Kangoo.plSzukamy produktów wśród ponad 10 mln ofert sklepów internetowych

Rzetelna, a miejscami wręcz wstrząsająca opowieść o życiu wszechstronnego artysty, Eugeniusza Bodo.?Gra pan jak Bodo! Dlaczego? Bo do du...?. To tylko żartobliwy kalambur Adolfa Dymszy, prawda bowiem była zupełnie inna. Eugeniusz Bodo grał ?jak z nut?, chociaż ich nie znał. Dwa etapy jego życia upłynęły mu śpiewająco. Otaczała go wtedy miłość rodzinnego domu, sława zdobyta w warszawskich kabaretach, wreszcie uwielbienie kinowej widowni za ekranową wszechstronność. I kto wie, jak potoczyłyby się jego artystyczne losy, gdyby nie wojna. Tragiczna, niesprawiedliwa i okrutna. O tym właśnie opowiada ten audiobook.

Eugeniusz Bodo, właściwie Bogdan Eugene Junod ur. 28 grudnia 1899 roku w Genewie, zm. 7 października 1943 roku w Kotłasie ? polski aktor filmowy, rewiowy i teatralny szwajcarskiego pochodzenia, reżyser, scenarzysta, tancerz, piosenkarz i producent filmowy.Pseudonim sceniczny - ?Bodo? pochodzi od pierwszych sylab imion: jego pierwszego imienia (Bogdan) i matki (Jadwiga Anna Dorota).

Specjalne wydanie Deadpoola. Ten tom nie tylko jest wyraźnie obszerniejszy od pozostałych, ale też zawiera historię, która na długo wstrząśnie światem tego antybohatera. Oto zostaje on wynajęty przez samego Draculę. Ma za zadanie sprowadzić do wampira jego narzeczoną sukkuba od setek lat skrytego w Afryce. A co się stanie, gdy Deadpool zakocha się w wybrance najgroźniejszego na świecie krwiopijcy? Gościnnie m.in.: Blade, MODOK, Thunderbolts.

Publikowane opracowanie jest swego rodzaju próbą scharakteryzowania przestrzeni osadniczej społeczności młodszej epoki brązu i początku epoki żelaza w strefie międzyrzecza Wisły, Drwęcy i Osy. Sygnalizowany przedział czasu wskazuje na wykorzystanie w niniejszym studium źródeł archeologicznych tradycyjnie łączonych z kulturami łużycką i pomorską. Z wymienionymi jednostkami taksonomicznymi łączy się takie najważniejsze fakty cywilizacyjne o znaczeniu ogólnym jak pojawienie i upowszechnienie się kremacji zmarłych, wznoszenie i użytkowanie osiedli obronnych, a także umieszczanie popielnic w grobach skrzynkowych i kloszowych. Jednocześnie, w celu nakreślenia kształtu wspomnianej przestrzeni, autor stara się zwrócić uwagę Czytelnika na uwarunkowania krajobrazowe osadnictwa, oceniane jako istotne i nieodłączne części pierwotnego systemu kulturowego. Próba opisania tego związku przez zdefiniowanie koincydencji źródełi otoczenia środowiskowego prowadzi do wniosku o wyjątkowo silnej i tym samym zakorzenionej ważności przywiązania miejscowej ludności do zajmowanych obszarów. Trwałość tego umocowania, tej swego rodzaju tradycyjnie uprawnionej stygmatyzacji „przyjaznością oswojonego siedliska”, była ogólnie stała od młodszej epoki brązu do wczesnej epoki żelaza włącznie. Płynie stąd wniosek, że wymienione wyżej fakty w postaci pojawienia się osiedli obronnych i później grobów skrzynkowych i kloszowych, istotne także z punktu widzenia wyróżników kultur archeologicznych i ich faz, ogólnie nie zmieniały kształtu stref osadniczych, stymulowanych ważnością pamięci o zmarłych przodkach kodowanej „w świętości” miejsc składania ich prochów. Można to oceniać jako wielopokoleniowe uprawnienie wspólnoty do zajmowanego obszaru. Autor zatem skłania się do tych poglądów, które starają się uzasadnić tego rodzaju nekropoliczną stygmatyzację zajmowanych siedlisk. To kulturowe znakowanie przestrzeni mogło się dokonywać także na poziomie innych (pozagrobowych) podmiotów hierofanicznych, znanych wspólnocie. Można tym samym zauważyć, że pewne zmienności kształtu i charakteru struktur osadniczych, jeśli rzeczywiście do nich dochodziło, ogólnie przebiegały w ramach trwale zakorzenionego wariantu kręgu kultur pól popielnicowych, z upływem czasu modyfikowanego wpływami cywilizacji halsztackiej. Dopiero kres tej ostatniej skutkował regresem kulturowym, wyraźnie także odczuwalnym w strefie międzyrzecza Wisły, Drwęcy i Osy....