Kangoo.plSzukamy produktów wśród ponad 10 mln ofert sklepów internetowych

Czy wciąż jeszcze piszemy i czytamy dramaty? A może inaczej powinniśmy nazywać teksty pisane z myślą o teatrze, ale przecież wciąż, pierwotnie, adresowane do czytelników? Od kilku dekad miejsce dramatu zajmują teksty dla teatru, adaptacje sceniczne, remiksy klasyki albo kompilacje cytatów podane verbatim. Teatr w epoce postdramatycznej wydaje się nie potrzebować dramatu jako tekstu literackiego, wystarczają mu słowa do użytku scenicznego. W przekonaniu wielu ludzi teatru dramatopisarz to tylko funkcjonariusz reżysera, w zasadzie pozbawiony praw do inscenizacji. Reakcją na tę sytuację, paradoksalnie, okazało się rozbudzone zainteresowanie autorów dramatycznych samym tekstem - jego językowym kształtem, symbolicznym zasięgiem i performatywną energią. Dramaty, którym scena odmawia uwagi, przenoszą się na zadrukowane kartki lub ekrany komputerów, stamtąd czasem wydobywają się z gardeł czytających je na głos wykonawców, przypominających raczej instrumentalistów niż aktorów. Artur Grabowski, Jacek Kopciński (fragment wstępu)Teatralna ekspansja nie pogrzebała dramatu jako takiego, wydaje się, że jest wprost przeciwnie. Wpłynęła na rozwój dramatycznej twórczości, co u nas wyraźnie pokazuje ostatnich ponad dwadzieścia lat, i jednocześnie sprowokowała (po raz kolejny) pytanie o status dramatu, o jego miejsce i możliwości funkcjonowania: między odbiorem lekturowym i sceniczną praktyką. Sytuacja niewątpliwie domaga się więc głębszego namysłu, refleksji teoretycznej, porządkującej nowe zjawiska, wreszcie metodologicznej. Zagadnienia te trafnie i bardzo interesująco podejmuje książka Dramat w tekście - tekst w dramacie.Ewa Wąchocka (fragment recenzji wydawniczej)...

Terapia baśniami to – jak wyjaśnia Kazimierz Pospiszyl – wspólna podróż terapeuty i pacjenta. A przedstawiana książka jest próbą przygotowania czytelnika w taką podróż. Główny nacisk został w niej położony na analizę trudnej drogi dojrzewania społecznego bohaterów różnych opowieści w kręgu układów rodzinnych. Poznajemy więc na nowo mit o Narcyzie, baśń o Kopciuszku, legendę o Królu Rybaku, historię Doriana Graya, Frankensteina, mit o Dedalu i Ikarze oraz historię pierścienia Nibelunga i mit o Perseuszu. Przywołanie historii znanych od wielu pokoleń ma pomóc rozpoznać, na którym etapie procesu socjalizacyjnego powstały nieprawidłowości i umiejętnie im zaradzić....

Pierwszy tom Dramatów zawiera Juwenilia (sześć krótkich sztuk pisanych przez ośmioletniego Witkiewicza) oraz siedem dramatów: Maciej Korbowa i Bellatrix, Pragmatyści, Tumor Mózgowicz, Mister Price, czyli Bzik tropikalny, Nowe Wyzwolenie,Panna Tutli-Putli i ONI. Powstały one w ciągu dwóch lat: od listopada 1918 do listopada 1920. Był to okres terminatorstwa dramaturgicznego Witkiewicza. Pisze Daniel Gerould: „W sztukach okresu terminowania nauczy się warsztatu i stworzy zasób podstawowych obrazów, które będą panować w całej jego twórczości. Wtedy wprowadza wiele swoich najbardziej charakterystycznych postaci – dziecko będące świadkiem wydarzeń, gości z dawnych czasów i z przyszłości, osoby dwupłciowe oraz ironicznego komentatora […], a także wypróbowuje możliwości zabiegów, które staną się jego najsilniejszymi środkami dramaturgicznymi: zamkniętą przestrzeń, opóźnienia i przyspieszenia akcji, podział sceny, efekt reflektorowy i pokazywanie zwłok, skrócone z chronologią warstwy czasu historycznego, korzystanie z wielorakiej aluzji i cytatu”....

Publikacja zatytułowana Francuskie pisma o dramacie (1537–1631) łączy cechy monograficznej syntezy oraz antologii tekstów. Uważna lektura obszernego Zarysu problematyki dowodzi, że praca Barbary Marczuk w istotny i kompetentny sposób wypełnia lukę w polskich próbach usystematyzowania najważniejszych kwestii związanych z francuskim dramatem w okresie jego odradzania się i przemian w czasach renesansu oraz baroku. Polska badaczka proponuje wartościową syntezę tego tematu, uwzględniającą wszystkie istotne gatunki dramatyczne: tragedię, komedię, tragikomedię i dramat pasterski, i czyni to, odwołując się do najnowszej, głównie francuskiej, literatury przedmiotu. Przetłumaczone przez siebie teksty poetyk i innych najistotniejszych dla powyższej tematyki źródeł Autorka opatrzyła bogatym aparatem naukowym w postaci przypisów o charakterze objaśniającym, dopowiadającym czy informującym, które czynią lekturę samych tekstów bardziej kompletną i ułatwiają jej lepsze zrozumienie. Książka jest cenną pozycją dla filologów zajmujących się historią i teorią teatru, jak a także dla teatrologów oraz historyków kultury. Może być również pożyteczną lekturą dla szerokiego grona humanistów.Z recenzji prof. dr hab. Marii Maślanki-Soro...

Antologia sztuk współczesnych powstałych dla Teatru w Legnicy.W tomie znajdują się dramaty m.in. Przemysława Wojcieszka (Made in Poland), Marka Pruchniewskiego("Wesele" raz jeszcze), Lecha Raczaka (Plac Wolności)...

Płodny niemiecki autor filozoficznych i literackich biografii i monografii Rüdiger Safrański (ur. 1945) podejmuje tu śmiały zamiar opisania zła jako neodłącznego atrybutu wolności. W tym obszernym historyczno-filozoficznym eseju, a zarazem wykładzie autor przebiega etapy dziejów ludzkiej myśli, na których można uchwycić węzłowe momenty pojmowania zła – od pradawnych mitów poprzez między innymi starożytnych, Augustyna czy idealizm niemiecki po Hitlera i egzystencjalizm. Doświadczenie zła, opisywane w wielu innych traktatach mających zło w tytule, nie daje się bezpośrednio uchwycić, jest proteuszowe, rozmywa się w pozamoralne kategorie jak interes, służba idei czy inne wytłumaczenia czynów uchodzących za złe. Dążeniem tych traktatów zawsze było uchwycenie zła jako takiego, czystej postaci zła czynionego dla niego samego. Wytłumaczenie – z definicji niewytłumaczalnego – czystego zła nie jest zamiarem Safranskiego. Raczej chce on się „przedrzeć” przez gąszcz rozmaitych doświadczeń i możliwie z bliska je oświetlić. Nie pisze jednak historii naturalnej zła. Związawszy zło z wolnością jako jej konsekwencję, nadaje mu głębszy, spekulatywny sens....

Dwutomowa antologia Dramatów wybranych, po raz pierwszy wydanych w Polsce, zawiera łącznie 22 sztuki, a wśród nich kultowy Korowód oraz nowe przekłady jednego z najwybitniejszych i najbardziej kontrowersyjnych pisarzy przełomu XIX i XX wieku. Nie tylko zgłębiał naturę afektów miłosnych i samobójstw, ale był też wnikliwym obserwatorem natury ludzkiej w szerszym kontekście (artysty, polityka, ofiary, oprawcy) i stawiał ważne diagnozy społeczne, piętnując mieszczańską hipokryzję i uprzedzenia rasowe.Arthur Schnitzler – austriacki prozaik, dramaturg i lekarz, który żył w Wiedniu w latach 1862–1931, jest uważany za jednego z najważniejszych przedstawicieli wiedeńskiego modernizmu. Prapremiera jego Korowodu w reżyserii Maxa Reinharda w 1921 wywołała skandal obyczajowy: szturmowano teatr, a setki demonstrantów wdarły się na widownię, demolując jego wnętrze. Przyszedł czas, by niewygodny skandalista na nowo wstrząsnął obyczajowością i posadami teatralnych scen!...

Po raz pierwszy w Polsce dwutomowa antologia sztuk Ödöna von Horvátha, jednego z najwybitniejszych w dziejach autorów, którego sztuki stały się odkryciem dla zrewoltowanego pokolenia '68 oraz podwaliną ponowoczesnej tożsamości.Tom 1Dramaty:Pod pięknym widokiem, 1926/27 (tłum. M. Ganczar)Włoski wieczór, 1931 (tłum. J. Kaduczak)Opowieści Lasku Wiedeńskiego, 1931 (tłum. K. Bikont)Kazimierz i Karolina, 1932 (tłum. J. St. Buras)Wiara nadzieja miłość, 1933 (tłum. J. St. Buras)Nieznajoma z Sekwany, 1933 (tłum. J. St. Buras)Głową w mur, 1934 (tłum. M. Ganczar)...

Przedstawione w publikacji analizy i wnioski otwierają się na wiele dyscyplin humanistycznych - od leksykologii, historii języka, stylistyki po estetykę, historię literatury, teatru, idei.Druga część książki stanowi słownik tematyczny odzwierciedlający strukturę utworzonych pól terminologicznych, z pełną ilustracją materiałową....

Dramaty zebrane Maxa Frischa to pierwsze polskie wydanie wszystkich sztuk tego autora w zupełnie nowych przekładach, które – operując współczesnym językiem – uwydatniają ponadczasowość poruszanej przez autora tematyki.„Pisarz wyznaje teorię powtarzalności zdarzeń, w których kręgu ludzkość utkwiła. Na tę, uniemożliwiającą jakąkolwiek radykalną metamorfozę, nierozerwalną obręcz, od wieków składają się skostniałe w swej niezmienności archetypy, których nie da się naprawić.” – pisze we wstępie dr Maciej Ganczar....

Niniejsza książka to propozycja takiej lektury dramatu, która bierze pod uwagę dialektyczne napięcie między jego tożsamością literacka a performatywną. "Literaturę rozumiem tu szeroko: dramat pisany tak prozą, jak wierszem programuje szczególne doświadczenie języka i stawia nowe wyzwania przyjętym sposobom użycia tekstu, żeby stworzyć akcję poza słowami.Skoro jednak tekst nie określa ani sposobu czytania go jako literatury, ani działań w teatrze, jak należy go używać , by zyskać dostęp do jego podwójnej tożsamości?fragment "Przedmowy"...

Książka stawia sobie za cel próbę wyznaczenia nowej estetyki dramatycznej opartej na lustrzano-ekranowej grze. Autorka prezentuje możliwie szerokie podejście, łącząc wszelkie ścieżki interpretacji, które zmierzają ku literaturze i teoriopoznawczej scenie dramatu istnienia. Próbuje nakreślić sytuację, w której obecność luster i ekranów w dramacie współczesnym charakteryzuje kryzys technik mimetycznych odwołujących się do metafory „powieści – zwierciadła przechadzającego się po gościńcu”, a zmierza w kierunku prezentacji procesu zanikania lustrzanej głębi. Świat stał się jednocześnie przemierzanym traktem i drugą stroną lustra, wygodnym gościńcem i trudną opowieścią o nim. Autorka wprowadza własne koncepcje – kolażowej tożsamości medialnej, obrazów masek pustki, idei ekranowego modelu komunikacyjnego, wreszcie zarysu lustrzano-ekranowej estetyki. Pokazuje, jak z pozoru genologiczne pojęcia stają się określeniami teoriopoznawczymi, jednocześnie wyznaczając lustrzano-ekranową estetykę dramatów współczesnych. W opisie tej nowej estetyki przywoływane są najnowsze dramaty, czasem prawie nieznanych dramaturgów, jak np. Krzysztofa Rudowskiego, Pawła Sali, Roberta Kucharskiego, Pawła Jurka czy Jacka Suta, a także klasyków, takich jak Tadeusz Różewicz, Witold Gombrowicz, Witkacy, Samuel Beckett i Jean Genet....

Sztuka jest poszerzoną o nowe wątki, swobodną adaptacją powieści Pavla Rankova Zdarzyło się pierwszego września (albo kiedy indziej), która ukazała się w przekładzie Tomasza Grabińskiego w 2013 roku inaugurując wydawniczą działalność Książkowych Klimatów i serię Słowackie Klimaty. Dramat był wystawiany na deskach Słowackiego Teatru Narodowego.Powieść ukazała się dzięki wsparciu Komisji Europejskiej oraz SLOLIA – Centrum Informacji o Literaturze w Bratysławie, a w 2014 roku została uhonorowana Literacką Nagrodą Europy Środkowej ANGELUS....

Bogactwo twórczości Hanocha Levina kryje się przede wszystkim w różnorodności gatunków, jakimi umiejętnie operował. Pisarz, poeta i krytyk teatralny Haim Nagid zwykł tę różnorodność porządkować wedle klucza chronologicznego. Według niego pierwszy etap działalności artystycznej Levina znamionują kabarety satyryczne, do drugiego należą komedie rodzinne, zaś do ostatniego dramaty mityczne.Levin był przede wszystkim wielkim komentatorem swojej młodej ojczyzny, reagującym na społeczne i polityczne pulsacje miast, w których przyszło mu tworzyć. Cykl dramatów zwanych rodzinnymi czy domowymi to reminiscencje jego rodzinnej, polsko-żydowskiej dzielnicy Neve Szanen na południu Tel Awiwu; to także jidyszowo-polsko brzmiące imiona, znane ulice i miejsca. (...) Levin doskonale operuje literackimi gatunkami, łącząc ich potencjały z własną wrażliwością. Zawsze jednak myśli o scenie. Tekst to dla niego, podatne na liczne przekształcenia, teatralne tworzywo. To zapis scenicznego doświadczenia, które w życiu artystycznym Levina pełniło rolę prymarną i ku któremu podążały niemal wszystkie jego literackie wysiłki. Z wstępu Justyny Biernat do „Udręki życia i innych dramatów rodzinnych”, pt.: „Laboratorium doświadczeń, Dramaturgia Hanocha Levina”....

Niewielu wie, że twórca naszego hymnu narodowego – Józef Wybicki – był także dramatopisarzem. W swoim życiu napisał osiem dramatów, a ponadto jeden przetłumaczył z Woltera. Dramaty Wybickiego trafiały w okresie jego życia na scenę narodową, bywały darem dla króla oraz ważnych w ówczesnym życiu kulturalno-politycznym osobistości. Utwory, które wyszły spod pióra Wybickiego, cechuje wysoki patriotyzm i tematyka typowa dla epoki, w jakiej żył i tworzył.Dramaty te nigdy wcześniej nie doczekały się pełnej edycji, choć próbę taką podjął Roman Kaleta, ale dzieła tego nie dokończył. Niniejsza dwutomowa edycja zawiera całość zachowanej do dziś spuścizny dramatycznej Józefa Wybickiego. Dopełnia zatem wybór R. Kalety, a także realizuje uzupełniający zamiar A. Lewaka, nadając tekstom formę odrębnej edycji zgodnie z sugestią E. Rabowicza. W skład Dramatów Józefa Wybickiego włączono również przekład pięcioaktowej opery Woltera „Samson” (1781). Był to pierwszy chronologicznie drukowany dramat sygnowany przez Wybickiego. Zamiar zespolenia spuścizny dramaturgicznej Wybickiego wyraża się także wprowadzeniem opisów i informacji o egzemplarzach pojedynczych tomików z epoki wydanych w latach 1781–1791, zachowanych w bibliotekach krajowych...

To zbiór ułożonych według klucza chronologicznego analiz, obejmujących okres od antycznej tragedii greckiej aż po współczesny teatr postdramatyczny. Każdy rozdział poświęcony został analizie wybranych fragmentów dramatu, zawiera także informacje o gatunku, epoce i nurcie artystycznym, z którymi związany jest dany utwór....

Książka Waltera Benjamina to jedno z najsłynniejszych dzieł dwudziestowiecznej humanistyki. Dzieło to stanowi jedno z najistotniejszych dokonań Benjamina, który uważany jest dziś za najwybitniejszego krytyka literackiego niemieckiego obszaru językowego w okresie międzywojennym, a także jednego z najbardziej oryginalnych teoretyków kultury i filozofów swoich czasów. Choć nominalnie poświęcone jest jedynie pewnemu specyficznemu i stosunkowo mało istotnemu zjawisku w dziejach niemieckiego teatru – a mianowicie dramatowi barokowemu – śmiało przekracza granice dyscyplin, rozważając kwestie z zakresu estetyki teatru w ogóle, filozofii języka, filozofii polityki, filozofii dziejów czy teologii. Książka ta wywarła i nadal wywiera przemożny wpływ na rozmaite dziedziny (takie jak filozofia, teologia, teoria kultury, teoria literatury, teoria nowych mediów) i nurty myśli współczesnej (Szkoła Frankfurcka, dekonstrukcja, myśl postsekularna), stanowiąc niemal niewyczerpane źródło płodnych koncepcji. Bez znajomości tego dzieła bardzo trudno poruszać się po współczesnej humanistyce....

Ireneusz Kocyłak – absolwent Wydziału Aktorskiego warszawskiej PWST. W latach 1982–2010 był aktorem stołecznego Teatru Współczesnego. Wydał tomiki wierszy Ruchomy Teatr (1994), Psalmy Judasza (1995), Zapiski niedowiarka (2005), Para za parą (2010), Nieziemskie rozkosze (2011), Akrostychy (Imionnik serdeczny, Typy dla Ksantypy) w 2012 i Bosski świat – poemat satyryczno-polityczny w 2013 roku. Sztuki Skansen i Made in Poland ukazały się w wydaniu książkowym w 1996, Koktajl Mołotowa w 2001, a tryptyk teatralny Siewcy wiatru (Odbicia, Znienacka, Na niby) w 2010 roku. Wydał także dwie książeczki dla dzieci: Dziwne zwierzę (1990) Podróże pana Sójki i inne bajki (2012). Jako dramaturg debiutował sztuką Kochać bliźniego w Teatrze Popularnym w Warszawie. Wystawił także Komedię rodzinną (prapremiera w Teatrze Współczesnym we Wrocławiu) i musical Ostry makijaż (Teatr Syrena, 1992). Teatr Polskiego Radia w Warszawie zrealizował słuchowiska: Bez jakichkolwiek podejrzeń, Za rok, za dzień, za chwilę, Maski oraz Źródło prawdy o sobie samym....

Przedmiotem badań przedstawionych w zbiorowej publikacji Polska dramatyczna 1 są przede wszystkim utwory dra­matyczne, które powstały z myślą o teatrze instytucjonalnym. Oczywiście nie zawsze weszły one w skład scenicznego kanonu jako takiego czy choćby w skład kanonu ich własnej epoki, a bywało, że nawet nie docze­kały się premiery. Albo wręcz przeciwnie. Mimo sukcesów, i to nawet na europejskich scenach, nie zostały wydane drukiem i jako rękopisy czy maszynopisy teatralne popadły nieodwołalnie w zapomnienie. Tak stało się choćby w wypadku popularnego w latach międzywojnia dramatu Carewicz Gabrieli Zapolskiej, który dopiero w tym roku trafił do rąk czy­telników. Nie bez przyczyny przywołujemy przykład tej właśnie sztuki. Choć bowiem zamierzonym polem naszych badań są dzieje dramatu od chwili powstania teatru w Polsce jako instytucji publicznej w 1765 roku, to przecież z pełną świadomością rozpoczęliśmy je od dokładniejszego przyjrzenia się ubiegłemu stuleciu. Nie oznacza to jednak, że w plano­wanej za kolejne półtora roku książce Polska dramatyczna 2 zajmiemy się głównie XIX stuleciem, respektując tym samym tradycyjny podział na epoki i stulecia, dyktowany zwykle przez historyków i wybrane przez nich na cezury kluczowe dla danego kraju i/czy kontynentu wydarzenia historyczne. Jak nam się wydaje, dynamika omawianych przez nas zjawisk dramatyczno-teatralnych domaga się zupełnie czegoś innego. Dlatego w kolejnym tomie nie pominiemy XX wieku, lecz potraktujemy go na tych samych prawach, co poprzedzający go wiek XIX, żeby przyjrzeć się przemianom repertuaru wyobrażeń o Polsce jako wspólnocie w perspek­tywie zwanej long durée – istnienia teatru jako instytucji od 1765 roku. Oczywiście, także w planowanym drugim tomie Polski dramatycznej za­chowamy dominujące i tutaj spojrzenie wstecz z klarownie deklarowanego i akcentowanego, dzisiejszego punktu widzenia....