reportażem, lecz także leksykonem, bez którego obejść się nie sposób. Bo takiej książki, zbierającej w jednym tomie opisy ziemiańskich i szlacheckich siedzib Polski północno-wschodniej, jeszcze nie było. To znakomity przewodnik po bogatej przeszłości tych ziem....

Leonard Durczykiewicz urodził się w Czempiniu – niewielkim mieście w Wielkopolsce, w rodzinie prostych rzemieślników. Sam pobierał nauki w zawodzie kupca, lecz jego prawdziwą pasją była fotografia. Udało mu się założyć warsztat fotograficzny i realizować swoje powołanie. Artystyczne zacięcie skupiło się na zainteresowaniu pięknem architektury dworów i pałacyków. Efektem jego pracy są Dwory Polskie w Wielkiem Księstwie Poznańskiem, których reprint pragniemy Państwu zaprezentować. Książka zawiera szczegółowe opisy oraz zdjęcia ponad stu obiektów, pieczołowicie zbierane przez kilka lat dzięki przebieraniu archiwów i pomocy właścicieli majątków. Jak sam Durczykiewicz pisze we wstępie – obawiał się reformy wywłaszczeniowej, bezlitośnie biegnącego czasu i beztroski właścicieli, którzy swobodnie przebudowywali lub burzyli pamiątki polskiej architektury. Dzięki jego artystycznej wrażliwości dziś możemy podziwiać urocze, stare fotografie zatrzymujące w czasie te przepiękne budynki. Dla niektórych czas okazał się łaskawy. Przetrwały jako urzędy, hotele, restauracje, ale wiele z nich nie miało tego szczęścia i zostały zburzone lub znajdują się w kompletnej ruinie i nie widać już po nich nawet śladu z czasów ich świetności. Wystarczy pobieżne przeszukanie internetu i aż trudno uwierzyć, że jeszcze sto lat temu zajeżdżała pod wejście konna bryczka, gdy właściciele sąsiedniego majątku przybywali w odwiedziny na podwieczorek. Ten nieuchwytny moment zatrzymał dla nas w obiektywie Durczykiewicz i warto mu się przyjrzeć, i zadumać nad uparcie biegnącymi latami....

Leonard Durczykiewicz urodził się w Czempiniu – niewielkim mieście w Wielkopolsce, w rodzinie prostych rzemieślników. Sam pobierał nauki w zawodzie kupca, lecz jego prawdziwą pasją była fotografia. Udało mu się założyć warsztat fotograficzny i realizować swoje powołanie. Artystyczne zacięcie skupiło się na zainteresowaniu pięknem architektury dworów i pałacyków. Efektem jego pracy są Dwory Polskie w Wielkiem Księstwie Poznańskiem, których reprint pragniemy Państwu zaprezentować. Książka zawiera szczegółowe opisy oraz zdjęcia ponad stu obiektów, pieczołowicie zbierane przez kilka lat dzięki przebieraniu archiwów i pomocy właścicieli majątków. Jak sam Durczykiewicz pisze we wstępie – obawiał się reformy wywłaszczeniowej, bezlitośnie biegnącego czasu i beztroski właścicieli, którzy swobodnie przebudowywali lub burzyli pamiątki polskiej architektury. Dzięki jego artystycznej wrażliwości dziś możemy podziwiać urocze, stare fotografie zatrzymujące w czasie te przepiękne budynki. Dla niektórych czas okazał się łaskawy. Przetrwały jako urzędy, hotele, restauracje, ale wiele z nich nie miało tego szczęścia i zostały zburzone lub znajdują się w kompletnej ruinie i nie widać już po nich nawet śladu z czasów ich świetności. Wystarczy pobieżne przeszukanie internetu i aż trudno uwierzyć, że jeszcze sto lat temu zajeżdżała pod wejście konna bryczka, gdy właściciele sąsiedniego majątku przybywali w odwiedziny na podwieczorek. Ten nieuchwytny moment zatrzymał dla nas w obiektywie Durczykiewicz i warto mu się przyjrzeć, i zadumać nad uparcie biegnącymi latami....

We wczesnym średniowieczu prawo wznoszenia zamków miał wyłącznie panujący. Była to bowiem gwarancja orężnej przewagi i znak panowania nad ziemiami.Dopiero na przełomie wieków XII i XIII pojawiły się zamki budowane przez biskupów na terenie ich kasztelanii majątkowych. Do przełamania zakazu budowy zamków przez osoby prywatne doszło po połowie XIII wieku. Pod koniec tego stulecia i w wieku następnym możnowładcy zaczęli wznosić w centrach swych posiadłości obronne rezydencje.W okresie nowożytnym pańskie siedziby z wolna traciły charakter obronny i zmieniały się – zgodnie z wymogami epoki i rezydentów – w pałace. Niedościgłym wzorem na ziemiach polskich był wówczas Wawel, ale nie ustawano w próbach przewyższenia jego splendoru. Renesansowe wille i manierystyczne kasztele zostały w XVII wieku zastąpione przez masywne, bogato zdobione rezydencje barokowe, Budowle takie jak Krzyżtopór czy pałace kresowych „królewiąt“ były symbolem potęgi i chwały. Najznamienitsze rody, chcąc podkreślić swą powagę, przeznaczały na ten cel fortuny. Powstawały prawdziwe arcydzieła architektury, tworzone przez najlepszych artystów, zazwyczaj sprowadzanych z zagranicy....