Kangoo.plSzukamy produktów wśród ponad 10 mln ofert sklepów internetowych

Zapraszamy do lektury książki Jacka Bławuta, operatora, reżysera, dokumentalisty, którego Tadeusz Lubelski, określił mianem filmowca "pochłoniętego przez ludzi". Robię filmy, bo muszę. Tak samo jak muszę oddychać, jeść, spać. Robię filmy, bo nie znalazłem bardziej fascynującego sposobu na poznanie życia we wszystkich jego wymiarach. A film daje taką szansę. Zaprasza do poznawania. ... Przychodzi taki moment, kiedy wyjęcie kamery jest świętem, jest spełnieniem nie tylko dla mnie, ale także dla mojego bohatera. I wtedy towarzyszy nam poczucie bezpieczeństwa, radości. Jest taka chwila, nie mam słowa na to dobrego, ale chodzi o to, że czuję w drugiej osobie zaufanie i wtedy ona mówi „słuchaj, zrobimy film, ja ci opowiem historię, a ty ją pięknie nakręcisz (...) Fragment Wstępu...

Poprzez skrupulatne ukazanie kontekstów społecznych i historycznych dla tematów z filmów Kamieńskiej cała książka urasta do szczególnego rodzaju przewodnika po historii PRL i Polski po upadku komunizmu. Nawet jeśli czytelnikowi nie będzie dane zobaczyć filmów bohaterki tej książki, to po jej lekturze będzie miał za sobą szczególną trasę po historii najnowszej, odbytą według azymutów wskazanych przez wybitną polską dokumentalistkę. Pokazuje to zarówno skalę dokonań Kamieńskiej w jej zamiarze autorskiego opisywania świata kamerą dokumentalną, jak i sukces metody Urszuli Tes, by dokładnie pokazać, w jaki sposób w tej twórczości dokonało się opisywanie świata nieprzedstawionego PRL i świata fragmentarycznie dokumentowanego ostatniej dekady dwudziestego wiekuDr hab. Mikołaj Jazdon, prof. UAMReżyserka, a za nią Autorka książki, na wstępie porzuciły schemat: bohaterowie filmu w szponach złego systemu. Dzięki temu obraz dziedzictwa PRL-u, jaki wyłania się z zamieszczonych w książce analiz, wydaje się najpełniejszy. Ten fakt dalece nie wyczerpuje jeszcze wartości publikacji. W rozdziałach poświęconych tematowi pamięci, tematyce wiejskiej w filmach reżyserki, portretom pasjonatów i wątkom religijnym można dostrzec stopniowanie ludzkiego doświadczenia; wznosimy się na kolejne poziomy człowieczeństwa. Owa gradacja dotyczy także samego kreślenia sylwetki Ireny Kamieńskiej. Otrzymuje my w efekcie portret reżyserki, daleki od idealizowania, obdarzony ludzkimi cechami, ale i przywarami twórcy filmowego. Na pierwszy plan jednak wybija się człowiek, zbiorowość, pamięć - tytuł adekwatnie oddaje intencje autorskie i zawartość samej książki. Dzięki lekturze możemy również inaczej spojrzeć na historię dokumentu, «czarną serię», a także krytykę filmową, która towarzyszyła przemianom w polskim filmieDr hab. Jadwiga Hučková...

Dwutomowa publikacja jest przedsięwzięciem ogromnym, ambitnym i niezwykle potrzebnym. Dość powiedzieć, że nie ma dotychczas w naszej literaturze przedmiotu syntezy historycznej dziejów polskiego filmu dokumentalnego.dr hab. Tadeusz Szczepański, prof. UWrAutorskie opracowanie Małgorzaty Hendrykowskiej przedstawia wielkie bogactwo polskiego filmu niefikcjonalnego pierwszej połowy XX wieku w kontekście społecznym i politycznym. Autorka krok po kroku demonstruje, jak postrzegać film dokumentalny w świetle sztuk plastycznych, fotografii prasowej i kultury popularnej. Bazując na materiałach archiwalnych (zachowało się ok. 15–20% przedwojennej produkcji), informacjach prasowych i innych publikacjach, dokonuje rekonstrukcji nieistniejącego już dziś materiału. Jako pierwsza przedstawia w formie katalogu niemal wszystkie tytuły filmów niefikcjonalnych, które ukazały się w latach 1895–1944....

Sztuka w kinie dokumentalnym to zbiór tekstów poświęconych kilkunastu szczególnie interesującym, ważnym, kontrowersyjnym i często dyskutowanym, a przede wszystkim bardzo aktualnym filmom dokumentalnym z początku XXI wieku. Autorki i autorzy - teoretycy i historycy kultury, antropolodzy, filmoznawcy - nie poprzestają jednak na analizie wybranych filmów, m. in. Sceny zbrodni i Sceny ciszy Oppenheimera, Soli ziemi Wendersa i Salgado, Czy Noam Chomsky jest wysoki, czy szczęśliwy? Gondry`ego czy jaskini zapomnianych snów Herzoga - choć ten aspekt w wielu tekstach jest silnie obecny. Tym jednak, co łączy bardzo różne przyjęte przez nich perspektywy badawcze i krytyczne, jest konsekwentnie rozwijany namysł nad złożonymi relacjami, jakie zawiązują się między kinem dokumentalnym, a sztuką - czy szerzej i trafniej - sztukami. Z jednej strony w książce tej powraca pytanie o status filmu dokumentalnego jako sztuki, o jego eksperymentalny potencjał, o estetyczne fundamenty i technologiczne granice współczesnego dokumentu. Z drugiej - sztuki tradycyjne (literatura, malarstwo, architektura, muzyka) okazują się istotnym tematem, ale też wyzwaniem dla omawianych tu twórców kina dokumentalnego. Ostatecznie jednak najważniejszym chyba wątkiem przewijającym się przez wszystkie zebrane w tym tomie teksty jest rola obrazu we współczesnej kulturze wizualnej. W tej perspektywie pytaniu o funkcję i formę obrazu filmowego w kinie dokumentalnym nieuchronnie towarzyszyć musi szersza refleksja dotycząca sposobów wytwarzania, percypowania i interpretowania obrazów analogowych i cyfrowych współtworzących współczesną ikonosferę. Zapewne film dokumentalny w wyjątkowy sposób zainteresowany jest samą rzeczywistością, ale tylko o tyle, o ile rzeczywistość ta jest zapośredniczona, a zarazem dana nam przez obrazy....